Juniorzy 1958 (piłka nożna)
Z Historia Wisły
| poprzedni sezon | Rozgrywki w tym sezonie | następny sezon | |||||||||
| Wszystkie mecze, | I Liga, | Mecze towarzyskie międzynarodowe, | Mecze towarzyskie i sparingi, | ||||||||
| Turnieje, | Rezerwy, | Juniorzy | |||||||||
| Kadra | Statystyki | Spis Sezonów | |||||||||
Spis treści |
Kadra
"Złoci" juniorzy - Mistrzowie Polski 1958
- zawodnicy:
- trener:
- kierownik sekcji:
Mistrzostwa Polski
Dysponujemy fragmentarycznymi informacjami dotyczącymi rozgrywek ponadregionalnych. Tym razem zastosowano system pucharowy. Od spotkań ćwierćfinałowych grano mecz i rewanż.
Rozgrywki rozpoczęto 10 sierpnia. Znamy tylko jeden wynik pierwszych spotkań ćwierćfinałowych: w Opolu Unia Racibórz pokonała ŁKS 4:1: zobacz.
Znamy jednak wyniki spotkań rewanżowych z 17 sierpnia?: Zawisza – Calisia 3:0; Legia - Polonia Gdańsk 1:1; Wisła – Polonia Bytom 2:1 (1:0); ŁKS – Unia Racibórz 5:2. Zobacz wyniki.
Półfinały rozpoczęły się już 24 sierpnia: Wisła zaledwie zremisowała z Unią Racibórz 0:0 w Krakowie. Był to przedmecz ligowego pojedynku seniorów z Lechią. zobacz. Nie było to niespodzianką, gdyż Unia była najbardziej utytułowaną drużyną juniorską w latach pięćdziesiątych, dwukrotnie sięgając po mistrzowskie laury. W rewanżu była więc faworytem spotkania. Tymczasem doszło do niespodzianki. Po niezwykle zaciętym pojedynku młodzi Wiślacy wygrali ten mecz w Opolu po rzutach karnych. W normalnym czasie wynik brzmiał 2:2, a do przerwy nasi piłkarze przegrywali dwiema bramkami. Pierwsza seria rzutów karnych nie wyłoniła zwycięzcy (4:4), dopiero rozstrzygnęła rywalizację druga odsłona tego piłkarskiego dramatu. Wisła wygrała 3:2.
W drugie parze półfinalistów Zawisza uporał się w dwumeczu z Polonią Gdańsk: w Bydgoszczy pokonali gdańszczan 5:2, by wy rewanżu ulec 1:2. Zobacz relacje z pierwszego i drugiego półfinału.
Finał Wisła – Zawisza rozegrano 14 września 1958 na Stadionie Śląskim w Chorzowie przed międzypaństwową konfrontacją Polska – Węgry. „Wiślacy przez całe spotkanie mieli dużą przewagę, będąc zespołem lepszym technicznie i kondycyjnie”. Wygrali pewni 3:0 (0:0) po golach Guni (2x) i Nowaka. W nagrodę otrzymali puchar, dyplomy i koszulki z godłem państwowym. Zobacz.
| rozgr. | data | gdzie | przeciwnik | wynik | strzelcy |
|---|---|---|---|---|---|
| Ćwierćfinał | 1958.08.10 | Bytom | Polonia Bytom | ?? | |
| Ćwierćfinał | 1958.08.17 | Kraków | Polonia Bytom | 2:1 (1:0) | |
| Półfinał | 1958.08.24 | Kraków | Unia Racibórz | 0:0 | |
| Półfinał | 1958.08.31 | Racibórz | Unia Racibórz | 2:2 (0:2) k. (4:4, 3:2) | |
| Finał | 1958.09.14 | Chorzów | Zawisza Bydgoszcz | 3:0 (0:0) | Gunia i Józef Nowak |
Tabela Mistrzostw Polski
| Miejsce | Nazwa klubu |
 1. | Wisła Kraków |
 2. | Zawisza Bydgoszcz |
 3. | Unia Racibórz |
| 3. | Polonia Gdańsk |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1958, nr 204 (3 IX)
Jeszcze nie gratulujemy Juniorom Wisły
Z RACIBORZA powrócili juniorzy Wisły, którzy rozegrali tam półfinałowe spotkanie piłkarskie o mistrzostwo Polski.
Jak już pisaliśmy krakowianie zremisowali z Unią 2:2 (2:1).
Bramki zdobyli, dla Wisły — Nowak 2, dla Unii — Lazar 2.
Sędziował b. dobrze p. Hołys z Warszawy.
O przebrnięciu juniorów Wisły do finału (zmierzą się z Zawiszą Bydgoszcz w dniu 14 bm. w Chorzowie na przedmeczu Polska— Węgry) zadecydowały rzuty karne.
W I serii (po 5 rzutów) „wiślacy” uzyskali wynik remisowy 4:4 i dopiero w II serii pokonali gospodarzy 3:2.
— Jak grali pana wychowankowie — zwróciliśmy się do trenera M. Jezierskiego.
— Z opinią o ich grze wstrzymam się do meczu finałowego z Zawiszą. Powiem jedynie, że wszystkim zawodnikom bez wyjątku należą się słowa pochwały.
Mecz nie należał do łatwych, bowiem już w pierwszych minutach (4 i 7 min.) gospodarze uzyskali prowadzenie 2:0 i chłopcy musieli się solidnie namęczyć, aby wyrównać.
My także wstrzymamy się z gratulacjami dla juniorów Wisły oraz dla ich wychowawcy i opiekunów.
Może 14 bm. przywiozą nam z Chorzowa tytuł mistrza Polski juniorów, tytuł który wywalczyli krakowianie po raz ostatni 20 lat temu. (J. F.)
Echo Krakowa. 1958, nr 205 (4 IX)
W dniu wczorajszym odbyło się sparringowe spotkanie między juniorami Wisły i repr. juniorów Krakowa, Wygrała Wisła 2:1.
Echo Krakowa. 1958, nr 214 (15 IX)
Ileż razy podczas spotkań piłkarskich krakowianie denerwują się na nieudolną grę swych pupilów. Ileż to razy wspominają wówczas okres świetności podwawelskich drużyn, kiedy na boiskach występowali tej miary zawodnicy co Kałuża, Reyman, Jurowicz, Gracz, bracia Jabłońscy, Kohut, Legutko, Giergiel, Parpan i wielu innych.
Lata świetności krakowskiego piłkarstwa minęły, ale chyba niebezpowrotnie. Do takiego przypuszczenia upoważnia nas ostatni sukces najmłodszych piłkarzy Wisły, którzy zdobyli zaszczytny tytuł mistrza Polski, oraz dobre wyniki reprezentacji Krakowa juniorów, która po zwycięstwie nad Warszawą znalazła się w finale rozgrywek o Puchar Michałowicza.
Mało jest w Polsce klubów zwracających uwagę na szkolenie i wychowywanie młodych piłkarzy, jeszcze mniej było ich przed wojną. W Krakowie przede wszystkim Wisła, Korona i Cracovia nie szczędziły wysiłków dla zapewnienia reprezentacyjnej jednostce silnego zaplecza.
Wisła na tym odcinku pracy z juniorami ma bogatą tradycję. Myśl stworzenia drużyny złożonej z młodocianych chłopców powstała w 1935 r. z inicjatywy ówczesnego działacza, red. Obrubańskiego, przy współudziale b. zawodników a następnie opiekunów juniorów pp. Jędrzejczyka i Ławnika.
— Na krakowskich Błoniach oraz w bardziej usportowionych dzielnicach miasta zaczęliśmy obserwować młodych Chłopców uganiających się za szmacianką czy piłką tenisową — wspomina odległe czasy p. Jędrzejczyk. Bardziej uzdolnionych zachęcaliśmy, aby przystąpili do naszego klubu. Zalążkiem przyszłej mistrzowskiej -drużyny Wisły byli chłopcy z Kawiorów grający w drużynie pod nazwą „Tornado”.
Występowali w niej m. in. Jurowicz i K. Obtułowicz. Zespół ten już jako Wisła rozegrał pierwszy mecz z piłkarzami Grzegórzek przegrywając 4:7. Tak więc Jurowicz aż 7 razy musiał skapitulować podczas inauguracyjnego spotkania w barwach „czerwonych”. Porażką nie przejmowaliśmy się bardzo, gdyż zwycięzcy postanowili zastąpić do naszego klubu. A byli wśród nich m. in. przyszli reprezentanci Polski: Gracz i Giergiel.
Nasze kontakty z dzikimi drużynami stawały się coraz częstsze, gdyż w tym okresie nie było jeszcze w KOZPN zorganizowanych zespołów juniorów. Ponadto mecze z zespołami dzikimi przynosiły korzyści w postaci „wzbogacania się” o nowych utalentowanych chłopców. Z drużyny „Jajo” przyszedł do nas Serafin, Chmiel i A. Woźniak, a z IX Gimnazjum m. in. Legutko i Worytkiewicz . Warto dodać, że szkoła ta była najbardziej usportowiona w Krakowie, na co niemały wpływ miał zapewne prof. Tarnowski, będący zresztą pierwszym bramkarzem Wisły w 1906 r.
— Z kilkudziesięciu utalentowanych chłopców — uzupełnia informację p. Legutko — wyłoniliśmy jedenastkę, która po zaciętej walce z drużynami Cracovii i Korony zdobyta w 1936 r. mistrzostwo Krakowa a następnie mistrzostwo Polski wygrywając w finałowym meczu w Poznaniu z Wartą 3:0.
Graliśmy wówczas w składzie: Jurowicz, Żołądź, Wawryczuk, Worytkiewicz, Glixeli, ja, Martyniak, Rupa, Kapusta, Arabski, Konarski, Gracz, Szczypka, Duch. Drużyna nasza powtórzyła swój sukces w następnym roku zwyciężając Pogoń (Lwów) w Warszawie 1:0.
Poziom gry reprezentowany przez ówczesnych juniorów był bardzo wysoki. Toteż niektórzy z nich (Gracz, Legutko, Serafin, Jurowicz, Cholewa) występowali często w pierwszoligowej jedenastce.
Dlatego też w 1938 r. na skutek braku Gracza występującego tego dnia w ligowym zespole, drużyna juniorów przegrała finał z Unią Lublin 2:3, zdobywając „tylko” tytuł wicemistrza Polski. W roku 1939 juniorzy grali już na stałe w ligowej jedenastce w towarzystwie trzech, rutynowanych graczy: J. Kotlarczyka, Szumilasa i Artura, a równocześnie wyrastali już na klasowych zawodników następcy m. in.
Mordarski, Bobula, Waśko i Rybicki.
I obecnie po przeszło 20 latach juniorzy Wisły dali znać o sobie uzyskując miano najlepszego zespołu w kraju.
— Na rok przed jubileuszem 50-lecia Wisły zarząd postanowił roztoczyć szczególniejszą opiekę nad trampkarzami — informuje sekretarz klubu kpt. M. Bednarczyk. Opiekę nad nimi powierzono b. zawodnikowi a obecnie trenerowi M. Jezierskiemu, natomiast kierownictwo drużyny spoczywało w rękach długoletniego działacza p. J. Kowalskiego.
— I znów Błonia oraz dzikie boiska na peryferiach Krakowa stały się dostarczycielami utalentowanej młodzieży, z którą rozpoczęliśmy systematyczne szkolenie. I dziś zbieramy owoce naszej pracy.
Droga do sukcesu nie była łatwa. Podobnie jak przed 20 laty najgroźniejszym przeciwnikiem była drużyna juniorów Cracovii. W finale mistrzostw Krakowa po zaciętej walce wygraliśmy z biało-czerwonymi 2:1 remisując w pierwszym meczu 1:1. W dalszych rozgrywkach zmierzyliśmy się ze Stalą Sosnowiec odnosząc dwukrotnie zwycięstwa 3:2 i 2:1. Kolejnym naszym przeciwnikiem była mistrzowska drużyna śląska — Polonia Bytom. I znów dwa zwycięstwa i również na wyjeździe 3:2 a u siebie 2:1. W półfinale zremisowaliśmy z drużyną b.
mistrza Polski Unią Racibórz 0:0 w Krakowie oraz 2:2 na wyjeździe. O zakwalifikowaniu się do finału zadecydowały dwie serie rzutów karnych.
A resztę już znacie — kończy nasz rozmówca.
Znamy i cieszymy się z osiągniętego sukcesu tym bardziej że w mistrzowskiej drużynie juniorów Wisły występuje aż 5 zawodników stawiających swe pierwsze kroki piłkarskie w turnieju drużyn dzikich, zorganizowanym przez „ECHO KRAKOWA” w 1955 r. Są to kapitan drużyny Edward Gunia, Zbigniew Bogacz, Stanisław Bażela grający wówczas w „Huraganie” oraz Marian Mleczko i Andrzej Cepuch z drużyny „Indywidualnych”.
Gratulujemy zwycięstwa i wraz z licznymi sympatykami krakowskiej piłki nożnej jesteśmy przeświadczeni, że młodzi „wiślacy” z powodzeniem zastąpią kiedyś swoich starszych kolegów i przyczynią się do odrodzenia świetności krakowskiej piłki nożnej.
J. FRANDOFERT A. ŚLUSARCZYK
Echo Krakowa. 1958, nr 249 (25/26 X)
Dynamo Kijów-Wisła
JUTRO przed spotkaniem piłkarskim o mistrzostwo I ligi pomiędzy Wisłą i Ruchem, na boisku przy ul. Reymonta zostanie rozegrany towarzyski mecz juniorów pomiędzy aktualnym mistrzem ZSRR — szkółką piłkarską Dynama Kijów a mistrzem Polski — Wisłą. Zawody rozpoczną się o godz. 10,45. W razie deszczu mecz juniorów zostanie rozegrany po zakończeniu spotkania pierwszoligowego.
W związku ze spotkaniem juniorów ceny biletów wstępu uległy zmianie. I tak normalny bilet będzie kosztować 15 zł, a ulgowy 10 zł.
Echo Krakowa. 1958, nr 254 (31 X/ 1/2 XI)
W NAJBLIŻSZĄ niedzielę, 2 bm. na stadionie Wisły rozegrane zostaną interesujące zawody piłkarskie pomiędzy młodzieżową reprezentacją Krakowa a Wisłą.
Spotkanie to będzie ostatnim egzaminem naszych „Orląt” przed finałowym meczem z reprezentacją Śląska o „Puchar im. Przeworskiego”.
Początek o godz. 12,00.
Jako przedmecz b godz. 10,30 zmierzą się zespoły juniorów Wisły i Grzegórzeckiego
Mecze towarzyskie międzynarodowe
W prasie
Echo Krakowa. 1958, nr 143 (21/22 VI)
PIŁKA NOŻNA Godz. 10 Stadion Wisły: Wisła — Stal Sosnowiec (Spotkanie juniorów o mistrzostwa Polski)
Echo Krakowa. 1958, nr 144 (23 VI)
Jako przedmecz rozegrano finałowe spotkanie turnieju drużyn „dzikich” organizowanego przez Wisłę. W turnieju zwyciężyli młodzi piłkarze Olimpii (Sobieski), którzy w finale pokonali Groble Kraków 4:1.
Echo Krakowa. 1958, nr 144 (23 VI)
JUNIORZY Wisły po zwycięskim spotkaniu w ubiegłą niedzielę w Sosnowcu (wygrali 3:2) zapewnili sobie wczoraj awans do następnej rundy rozgrywek o mistrzostwo Polski, wygrywając na własnym boisku z juniorami Stali Sosnowiec 2:1 (1:1). Zwycięstwo młodych piłkarzy krakowskich mogło być jeszcze wyższe cyfrowo, lecz napastnicy nie wykorzystali dwóch rzutów karnych, podyktowanych przez sędziego zawodów p. Piele (Katowice). / Bramki dla Wisły zdobyli: Gunia i Kmiecik, a dla Stali — Różański.
