Rudolf Patkolo
Z Historia Wisły
| Linia 54: | Linia 54: | ||
|} | |} | ||
| - | Wychowanek Ujpest TS Egylet Budapeszt. W czasie wojny wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Polkę. | + | Wychowanek Ujpest TS Egylet Budapeszt. W czasie wojny wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Polkę.<br> |
| - | Pierwszy obcokrajowiec w barwach Wisły, choć przechodząc do niej w 1951 roku miał już obywatelstwo polskie, zdążył nawet zadebiutować w reprezentacji Polski. | + | Pierwszy obcokrajowiec w barwach Wisły, choć przechodząc do niej w 1951 roku miał już obywatelstwo polskie, zdążył nawet zadebiutować w reprezentacji Polski. W Wiśle zagrał w 14 spotkaniach: 10 w I lidze (w tym 7 w podstawowym składzie), oraz 4 w Pucharze Polski (za każdym razem wchodząc na boisko po przerwie). Nie zdobył ani jednego gola, ale i tak cieszył się sporą popularnością wśród kibiców. Imponował szczególnie techniką i dryblingiem, choć nie zawsze jego sztuczki przynosiły korzyść drużynie (w relacji z [[1951.09.09 Wisła Kraków - Polonia Warszawa 2:1|półfinału Pucharu Polski]] czytamy: "Patkolo dryblował sam siebie, popisywał się niepotrzebnymi sztuczkami" - Przegląd Sportowy 74/1951).<br> |
| - | Po zakończeniu kariery był trenerem. | + | Po zakończeniu kariery był trenerem. Szczególnie zasłużył się pracując z młodzieżą w Stali Stalowa Wola, do dzisiaj Rudolf Patkolo jest tam ciepło wspominany: rozgrywany jest juniorski turniej jego imienia, pojawiały się też propozycje, by był patronem tamtejszego stadionu. |
==Mecze w reprezentacji Polski== | ==Mecze w reprezentacji Polski== | ||
| + | Po uzyskaniu obywatelstwa Rudolf Patkolo zagrał 3 razy w reprezentacji Polski. Był drugim, po Jerzym Bułanowie, naturalizowanym piłkarzem w koszulce z Białym Orłem. Do dnia dzisiejszego było tylko pięciu takich reprezentantów (Bułanow, Patkolo, Olisadebe, Geworgian i Guerreiro), ale Patkolo jako jedyny z nich zaliczył występy w dwóch reprezentacjach - w 1947 roku dwa razy zagrał w reprezentacji Węgier.<br> | ||
| + | |||
| + | <b>Mecze w reprezentacji Polski:</b><br> | ||
Debiut: 2 października 1949, Polska-Bułgaria 3:2, relacja prasowa: PS nr 79/1949, str. 3, "Radość po meczu była wielka, publiczność wpadła na boisko i na barkach entuzjastów zjechał do szatni... Patkolo".<br><br> | Debiut: 2 października 1949, Polska-Bułgaria 3:2, relacja prasowa: PS nr 79/1949, str. 3, "Radość po meczu była wielka, publiczność wpadła na boisko i na barkach entuzjastów zjechał do szatni... Patkolo".<br><br> | ||
Drugi mecz: 30 października 1949, Czechosłowacja-Polska 2:0, relacja prasowa: PS nr 87/1949, str. 1 i 3, "Rozczarował nas w wielkim stopniu Patkolo. Przyznał się, że samymi sztuczkami technicznymi nie można "żyć". Lewy łącznik przegrywał wszystkie bezpośrednie starcia, ponieważ nie umiał dość szybko uciec z piłką, a fizycznie nie dotrzymywał kroku twardemu przeciwnikowi." | Drugi mecz: 30 października 1949, Czechosłowacja-Polska 2:0, relacja prasowa: PS nr 87/1949, str. 1 i 3, "Rozczarował nas w wielkim stopniu Patkolo. Przyznał się, że samymi sztuczkami technicznymi nie można "żyć". Lewy łącznik przegrywał wszystkie bezpośrednie starcia, ponieważ nie umiał dość szybko uciec z piłką, a fizycznie nie dotrzymywał kroku twardemu przeciwnikowi." | ||
<br><br> | <br><br> | ||
Ostatni mecz: 25 maja 1952, Rumunia-Polska 1:0, relacja prasowa: PS nr 44/1952, str. 1-2, | Ostatni mecz: 25 maja 1952, Rumunia-Polska 1:0, relacja prasowa: PS nr 44/1952, str. 1-2, | ||
| - | + | <br> | |
| + | |||
[[Kategoria:Obcokrajowcy w Wiśle|Patkolo, Rudolf]] | [[Kategoria:Obcokrajowcy w Wiśle|Patkolo, Rudolf]] | ||
Wersja z dnia 15:09, 31 sie 2008
| zdjęcie | |||
| narodowość | Węgier/od 1948 obywatelstwo polskie | ||
| data urodzenia | 13.10.1922 | ||
| miejsce urodzenia | Budapeszt | ||
| data śmierci | 01.09.1992 | ||
| miejsce pochówku | x | ||
| wzost/waga | 164 cm/72 kg | ||
| pozycja | Napastnik, lewy łącznik | ||
| przebieg kariery | Ujpest Egylet (1933-1938) Gamma Budapeszt (1939-1944) UTC (1946-1947) ŁKS Łódź (1948-1950) Polonia Bydgoszcz (1951) Wisła Kraków (1951-1952) Stal Stalowa Wola (1953-1956) Kujawiak Włocławek (1957-1960) | ||
| reprezentacja | Węgier - 2 Polski - 3 | ||
| sukcesy | zwycięstwo w I lidze 1951 finał Pucharu Polski 1951 | ||
| pseudonim | x | ||
| sezon | drużyna | mecze | bramki |
| x | x | ||
| Suma | x | x | x |
Wychowanek Ujpest TS Egylet Budapeszt. W czasie wojny wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Polkę.
Pierwszy obcokrajowiec w barwach Wisły, choć przechodząc do niej w 1951 roku miał już obywatelstwo polskie, zdążył nawet zadebiutować w reprezentacji Polski. W Wiśle zagrał w 14 spotkaniach: 10 w I lidze (w tym 7 w podstawowym składzie), oraz 4 w Pucharze Polski (za każdym razem wchodząc na boisko po przerwie). Nie zdobył ani jednego gola, ale i tak cieszył się sporą popularnością wśród kibiców. Imponował szczególnie techniką i dryblingiem, choć nie zawsze jego sztuczki przynosiły korzyść drużynie (w relacji z półfinału Pucharu Polski czytamy: "Patkolo dryblował sam siebie, popisywał się niepotrzebnymi sztuczkami" - Przegląd Sportowy 74/1951).
Po zakończeniu kariery był trenerem. Szczególnie zasłużył się pracując z młodzieżą w Stali Stalowa Wola, do dzisiaj Rudolf Patkolo jest tam ciepło wspominany: rozgrywany jest juniorski turniej jego imienia, pojawiały się też propozycje, by był patronem tamtejszego stadionu.
Mecze w reprezentacji Polski
Po uzyskaniu obywatelstwa Rudolf Patkolo zagrał 3 razy w reprezentacji Polski. Był drugim, po Jerzym Bułanowie, naturalizowanym piłkarzem w koszulce z Białym Orłem. Do dnia dzisiejszego było tylko pięciu takich reprezentantów (Bułanow, Patkolo, Olisadebe, Geworgian i Guerreiro), ale Patkolo jako jedyny z nich zaliczył występy w dwóch reprezentacjach - w 1947 roku dwa razy zagrał w reprezentacji Węgier.
Mecze w reprezentacji Polski:
Debiut: 2 października 1949, Polska-Bułgaria 3:2, relacja prasowa: PS nr 79/1949, str. 3, "Radość po meczu była wielka, publiczność wpadła na boisko i na barkach entuzjastów zjechał do szatni... Patkolo".
Drugi mecz: 30 października 1949, Czechosłowacja-Polska 2:0, relacja prasowa: PS nr 87/1949, str. 1 i 3, "Rozczarował nas w wielkim stopniu Patkolo. Przyznał się, że samymi sztuczkami technicznymi nie można "żyć". Lewy łącznik przegrywał wszystkie bezpośrednie starcia, ponieważ nie umiał dość szybko uciec z piłką, a fizycznie nie dotrzymywał kroku twardemu przeciwnikowi."
Ostatni mecz: 25 maja 1952, Rumunia-Polska 1:0, relacja prasowa: PS nr 44/1952, str. 1-2,
