Rudolf Patkolo
Z Historia Wisły
| Linia 2: | Linia 2: | ||
|+ '''Rudolf (Rezsö) Patkoló''' | |+ '''Rudolf (Rezsö) Patkoló''' | ||
|- | |- | ||
| - | |colspan=4| | + | |colspan=4|[[Grafika: Rudolf Patkolo.jpg]] |
|-align="left" | |-align="left" | ||
|narodowość | |narodowość | ||
| Linia 54: | Linia 54: | ||
|} | |} | ||
| - | + | Piłkarz, reprezentant Węgier i Polski, trener, wychowawca młodzieży. Jego pierwszym klubem był Ujpest TS Egylet Budapeszt. W czasie wojny wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Polkę. Zamieszkał w Polsce w 1947, rok później uzyskał obywatelstwo polskie. Zmarł w 1992 roku w Stalowej Woli.<br> | |
| - | Pierwszy obcokrajowiec w barwach Wisły, choć przechodząc do niej w 1951 roku miał już obywatelstwo polskie, zdążył nawet zadebiutować w reprezentacji Polski. W Wiśle zagrał w 14 spotkaniach: 10 w I lidze (w tym 7 w podstawowym składzie), oraz 4 w Pucharze Polski (za każdym razem wchodząc na boisko po przerwie). Nie zdobył ani jednego gola, ale i tak cieszył się sporą popularnością wśród kibiców. Imponował szczególnie techniką i dryblingiem, choć nie zawsze jego sztuczki przynosiły korzyść drużynie (w relacji z [[1951.09.09 Wisła Kraków - Polonia Warszawa 2:1|półfinału Pucharu Polski]] czytamy: "Patkolo dryblował sam siebie, popisywał się niepotrzebnymi sztuczkami" - Przegląd Sportowy 74/1951). | + | ==Rudolf Patkolo w Wiśle== |
| - | + | Pierwszy obcokrajowiec w barwach Wisły, choć przechodząc do niej w 1951 roku miał już obywatelstwo polskie, zdążył nawet zadebiutować w reprezentacji Polski. W Wiśle w dwóch sezonach (1951 i 52) zagrał w 14 spotkaniach: 10 w I lidze (w tym 7 w podstawowym składzie), oraz 4 w Pucharze Polski (za każdym razem wchodząc na boisko po przerwie). Nie zdobył ani jednego gola, ale i tak cieszył się sporą popularnością wśród kibiców. Imponował szczególnie techniką i dryblingiem, choć nie zawsze jego sztuczki przynosiły korzyść drużynie (w relacji z [[1951.09.09 Wisła Kraków - Polonia Warszawa 2:1|półfinału Pucharu Polski 1951]] czytamy: "Patkolo dryblował sam siebie, popisywał się niepotrzebnymi sztuczkami" - Przegląd Sportowy 74/1951). Na przełomie 1952/53 przeszedł do Stali Stalowa Wola.<br> | |
| - | + | ||
==Mecze w reprezentacji Polski== | ==Mecze w reprezentacji Polski== | ||
Po uzyskaniu obywatelstwa Rudolf Patkolo zagrał 3 razy w reprezentacji Polski. Był drugim, po Jerzym Bułanowie, naturalizowanym piłkarzem w koszulce z Białym Orłem. Do dnia dzisiejszego było tylko pięciu takich reprezentantów (Bułanow, Patkolo, Olisadebe, Geworgian i Guerreiro), ale Patkolo jako jedyny z nich zaliczył występy w dwóch reprezentacjach - w 1947 roku dwa razy zagrał w reprezentacji Węgier.<br> | Po uzyskaniu obywatelstwa Rudolf Patkolo zagrał 3 razy w reprezentacji Polski. Był drugim, po Jerzym Bułanowie, naturalizowanym piłkarzem w koszulce z Białym Orłem. Do dnia dzisiejszego było tylko pięciu takich reprezentantów (Bułanow, Patkolo, Olisadebe, Geworgian i Guerreiro), ale Patkolo jako jedyny z nich zaliczył występy w dwóch reprezentacjach - w 1947 roku dwa razy zagrał w reprezentacji Węgier.<br> | ||
| Linia 67: | Linia 66: | ||
Ostatni mecz: 25 maja 1952, Rumunia-Polska 1:0, relacja prasowa: PS nr 44/1952, str. 1-2, | Ostatni mecz: 25 maja 1952, Rumunia-Polska 1:0, relacja prasowa: PS nr 44/1952, str. 1-2, | ||
<br> | <br> | ||
| - | + | ==Kariera trenerska== | |
| + | Rudolf Patkolo uzyskał uprawnienia trenera I klasy w 1960 roku, pełnił też wtedy funkcję grającego trenera Kujawiaka Włocławek, z juniorami tego klubu zdobył tytuł Mistrza Pomorza w roku 1960. Po zakończeniu kariery piłkarskiej nie zerwał z futbolem. Szczególnie zasłużył się pracując jako trener z młodzieżą w Stali Stalowa Wola, do dzisiaj Rudolf Patkolo jest tam ciepło wspominany: rozgrywany jest juniorski turniej jego imienia, pojawiały się też propozycje, by był patronem tamtejszego stadionu. Patkolo był też trenerem w Skarżysku, Radomiu, Tranobrzegu i Sarzynie. | ||
| + | |||
| + | ==Źródła== | ||
| + | A. Gowarzewski "Kolekcja klubów - Wisła", http://pl.wikipedia.org/wiki/Rudolf_Patkolo, nieoficjalny serwis Kujawiaka Włocławek http://kujawiak.q4.pl, http://www.rsssf.com/miscellaneous/double-caps.html | ||
[[Kategoria:Obcokrajowcy w Wiśle|Patkolo, Rudolf]] | [[Kategoria:Obcokrajowcy w Wiśle|Patkolo, Rudolf]] | ||
Wersja z dnia 14:57, 2 wrz 2008
| |||
| narodowość | Węgier/od 1948 obywatelstwo polskie | ||
| data urodzenia | 13.10.1922 | ||
| miejsce urodzenia | Budapeszt | ||
| data śmierci | 01.09.1992 | ||
| miejsce pochówku | x | ||
| wzost/waga | 164 cm/72 kg | ||
| pozycja | Napastnik, lewy łącznik | ||
| przebieg kariery | Ujpest Egylet (1933-1938) Gamma Budapeszt (1939-1944) UTC (1946-1947) ŁKS Łódź (1948-1950) Polonia Bydgoszcz (1951) Wisła Kraków (1951-1952) Stal Stalowa Wola (1953-1956) Kujawiak Włocławek (1957-1960) | ||
| reprezentacja | Węgier - 2 Polski - 3 | ||
| sukcesy | zwycięstwo w I lidze 1951 finał Pucharu Polski 1951 | ||
| pseudonim | x | ||
| sezon | drużyna | mecze | bramki |
| x | x | ||
| Suma | x | x | x |
Piłkarz, reprezentant Węgier i Polski, trener, wychowawca młodzieży. Jego pierwszym klubem był Ujpest TS Egylet Budapeszt. W czasie wojny wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Polkę. Zamieszkał w Polsce w 1947, rok później uzyskał obywatelstwo polskie. Zmarł w 1992 roku w Stalowej Woli.
Spis treści |
Rudolf Patkolo w Wiśle
Pierwszy obcokrajowiec w barwach Wisły, choć przechodząc do niej w 1951 roku miał już obywatelstwo polskie, zdążył nawet zadebiutować w reprezentacji Polski. W Wiśle w dwóch sezonach (1951 i 52) zagrał w 14 spotkaniach: 10 w I lidze (w tym 7 w podstawowym składzie), oraz 4 w Pucharze Polski (za każdym razem wchodząc na boisko po przerwie). Nie zdobył ani jednego gola, ale i tak cieszył się sporą popularnością wśród kibiców. Imponował szczególnie techniką i dryblingiem, choć nie zawsze jego sztuczki przynosiły korzyść drużynie (w relacji z półfinału Pucharu Polski 1951 czytamy: "Patkolo dryblował sam siebie, popisywał się niepotrzebnymi sztuczkami" - Przegląd Sportowy 74/1951). Na przełomie 1952/53 przeszedł do Stali Stalowa Wola.
Mecze w reprezentacji Polski
Po uzyskaniu obywatelstwa Rudolf Patkolo zagrał 3 razy w reprezentacji Polski. Był drugim, po Jerzym Bułanowie, naturalizowanym piłkarzem w koszulce z Białym Orłem. Do dnia dzisiejszego było tylko pięciu takich reprezentantów (Bułanow, Patkolo, Olisadebe, Geworgian i Guerreiro), ale Patkolo jako jedyny z nich zaliczył występy w dwóch reprezentacjach - w 1947 roku dwa razy zagrał w reprezentacji Węgier.
Mecze w reprezentacji Polski:
Debiut: 2 października 1949, Polska-Bułgaria 3:2, relacja prasowa: PS nr 79/1949, str. 3, "Radość po meczu była wielka, publiczność wpadła na boisko i na barkach entuzjastów zjechał do szatni... Patkolo".
Drugi mecz: 30 października 1949, Czechosłowacja-Polska 2:0, relacja prasowa: PS nr 87/1949, str. 1 i 3, "Rozczarował nas w wielkim stopniu Patkolo. Przyznał się, że samymi sztuczkami technicznymi nie można "żyć". Lewy łącznik przegrywał wszystkie bezpośrednie starcia, ponieważ nie umiał dość szybko uciec z piłką, a fizycznie nie dotrzymywał kroku twardemu przeciwnikowi."
Ostatni mecz: 25 maja 1952, Rumunia-Polska 1:0, relacja prasowa: PS nr 44/1952, str. 1-2,
Kariera trenerska
Rudolf Patkolo uzyskał uprawnienia trenera I klasy w 1960 roku, pełnił też wtedy funkcję grającego trenera Kujawiaka Włocławek, z juniorami tego klubu zdobył tytuł Mistrza Pomorza w roku 1960. Po zakończeniu kariery piłkarskiej nie zerwał z futbolem. Szczególnie zasłużył się pracując jako trener z młodzieżą w Stali Stalowa Wola, do dzisiaj Rudolf Patkolo jest tam ciepło wspominany: rozgrywany jest juniorski turniej jego imienia, pojawiały się też propozycje, by był patronem tamtejszego stadionu. Patkolo był też trenerem w Skarżysku, Radomiu, Tranobrzegu i Sarzynie.
Źródła
A. Gowarzewski "Kolekcja klubów - Wisła", http://pl.wikipedia.org/wiki/Rudolf_Patkolo, nieoficjalny serwis Kujawiaka Włocławek http://kujawiak.q4.pl, http://www.rsssf.com/miscellaneous/double-caps.html
