1921.07.24 Wisła Kraków - Czarni Lwów 1:3
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 1:3 (1:1) | Czarni Lwów | 
| ||||||
| widzów: | ||||||||||
| sędzia: Brand z Krakowa | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Rogi: 2:2 | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Z powodu upału brakło oczekiwanych przez kibiców emocji i dobrej gry. Wisła wyraźnie nie wytrzymała meczu kondycyjnie, do tego widać było brak zgrania poszczególnych zawodników. Dlatego starali się oni grać indywidualnie. Początek meczu należał jednak do Wisły, która po golu Kowalskiego (z podania Reymana) prowadziła w 10’ 1:0. Jeszcze przed przerwą wyrównali Czarni. Po przerwie żywsze ataki Czarnych dały im prowadzenie w 14 i 33’. Kiepska gra obrony Wisły nie przeszkadzała specjalnie gościom w strzelaniu i przeprowadzaniu akcji ofensywnych stąd taki a nie inny wynik meczu.
Przegląd Sportowy nr 11/1921 (30.07.1921) ss. 5-6:
Kraków. 24 lipca.
Czarni (Lwów) – Wisła 3:1 (1:1).
Wskutek niezwykłego upału zebrała się na boisku Cracovii niewielka stosunkowo liczba widzów. Obaj przeciwnicy byli sobie równymi co do siły, jednak z góry było do przewidzenia, że Wisła, która w braku własnego boiska – najstarszy klub w Krakowie musi dotąd pędzić żywot tułaczy – nie ma dostatecznego treningu, nie wytrzyma tempa wobec takiego upału i ulegnie wytrwalszemu przeciwnikowi. Ponadto w drużynie Wisły zawiedli właśnie ci, którzy zwykle są jej ostoją. Bramkarz Szubert gra stale nierówno. Na niektórych matchach, jak z Pogonią we Lwowie, z Polonią w Warszawie, a ostatnio w Bielsku, gra wspaniale, to znów, jak z Ujpesti, lub na niektórych matchach o mistrzostwo puszcza bardzo łatwe piłki. Wszystkie 3 bramki, strzelone przez Czarnych, nie byłyby siedziały przy dobrym bramkarzu. Trzecią bramkę może Szubert zapisać na swoje konto. Bujak, który słaby bieg swój wynagradza pewnością i czystością odbicia, zawiódł i na tym punkcie. Pierwsza bramka była wynikiem taktycznego błędu z jego strony. Lepszy od niego był Kaczor, który zastąpił Cepurskiego. Pomoc ogranicza się głównie do obrony (najlepiej czynił to Gieras), zapominając o ataku, któremu rzadko kiedy podaje dobre piłki.
Najsłabszą jednak częścią drużyny jest atak, zwłaszcza prawa jej strona. Czarni są drużyną, nie wykazującą wybitnie słabych punktów. Najlepszą częścią drużyny jest pomoc. Odmłodzony atak, prowadzony przez doświadczonego Szafara, jest pracowity, biegnie do każdej piłki, pomaga czasem w tyle, a głównie umie już kombinować dołem i grać pewnym planem. Wadą jego jest brak strzałów. Lewy skrzydłowy z rezerwy dostrajał się wcale dobrze do całości. Nedbala w obronie zastąpił lewy skrzydłowy Scott w sposób zadowalający. Winnicki w bramce obronił ładnie kilka niebezpiecznych strzałów.
Opis meczu
Gra sama, przez cały czas otwarta, wykazała przed pauzą lekką przewagę Wisły, po przerwie zaś Czarnych. W 10 minucie po rzucie wolnym strzela Kowalski Wł. z podania Reymana ładną bramkę. Krótko przed pauzą Szafar wyrównuje wskutek błędu Bujaka. Po przerwie Czarni nacierają częściej. Wynikiem tego są dwa rzuty narożne, z których jeden kończy się łatwą do obrony bramką zrobioną głową przez Witkowskiego. Szafar przedziera się przez obronę, lecz trafia bramkarzowi w ręce. Następnie znów Szafar walkę z dwoma obrońcami kończy strzałem z boku; Szubert odbija, piłka dostaje się pod nogi Birnbachowi i – grzęźnie po raz trzeci w siatce. Rzuty narożne 2:2. Gra fair, obie drużyny karne. Sędzia p. Brand.
Źródło: Przegląd Sportowy
Tygodnik Sportowy
ROK I: KRAKÓW DNIA 29. LIPCA 1921 ROKU. NR. 11.
Niedziela 24 lipca 1921 r
Czarni (Lwów) — Wisła 3:1 (1:1).
Zawody niedzielne, odbyte przy ogromnym skwarze, nie przyniosły spodziewanej emocji. Ani Czarni, po wspaniałym wyniku z Ujpesti, ani Wisła, rokująca ostatnio pewną poprawę poziomu, nie wykazały przez cały ciąg matchu takiej klasy, jakiej się od przeciętnej pierwszoklasowej drużyny spodziewać należy. Nie widziano u obu drużyn żadnego system u, żadnej myśli przewodniej, tem mniej planowej kombinacji i metodycznej akcji, jakoteż i stylu. Możliwe, że złożyły się na to straszny upał, nastrój i psychika wakacyjna; w każdym jednak razie ma się prawo żądać od występujących drużyn, aby starały się przynajmniej grać całością, a nie jednostkami. Grzeszyła pod tym względem głównie Wisła, której gracze uparli się poprostu przy dryblingu i uprawiali stałą wzajemną obstrukcję pod względem podawania piłki. U Czarnych tylko lew a strona zdradzała czasami umiejętność dolnej kombinacji. Na ogół do pauzy pewna nieznaczna przewaga Wisły, która nie wykorzystała kilku dobrych szans pod bramką Czarnych. Po pauzie, szczególnie ku końcowi przewaga Czarnych, umożliwiona wyższą wytrzymałością w biegu i szybszym startem do piłki.
Przebieg gry: Czarni przeciw słońcu. Gra początkowo mierna. W 10 m. z rzutu wolnego Kaczora otrzymuje piłkę Reyman, który szybko podaje Kowalskiemu, a ten uzyskuje, przebiwszy się koło Hawlika 1 bramkę dla Wisły. Mimo usilnych starań, nie mogą Czarni żadnego punktu osiągnąć. Kaczor i Gieras trzymają całkowicie w szachu prawą stronę ataku Czarnych. Birnbach, lewy łącznik Czarnych, najlepszy i najinteligentniejszy gracz ataku gości, wytwarza raz po raz niebezpieczne sytuacje pod bramką Wisły, bronione przytomnie przez Szuberta. W ostatniej minucie przed pauzą, z winy Bujaka, który i tak zbyt ciężki, usiłował sobie lekceważyć młodego ale znakomitego przeciwnika, zdołali Czarni wyrównać. Po pauzie gra bez tempa. Atak Wisły, a głównie prawa strona zupełnie bezmyślną. W 14 m. udaje się Czarnym w sytuacji kornerowej uzyskać z powstałego chaosu 2 goala. Czarni atakują obecnie coraz natarczywiej. — Sam Kaczor nie może naprawiać wszystkich błędów Bujaka i Śliwy, a przy braku zupełnej ambicji w ataku Wisły, tyły jej nieodciążane słabną i w 33 minucie uzyskują Czarni 3 bramkę. Pod koniec gra żywsza, tempo silniejsze, jednak wynik pozostaje niezmieniony. Na w zmiankę zasługuje Szafarz i Birnbach. Sędziował dobrze choć nie całkiem dokładnie, p. Brand.
