1931.04.19 Wisła Kraków – Garbarnia Kraków 0:0

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 07:24, 14 lut 2017

1930.04.19, I liga, 3. kolejka, Kraków, Stadion Wisły, 16:30

	Wisła Kraków	0:0	Garbarnia Kraków
	widzów: 5.000-6.000
	sędzia: Emil Niedźwirski ze Lwowa
Bramki
Wisła Kraków 2-3-5 Maksymilian Koźmin Józef Kotlarczyk Emil Skrynkowicz Karol Bajorek Jan Kotlarczyk Ferdynand Pachner Józef Adamek Stanisław Czulak Henryk Reyman Walerian Kisieliński Mieczysław Balcer trener: brak Garbarnia Kraków 2-3-5 Marian Gregorczyk (Bolesław Falkowski) Edward Bill Tadeusz Konkiewicz 30' Stanisław Augustyn Franciszek Wilczkiewicz Marian Nagraba Gustaw Bator Włodzimierz Maurer Józef Smoczek Karol Pazurek I Juliusz Joksch trener: Karl Jiszda (AUT)
Garbarnia od 30' grała w dziesiątkę

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Relacje prasowe

Raz Dwa Trzy

Ostre tempo narzuca od początku Wisła, co zapowiada dobry mecz. I rzeczywiście pierwszy kwadrans to pokaz futbolu z obu stron. Zmienne akcje, sytuacje podbramkowe, ładne kombinacje, strzały. Potem niestety gra się zaostrza i drużyny bardziej dbają o obronę niż o atakowanie. Co chwila ktoś leży na boisku kontuzjowany. Słabnie tempo gry. Wisła miała więcej z gry (z powodu zejścia z boiska Konkiewicza). Reyman już na początku gry zostaje powalony na murawę przez Gregorczyka i musi opuścić boisko. Wraca po kilku minutach, ale już tylko statystuje w tym spotkaniu. 5000 kibiców. Anemia w ataku z obu stron.

Wg RDT 6000 kibiców, a wynik sprawiedliwy.

Na podstawie: Raz, Dwa, Trzy nr 1; IKC nr 109.

Przegląd Sportowy numer 32/1931 strona 5:

Kraków, 19 kwietna.

Przed sędzią p. Niedźwirskim ze Lwowa stanęły na boisku Wisły drużyny w następujących zestawieniach: Garbarnia: Gregorczyk (Fałkowski), Bill, Konkiewicz, Augustyn, Wilczkiewicz, Nagraba, Bator, Maurer, Smoczek, Pazurek, Joksz.

Wisła: Koźmin, Skrynkowicz, Kotlarczyk II, Pachner, Kotlarczyk I, Bajorek, Balcer, Kisieliński, Reyman, Czulak, Adamek.

Grę rozpoczyna Wisła. Narzuca bardzo szybkie tempo, a kilka posunięć obustronnych wskazuje, że będziemy świadkami bardzo interesujących i odpowiadających rzeczywiście ekstraklasie zawodów. Garbarnia, która wystąpiła w białych dresach, ma za sobą wiatr, sojusznika w tak ciężkim meczu nie do pogardzenia.

Żywe, ustawicznie się zmieniające, błyskawiczne wprost ataki, ładne zagrania głowami, biegi skrzydeł, kombinacje i strzały, czyste stylowe wykopy, to cechy pierwszych 12-tu minut.

Po tym czasie gra coraz bardziej opada, obie drużyny jak gdyby zmęczone i wyczerpane morderczem początkowem tempem, starają się bądź nie dopuszczać przeciwnika na swą połowę, bądź wreszcie utrzymać bezbramkowy wynik i zejść z boiska z jednym cennym punktem.

Te poszczególne fazy gry, dewaluujące ją, widać było jak na dłoni. Gdyby jednak nie częste nadużywanie siły fizycznej i niezgodne z zasadami sportowemi „wchodzenie” w przeciwnika, co powodowało przerwy wywołane znoszeniem graczy z boiska, to możnaby jeszcze nie narzekać. Ten „system” gry, polegający na zmniejszaniu ilości graczy strony przeciwnej, nie może się nie tylko podobać, ale musi wzbudzić niesmak wśród najbardziej zagorzałych zwolenników piłki nożnej. Ktoś złośliwy obliczył, że co dziesięć minut musiał jeden z zawodników leżeć na ziemi chwilowo unieszkodliwiony.

Takiego „sportu” nikt sobie życzyć nie może i w interesie zarówno zdrowia jednostek, jak i propagandy wychowania fizycznego, trzeba zaapelować do miarodajnych czynników, aby stojącemi im do dyspozycji środkami zwalczały go jak najostrzej.

Jeżeli pominiemy te przykre incydenty, a wrócimy do gry samej, to zachwycać się nie było czem. Stwierdzić trzeba, że linje ataku zarówno Wisły jak i Garbarni zawiodły. Na wysokości stały obie pomoce i to zarówno pod względem ofensywnym jak i w posyłaniu w bój swych przednich formacyj. Obrońcy pewni. Bramkarze nie mieli ciężkich do obrony strzałów.

Z gry więcej miała Wisła, która wobec zejścia w 30 min. przed przerwą Konkiewicza z boiska i wycofaniu Joksza na pozycję obrońcy, miała ułatwioną sytuację i zdobyła lekką przewagę w polu. Pod bramką akcje czerwonych były częstsze, jednak niezbyt niebezpieczne.

Z graczy najlepsi byli w drużynie gospodarzy bracia Kotlarczykowie, oraz do pauzy Adamek, Kisieliński i Balcer. W Garbarni na wyróżnienie zasługuje Wilczkiewicz i grający na niezwykłym dla siebie stanowisku prawego obrońcy Joksz.

Opis meczu

Z przebiegu zmieniającej się, jak w kalejdoskopie, gry warto podać kilka momentów. Tuż po zaczęciu piłkę dostaje Bator, przyczep Kotlarczyk II „nadziewa” się na niego i pada na ziemię. Po przerzuceniu gry na stronę Garbarni, Gregorczyk rzuca się pod nogi Reymanowi i broni w bardzo niebezpiecznej sytuacji. Reyman zmuszony jest zejść z boiska , a gdy po kilku minutach powraca, nie może przyjść do formy i statystuje. Ładny strzał Smoczka dołem jest za lekki i grzęźnie w rękach Koźmina. Centry Balcera nie wykorzystuje Czulak, a główkę Pazurka z podania Joksza łapie bramkarz Wisły. Nie bardzo niebezpieczne sytuacje podbramkowe stwarzają centry Adamka wzgl. Balcera oraz Batora i Joksza, trójki środkowe nie umieją ich wykorzystać. Po zderzeniu się Balcera z Konkiewiczem, ten ostatni opuszcza boisko, Garbarnia wycofuje Joksza z prawego skrzydła do tyłu i odtąd aż do przerwy gra w dziesiątkę.

Sędzia zwraca się do obu drużyn z ostrzeżeniem i apeluje, aby grano fair. Kapitanowie wydają głośno instrukcje swym współpartnerom.

Pazurek oddaje z 30 metrów silny strzał na bramkę, Koźmin łapie. Gra przenosi się z jednej połowy na drugą. Obie strony zdają się mieć jej dosyć, wypompowani gracze czekają na gwizdek, oznajmiający przerwę. Pazurek otrzymuje piłkę od pomocnika, biegnie z nią, natrafia jednak na Skrynkowicza i… leży.

Po zmianie stron naciska Garbarnia. Na prawym skrzydle widzimy kulejącego Konkiewicza. Teraz Wisła ma za sobą wiatr, ale za to w twarze zawodników jej świeci słońce.

Centrę Konkiewicza, który korzysta z tego, że jest nieobstawiony jako „inwalida” i podciąga swój atak pod bramkę czerwonych, łapie Koźmin. Ślicznie obronił Gregorczyk strzał Adamka po przeboju tegoż z odległości trzech kroków, przy tej jednak sposobności upadł i zakrwawiony schodzi na kilka minut z boiska. Zastępuje go Fatkowski. Kotlarczyk z pomocy posyła piłkę górną na lewą stronę, starają się ją dostać Balcer, Joksz i Kisieliński, ten ostatni jednak sprytnie ściąga ją ręką, aby z kozła oddać strzał, sędzia widzi. Konkiewicz w walce ze Skrynkowiczem zdobywa cornera po ładnym przeboju Batora, który stworzył wypuszczeniem dogodną sytuację Maurerowi. Korner tem jak i wszystkie inne nie został wykorzystany.

Adamek przestrzeliwuje. Potem Pazurek dostaje od Batora piłkę na lewą nogę, którą nie włada i dlatego marnuje dobrą pozycję. Czulak wstrzymuje potem grę, bawiąc się i kiwając niepotrzebnie zamiast oddać piłkę czekającemu na nią Adamkowi. Prawa strona Garbarni przeprowadza atak, cóż kiedy Pazurek w chwili strzały natrafia na but przeciwnika i skoszony upada, nie biorąc udziału w grze przez kilka minut.

Gregorczyk broni silny strzał Kisielińskiego na korner w sposób, który omal nie kosztował Garbarnię dwu punktów. Adamek zderza się z Bilem, którego znoszą z boiska.

Teraz chodzi o utrzymanie bezbramkowego wyniku. Przypadkowy bowiem strzał mógł zdecydować. To też linje ataku obu stron przechodzą z piłką od swej bramki do pola karnego przeciwnika i wracają po to tylko, aby się bronić. Adamek nie może się zdecydować na oddanie strzału.

Denerwujący finał. Gracze zda się gonią ostatkami sił. Pazurek gubi piłkę, nie co innego robi Balcer. Konkiewicz volleyem zbiera podanie z lewego skrzydła, piłka trafia w Skrynkowicza i nie dochodzi do miejsca przeznaczenia.

Widzowie animują to jedną, to drugą stronę. Bezskutecznie. Bator oddaje strzał na bramkę Wisły i sędzia odgwizduje koniec zawodów.

P. Niedźwirski sędziował dobrze, szkoda tylko, że zaraz z początku nie zrobił użytku ze swego gwizdka, a wówczas może to polowanie na kości przeciwnika nie miałoby miejsca. Widzów 5.000.

Polonia-ŁKS 3:2. Ruch nie gra i na czele tabeli Wisła 3-5, Polonia 4-5, Ruch 2-4, Pogoń gromi Warszawiankę 5:1 1-2 w pierwszym meczu sezonu.

„Ilustrowany Kuryer Codzienny”

1931, nr 109 (21 IV)

Zacięte boje o punkty ligowe. Kraków, 20 kwietnia. Wczorajsza niedziela utrzymywała zwolenników walk ligowych w dalszem napięciu. Ogólnem zainteresowaniem cieszyły się o niezwykle doniosłej wartości i to bardzo zacięte spotkania, jak Wisła—Garbarnia, Legja—Warta i Polonia— ŁKS., podczas gdy we Lwowie w meczu z Warszawianką Pogoń była ogólnym faworytem. — Niespodzianki mieliśmy znowu, gdyż niespodziewano się ani zwycięstwa na ciężkim terenie łódzkim Polonji w jej obecnej słabszej formie, ani też tak wielkiego sukcesu Legji. Również Garbarnia wynik swój remisowy z Wisłą może uważać za bardzo korzystny.

Garbarnia—Wisła 0:0.

Z niezwykłem napięciem oczekiwała liczna publiczność, zgromadzona w ilości około 6.000 widzów, spotkania tych dwu drużyn krakowskich, które wielu uważa na poważnych aspirantów do tegorocznego mistrzostwa Ligi. W ogólności nie zawiedli się widzowie w swoich oczekiwaniach, ale tylko w pierwszej części gry, kiedy to dawało się odczuć wprost, iż gra idzie tu o wielką stawkę, o dwa ważne punkty.

Na boisko weszły drużyny w swych normalnych niemal zespołach. Garbarnia: Gregorczyk, Bil, Nagraba, Wilczkiewicz, Augustyn, Joksz, Pazurek, Smoczek, Maurer i Bator. Wisła: Koźmin, Kotlarczyk II, Skrynkowicz, Bajorek, Kotlarczyk I., Pachner, Adamek, Czulak, Reyman, Kisieliński i Balcer.

Pierwsze minuty przynoszą niemiłe incydenty, które wyprowadzają z równowagi i drużynę Wisły, jakoteż i publiczność. W pewnych bowiem momentach ofiarą ostrej gry Garbarni, dążącej do zwycięstwa za bezwzględnie, padają kontuzjonowani Kotlarczyk II i Reyman, którzy na pewien czas byli zmuszeni opuścić boisko. Ten okres wykorzystuje Garbarnia, oddając szereg strzałów na bramkę Wisły, ale przytomny Koźmin był stale na posterunku. Strzały napastników Garbarni stają się jego łatwym łupem. Z chwilą powrotu na boisko kontuzjonowanych graczy Wisła przy chodzi do siebie i przeprowadza szereg pięknych ataków, w których prześladuje ją widoczny pech. Dwukrotnie poprzeczka ratuje Garbarnię w cięż kich sytuacjach, gdy Kisieliński strzela z najbliższej odległości do pustej niemal bramki. W tym okresie gra stoi na bardzo wysokim poziomie i pod znakiem przewagi Wisły, co uwydatniło się jeszcze w wyższym stopniu, gdy kontuzjonowany pr. obrońca opuszcza boisko w 26 m. Gracz ten powraca po przerwie, ale gra już b. słabo na prawem skrzydle, podczas gdy Joksz obejmuje pozycję prawego obrońcy i to z powodzeniem.

Po przerwie obraz gry się zmienia; kontuzja Reymana, doznana na meczu z Wartą, odbija się teraz i gracz ten zmuszony jest niemal do Statystowania. Inicjatywa teraz należy raczej do Garbarni. Znakomicie grająca defensywa Wisły może utrzymać w szachu doskonałą linję napadu Garbarni. W ataku Wisły się nie klei. Brak jakiejkolwiek kombinacji rzuca się w oczy, dobre i lotne skrzydła zostają zupełnie nie wykorzystane. A mimo to są one groźniejsze od napadu Garbarni, który pod bramką nie umie sobie radzić. Gra w tej części mało interesująca. Mimo, iż Garbarnia miała więcej z gry, w 16 minucie Adamek miał świetną sposobność zdobycia bramki, jednak piłka trafia w głowę wybiegającego z bramki Gregorczyka, który musi opuścić boisko na kilka minut, ustępując miejsca rezerwowemu.

Obustronne zacięte ataki obu drużyn nie przy noszą już zmiany wyniku.

Na wyróżnienie zasługują z drużyny Wisły: Kotlarczyk I i Kotlarczyk II; ten ostatni był bez przesady najlepszym graczem w tym dniu na boisku. Doskonale wywiązali się też ze swojego zadania: Skrynkowicz, Koźmin, boczni pomocnicy naogół dobrze, ale zbyt defenzywnie, atak słabszy, jak w poprzednich meczach. — W Garbarni najlepszą była linja pomocy ta wyjątkiem Augustyna i jej to zawdzięcza zespół wynik remisowy. Trio obronne stanęło na wysokości zadania, podczas gdy linja ataku nie mogła zaimponować. Sędziował dobrze dr Niedźwirski.