1931.04.26 Polonia Warszawa - Wisła Kraków 1:3
Z Historia Wisły
| Polonia Warszawa | 1:3 (1:2) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: | ||||||||||
| sędzia: Edward Gulicz ze Lwowa | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
[[Grafika:Stadjon 1931-04-30.JPG|thumb|right|200px]
Spis treści |
Relacje prasowe
Na podstawie: Przegląd Sportowy nr 34 i 35 i IKC 109.
"Mecz pełen emocji. Gra piękna, choć ostra". Piękny, niemal letni dzień, tłumy widzów. Stawką meczu prowadzenie w lidze. Wisła wygrała zasłużenie, prezentując grę zespołową, opartą na dobrej technice, bojowości i wierze we własne siły. Rozpoczęła w imponującym stylu: „opanowałą całkowicie sytuację, popisując się w polu techniką, świetnym balansem ciała, nadzwyczajnym zrozumieniem i ustawianiem się”. "Huraganowe ataki czerwonych walą na bramkę Kisielińskiego raz po raz. Przewaga Wisły jest tak wielka, że wydaje się, iż to grają drużyny z dwu różnych klas". Pierwszy gol pada już w 3': po wolnym bitym przez Makowskiego - Lubowiecki umieszcza piłkę w siatce. Wisła atakuje nadal, sporadycznie kontruje Polonia. W 17' szybki atak Wisły: Bajorek do Balcera i 2:0. 20 stopniowe ciepło daje się jednak we znaki i Wisła zwalnia grę, co wykorzystuje Polonia w 29' (gol Pazurka). Obustronne ataki do końca tej części gry. Po przerwie niespodziewanie przewagę uzyskuje Polonia. Jedynie Balcer w tym okresie gry próbuje swych rajdów (stopowany przez Bułanowa). Pomaga Polonii sędzia gwiżdżąc, czy trzeba, czy nie spalone (np. Reymana gdy otrzymał piłkę od gracza Polonii!!!). Półgodzinne ataki Polonii nie są jednak groźne. W końcówce do ataku zrywa się Wisła i 6 min. przed końcem meczu Adamek wygrywa pojedynek z obroną Polonii, podaje do Kisielińskiego, a ten kończy dzieło. Reyman po przerwie nie wytrzymał tempa meczu, reszta piłkarzy Wisły w dobrej formie, choć Kotlarczyk i Adamek grali złośliwie. Widownie, widząc z jakim impetem grała Wisła, "oniemiała, jakby porażona impetem Wiślaków". "Na udry z sobą szli bracia Kisielińscy". Na podstawie: Przegląd Sportowy nr 34 i 35 i IKC 109.
Raz Dwa Trzy
"Napad pracował bardzo dobrze, posunięcia były czynione planowo i z rozmysłem. Motorem był jak zwykle Reyman, który grzeszy wprawdzie powolnością i brakiem bojowości, ale rozdaje piłki tak idealnie, że w Polsce nie posiada on w tej gałęzi doot-ballu równego sobie". Interesujący mecz w I. połowie, w II. tempo siadło. Na podstawie: Raz, Dwa, Trzy nr 2.
Przegląd Sportowy numer 34/1931 strona 1, 2:
WISŁA – POLONIA 3:1 (2:1)
Mecz pełen emocji. Gra piękna choć ostra. Najlepsi z gości Kotlarczykowie i Kisieliński, z Polonii Bułanow […]
Cudowny, niemal już letni dzień 26-go kwietnia, ściągnął na boisko Polonii w Warszawie rekordowe tłumy publiczności. Mecz faworyta Warszawy z najgroźniejszą obecnie drużyną ligową, był magnesem niebylejakim. Zresztą stawka, o jaką szła gra, była też nie do pogardzenia bo drużyna wychodząca z walki zwycięsko, sadowiła się na czele tabeli. Tylko, że Wisła prymat swój umacniała, Polonia zaś go zdobywała.
Przebieg meczu dowiódł, że wszelkie optymistyczne horoskopy na temat sukcesu drużyny warszawskiej, były nieuzasadnione; gospodarze grali w sumie słabo i jakkolwiek krakowianie mieli też okresy słabe, jednak na zwycięstwo zupełnie zasłużyli.
Ich zespół montowany jest obecnie pierwszorzędnie: wyrównany i wysoki poziom Wisły opiera się na kośćcu graczy tej miary, co Koźmin, bracia Kotlarczykowie i Kisieliński. Skrzydłowi napadu Adamek i Balcer nie są też indywidualnościami, któryby można pominąć milczeniem.
Zrozumienie gry zespołowej, odpowiednie warunki techniczne, oparte o imponującą bojowość i wiarą w swe siły, stanowią atuty, którym naprawdę trudno jest przeciwstawić walory równorzędne.
W tych warunkach drużyna o typie Polonii walczyć może tylko jakimś właściwym jej entuzjazmem gry, niebywałem napięciem nerwów, ambicją, graniczącą poświęceniem i przypadkowością którą potrafi zaskoczyć najgroźniejszego nawet przeciwnika.
Cechy omówione, właściwe naogół warszawiakom, tym razem zawiodły: tylko czterech graczy Pazurek, Suchocki, Seichter i Bułanow stanęli na wysokości zadania, a czasami przechodzili nawet samych siebie. Reszta była mdła, anemiczna, słaba, a czasami wręcz beznadziejna.
Do walki zespoły stanęły w zestawieniach:
Wisła – Koźmin; Kotlarczyk II, Skrynkowicz; Bajorek, Kotlarczyk I, Makowski; Adamek, Lubowiecki, Reyman, Kisieliński, Balcer.
Polonia – Kisieliński; Miączyński, Bułanow; Seichter, Kaczanowski, Nowikow; Szczepaniak, Ogrodziński, Malik, Pazurek, Suchocki.
Opis meczu
Start Wisły jest imponujący. Polonia niemal nie egzystuje. Huraganowe ataki czerwonych walą na bramkę Kisielińskiego raz po raz. Przewaga gości jest tak wielka, że wydaje się, iż to grają drużyny z dwu różnych klas. Nic dziwnego, że w tych warunkach już w 3-ej minucie pada pierwszy punkt dla Wisły: Makowski bije rzut wolny z połowy boiska między fatalnie ustawionych Bułanowa i Miączyńskiego, a w porę startujący Lubowiecki, bez trudności lokuje piłkę w siatce.
Podania graczy Polonii w tym odcinku gry są skandaliczne. Kaczanowski, i tak słaby wskutek odnowienia się kontuzji, ogranicza się do statystowania i przez tę lukę raz po raz wdziera się żywiołowa fala ataków czerwonych.
Na szczęście dla gospodarzy, boczni pomocnicy rezygnują z trzymania łączników i niemal wyłącznie ograniczają się do trzymania obu groźnych skrzydłowych. Mimo to Balcerowi udaje się przebój, z którego strzał wyłapuje jednak Kisieliński.
Wreszcie i Polonia dochodzi do głosu, ale powolny strzał Malika likwiduje Koźmin z łatwością.
Walka przenosi się na środek boiska: niespodziewane podanie górą Bajorka, bieg Balcera, krótkie spięcie z Kisielińskim i Wisła już w 17-ej minucie prowadzi 2:0. (Dokończenie na str. 2-ej).
Wisła dystansuje przeciwników ligowych
Dokończenie sprawozdania ze strony 1-ej
Na tem kończy się koncert wiślaków. Mordercze tempo walki i 20-stopniowe ciepło dają się we znaki obu zespołom – szybkość gry maleje, co wykorzystuje Polonia i zaczyna atakować. Cóż, kiedy jej prawa strona nie egzystuje: Każde podanie Ogrodzińskiego trafia do przeciwnika, a piłek, które mu odebrano wskutek ślamazarności, doprawdy nie sposób zliczyć. Tak samo Malik, niepewny jeszcze po niedawnej kontuzji, gra słabo; Szczepaniakowi też nic się nie udaje. Mimo to w 29-ej minucie z jego podania pada jedyna, ale za to wysokowartościowa bramka dla Polonii: podanie prawoskrzydłowego wędruje do Suchockiego, ten podaje piłkę do tyły Pazurkowi, który pięknym strzałem umieszcza ją w siatce Koźmina.
W odpowiedzi na to Kisieliński aranżuje piękny wypad, wspaniale przerzuca piłkę obok Miączyńskiego z lewej nogi na prawą, ale strzał idzie tuż nad poprzeczką.
Okazję do wyrównania ma Polonia, kiedy do piłki biegnącej wzdłuż linji dochodzi Szczepaniak – ostry strzał staje się jednak łupem doskonałego Koźmina.
Po przerwie wyjątkowo niepewny dnia tego bramkarz Polonii omal nie zawinia bramki: łatwiutką piłkę wyłuskuje mu z rąk Lubaczewski i kieruje wolno ku pustej bramce. Nadludzki wysiłek Miączyńskiego i piłka z linji wędruje z powrotem w pole.
Polonia zdobywa przewagę w polu, która rośnie z każdą minutą. Przerywają ją dwa huraganowe przeboje Balcera za każdym razem zlikwidowane przez niezwykle ofiarnego i odważnego Bułanowa. Pozatem dwie bramkowe sytuacje dla Wisły likwiduje gwizdek sędziowski. Sędzia Gulicz (Lwów) w foulach orientuje się świetnie, ale w spalonych – wręcz źle. Odgwizduje wszelkie spalone t. zw. wiedeńskie, a raz gdy Reyman, jakkolwiek stojąc na pozycji spalonej, otrzymuje jednak piłkę od gracza Polonii, gwizdek na off-side stoi poprostu w sprzeczności z zasadami gry.
Wisła nie może się w ciągu dobrej pół godziny otrząsnąć z przewagi Polonii. Ataki te jednak nie są groźne: z fatalną dziurą na środku i prawym łączniku żaden napad nie może być groźny dla świetnej defensywy czerwonych. To też nadludzkie wysiłki Suchockiego, czy groźne wypady Pazurka, zawsze ostatecznie są likwidowane, nierzadko przez własnych kolegów. Sytuacja jest tembardziej beznadziejna, że Nowikow dosłownie słania się ze zmęczenia na nogach, a Kaczanowski tyle że statystuje.
Na sześć minut przed końcem Wisła zrywa się do finiszu. Przebój Adamka, zwycięski pojedynek z niezaradnym Miączyńskim, świetne podanie do tyłu i Kisieliński bez trudu lokuje piłkę w siatce.
Gwizdek końcowy zastaje czerwonych przy generalnej ofensywie pod bramką Polonii, broniącej się naprawdę resztkami sił.
Przechodząc do ogólnej panoramy zawodów, trzeba skonstatować, że Wisła była drużyną w pełnem słowa tego znaczeniu, czego o Polonii tym razem powiedzieć nie można. Zarzucić czerwonym trzeba jednak przedewszystkiem zbyt ostrą, a często i brutalną grę.
Kotlarczyk II, a zwłaszcza Adamek nigdy nie są czyści w swych intencjach w spotkaniu z przeciwnikiem, co zarzucić trzeba, wyjątkowo, zresztą w bardzo skromnej mierze, i Seichterowi z Polonii. Gracz ten tym razem zdał egzamin doskonale: jest to pierwszy jego mecz z Wisłą, kiedy potrafił on utrzymać żywiołowego Balcera.
Przechodząc do punktów słabych, trzeba stwierdzić, że w Wiśle jedynie Reyman po przerwie zniknął jako indywidualność – stał się powolny i trawił stale piłki. Natomiast w Polonii poniżej nawet przeciętności ligowej grali Kisieliński, Kaczanowski, Ogrodziński i Nowikow. To samo trzeba powiedzieć o Miączyńskim, który ma na swem sumieniu dwie bramki dnia.
Legia-Cracovia 4:1, Warta-Pogoń 7:0, Garbarnia-Ruch 1:1. Tabela: Wisła 4-7, Ruch 3-5, Polonia 5-5, Garb 3-4.
