1931.05.03 Pogoń Lwów - Wisła Kraków 2:1
Z Historia Wisły
| Pogoń Lwów | 2:1 (1:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 5.000-8.000 | ||||||||||
| sędzia: Słomczyński z Sosnowca | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Przegląd Sportowy nr 36 i 37 i IKC nr 123.
8000 kibiców. Ładna wiosenna pogoda. Mecz od pierwszych sekund miał charakter zaciętej twardej walki, choć był nieco chaotyczny. Wisła była drużyną o lepszej klasie, ale „wykazała niedostateczną szybkość, tudzież nierojentowanie się w sytuacjach podbramkowych”. Przez godzinę trwała wyrównana gra, potem przewagę uzyskała Wisła. Pogoń mądrze się broniła, w końcówce grając na czas (Albański w bramce grał b. dobrze). Technicznie ustępowała Wiślakom, ale braki nadrabiała ambicją i zapałem (w czym celował Kuchar). Wisła godnie prezentując szkołę krakowską nie miała w tym meczu szczęścia. Atak grał tylko stroną Reyman-Balcer (Adamek był bez formy); bramkarz Wisły zawinił 2. bramkę. Początek meczu dla Wisły ,choć ta gra przeciw wiatrowi. Pogoń odgryza się kontrami i tak pada 1. gol w 17' (Zimmer). Gra płynna. Wisła nie potrafi jednak stworzyć poważnego zagrożenia pod bramką Pogoni. Po przerwie następuje incydent, który rozstrzygnął wynik meczu. "Bramkarz Wisły chwyta piłkę, którą Łagodny wybija mu nieoczekiwanie i tak szczęśliwie, że piłka pada wprost pod nogi Motylewskiego" i pada gol. Wisła zrywa się do ataku, co przynosi jej rzut karny po zagraniu ręką Kuchara. Karnego na bramkę zamienia Kisieliński. Po kwadransie II. połowy Pogoń zaczyna bronić wyniku i udaje jej się to, choć nagminne wykopy piłki na auty nie przyczyniły się do wzrostu poziomu meczu.
Mecz toczony w atmosferze fair. "Przywitanie się Reymana z Kucharem przed zawodami miało szczególnie serdeczny charakter, co publiczność przyjęła entuzjazmem. Całe szczęście, że zakaz PZPN-u co do całowania się graczy odnosi się tylko do zawodników własnej drużyny, w przeciwnym razie obydwu kapitanów spotkałaby kara". Reyman, Kuchar i Fichtel to stara generacja - co nie przeszkadzało im grać dobrze. "Reyman był bodajże ruchliwszy niż dawniej". Na podstawie: Przegląd Sportowy nr 36 i 37 i IKC nr 123.
Przegląd Sportowy numer 36/1931 strona 5:
Zimmer i Motylewski strzelcami. Wisła nie ma szczęścia. Bramka z karnego
LWÓW, 3.5. (Tel. wł. „Przeglądu Sportowego”).
Pogoń: Albański, Fitchel, Jerzewski; Deutschman, Kuchar, Wańczycki; Łagodny, Kossok, Zimmer, Motylewski, Prass.
Wisła: Olecki; Skrynkowicz, Kotlarczyk II; Bajorek, Kotlarczyk I, Makowski; Balcer, Kisieliński, Reyman, Lubowiecki, Adamek.
Zawody rozegrano przy wspaniałej wiosennej pogodzie w obliczu 5.000 widzów. Miały one od pierwszej chwili charakter zaciętej, twardej walki. Obie drużyny zdawały sobie sprawę z wysokiej stawki, co odbiło się na grze, w której wiele było chaosu, bezplanowej kopaniny, obliczonej jedynie na utrzymanie przeciwnika w możliwie wielkiej odległości od bramki.
Drużyną o lepszej klasie była Wisła, zabrakło jej jednak – co jest u tej twardej drużyny najdziwniejsze – „umiejętności wygrania”. Jedyna bramka jej padła z rzutu karnego. Ataki Wisły, oparte przeważnie na szerokiej kombinacji z wykorzystaniem skrzydeł, załamały się na twardej defensywie miejscowych, względnie rozbijały się o Albańskiego, który stanowił klasę dla siebie. Cechowała go pewność chwytu, błyskawiczna orientacja, zdecydowanie i odwaga.
Pogoń była przeciwnikiem równorzędnym do jakiejś 15 minuty po przerwie. Od chwili utraty bramki wskutek rzutu karnego rozpoczęła skuteczną grę defensywną, która zwłaszcza w ostatnich 10 minutach obliczona była całkowicie „na czas”.
Sukces lwowian zasługuje tembardziej na uwagę, że drużyna przedstawiała się nierównomiernie, technicznie ustępowała przeciwnikowi, a braki nadrabiała ogromną ambicją i zapałem.
Dwoił i troił się niezmordowany Kuchar. Deutschmann unieszkodliwił Adamka a grający w miejsce Hankego Wańczycki, mając przed sobą przemożną parę Balcer – Kisieliński, wywiązał się z honorem ze swego zadania.
Dobra postawa pomocy zdecydowała też o wyniku tembardziej, że obrona, mimo niezawsze czystych wykopów, energią i zdecydowaniem potrafiła się również wywiązać zadowalająco ze swego zadania.
Atak grał właściwie w trójkę. Kossok znów prezentował się bardzo słabo, z powodu małej zwrotności i braku startu. Prass pracował wiele, rzadko jednak produktywnie. Jasne punkty stanowili: Motylewski i Zimmer. Również Łagodny spisywał się nieźle, szczególnie po pauzie.
Wisła mimo przegranej pozostawiła bardzo dobre wrażenie. Wykazała ona równy poziom i cechy wyższej szkoły klasyfikujące ją na czołowy zespół Polski.
Zabrakło jej jednak tym razem obok umiejętności również szczypty szczęścia nieodzownej w każdej grze. Pozatem napad funkcjonował jedynie od Balcera do Reymana włącznie, natomiast przeciętnie grał Lubowiecki i zgoła nic nie pokazał Adamek. Pomoc, jak zwykle pewna równomierna, słabszy nieco Bajorek. W obronie dominował Kotlarczyk, jeden z najlepszych na boisku. Rezerwowy bramkarz zawinił drugą bramkę.
Opis meczu
Grę rozpoczyna Wisła przeciw wiatrowi. Pierwsze pociągnięcia obu stron są chaotyczne, wiele piłek idzie górą. Wisła jest bardziej zwarta, Pogoń atakuje dorywczo i improwizacyjnie.
W 17-ej minucie Kossok otrzymuje piłkę z pomocy, wypuszcza Zimmera, który oddaje ją Łagodnemu. Krótki bieg, spokojne podanie do środka i momentalny strzał Zimmera przynosi pierwszą bramkę miejscowym. W czasie akcji Wisły piękny wybieg Balcera likwiduje brawurowym wybiegiem bramkarz. Róg dla Pogoni. Kilka spalonych, gra płynna i dość chaotyczna z obu stron. Połowa 1:0.
Po przerwie w 8-ej minucie niezwykły incydent. Bramkarz Wisły chwyta piłkę, którą Łagodny wybija mu nieoczekiwanie i tak szczęśliwie, że piłka pada wprost pod nogi Motylewskiego. Ten momentalnie orientuje się i strzela do bramki. 2:0.
Zryw Wisły i ofiarna walka Pogoni przed własną bramką kończy się w 11-ej minucie rzutem karnym za rzekomą rękę Kuchara. Egzekwuje pewnie Kisieliński.
Pięć minut ataku Pogoni i miejscowi rozpoczynają grę wybitnie defensywną, posługując się w ostatnich minutach obficie rzutami na aut. Zwycięstwo miejscowych zrywa na trybunach burzę entuzjazmu.
Sędziował p. Słomczyński dobrze. Widzów 5.000.
Raz Dwa Trzy
"Ambicja Lwowian góruje nad hyperkombinacją lepszego zespołu krakowskiego". Spodziewano się zwycięstwa Wisły, a tu pierwsza wygrana od 3 lat Pogoni. Zapał i ambicja zwyciężyły. Wiśle brakowało wykończenia akcji. "Reyman prowadził kwintet bardzo dobrze, choć nieco za powolnie”. Po przerwie gra Wisły energiczniejsza. "Reyman teraz spokojniej i dobrze dzieli piłki". Po 35' "piękna kombinacja Reyman-Kisieliński-Adamek kończy się strzałem obok słupka". Wisła do końca dążyła do wyrównania. Pogoń w końcówce broni się niemal całą drużyną na swoim polu karnym. 6000 kibiców. Na podstawie: Raz, Dwa, Trzy nr 3.
Ruch-Polonia 3:0. Tabela: Ruch 4-7, po przegranej z Pogonią Wisła druga Wisła 5-7.
Echa zwycięstwa Pogoni nad Wisłą
Przegląd Sportowy Sobota, 9 Maja 1931:
Echa zwycięstwa Pogoni nad Wisłą
Można i tak. Zawody Pogoni z Wisłą miały charakter, zaciętej, nieustępliwej walki, mimo to jednak obydwie strony umiał, utrzymać ją w granicach gry fair.
Sportowe gesty stają się na naszych boiskach coraz rzadsze, to też z zadowoleniem notować wypada każdy taki niecodzienny objaw. Przywitanie się Reymana z Kucharem przed zawodami miało szczególnie serdeczny charakter, co publiczność przyjęła aplauzem. Całe szczęście, że zakaz PZPN-u co do całowania się graczy odnosi się tylko do zawodników własnej drużyny, w przeciwnym razie obydwu kapitanów spotkałaby kara.
Albański przyczynił się wydatnie do sukcesu swej drużyny. Procent oddanych strzałów nie był wprawdzie zbyt wielki, jednak prawie wszystkie były ostre i ciężkie. Bramkarz Pogoni zalicza się do typu "stojących", tym razem kilkakrotnie wybiegał, zawsze w porę, zawsze pewnie i zawsze zdecydowanie.
Najefektowniejszym momentem spotkania był pojedynek Balcera z Albańskim w 18-ej minucie. Skrzydłowy Wisły minąwszy błyskawicznie Wanczyckiego z piłką na piersiach pędził wprost do bramki Pogoni. Albański wybiegł naprzeciw niego. Zderzenie się dwóch zawodników o tak różnej wadze nie mogło zakończyć się gładko. I faktycznie bramkarz znalazł się na ziemi a będący w pełnym pędzie skrzydłowy wpadł prawie do bramki, piłka jednak pozostała... w pewnych dłoniach Albańskiego. Co jest z Kossokiem? - oto pytanie, które stawiała sobie cała widownia lwowska już poraz drugi. Gracz ten o pierwszorzędnych walorach technicznych i fizycznych, należał ub. niedzieli znów do najsłabszych na boisku. Nawet w typowych swoich solowych popisach nie miał szczęścia. Trudno posądzać Kossoka o zupełny brak ambicji, tembardziej że w drugiej części gry okazywał już nawet jakby większą ruchliwość. Przyczyna słabej formy tkwi zatem zdaje się w barku odpowiedniego treningu.
Zimmer zmienił się nie do poznania. Zarzucił gdzieś w kąt nieproduktywne sztuczki, gra ambitnie, spokojnie, pracuje bardzo intesywnie, a ponieważ nie brak mu inteligencji i pomysłowości, więc też stał się pożyteczną wartościową jednostką swojego zespołu.
Kuchar, Reyman i Fichtel reprezentowali najstarszą generację na boisku. "Poważny" wiek nie ciążył im zbytnio na barkach. Wszyscy trzej poruszali się nie gorzej od swych znacznie młodszych kompanów. Prym wiódł Wacek Kuchar, który skonsumował zdaje się całe mnóstwo kilometrów. Reyman był bodajże ruchliwszy niż dawniej a Fichtel wciąż jeszcze dysponuje najszybszym startem. Liczy on przytem co małokomu wiadomo, 36 lat!
Brzydka nawyczka Kisielińskiego jest ustawiczne używanie rąk. Nie dziwiło by nas to u Balcera, który oddaje się też namiętnie koszykówce, ale skąd Kisieliński? Czyżby nosił się z zamiarem konkurowania z bratem w bramce.
Wisła nie znalazła uznania w fachowej opinii lwowskiej, a jednak nie zmienia to faktu, że krakowianie zaliczają się do tych, bardzo nielicznych w Polsce drużyn, które umieją nietylko kopać, ale i grać, które rozumieją istotę gry w piłkę nożną.
Kotlarczyk II okazuje się bodajże jeszcze lepszym obrońcą, nic pomocnikiem. Wykopy jego, technicznie bardzo dobre, idą przeważnie wprost do własnego gracza. W tacklingu również daje sobie doskonale rade, to też tworzy on ciężką do przebycia zaporę, tembardziej, że odznacza się wielkim spokojem i rutyną, nabytą w pomocy.
