1934.05.27 Wisła Kraków - Pogoń Lwów 2:0
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 2:0 (1:0) | Pogoń Lwów | 
| ||||||
| widzów: 2-4.000 | ||||||||||
| sędzia: Mazur z Sosnowca | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Antoni Łyko nie wykorzystał rzutu karnego. | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1934, nr 141 (23 V)
Pogoń-Wisła.
Zwolennicy sportu w Krakowie będą w niedzielę świadkami jednego z najciekawszych meczów sezonu. Mianowicie drużyna Pogoni, która wróciła niedawno do kraju opromieniona aureolą zwycięstw na Za chodzie w Belgji i we Francji, rozegra swe pierwsze spotkanie z Wisłą, która wystąpi w swym najsilniejszym zespole.
Spotkania Pogoni stale cieszyły się jak największem zainteresowaniem wśród krakowskiej publiczności, która zawsze sympatyzowała z pełną temperamentu i niezwykłej ambicji jedenastką lwowską. Obecnie zaś po jej świetnych występach na Zachodzie niewątpliwie zainteresowanie dla meczu, niedzielnego wzmoże się dziesięciokrotnie. Oczekiwać bowiem należy gry niezwykle zaciętej i emocjonującej. Początek meczu o godz. 5-tej popołudniu na boisku Wisły, poprzedzi o godz. 3.15 mecz drużyn młodszych.
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1934, nr 147 (29 V)
Wczorajsza niedziela była dość ważna dla ukształtowania się tabeli ligowej. Ruch bowiem na skutek porażki Garbarni w Łodzi, odzyskał swoją czołową lokatę, zaś kluby krakowski Cracovia i Wisła poprawiły znacznie swoją sytuację. Ostatni mecz Strzelca i Polonji zakończył się podziałem punktów.
Wisła—Pogoń 2:0 (1:0).
Do meczu tego wystąpiła drużyna Pogoni osłabiona brakiem Matjasa, który doznał kontuzji na meczu Polska—Szwecja, zaś Wisła ze znużonymi po trzydniowej podróży braćmi Kotlarczykami, którzy dopiero w niedzielę rano powrócili ze Sztokholmu, na skutek nieodpowiedniego aranżowania ekspedycji reprezentacji polskiej do Skandynawii przez PZPN.
Wisła na meczu tym walczyła energicznie w przeciwieństwie do poprzednich zawodów, na których atak jej graf anemicznie, a także i formacje ofensywne nie były bez błędu. Przebieg meczu był niezwykle interesujący. Już od samego początku dała się zaznaczyć znaczna przewaga Wisły, grającej z wiatrem. W pewnym momencie Sołtysik zostaje „sfaulowany“ przez obrońcę Pogoni, za co sędzia dyktuje rzut karny. Łyko strzela jednak ponad poprzeczkę. Ataki Wisły są coraz groźniejsze, jednak na polu karnem napastnicy Wisły spotykają się z ostro grajacą obroną Pogoni. Ofiarą ostrości Jeżewskiego pada Artur, doznaje kontuzji, na szczęście w skutkach niegroźnej, gdyż po przyjściu do siebie po chwilowej utracie przytomności wszedł na boisko zpowrotem. Sędzia dyktuje ponownie rzut karny i wyklucza z boiska Deutschmana za niesubordynację, gdyż usiłował przeszkodzie wykonaniu rzutu karnego. Bramkę strzela pewnie Obtułowicz.
Po przerwie atakuje dalej Wisła, mimo iż gra przeciw wiatrowi. Już w pierwszej minucie Artur strzela drugą bramkę, przenosząc piłkę ponad wylatującym Albańskim. Ud tej pory gra traci na tempie. Następuję pewien okres przewagi Pogoni, jednak w skutkach niegroźnej, gdyż bramkarz Wisły jest niemal cały czas niezatrudniony, poczem do głosu znowu przychodzi Wisła, która swą przewagę utrzymuje aż do końca meczu, jednak zbytniem bawieniem się tak w tyłach, jak i w napadzie nie może zmienić cyfrowo wyniku.
Na wyróżnienie zasługują z drużyny krakowskiej Szumilas, Kotlarczyk II, Artur i Łyko, dobrze wypadł też Kotlarczyk I. i Wozniak, mimo słabszych jeszcze wkopów. W Pogoni najlepsi Zimmer, Nahaczewski i Albański.
Składy drużyn były nast.: Pogoń: Albański, Jeżewski, Zrubek, Hanin, Wasiewicz, Deutschman, Kuchar, Borowski, Zimmer, Nachaczewski i Niechcioł. — Wisła: Madejski, Woźniak, Szumilas, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Jezierski, Pazurek III, Obtułowicz, Artur, Sołtysik i Łyko. Sędzia p. Mazur nie bez błędu, widzów około 3.000.
Przegląd Sportowy nr. 43 / środa 30 maja 1934 roku / strona 2:
Wisła - Pogoń 2:0 (1:0)
Kraków, 27.5. - Tel. wł. - Wisła - Pogoń 2:0 (1:0). Bramki dla Wisły - Obtułowicz z karnego i Artur. Sędzia p. Mazur z Sosnowca.
Uczucie rozczarowania ogarniało niechybnie widzów tego spotkania, którzy mając jeszcze w pamięci sprawozdania prasowe z pobytu lwowian zagranicą znaleźli sposobność aby przekonać się naocznie o ich umiejętnościach.
Pytanie: w jaki sposób zespół ten mógł przeciwstawiać się, a nawet odnosić sukcesy z zawodowcami zachodu - musiało siłą rzeczy narzucać się każdemu, kto przypatrywał się grze gości na meczu z Wisłą.
Będzie się mówiło o przemęczeniu, o braku braci Matiasów i.t.d. Owszem są to momenty wcale ważkie, ale pomimo to możnaby od Pogoni więcej wymagać aniżeli widzieliśmy dziś w Krakowie. Mecz ukształtowałby się może lepiej gdyby nie niefortunny arbiter z Sosnowca, który do reszty już wyprowadził gości z równowagi. Podyktowanie drugiego rzutu karnego w momencie dość problematycznym i usunięcie z boiska Deutschmana za demonstracyjne kopnięcie piłki dobiło do reszty Pogoń. Jakkolwiek zerwała się ona jeszcze po pauzie do walki był to już tylko śpiew łabędzi, któremu brakowało siły w momentach decydujących. Lwowianie nie mogli rozstrzygnąć na swą korzyść spotkania, gdy jedynym atutem ich był Albański w bramce, a sekundował mu w pewnym już dystansie Hanin w pomocy oraz Zimmer i Niechcioł w ataku.
Reszta nie wykraczała poza przeciętność. Ani pomoc grająca tylko defenzywnie, ani wreszcie atak, któremu było brak spoistości i myśli przewodniej nie mogły opanować terenu i wygrać meczu. Wisła wypadła o wiele korzystniej. Była zdecydowanie lepsza od przeciwnika i zagrała lepiej niż na ostatnim meczu w Krakowie. Pomijając fakt, iż Wisła wyzyskała korzystny wiatr, potrafiła pozatem do przerwy prawie że w zupełności zawładnąć terenem, który był też opanowany przez gospodarzy w ostatnich 20-tu minutach.
O ich liniach defenzywnych trudno na razie pisać. Ani Madejski w bramce, ani obaj obrońcy nie mieli pola do popisu. Dzielnie trzymała się pomoc; stopowała zakusy strony przeciwnej, umiała mądrze zasilać piłkami swój napad. Szczególnie Kotlarczyk II wypadł doskonale brylując w drugiej połowie meczu.
Ofenzywa czerwonych szczyci się dalej Arturem, który ciągnie całą piątkę oraz żywiołowym Łyką na lewym skrzydle. Ogólnie biorąc cała piątka wykazuje konsolidację oraz inklinację do gry celowej i kombinacyjnej.
Drużyny wystąpiły w składach:
Wisła - Madejski; Szumilas, Woźniak II; Jezierski, Kotlarczyk I i II; Pazurek, Obtułowicz, Artur, Sołtysik, Łyko.
Pogoń - Albański; Zrobek, Jeżewski; Hanin, Wasiewicz, Deutschman; Kuchar, Borowski, Zimmer, Nachaczewski, Niechcioł.
Wspomagana dość silnym wiatrem Wisła atakuje od pierwszej chwili zyskując szereg korzystnych momentów. Albański wykazuje kilkakrotnie swą wysoką klasę.
Po raz pierwszy dochodzi do decydującego momentu w 28-ej min. za faul na Arturze sędzia dyktuje rzut karny: Łyko strzela daleko obok bramki. Wisła popisuje się nadal szeregiem niewyzyskanych sytuacyj; Borowski nie może trafić do pustej bramki.
Wreszcie nadchodzi 41 m.: obrońca fauluje ostro Artura biegnącego wzdłuż linji pola karnego. Gracz Wisły pada na linję, sędzia dyktuje rzut karny. Dochodzi do długich "pertraktacyj". w których wyniku Deutschman opuszcza boisku, a Obtułowicz uzyskuje prowadzenie.
Wynik ten trwa niedługo, gdyż w dwie minuty po przerwie Artur przebuja się ładnie i strzela obok wybiegającego Albańskiego. Pogoń jakkolwiek gra w dziesiątkę dochodzi obecnie coraz bardziej do głosu, przez pewien okres przeważa nawet. Po 25 min. oddaje jednak znów inicjatywę przeciwnikowi, który poza sytuacjami podbramkowymi nie uzyskuje niczego. Sędzia p. Mazur z Sosnowca nie wykazał kwalifikacyj na arbitra ligowego.
