1934.10.07 Wisła Kraków - Garbarnia Kraków 1:3

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 07:57, 17 maj 2013

1934.10.07, I Liga, 17. kolejka, Kraków, Stadion Wisły, 14:30

	Wisła Kraków	1:3 (1:1)	Garbarnia Kraków
	widzów: 3.000
	sędzia: Mieczysław Walczak z Warszawy
Bramki Stanisław Obtułowicz (g) 32' 0:1 1:1 1:2 1:3 19' Otto Riesner 89' Karol Pazurek I 90' (k) Juliusz Joksch
Wisła Kraków 2-3-5 Maksymilian Koźmin Władysław Szumilas Eugeniusz Oleksik Mieczysław Jezierski Jan Kotlarczyk Karol Bajorek Bolesław Habowski Henryk Kopeć Stanisław Obtułowicz Artur Woźniak Mieczysław Balcer trener: Vilmos Nyúl Garbarnia Kraków 2-3-5 Józef Koszowski Juliusz Joksch Stankosz Konstanty Haliszka Franciszek Wilczkiewicz Jan Lesiak Otto Riesner Karol Pazurek I Walicki Józef Pazurek II Karol Skóra trener:
Według "IKC" gol na 1:1: Henryk Kopeć w 37'

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Relacje Prasowe

Przegląd Sportowy nr 81/1934, str. 5:

Kraków. 7.10 – Tel. wł. – Garbarnia – Wisła 3:1 (1:1). W spotkaniu tem nie chodziło o spadek. Szanse na wicemistrzostwo i walka o prymat moralny w Krakowie były jego stawkami. Jakkolwiek obie drużyny grały w osłabionych składach, jakkolwiek brak Smoczka, Maurera, Kotlarczyka i Pychowskiego mógł poważnie odbić się na jakości spotkania, to jednak stało się przeciwnie. Obie drużyny zagrały lepiej aniżeli kiedykolwiek ostatnio. Mecz do przerwy stał na zupełnie zadawalającym poziomie, a sposób prowadzenia piłki odpowiadał arkanom sztuki piłkarskiej. Garbarnia była do przerwy tym zespołem który poczynaniom swym potrafił nadać bardziej jednolity i harmonijny charakter. Walicki na środku jej ataku okazał się znów graczem o dużej dozie techniki i rozumu.

Prawa strona Pazurek I, Riesner umiała nieraz ładnie zdobyć teren i wykończyć swe akcje pod bramką przeciwnika. Gorzej natomiast działo się ze stroną lewą. Pazurek II-gi nie nadaję się do krótkiej i kombinacyjnej gry w środku. Nic więc dziwnego, że cierpiała na tem jego współpraca z Walickim oraz siła bojowa Skóry na lewem skrzydle.

Pomoc jeszcze raz zaprezentował nam coraz lepiej zapowiadającego się Halszkę i Lesiaka, a Joksz w obronie pozostawiał również prawie nic do życzenia.

Wisła grała nietylko bez Kotlarczyka II-go i Pychowskiego, Artur pomimo swej obecności na boisku jest również jeszcze niezupełnie zdolny do gry. Brak tego gracza na środku daje się poważnie we znaki i odbija się na skuteczności całej ofenzywy.

W tych warunkach punkt ciężkość przerzucił się na skrzydła i przyznać należy, że z obu skrzydłowych Chabowski może niezupełnie, ale w znacznym stopniu wywiązał się ze swego zadania, pojmując umiejętnie swą role i inicjując szereg groźnych poczynań.

Gorzej natomiast wiodło się Balcerowi. Gracz ten jeszcze raz potwierdza swą ustaloną markę. Pełen huraganowych poczynań i snujących jak lawina przebojów, jest jednak nadal pozbawiony elementarnych podstaw techniki i dlatego akcje jego nie są uwieńczone tym skutkiem, jakby się to dziać powinno. Drużyny wystąpiły w składach:

Garbarnia: Koszowski: Joksz, Stankosz: Haliczka, Wilczkiewicz, Lesiak, Riesner, Pazurek I, Walicki, Pazurek II, Skóra.

Wisła: Koźmin: Szumilas, Oleksik: Jegierski, Kotlarczyk I, Bajorek: Chabowski, Kopeć, Obtułowicz, Artur, Balcer.

Już pierwsze minuty przynoszą 3-tysiącznej widowni szereg emocjonujących momentów. To Pazurek I przebija się ładnie i strzela obok słupka, to znów Balcer po szybkim przeboju centruje, a niecelny strzał Kopcia marnuje pewną szansę. Za chwilę znów Koźmin zabiera piłkę z pod nóg Pazurka II-go. Gra obfituje w obustronne momenty podbramkowe i toczy się przy zmiennej przewadze obu drużyn. Zagrania Garbarni są jednak groźniejsze i bardziej celowe.

W 19-ej min. Garbarnia uzyskuje prowadzenie: nieobstawiony Riesner strzela z 15m. w siatkę. Wisła niezrażona niepowodzeniem stara się o wyrównanie. Ataki jej są groźniejsze i przynoszą sukces w 32-ej min. Obtułowicz wspaniałym szpuntem chwyta na główkę piłkę po centrze Balcera i uzyskuje wyrównanie. Za chwile jeszcze jeden przebój Balcera zakończony rzutem rożnym.

Gra po przerwie traci dużo na wartości, przybierając natomiast na ostrości. Nic dziwnego, iż w tej części gry Kotlarczyk po zderzeniu się mdleje, a Koszowski schodzi na kilka minut z boiska. Dopiero w ostatnich minutach, gdy Garbarnia przechodzi energicznie do ofenzywy wynik ulega zmianie. Stojąc wyraźnie na spalonym Skóra centruje piłkę do środka. Nie reaguje na to sędzia nie zwracając nawet uwagi na rękę Bajorka i w efekcie Pazurek I na minutę przed końcem podwyższa wynik. Zdenerwowana Wisła daje za wygraną. Gdy piłka wraca pod bramkę jeden z jej obrońców zatrzymuje ją ręką – rzut karny egzekwuje w ostatniej minucie Joksz.

Sędzia p. Walczak z Warszawy wypadł słabo, nie orientując się zupełnie w spalonych.

„Ilustrowany Kurier Codzienny” z 9.10

Garbarnia—Wisła 3:1 (1:1).

Typowym przykładem braku wytrzymałości drużyny w końcowych momentach meczu z jednej strony oraz fatalnego błędu arbitra, decydującego o wyniku spotkania, były wczorajsze zawody Garbarnia—Wisła, które biorąc pod uwagę jednak ich prze bieg w całości, zakończyły się zasłużonem zwycięstwem Garbarni.

Drużyna Wisły, która wystąpiła osłabiona bez Kotlarczyka II i Pychowskiego, przedstawiała naogół zespół, ograniczający sie zbytnio do defensywy, walczący z małą wiarą w swe siły, a nawet ze strony kilka poszczególnych zawodników niezbyt ambitnie.

Garbarnia Korowała ambicją, startem i wytrzymałością, walcząc o każdą piłkę od początku aż do końca momentu. Gracze jej nadużywali jednak wielokrotnie siły fizycznej, a czasem uciekali się nawet do nie sympatycznych „fauli" (pod koniec zawodów Joksz i Wilczkiewicz).

Już początek gry nie wróży Wiśle nic dobrego, gdyż inicjatywa jest częściej po stronie Garbarni, której napad jednak nie umie zdobyć się na celny strzał. Dopiero rażące błędy Wisły w tyłach pozwalają Riesnerowi w 25 min. celnym strzałem w róg uzyskać prowadzenie dla swoich barw. Gra toczy się teraz ze zmiennem szczęściem, aż wreszcie w 37 min. po dobrej centrze Balcera Kopeć głową uzyskuje wyrównującego goala nie bez błędu Koszowskiego. Pomimo energicznej gry Garbarni, dzięki dobrej interwencji tyłów Wisły, a przedewszystkiem Koźmina w bramce nie uda je się Garbarni zagrozić poważnie bramce Wisły aż do pauzy.

Po przerwie Wisła robi lepsze wrażenie, gra jest teraz równorzędna jednak im bliżej do końca meczu, tem bardziej daje się zauważyć wyczerpanie bocznych pomocników, którzy nie umią trzymać skrzydłowych przeciwnika. Bardzo dobrze gra w tym okresie Kotlarczyk I, który wytrzymuje na sobie niemal cały ciężar obrony w ty łach. Obrońcy Oleksik i Szumilas jako jednostki spisują się_ dobrze, jako całość popełniają ustawicznie błędy przez taktyczne z}e zrozumienie się wzajemne i ustawienie się, skutkiem czego nawet ociężały kierownik napadu Garbarni, Walicki jest dla nich groźny.

Napad Wisły jest mniej ruchliwszy od swego yis a vis, Balcer pozostawiony sobie nie umie nic z działać gdyż nie ma wybitnej pomocy od niezbyt zdrowego jeszcze Artura, środkowy Obtułowicz walczy ambitnie, lecz mało skutecznie i nie rozumie się z Kopeciem, Habowski na skrzydle przed stawia talent, ale bez oszlifowania, jego niepotrzebne „faule“ po utracie piłek wytwarzają tylko groźne dla czerwonych sytuacje.

Zrozumiałe, iż w tych okolicznościach Wisła nie mogła liczyć na sukces, ale pod koniec zawodów ograniczyła się do defensywy, ale przeszkodził jej w utrzymaniu wyniku fatalny błąd sędziego, który zadecydował o jej- porażce.

Oto półtory minuty przed końcem meczu dostaje piłkę znajdujący się na „spalonym", widocznym dla każdego, tylko nie dla sędziego — lewoskrzydłowy Skóra, który podbiega pod bramkę Wisły i oddaje centrę, z której nadbiegający Walicki zdobywa dla Garbarni zwycięską bramkę.

Drużyna Wisły zdeprymowana, to jest też powodem, iż w kilkanaście sekund po tem Bajorek w zupełnie niegroźnym momencie całkiem niepotrzebnie odbija piłkę ręką na polu karnem, za co sędzia dyktuje rzut karny. Egzekwuje pewnie Joksz i w ten tak lekki sposób Garbarnia schodzi z boiska pewnym zwycięzcą.

Na wyróżnienie z drużyny Garbarni za sługują: Pazurek I, Riesner, Wilczkiewicz, Haliszka, z Wisły Kotlarczyk I i Koźmin. Sędziował b. słabo p. Walczak z Warszawy.