1935.10.20 Wisła Kraków - Ruch Chorzów 0:0

Chodzi tu nie tylko o wielką stawkę, bo i o tytuł mistrza w razie zwycięstwa Ślązaków, ale także i o utrzymanie się Wisły w Lidze. Te okoliczności sprawiają, że mecz niedzielny nie może ustępować w niczym meczowi Pogoń - Wisła, a nawet go znacznie przewyższa.

Początek meczu o godzinie 11:30 przed południem na boisko Wisły, poprzedzą zawody drużyn młodszych.

Gwiazda tego zespołu nieco przygasa w ostatnich tygodniach, jednak przegrana Pogoni sprawiła, iż Ruch nadal jest najgroźniejszym obok Lwowian kandydatem do objęcia prymatu w polskiej piłce nożnej i ma równą ilość punktów z liderem ligi Pogonią. Od wyniku zatem Wisły z Ruchem zależeć będzie w wysokim stopniu, kto zajmie tron mistrzowski w b.r. i czy Wisła zdoła się wydostać ze strefy zagrożonej spadkiem z Ligi.

W tych warunkach oczekiwać można na boisku Wisły w niedzielę o godzinie 11:30 przed południem rekordu publiczności (w tym nie mało widzów ze Śląska) oraz niebywałej emocji. Główny mecz poprzedzi spotkanie o mistrzostwo klasy A okręgu krakowskiego Fablok (Chrzanów) - Wisła 1b.

Dla Wisły są dwa punkty znów potrzebne dla wydostania się ze strefy zagrożonej spadkiem z Ligi. Najsilniejsze składy obu drużyn i znakomita gra Wisły na poprzednim meczu z Pogonią zapowiadają dla zwolenników piłki nożnej dużo emocji.

Początek meczu na boisku Wisły o godzinie 11:30 przed południem, poprzedzi mecz Fablok (Chrzanów) - Wisła 1b o mistrzostwo okręgu krakowskiego w klasie A.

Mistrz Polski wyjechał z Krakowa z jednym punktem i był niezwykle zadowolony, gdyż przebieg spotkania stał pod znakiem wyraźnej przewagi Wisły, której słabo strzałowo dysponowany napad nie wyzyskał tym razem licznych sytuacji podbramkowych.

Ruch poza doskonałą obroną i bramkarzem okazał się zespołem przeciętnym, grającym górą, ustawicznie przenoszącym grę z jednej strony na drugą bez planu, nie przypominającym już zupełnie czasów świetności.

Wisła natomiast w przeciwstawieniu do meczu z Pogonią wykazała pierwszorzędną grę w tyłach, a w szczególności w linii pomocy, gdzie błysnęli talentem bracia Kotlarczykowie, przy czym pierwszy z nich przypominał swe najlepsze czasy. W napadzie zawiodła w szczególności trójka środkowa, podczas gdy skrzydłowi mało zresztą wykorzystani spełnili swe zadanie bez zarzutu.

Do meczu tego wystąpiły drużyny w następujących składach: Wisła - Madejski, Szczepanik, Szumilas, Kotlarczyk II, I, Jezierski, Habowski, Kopeć, Artur, Sołtysik i Łyko. Ruch - Tatuś, Czempisz, Rurański, Panhyrz, Badura, Dziwisz, Urban, Giemza, Peterek, Górka i Majcherek.

Do przerwy Ruch gra z wiatrem i oddaje ustawicznie strzały z odległości nawet kilkudziesięciu metrów, licząc, że któryś z nich wreszcie uwieńczony zostanie powodzeniem. Niecelność jednak napastników i strzały na oślep nie mogą utorować sobie drogi do bramki. Pomimo że silny wiatr jest ich sprzymierzeńcem, więcej z gry ma Wisła, której trójka napadu nie wykorzystuje dwóch doskonałych pozycji podbramkowych w tym okresie, wytworzonych przez centry Habowskiego. Na pewien moment opuszcza boisko Kotlarczyk I na skutek zderzenia się głową z Peterkiem, który wcześniej przychodzi do siebie. Pod koniec tego okresu Tatuś broni piękny strzał Łyki.

Po pauzie wiatr ustaje. Mimo to stoi gra pod znakiem przewagi Wisły, której Ruch odgryza się wypadami skrzydłowych, których zatrudnia Peterek, bijący każdą otrzymaną piłką na skrzydło. Madejski ma rzadko sposobność bronienia, za wyjątkiem główki Peterka (po centrze Majcherka),w którym to momencie robinsonuje skutecznie. Ataki Wisły kończą się głównie na polu karnym, gdzie obrona Ruchu wkracza z prowadzeniem. Rzadko udaje się przebić przez nią napastnikom Wisły, a i wtedy Tatuś jest ostatnią instancją. Jego obrony pięknych strzałów Łyki i Artura w tym okresie należały do kapitalnych. Nacisk Wisły jest coraz silniejszy, lecz nie ma ona szczęście, gdy na 11 minut przed końcem piłka podskoczyła do góry stojącemu tuż pod bramką Arturowi. Tak samo i strzał Sołtysika nie daje efektu, gdyż piłka grzęźnie w rękach Tatusia. W ostatniej minucie Łyko przenosi tuż ponad poprzeczką. Ruch pod koniec przeszedł do defensywy i ograniczył się do gry na utrzymanie wyniku, bijąc niejednokrotnie piłkę na aut, byle jak najdalej od swojej bramki. Sędziował p. Krukowski z Warszawy, który skrzywdził parokrotnie drużynę Wisły.

Na wyróżnienie z drużyny Wisły zasługuje linia pomocy z Kotlarczykami, którym nie ustępował również Jezierski, tak samo i trio obronne bardzo dobre, w napadzie tylko skrzydłowi. W Ruchu trio obronne i Panhyrz najlepsi. Widzów około 4500.

W drugiej połowie początkowo przeważała drużyna Ruchu, pod koniec meczu inicjatywę ma Wisła. Obie drużyny grały fair. Z Wisły wyróżnili się bracia Kotlarczykowie. W drużynie Ruchu dobrym był bramkarz Tatuś, atak zaś oprócz ruchliwego Gemzy zagrał bardzo słabo. Widzów ponad 4 tys. Sędzia Krukowski.

Obydwa zespoły wykazały dobry poziom w defensywnych formacjach, dzięki czemu nie doszło do zdobycia bramki. Ataki natomiast były słabsze, bez wyrazu i bez decyzji. Brakło w Ruchu Włodarza, ww Wiśle Obtułowicza, ale nie usprawiedliwia to jeszcze takiej mizerii kombinacyjnej, a szczególnie strzałowej. Napastnicy Ruchu strzelali tylko z daleka, górnie i niecelnie. Atak Wisły szedł składniej i bardziej kombinacyjnie, atoli pod bramką zawodził, a miał kilka nieuchronnych sytuacji, z których winien był zdobyć bramki i zwycięstwo, gdyby nie zbytnia miękkości.

Sędzia p. Kurkowski z Warszawy. Widzów około 5000.

W drużynie Wisły podobała się gra obu Kotlarczyków oraz Madejskiego i Łyki.

Przebieg meczu stał początkowo pod przewagą Wisły, jednak po paru minutach Ruch otrząsnął się z chwilowej opresji i objął inicjatywę. Wisła ze strzału Habowskiego miała okazję do uzyskania prowadzenia, jednak Tatuś interweniował bardzo ładnie. Krótko po tym Kotlarczyk I zderza się z Peterkiem i zostaje zniesiony z boiska. Po krótkiej przerwie wraca i od tej chwili gra się zaostrza. Wysiłki obu drużyn do uzyskania bramki unicestwiają bramkarze.

Wynik bezbramkowy utrzymuje się do końca meczu.

Sędziował p. Krukowski z Warszawy, poza kilku słabymi momentami wywiązał się ze swego zadania na ogół dobrze.

W drużynie Wisły podobała się gra obu Kotlarczyków oraz Madejskiego i Łyki.

Przebieg meczu stał początkowo pod przewagą Wisły, jednak po paru minutach Ruch otrząsnął się z chwilowej opresji i objął inicjatywę. Wisła ze strzału Habowskiego miała okazję do uzyskania prowadzenia, jednak Tatuś interweniował bardzo ładnie. Krótko po tym Kotlarczyk I zderza się z Peterkiem i zostaje zniesiony z boiska. Po krótkiej przerwie wraca i od tej chwili gra się zaostrza. Wysiłki obu drużyn do uzyskania bramki unicestwiają bramkarze.

Wynik bezbramkowy utrzymuje się do końca meczu.

Sędziował p. Krukowski z Warszawy, poza kilku słabymi momentami wywiązał się ze swego zadania na ogół dobrze.

W drugiej połowie początkowo przeważała drużyna Ruchu. Pod koniec meczu inicjatywę ma Wisła, której atak zaprzepaścił dwie pewne pozycje podbramkowe. Obie drużyny grały fair. Obrona i pomoc obu drużyn spełniły swoje zadanie. Z Wisły wyróżnili się bracia Kotlarczykowie. W drużynie Ruchu dobrym były bramkarz Tatuś, atak zaś oprócz ruchliwego Gemzy grał bardzo słabo. Widzów ponad 4000. Sędzia p. Krukowski z Warszawy.

Wisła: Madejski, Szumilas, Szczepanik, Jezierski, Kotlarczyk I, Kotlarczyk II, Habowski, Kopeć, Artur, Sołtysik, Łyko.

Ruch: Tatuś, Rurański, Czempisz, Punhirsz, Badura, Dziwisz, Urban, Giemza, Peterek, Górka, Majcherek.

Zdarza się nieraz że mecze decydujące o wysokich pozycjach nie stoją w proporcji do ich doniosłości. Gdyby przebieg i poziom meczu decydować miał o mistrzostwie nie możnaby oddać głosu za ślązakami. W formie, w jakiej zaprezentowali się w meczu z Wisła nie posiadają walorów do reprezentowania naszego piłkarstwa.

Mówiąc o niskich lotach Ruchu myślimy naturalnie o ataku, który po ustąpieniu Wilimowskiego i Włodarza nie może przyjść do siebie. Peterek, powolny i nieoglądający się na łączników zna tylko długie rzuty na skrzydła, któremi operuje bez przerwy. Ani jednej kombinacji z łącznikami, ani jednego przyziemnego podania. Urban, pulchniutki i żywy jak fryga, ale umiejący tylko centrować lub obracać się z piłką w miejscu: żadnego biegu, żadnej akcji pomyślanej celowo. Wreszcie - Giemza, wogóle już niewidoczny, biegnący gdzieś daleko w tyle i nie umiejący zawiązać ze swem otoczeniem ani jednej akcji przemyślanej. Na tle tej "wielkiej trójki" młodsze nazwiska reprezentują jedynie ambicję i szybkość. Czyż dziwne, iż atak nie potrafi strzelić bramki? Reszta drużyny znacznie lepsza. W pierwszym rzędzie świetny Tatuś w bramce, pracowici i pewni obrońcy oraz pomoc z Badurą i Dziwiszem na czele, oddająca się bardziej defenzywie, mniej myśląca o ataku.

Wisła na tem tle, jakkolwiek lepsza niż przeciwnik, wypadła słabiej niż na meczu z Pogonią. Przy dobrym bramkarzu raziły niepewne beki, gdzie szczególnie Szczepanik wyprawiał straszne rzeczy, katastrofalnie kiksując. Lepiej wypadła pomoc, królował tutaj Kotlarczyk II, niezawodny w każdej sytuacji i panujący w 100 proc. nad piłką i przeciwnikiem. Brat jego starszy też lepszy, niż w ubiegłym tygodniu. Już wraca do dawnej formy, jeszcze brak podań jak dawniej, ale są one coraz częstsze. Wreszcie Jezierski, wykonujący swą robotę z dużym zapałem i ambicją, zastępuje zupełnie swego poprzednika na tej pozycji.

Słabszy punkt to atak. Przedewszystkiem nie widać Artura na środku! Po długim pobycie na łącznika gracz ten nie może oswoić się z rolą kierowniczą, to też dostawszy piłkę wywalcza sobie pozycję, ale nie myśli o partnerach, co odbija się na całości. Gorszy był również Sołtysik, na skutek czego Łyko stracił kontakt ze środkiem. Zmiana pozycyj i przesunięcie Łyki do środka wypadła korzystnie. Prawa strona grała natomiast nie gorzej niż przed tygodniem. Habowski improwizował początkowo wiele ciekawych rzeczy. Wszystko kończyło się jednak dalekiemi rzutami do środka.

Po pauzie współpracował bardziej z Kopciem, obaj szwankowali jednak pod względem dyspozycji strzałowej.

Obie drużyny grają spoczątku nerwowo. Nikt nie waży się strzelać na bramkę. Tylko Peterek wali z daleka na auty. Atak Wisły pracuje głównie skrzydłami, które z flanki ostrzeliwują bramkarza ślązaków. W serii obustronnych poczynań wykrystalizowuje się po 20 m. przewaga gospodarzy, którzy coraz częściej są pod bramką Ruchu. Ustawiony na spalonym Kopeć omal nie trafia do siatki. Wisła ma coraz wyraźniejszą przewagę, Artur przebija się też przez linię, ale Rurański ratuje w ostatniej sekundzie. Pod bramką Ruchu wre i kipi, ale kończy się na niczem. W 35 m. mecz zostaje przerwany. Peterek zderza się z Kotlarczykiem, obaj mają potłuczone głowy, przyczem pomocnik Wisły zupełnie nieprzytomny schodzi z boiska, wraca jednak później i gra normalnie. Do przerwy Wisła przeważa. Po pauzie obie strony mają sytuacje podbramkowe. Za rękę na lini 16-ki egzekwuje Szumilas wolnego, uzyskuje jednak tylko rzut rożny. Za chwilę piękna główka Peterka grzęźnie w objęciach Madejskiego. Ruch jest obecnie częściej przy głosie i przez 15 minut atakuje. Niebawem sytuacja wyrównuje się i w ostatnich minutach Wisła jest znów lepsza.

Sędzia Krukowski popełnił kilka omyłek.