1952.02.25 Ruch Chorzów - Wisła Kraków 3:2
Z Historia Wisły
| Unia Chorzów | 3:2 | Gwardia Kraków | 
| ||||||
| widzów: | ||||||||||
| sędzia: | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Przegląd Sportowy. R. 8, 1952, nr 16
1952.02.25
KATOWICE 24.2 (tel. wł.) Gwardia Kraków — Unia Chorzów 2:2 (1:0. 1:0, 0:2). Bramki! dla Gwardii zdobyli Kohut i j Patkolo. dla Unii — Sobek i Alszer. Sędzia Orliński. Widzów 5 tys. Gwardia — Jurowicz. Gędłek, Kaszuba, Glimas, Oprych, Mamoń, Mordarski, Gracz, Kohut, j Jackowski, Patkolo. Unia — Szymkowiak (Skromny), Bartyla, Cebula, Bomba,! Banisz, Wieczorek, Cichoń. Cebula, Sobek. Jerominek, Krasówka, Trampisz, Wiśniewski.: Alszer. Cieślik. Sobek.
Drugie treningowe spotkanie i piłkarskich ośrodków olimpijskich Gwardii i Unii zakończyło się wynikiem remisowym 2:2, odpowiadającym temu, co działo się na boisku w czasie 80 minut (30X30X20) gry. Początkowo przeważali krakowianie i bramki były konsekwencją niezłej gry gwardzistów, którzy w przeciwieństwie do pierwszego spotkania włożyli w niedzielną grę wiele zapału. W trzeciej części meczu na boisku panowali niepodzielnie Ślązacy i wyrównali, a gdyby gra przeciągnęła się jeszcze kilka minut, chyba wygraliby zdecydowanie. Przedłużanie gry nie miało jednak najmniejszego sensu. Przerwano spotkanie w momencie jak najbardziej odpowiednim. Krakowianie mieli już „dość“ i każda minuta dalszej j gry mogła zbyt wiele zdrowia. kosztować gwardzistów, mogła j wytrącić krakowskich zawodników z normalnego rytmu treningowego.
PRZEROST AMBICJI
Decyzja przerwania gry nie spotkała się jednak z uznaniem i widowni, która pragnęła zwycięstwa swych pupilów. Ale co gorsza, nie znalazła ona także uznania u kadrowiczów. Dopiero po długich wyjaśnieniach zrozumiano, że był to mecz treningowy, w którym wynik nie jest decydującą rzeczą, że dla zwycięstwa jednej czy drugiej drużyny nie wolno poświęcać przygotowanie się do sezonu i do czekających w tym sezonie zadań. W ubiegłym tygodniu alarmowaliśmy o załatwianiu na boisku osobistych porachunków zeszłorocznych. Teraz notujemy przerost klubowego (ośrodkowego) patriotyzmu. Fakty wskazują, że wśród naszych piłkarzy pokutuje wiele wad, których wyplenianiem nie powinien zajmować się węgierski trener Kiraly. Uświadomieniem piłkarzy ośrodków olimpijskich o celach i zadaniach ośrodków muszą się zająć natychmiast działacze i nasi trenerzy. KRAKÓW... CHORUJE Nie wnikając bliżej w prace krakowskiego ośrodka należy stwierdzić, że nie dzieje się w nim za dobrze. Fakt, że krakowianie przyjechali do Chorzowa w 12 osób, bez rezerwowego bramkarza i bez kilku jeszcze graczy, jest tego najlepszym świadectwem. Nie wierzymy, by wśród piłkarzy Gwardii wybuchła nagle epidemia. Zostawmy chorych ich losowi, wróćmy do zdrowych, którzy byli bohaterami chorzowskiego spotkania.
ANORMALNE WARUNKI
Zacznijmy od boiska, by uzmysłowić sobie to bohaterstwo. Boisko Budowlanych nigdy nie zaliczało się do dobrych, a wtedy gdy spadł deszcz, należało je zaliczyć do kategorii raczej beznadziejnych. Tym razem 3 4 boiska pokryte było rozmokłym śniegiem, sięgającym powyżej kostek, a pozostała ćwiartka, uprzątnięta ze śniegu, to pasy szerokości 16 metrów wzdłuż linii autowej. Mimo tak niesprzyjających warunków terenowych, przebieg gry dowiódł dobrego przygotowania kondycyjnego zawodników. BRAWO KRAKOWIANIE Na pochwałę zasługuje jedenastka krakowska Do 60 minuty krakowianie grali dobrze. Opadłszy z sił, Gwardziści nastawili się wybitnie defensywnie, pozostawiając w przedzie kulejącego Patkolo i Mordarskiego, któremu do końcowego gwizdka nie ubywało sił. Krakowianie bronili się dzielnie przez kilka minut. Załamali się dopiero wtedy gdy najlepsza z trzech piątek napadu Ślązaków — Trampisz, Jerominek, I Alszer, Cieślik, Sobek — zdobyła bramkę. W drużynie krakowskiej najlepszym graczem był Kaszuba. I i Środkowy obrońca pilnował pieczołowicie Krasówkę, nie i dając mu dojść do głosu, a później przeszkadzał skutecznie; Alszerowi. Ślązak dopiero w ostatnich minutach mógł kilka razy nawiązać łączność z Cieślikiem czy skrzydłowymi. Na drugim miejscu należy postawić Mordarskiego Niezły był Glimas. Z pomocników lepszy i był Mamoń. Jedyna jego wada, zresztą bardzo poważna, to i nietrafne podania. W ataku Kohut tym razem; myślał o całości a nie tylko o sobie, co było przyczyną podniesienia bojowej wartości krakowskiego napadu. Patkolo wyróżnił się zdobyciem bramki z rzadko oglądanego kąta (prawie I z linii autu bramkowego) oraz bardzo ładnym strzałem w poprzeczkę. Najsłabszy w napadzie I Jackowski.
SKROMNY SŁABY
W zespole Ślązaków Cebula i Cieślik nie mogli pokazać w trudnych warunkach w pełni swych umiejętności. Cebula wypadł też trochę słabiej niż w Krakowie, przyczyniła się do; tego trochę lepsza niż poprzednio gra Kohuta. Cieślik miał mimo wszystko więcej dobrych momentów niż przed tygodniem. W pomocy najlepszy był Suszczyk. Z trójki bramkarzy jakich widzieliśmy w obu drużynach najsłabszy był Skromny (to samo było przed tygodniem). Jurowiczowi można zarzucić zbyt nonszalanckie podejście do kilku piłek. Najlepiej z bramkarzy grał Szymkowiak.
Stefan Sieniarski
