1954.10.24 Wisła Kraków - Ruch Chorzów 1:0
Z Historia Wisły
| Gwardia Kraków | 1:0 (1:0) | Unia Chorzów | 
| ||||||
| widzów: 25.000 | ||||||||||
| sędzia: Zdzisław Hasselbusch z Warszawy | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
"Przegląd Sportowy" z 1954.10.21
GWARDIA KR. MUSI GRAĆ JESZCZE LEPIEJ
Krakowska Gwardia gra u siebie zaległy mecz z przodownikiem tabeli - Unią. Drużyna Jurowicza po remisie z Ogniwem Bytom nabrała większej pewności siebie i poważnie odgraża się mistrzowi Polski za dość przypadkową porażkę 0:1 w I rundzie.
Wykazująca zwyżkę formy Gwardia może liczyć na sukces w wypadku, jeśli dobry technicznie atak zagra jeszcze szybciej i bardziej zdecydowanie, niż z Ogniwem Bytom. Na samą obronę liczyć nie można, bo ani Szczurek, ani Flanek nie są już w stanie utrzymać w szachu Cieślika, Alszera i Pohla.
Przegląd Sportowy, numer 88, str. 6:
Mistrzowskiej grze Wyrobka zawdzięcza Unia nikłą porażkę w Krakowie
KRAKÓW, 24.10 (tel. wł.) Gwardia Kraków - Unia Chorzów 1:0 (1:0). Bramkę zdobył Kotaba. Sędzia Hasetbusch z Warszawy. Widzów ok. 25 tys.
Gwardia: Jurowicz, Piotrowski, Szczurek, Flanek, Snopkowski, Jędrys, Machowski (Adamczyk), Kotaba, Mordarski, Gamaj, Mamoń.
Unia: Wyrobek, Giebur, Bartyła, Bomba, Suszyk, Siekiera, Michałek (Mateja), Pohl, Alszer, Cieślik, Kubicki.
Wyrobkowi w bramce, dużej dozie szczęścia oraz zgoła nierozsądnej taktyce uporczywego przedzierania się przez gąszcz nóg na środku pola jaki stosował napad Gwardii zawdzięcza mistrz Polski niską stosunkowo porażkę. Wynik w żadnym wypadku nie odzwierciedla tego co działo się na boisku. A działo się tak, że np. w ciągu ostatnich 15 min. meczu wykopywał Wyrobek 21 razy piłkę od swojej bramki wykazując przy tym kocią zwinność, niezawodne chwyty i refleks reprezentacyjnego bramkarza.
Duża przewaga, jaką z miejsca wyrobiła sobie Gwardia którą potęgowała w miarę jak upływał czas gry, miała swoje źródło w dalszej poprawie formy, ambicji i ofiarności z jakimi krakowianie przystąpili do zawodów oraz przeniesieniu Mamonia do linii napadu. Nie wpisał się on co prawda jako strzelec, oddając w 90 min. gry jeden groźny strzał mistrzowski sparowany przez Wyrobka, ale wypracował swoim kolegom tyle pozycji podbramkowych, że wykorzystanie choćby połowy z nich przyniosłoby pogrom Unii. Wstawienie Mamonia do napadu stało się poważnym wzmocnieniem linii ofensywnej, którą świetnie dyrygował Mordarski. Ten groźny strzelec za późno jednak rozpoczął w tym meczu zadanie bombardiera, powierzając przez zbyt długi okres wykończenie szybkich i składnych akcji swoim kolegom, głównie z prawej strony.
Dobra postawa drużyny krakowskiej, a szczególnie bezbłędna gra defensywy wybiły zupełnie z uderzenia zespół chorzowski. Szczurek znajduje pełne poparcie ze strony Snopkowskiego i Piotrowskiego "zatkał" całkowicie Cieślika i Alszera. Próbowali oni od czasu do czasu inicjować ataki z głębi pola niemniej jednak linia pola karnego była magiczną granicą, przez którą nie udało się im przejść z piłką.
Nieliczne strzały z dalszej odległości stawały się łupem niezawodnego Jurowicza, Trzeba również powiedzieć, że nie udał się Unii manewr taktyczny, jakim było zwiększenie tempa po wznowieniu gry w drugiej połowie meczu. Na silniejsze tempo, jakie narzuciła Unia odpowiedziała Gwardia tą samą bronią, co przy większym wyrównaniu zespołu i lepszej kondycji gwardzistów nie zmieniło obrazu ani przebiegu gry.
Osobny rozdział należy poświęcić Suszczykowi i Geburowi. Nie jeden to raz zdarza się że rutynowany zawodnik bezsprzecznie lepiej technicznie wyszkolony znajduje się w słabszej formie i jest bezlitośnie ogrywany przez o wiele młodszych i ambitnie walczących przeciwników. Jednak... "rewanże" w postaci złośliwych fauli i podcięć budzą zawsze niesmak, tym bardziej, że obrońca i pomocnik Unii dołączyli do tego niesportowe zachowanie się, ironiczne gestykulacje po interwencjach sędziego.
Jedyna bramka padła w 32 min. gry. Po trzecim kolejnym rzucie z rogu Kotaba otrzymał piłkę na linii pola karnego i ostrym strzałem posłał ją w górny róg bramki. St. Habzda
