1956.09.16 Wisła Kraków - Zagłębie Sosnowiec 6:0
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 6:0 (2:0) | Stal Sosnowiec | 
| ||||||
| widzów: ok. 25.000 | ||||||||||
| sędzia: Edmund Sperling z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1956, nr 216 (13 IX)
Wisła przegrała w jesiennej rundzie 3 mecze pod rząd, a ostatnio odniosła dwa kolejne zwycięstwa. Garbarnia wygrała . pierwsze trzy mecze W II rundzie, a przegrała dwa dalsze. Jeśli będzie nadal trwało prawo serii to Wisła powinna odnieść zwycięstwo nad Stalą Sosnowiec, z którą gra w niedzielę w Krakowie, a Garbarnia przegrać z Gwardią w Warszawie; Gdyby tak się stało, to Wisła dołączyłaby się do czołówki ligowej, natomiast los Garbarni byłby, pożałowania godny. D
Echo Krakowa. 1956, nr 219 (17 IX)
Wisła zwycięża sześć do „kółka” deklasując przeciwnika
Smutne mieli miny licznie przybyli ze Sosnowca kibice Stali po końcowym gwizdku sędziego. Pupile ich nie tylko przegrali z Wisłą 0:6 (0:2), ,ale nie potrafili opanować swych nerwów, i zastosowali zbyt niebezpieczną i ostrą grę. W efekcie sędzia Sperling (Łódź) usunął z boiska Głowackiego, a następnie Krajewskiego. Ten ostatni już wcześniej powinien zostać wykluczony z gry za rozmyślne uderzenie w twarz Snopkowskiego. Niestety sędzia incydentu tego nie zauważył. W każdym razie szlachetna sportowa rywalizacja nie upoważnia do zajść tego rodzaju, toteż sądzimy,; że w stosunku do zostanie wysoki wymiar kary.
Mecz nie stał na najlepszym poziomie, jednak całej drużynie Wisły należą się słowa uznania za ambicję i wielką wolę zwycięstwa. Łupem bramkowym podzielili się: Rogoża — zdobywca dwóch bramek oraz Gamaj, Adamczyk, Machowski, i Kościelny II, którzy zdobyli po 1.
(m)
”Przegląd Sportowy” z 1956.09.17
KRAKÓW, 16.9 (tel. wt.). Wisła – Stal Sosnowiec 6:0 (2:0). Bramki zdobyli: Rogoza 2, Gamaj,. Adamczyk, Machowski i Kościelny. Sędziował Szterling z Łodzi. Widzów ok. 23 tys.
Wisła: Machowski II, Kawula. Snopkowski. Budka, Michel, Jędrys, Machowski I, Kościelny, Rogoza, Gamaj, Adamczyk.
Stal: Dziurowicz, Masłoń, Musiał, Poloczek, Pochwa, Majewski, Uznański, Szymczyk, Głowacki, Krężel, Krajeński.
W tym jednym meczu straciła Stal nie tylko dwa punkty i sześć bramek, ale także "na dłuższy okres dwóch swoich zawodników i sympatię publiczności krakowskiej. Piłkarze sosnowieccy stojąc w obliczu nieuchronnej klęski, kiedy Wisła po 48 minutach gry prowadziła 4:0, zaczęli nie tylko grać brutalnie, ale zachowywać niesportowo. Sędzia z miejsca wkroczył i za brutalny, a przy tym złośliwie zakonspirowany faul usunął Głowackiego z boiska.
Ten sygnał alarmowy nie był jednak ostrzeżeniem dla Krajewskiego, który w kilka minut później dokonał samosądu nad Snopkowskim, uderzając zawodnika Wisły w twarz. Przypadek zrządzi, że sędzia w tym momencie odwrócony był w inną stronę, toteż Krajewski może jeszcze pozostać na boisku. Nie na długo jednak, bo przy następnym „zetknięciu' się z przeciwnikiem Krajewski dopuścił się znów wykroczenia, którego nie można było inaczej ukarać, jak usunięciem jego sprawcy z boiska.
Od tego momentu mecz, który przez godzinę w pełni zadowolił i emocjonował widzów, stał się niemal parodią zawodów. Piłkarze Stali, widząc beznadziejność swojej sytuacji, zgromadzili się na własnym polu i tu grali na przetrzymywane piłki, stosując podania najczęściej do własnego bramkarza. Wiślacy znów, mając zapewnione zwycięstwo wyraźnie unikając zetknięć z przeciwnikiem, które mogłyby ich narazić na kontuzje, z rzadka decydowali się na jakąś energiczna akcję.
Mimo nawoływań widowni, by Wisła wykorzystała rzadką sposobność do wybitnej poprawy bilansu bramkowego, w ostatnich 40 min. zdobyli gospodarze tyko dwie bramki. W takich warunkach o zawodach można mówić tyko na podstawie przebiegu pierwszych 60 minut, W tym okresie Wisła zagrała na dobrym poziomie, a przede wszystkim mądrze i skutecznie. Już w ciągu pierwszych 10 minut Dziurowicz musiał kilkakrotnie interweniować, aby zażegnać niebezpieczeństwo, grożące Stali głównie ze strzałów Gamaja.
Gamaj by faktycznym kierownikiem napadu najgroźniejszym strzelcem, zdobywcą najpiękniejszej bramki i współautorem trzech dalszych. Bardzo dobrze grali w Wiśle również obrońcy i pomoc, a bramkarz zdał dwukrotnie, trudny egzamin kierując na korner strzały z najbliższej odległości. Najlepszym zawodnikiem w drużynie pokonanych był Dziurowicz, najsłabiej grali obrońcy. Oprócz wykluczonych z boiska obu skrzydłowych, niesportowo zachowywali się Pochwa i Musiał.
(Ha)
”Dziennik Polski” z 1956.09.18
http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=9338
NIE UMIELI PRZEGRAĆ
Rzadki to wypadek, by na ligowym meczu sędzia musiał usunąć aż dwóch zawodników z boiska za ordynarne zachowanie się. Jest zrozumiałe, że po utracie czterech bramek, drużyna może się załamać i stracić... ducha. Jednak drużyna Stali tę utratę „ducha" zaczęła nadrabiać wzmożonym wysiłkiem do brutalnej gry.
Okazało się przy tym że z wychowaniem, a tym niemniej z kulturą fizyczną, niektórzy zawodnicy z Sosnowca mało mają wspólnego. Dotyczy to nic tylko obu skrzydłowych Głowackiego i Krajewskiego, ale także bramkarza Dziurowicza, który w wisielczym humorze pozwalał sobie na treningowe podrzucanie piłki „na główki" obrońców. Dziwić się tylko należy napastnikom Wisły, że pozwolili na takie niesportowe „tricki"
Przy stanie 6:0 i braku lotności ataku Stali z powodu „obcięcia" przez sędziego obu skrzydeł, można było wzmóc akcję i „dolać". Dziurowiczowi jeszcze drugie pół tuzina goli. Byłaby to piękna rehabilitacja za 12 bramek przywiezionych z Warszawy. Bramek bowiem nigdy nie ma dość ani widownia, ani — tabela...
