1923.10.07 Wisła Kraków - Iskra Siemianowice 8:3

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 13:05, 21 sty 2017

1923.10.07, Mistrzostwa Polski, 6. kolejka, Kraków, Stadion Wisły, 15:30

	Wisła Kraków	8:3 (4:0) w.o. 5:0	Iskra Siemianowice
	widzów: 500
	sędzia: Rząsa
Bramki Władysław Krupa 11’ Józef Adamek 20’ Władysław Kowalski 32’ Henryk Reyman 35’ Władysław Kowalski 49’ Henryk Reyman 58' Henryk Reyman 72’ Józef Adamek 80’
Wisła Kraków 2-3-5 Mieczysław Wiśniewski Kazimierz Kaczor Marian Markiewicz Stefan Wójcik Stefan Śliwa Marian Majcherczyk Józef Adamek Władysław Krupa Henryk Reyman Władysław Kowalski Mieczysław Balcer trener: brak Iskra Siemianowice 2-3-5 Paweł Dembiński Emil Okoński Eryk Pulzer Paweł Sobota Paweł Żur Paweł Świerc Józef Breguła Paweł Sokołowski Ludwik Październik Jan Szendzielarz Maksymilian Słaby trener:
Mecz - "kabaret" w wykonaniu sędziego, wykluczył 4 graczy - 2 Wisły i 2 Iskry

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Relacje prasowe

Tygodnik Sportowy

ROK III. KRAKÓW, DNIA 9 PAŹDZIERNIKA 1923 ROKU NR. 37.

Kraków. 7. IX. Wisła — Iskra (Laurahuta) 8 :3 (4 :0 ). Wisła odbyła pańszczyznę i aby zadość uczynić formalności niedołężnie, skonstruowanego regulaminu mistrzowskiego, dowodzącego aż do śmieszności anachronizm od 3 lat rozgrywającego się mistrzostwa państwowego, którego PZPN nie umie, czy niechce zreorganizować, zagrała w największem błocie „emocjonujący” swoją komiczną stroną mecz „mistrzowski”, w którym wobec niespełna 500 znakomicie się bawiących widzów zaprodukowała swoją „wyższość”^ i „nonszalancką niedbałość” w stosunku do mistrza G. Śląska. O grze samej niema co pisać. Znakomitym reżyserem tej farsy był p. Rząsa, którego możemy śmiało zatytułować „prokuratorem footballowym”, stosującym bezwzględnie kodeks prawa karnego footballowego tak dalece, że na każdym meczu przez niego prowadzonym mamy „na pewniaka” kilka rzutów karnych i kilka wykluczeń. Jest to pewnego rodzaju „słabość” tego zresztą dobrego sędziego. Ta jego słabość jednak ma niezwykłą moc i wpływ na „giełdę footballową”. Całkiem poprostu na widok sędziego p. Rząsy dokonuje się „krach” i „rewolucja totalizatorska”. Niema już zakładów o wynik, a idą tylko o ilość rzutów karnych i ilość wykluczeń. Tymrazem były zdaje się tylko 4 rzuty karne i 4 wykluczenia, lub coś takiego w przybliżeniu. Ślązacy okazali się ambitnymi wprawdzie, ale bardzo prymitywnymi statystami footb., którym jaśnie „obłocony” bramkarz dopomógł do pozbierania „ósemki”. Wiśniewski był b. łaskawym i dbał bardziej o czystość swej toalety, niż o nietykalność swej siatki bramkowej. Pozatem należałoby właściwie zarządzić na tego rodzaju meczach przymusowe oględziny całego plenum PZPN., aby ad oculos się nareszcie przekonali, do czego doprowadził i doprowadzić może jego „wspaniały” system „mistrzowski”. (hl.)

Stadion nr 24

Boisko Wisły było mokre. Wisła zlekceważyła przeciwnika, który grał dość prymitywnie. Gole dla gości (1. po błędzie Wiśniewskiego, 2. z karnego, 3. z przeboju środkowego napastnika). 3 karne w całym meczu.

Przegląd Sportowy nr 41

8:3 (5:1). Na boisku oglądaliśmy "kino" za sprawą sędziego Rząsy, który podyktował 3 karne i za jednym "zamachem wyprawił czterech graczy z boiska". Jak mawiano najpiękniejszym dniem w jego karierze było podyktowanie 4 karnych w meczu Polonia-Pogoń, tym razem, "gdy nie dociągnął do chlubnej tej cyfry, zemścił się na czterech graczach od razu", taką to ma "idee fix". Iskra drużyna surowa, ale ambitna. "Wisła miała swój normalny dzień z paru pysznemi bombami Reymana, kilku kozłami Śliwy i jedną bramką nonszalancko puszczoną przez Wiśniewskiego. Grę interesującą i nawet nie zbyt ordynarną, ukoronował zjadliwy piruet Krupy z przyłożeniem obcasów do szczęki jednego z Ślązaków. Rewanż w postaci kilku kopniaków nasunął się sam przez się. Tu doskoczył Reyman i odepchnął 'pierona'". Skończyło się na wydaleniu z boiska Krupy, Reymana i dwu Ślązaków. Wg sprawozdawcy wystarczyło tylko tych, którzy kopali, gdyż Reyman wystąpił w obronie swego kolegi. Brak pełnej statystyki bramkowej.

Ostatnie zawody w serji rozgrywek o mistrzostwo okręgu zachodniego, stały się tem, co bywalcy boiskowi nazywają "kino". Bohaterem był sędzia p. Rząsa, który "wsunął" swoje tradycjonalne trzy karne, oraz za jednym zamachem wyprawił czterech graczy z boiska. Zdaje mi się, że sędzia ten wogóle ożywa dopiero w chwili, gdy piłka znajdzie się na polu karnem. Orle jego oko dostrzega wtedy w lot najmniejsze uchybienia, poczem gwizdek i karny. Powiadają, że zawody Polonia - Pogoń stanowiły najpiękniejszy dzień w jego życiu sędziowskiem dzięki zaaplikowanym czterem karnym. Na zawodach Wisły z Iskrą, gdy nie dociągnął do chlubnej cyfry, zemścił się na czterech graczach od razu. [...]

Same zawody nie przyniosły nic nowego. Iskra jest drużyną surową o niezłym i bojowym napadzie i bardzo słabych technicznie ale twardych "pierońsko" linjach pomocy i obrony. Zapał z jakim jej gracze idą na "gościa" ma coś z Walencji. Wisła miała swój normalny dzień z paru pysznemi bombami Reymana, kilku kozłami Śliwy i jedną bramką nonszalancko puszczoną przez Wiśniewskiego. Grę interesującą i nawet nie zbyt ordynarną, ukonorował zjadliwy piruet Krupy z przyłożeniem obcasów do szczęki jednego z Ślązaków. Rewanż w postaci kilku kopniaków nasunął się sam przez się. Tu doskoczył Reyman i odepchnął "pierona". Sędzia wmieszał się w tą sprawę i wydalił z boiska Krupę i Reymana oraz dwu graczy z Iskry. Sądząc tak "na oko" (nie na ucho) z trybuny, wystarczyłoby wydalenie dwu graczy, którzy zdążyli się wypowiedzieć kopniakami. Reyman wystąpił tylko w obronie swego kolegi i to w sposób dość umiarkowany. Rozumiemy, że porządek na boisku utrzymuje tylko sędzia, ale cóżby się np. stało jakby tak zaczęli tłuc sędziego. Ciekawe jest, czyby p. Rząsa wyrzucił wtedy gracza, któryby stanął w jego obronie...

Z trzech podyktowanych karnych po jednej bramce dla każdej strony.

Ponieważ wcześniej niespodziewanie ŁKS pokonał Wartę 5:2, dało to Wiśle pierwsze miejsce w grupie i prawo gry o mistrzostwo Polski z Pogonią Lwów.