1928.06.03 Cracovia - Wisła Kraków 2:1

Z Historia Wisły

1928.06.03, I liga, Kraków, Stadion Cracovii,

[[Grafika:|150px]]	Cracovia	2:1 (2:0)	Wisła Kraków	[[Grafika:|150px]]
	widzów: 10 000-16 000
	sędzia: Józef Baran-Bilewski z Warszawy
Bramki Ludwik Gintel 7' Ludwik Gintel 31' 1:0 2:0 2:1 Henryk Reyman k. 67'
Cracovia 2-3-5 Mieczysław Szumiec Franciszek Zastawniak Stefan Doniec Calder Stanisław Ptak Zygmunt Chruściński Tadeusz Zastawniak Józef Kubiński Stanisław Wójcik Józef Kałuża Ludwik Gintel Leon Sperling trener: Józef Kałuża Wisła Kraków 2-3-5 Jan Ketz Aleksander Pychowski Emil Skrynkowicz Karol Bajorek Jan Kotlarczyk Bronisław Makowski Stanisław Czulak Józef Kotlarczyk Henryk Reyman Jan Reyman Mieczysław Balcer trener: brak
Rogi: 5:7

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Opis

Obserwatorzy twierdzili, że nie było to zasłużone zwycięstwo Cracovii. Mecz przegrał Reyman III, który nie wykorzystał wielu bramkowych sytuacji. Kotlarczyk dobry, Ketz niepewny, "Reyman I nie umiał pozbyć się towarzystwa Chruścińskiego". W Cracovii najlepszy Calder, Zastawniak II -, Szumiec w bramce dobry. Zaczyna atakami Cracovia i już w 6' strzela gola. Potem zostaje kontuzjowany Skrynkowicz (znoszą go z boiska broczącego krwią) - wrócił co prawda na boisko, ale jako statysta. Wisła gra planowo, "kombinuje znakomicie", ale pod bramką brak jej decyzji. Ataki z obu stron i w 31' Gintel po ładnej kombinacji strzela 2. gola. Po przerwie Wisła w ataku, ale nie potrafi wykorzystać szeregu sytuacji. "Dopiero w 22 minucie Reyman I strzela karnego, poczem do końca za wyjątkiem ostatnich kilku minut Wisła atakuje bezskutecznie gospodarzy". Rogi 7:5 dla Wisły. Na podstawie: Stadion nr 23.

10000 kibiców. Po pauzie aż do 24', "kiedy padł gol z karnego dla Cracovii" nie wyszła ona "przez połowę boiska”. Na podstawie: IKC.

Relacje medialne

Przegląd Sportowy nr 23/1928 str. 2:

Cracovia – Wisła 2:1 (2:0)

16,000 widzów. Walka do ostatniego tchu

Od 2 lat oczekiwana sensacja miejscowa, a faktycznie ogólnopolska, zgromadziła 16.000 widzów na boisku Cracovii. Widok ten przypominał żywo zawody między państwowe.

Zawody te wykazały jeszcze raz dobitnie, że nie można ich nigdy mierzyć zwykłą miarą porównywania czy obliczeniami papierowymi. Obie bowiem drużyny traktują spotkanie to wyjątkowo, dając z siebie wszystko, nierzadko do utraty resztek sił.

Tak było i w niedzielę. To tez zawody od pierwszej do ostatniej minuty emocjonowały w sposób niebywały publiczność, która brała żywy udział w grze. Okrzyki pod adresem sędziego za mylne rozstrzygnięcie – specjalnie karny przeciw Cracovii – wykazały tylko, iż sportowy Kraków faktycznie zna przepisy i domaga się całkowitej bezstronności w łatwych zresztą rozstrzygnięciach. Gra Cracovii zadziwiła, tych którzy odmawiali jej ostatnio ochoty i serca do gry. Każdy gracz wypełnił swe zadanie całkowicie. Najlepszym jej graczem był bezsprzecznie Szumiec w bramce. Jego spokojna, pewna gra w najcięższych momentach po pauzie, gdy wiatr dął ku jego bramce, stawia go wyżej nad wszystkich widzianych w b. roku bramkarzy.

Calder i Zastawniak I pewnie trzymali atak Wisły. W pomocy Ptak całkowicie unieszkodliwił szybkiego Balcera, podobnie Chruściński obu Reymanów. Słabszy niż zwykle był Zastawniak II. W ataku szło doskonale. Akcję prowadzono przeważnie skrzydłami, dysponowanemi nadzwyczajnie. Gintel i Kałuża grali jak stare lwy. Wójcik najpracowitszy.

Wisła grała jak zwykle twardo i bezwzględnie, co jej dotychczas przynosiło sukcesy. Przeholowanie jednakże - jak to miało miejsce na tych zawodach – szkodzi.

Prym wodził Kotlarczyk II, co mu się często trafia. Ketz w bramce puścił, co musiał. W obronie inteligentny i spokojny Pychowski ustępował skaczącemu po plecach Skrynkowiczowi. Pomoc była najlepszą linią, błyszczał w niej nieporównany Kotlarczyk I. Bajorek, mimo kolosalnej pracy z Gintelem i Sperlingiem, był bardzo dobry. Najsłabszy Makowski.

Atak dobry w polu, pod bramką zawodził za wyjątkiem Reymana III. Gracz ten nadaje właściwie charakter atakowi Wisły. Reyman I, łatwo przytrzymany przez Chruścińskiego, poza 1 strzałem niczego nie pokazał. Podobnie Balcer, znajdujący się pod opieka Ptaka. Czulak pracowity. Kotlarczyk II niebezpieczny dla zdrowia graczy.

Cracovia: Szumiec – Zastawniak, Calder – Ptak, Chruściński, Zastawniak II – Kubiński, Wójcik, Kałuża, Gintel, Sperling.

Wisła: Ketz – Pychowski, Skrynkowicz – Bajorek, Kotlarczyk I, Makowski – Czulak, Kotlarczyk II, Reyman I, Reyman III, Balcer.

Zdenerwowanie nie pozwala drużynom w pierwszej chwili na grę celową. Pierwsza otrząsa się Cracovia, zachęcana przez publiczność i stwarza niebezpieczne sytuacje. Wójcik przenosi. Po kilku atakach lewą stroną wyłapuje Gintel centrę Sperlinga i strzela pierwszą bramkę w 7 min. Huragan braw. Usiłowania Wisły dochodzą do pola karnego. Gra przenosi ustawicznie z jednej na druga połowę boiska. Kornery po obu stronach. Wreszcie piękny atak wyprowadza Sperlinga na „for”. Centrę pięknie zamienia Gintel w drugą bramkę. Potem Reyman III strzela górą – Kubiński tuż obok słupka. Ostra gra przynosi dużo wolnych, bardzo często mylnych.

Zapowiadająca się po przerwie burza, przyniosła tylko silny wiatr. Nowy ten sprzymierzeniec Wisły przysparza wiele pracy tyłom Cracovii. To tez Wisła ma w tej połowie więcej z gry, mimo że atak jej nie jest w stanie uzyskać bramki. Cracovia celowo cofa Wójcika do pomocy, na czem cierpi gra ataku. Jedyna bramka Wisły padła w tej połowie z karnego co najmniej wątpliwego. Prowadzący piłkę Reyman uderza ją ręką. Krzyki „ręka” skłaniają sędziego do gwizdania i rozstrzygnięcia karnego za faul, którego absolutnie nie było. Pod koniec gra Cracovia w 10 ludzi. Sędzia p. kpt. Baran.

1. FC wygrywa z Pogonią 2:1 i prowadzi w tabeli: 11-19, Wisła 10-14, po meczu Warta-1.FC 3:1 drużyna poznańska zrównuje się z Wisłą punktami 10-14.