1930.10.06 Cracovia - Wisła Kraków 0:1

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 08:30, 14 sie 2009

Relacje prasowe

W skrócie

8-10000 kibiców. Świetny mecz Koźmina w bramce. Cracovia grała zbyt kombinacyjnie, Wisła prostymi środkami dążyła do wygranej: "była drużyną więcej zwartą i jednolitą, zachowywała większy spokój i te walory wystarczyły do uzyskania bramki" i zwycięstwa. "W ataku Wisły spokojnie i celowo prowadzonym przez Reymana, najenergiczniejszy okazał się Kisieliński. Gra rozpoczyna się w ostrym tempie i już pierwsza akcja Wisły daje jej szansę na gola (Reyman strzela mocno z wolnego - Otfinowski broni). Zmienne akcje (szanse z wolnych Kossoka, Czulaka). Cracovia popełnia sporo błędów (straty piłek) i to stwarza szereg niebezpiecznych sytuacji - nie wyzyskanych przez „Czerwonych”. Jedyny gol pada w 14', kiedy to piłkę przejmuje Czulak, wypuszcza ją Adamkowi, ten centruje w pole karne, do piłki dopada Kisieliński i niemal z rąk bramkarza strzela nieuchronnie do siatki. Ze strony Cracovii najgroźniejszy w następnych minutach jest Sperling, próbujący indywidualnymi akcjami przeważyć szalę na stronę Pasów. Druga połowa rozpoczyna się od szeregu rzutów rożnych dla Wisły. Potem znów próbuje szarpać Sperling. W ataku Cracovia, Wisła gra z kontry. Podnieceni kibice Cracovii domagają się i bramki i gra się zaostrza. Wisła skutecznie broni wyniku i w końcówce gra się wyrównuje. Mecz w sumie wyrównany.

Na podstawie: Stadion nr 41 i Przegląd Sportowy nr 81.

Przegląd Sportowy nr 81 środa 8 października 1930 roku:

Wisła: Koźmin: Pychowski, Kotlarczyk II: Bajorek, Kotlarczyk I, Pachner: Adamek, Czulak, Reyman, Kisieliński, Balcer.

Cracovia: Otfinowski: Lasota, Zastawniak, Seichter, Chruściński, Mysiak: Kubiński, Mitusiński, Gintel. Kossok, Sperling.

Historyczne derby krakowskie nie straciły - mimo ich dwukrotnego corocznie powtarzania - nic na swojej aktualności. Zainteresowanie ostatniemi zawodami było tem większe, że żadnej z drużyn nie można było przypisać szans faworyta. Okazana bowiem ostatnio forma wykazywała równorzędność sił co zresztą przebieg zawodów potwierdził.

Zwycięstwo Wisły było o tyle szczęśliwe, że w drugiej połowie cały szereg bardzo groźnych ataków, jak też długi okres przesiadywania Cracovii pod bramką przeciwnika, nie doprowadził do żadnego rezultatu. Prawdziwym bohaterem tego okresu był Koźmin, który poprostu dwoił się i troił. Okres przewagi Cracovii był jednak charakterystyczny dla obu drużyn. Cracovia kombinowała pięknie, potrafiła utrzymać się na połowie Wisły, strzelała nawet dużo, ale obok tego zatracała cały szereg najlepszych piłek, bądź to przez spóźnienie się, bądź też przez przesadne kombinowanie lub dribblingi Kossoka.

Zupełnie inną była Wisła. Nie dbając zbyt wiele o piękność kombinacyjną, obrona i pomoc wkraczały energicznie, przerywając pociągnięcia przeciwnika, lub też - w chwilach najgroźniejszych - skupiając się pod swą bramką.

Wisła była też drużyną więcej zwartą i jednolitą, zachowała większy spokój i te walory wystarczyły do uzyskania bramki i do utrzymania tak cennego wyniku.

Jak zaznaczyliśmy, Cracovia była przeciwnikiem równorzędnym, lecz (prócz popełniania zaznaczonych błędów) nie miała szczęścia. Z przebiegu bowiem zawodów, wyniknąć równie mogło i jej zwycięstwo. W ataku jednak często się nie kleiło. Kossok, energicznie pilnowany, był tym razem ofiarniejszy, nie znalazł jednak łączności z prawą stroną. Natomiast do perfekcji dostosowywał się Gintel. Po prawej stronie zgranie już rwało. Wprawdzie Mitusiński odznaczał się jak zwykle mrówczą pracowitością i zaciętością, lecz okazuje on braki we współgraniu, zaś skontuzjowany Kubiński, statystował po pauzie nie mogąc atakom nadążyć.

Osobna wzmianka należy się Sperlingowi. Jego obecna forma jest tak znakomita, że na pozycji skrzydłowego nie prędko znajdzie się dla niego konkurent.

W pomocy na pierwszy plan wybijał się Chruściński, prąc wraz z atakiem całą siłą naprzód, Seichter był głównie pomocnikiem defensywnym, a wywiązał się ze swego zadania dobrze, unieruchomiwszy kompletnie Balcera. Natomiast nader słabym był tym razem Mysiak, tracąc często piłkę i podając nieciekawie.

Obrona po słabej pierwszej połowie, rozegrał się po pauzie i w tym okresie był Zastawniak graczem bez zarzutu. Otfinowski nie miał wiele do roboty. Przy cokolwiek zwiększonej szybkości w wybiegu, byłby obronił straconą bramkę.

W ataku Wisły spokojnie i celowo prowadzonym przez Reymana, najenergiczniejszy okazał się Kisieliński i dzięki jego stanowczości uzyskała Wisła jedyna bramkę dnia. Równie dobry był Czulak. Forma Adamka idzie ku górę, natomiast Balcer, u którego widoczny jest brak treningu niczego nie pokazał.

W pomocy najlepszym był Bajorek, wykazujący pierwszorzędną grę głową i zaciemniając nawet Kotlarczyka I, który jeszcze do swej pierwotnej formy nie powrócił. Pachner nie stał wprawdzie na poziomie swych towarzyszy, występ jego wypadł jednak nie najgorzej. W obronie lepszy był Pychowski, o Koźminie mówiliśmy już na wstępie.

Ciężkie zawody niedzielne prowadził p. Gulicz. rehabilitując się za swój poprzedni, niezbyt fortunny, występ.

Opis meczu

Gra rozpoczyna się odrazu w ostrem tempie i pierwsza minuta przynosi rzut wolny dla Wisły, ostro strzelony przez Reymana, lecz obroniony przez Otfinowskiego. Dwa rzuty wolne bije Kossok, pierwszy zbyt lekko, drugi zaś przenosi. Pierwszy ładniejszy atak całej linji Cracovii przynosi siódma minuta, atak ten kończy się jednak strzałem Kubińskiego w aut. Po błędzie Mysiaka piłkę dostaje Kisieliński, podaje Czulakowi, którego ostry strzał przechodzi tuż nad poprzeczką. Następna minuta przynosi pierwszy róg dla Wisły, wyłapany przez Otfinowskiego. Po błędzie Zastawniaka dostaje piłkę Adamek ciągnąc samotnie pod bramkę, w ostatniej jednak chwili potyka się i Mysiak ratuje. Wisła gra spokojniej. Cracovia więcej nerwowo. W 14 minucie po wykopie Otfinowskiego zabiera piłkę Czulak wypuszczając Adamkowi na skrzydło. Do jego centry wylatuje Otfinowski lecz Kisieliński jest szybszy i wybija mu piłkę prawie z rąk, strzelając decydującą bramkę.

Niebezpieczny przebój Sperlinga kończy się ostrym strzałem Mitusińskiego z paru metrów, lecz Koźmin broni w pięknym stylu. Równie groźna sytuację po centrze Sperlinga broni Kotlarczyk, zaś następna Koźmin na róg, również przez niego pięścią wybity. Koźmin ma świetny okres, broniąc również celny strzał znienacka oddany przez Chruścińskiego.

Drużyny wyczerpane ostrymi atakami zwalniają tempo, tak że do pauzy poza rogiem dla Cracovii nic ciekawego.

Początkowe minuty po przerwie przynoszą Wiśle serję trzech rzutów rożnych, poczem bajeczny przebój Sperlinga przez połowę boiska, podanie do Kossoka, któremu jednak trzech graczy przeszkadza. Kontratak przynosi znów Wiśle róg w 10 minucie, poczem następuje stały okres przewagi Cracovii, przerwany w 16 minucie dalszym rogiem dla Wisły i tylko czasowemi przebojami linji ataku. Centrę Sperlinga wyłapuje Koźmin poczem Sperling, po kiwnięciu czterech przeciwników , przebija się i strzela. Sperling ma okres najpiękniejszej gry, ale równie pięknie broni Koźmin.

Zwolennicy Cracovii domagają się okrzykami upragnionej bramki dopingując graczy, co wywiera jednak ten skutek, że dżentelmeńska dotychczas gra, przybiera charakter coraz brutalniejszy. Wolny za faul Kotlarczyka przenosi Mitusiński, następny rzut wolny, wypuszcza Koźmin z rąk, zdenerwowanie rośnie, lecz Cracovii nic się nie udaje. Wisła skupia obronę pod swoją bramkę, Strzały pomocników (Seichter) również nie pomagają. Kontratak Wisły ratuje niepotrzebnie Mysiak na róg, po którym piłkę dostaje Kubiński będąc sam na sam pod bramką . W ostatniej chwili broni jednak Kotlarczyk. Następuje groźne zamieszane pod bramką Wisły, lecz w końcu piłka szczęśliwie dostaje się Koźminowi, który również łapie po rzucie wolnym piłkę na samej linji bramkowej. Bezowocne ataki Cracovii prowadzą w ostatnich 2 minutach do jej zrezygnowania, a tem samem do wyrównania gry.

Widzów około 8.000.

Po tym meczu Wisła zrównała się z Cracovią punktami (18-25), ale miała o jeden mecz więcej.