1932.07.17 Wisła Kraków - Ruch Chorzów 1:1

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 23:30, 6 paź 2008

Relacje prasowe

Raz Dwa Trzy

Słaby mecz, w którym zawiódł atak Wisły. Reymanowi poza "długim podaniem na prawe skrzydło nic nie chciało się udać", najlepiej prezentowała się pomoc z Kotlarczykiem. Gra obustronnie otwarta, z sytuacjami Reymanów w pierwszych minutach spotkania. II. połowa gorsza. Gol dla Wisły pada w 9' (Reyman II z rzutu karnego!!). Gol ten dopinguje Wisłę do lepszej gry: sporo sytuacji pod bramką Ruchu zostaje jednak niewykorzystanych. Mści się to w 33' (Gwóźdź wyrównuje z podania Włodarza). 3000 kibiców. Na podstawie: RDT nr 29.

Przegląd Sportowy, nr 58, 20 lipca 1932, str. 2:

KRAKÓW, 17.7 – Tel.wł. – Wisła – Ruch 1:1 (0:0). Mecz ligowy był doprawdy bardziej interesujący od poprzedzającego go spotkania międzynarodowego Wacker – Kraków. Składało się na to żywsze tempo, moc ciekawych sytuacyj i ostra walka obu zespołów. Jeśli brakło może 22 uczestnikom tego spotkania szlifu, jaki zaobserwowaliśmy u drużyny wiedeńskiej, to wymienione poprzednio atuty nie tylko równoważyły brak ten, ale wystarczyły, by gra była wyższej klasy. Oba zespoły potrafiły w ciągu 90 minut stworzyć całą masę zmiennych sytuacyj. Nie było dłuższych okresów stałej przewagi tej czy owej konkurentki.

Wisła była drużyną, która akcje swe potrafiła przeprowadzić w sposób dla oka przyjemniejszy. Były one płynniejsze, toczyły się bardziej według ustalonych zasad geometrji piłkarskiej i dlatego tworzyły obraz zespołu jednolitego, ale trwało to tylko chwilami. Potem następowały znów okresy, kiedy przeciwnik dochodził do głosu. Nie używał on wprawdzie wyszukanych środków do realizacji swego celu, ale prostymi i szybkimi wypadami zdobywał teren przeciwnika i posuwał się pod jego bramkę.

Ogółem wziąwszy, stwierdzić należy, że Wisła przeprowadziła może więcej ataków celowych niż Ruch, który na styl i piękno bynajmniej niezważał. Z drugiej jednak strony przyznać trzeba, że Ślązacy stworzyli znacznie więcej sytuacyj podramkowych i to wcale groźnych. Dlatego też nie będzie przesadą jeśli powiemy, że fenomenalna wprost gra Koźmina przyczyniła się w znacznym stopniu do tego, iż dwa punkty, będące stawką powyższego spotkania, podzieliły między sobą obaj przeciwnicy.

Wisła: Koźmin; Ostrowski, Kotlarczyk II; Bajorek, Kotlarczyk I, Jezierski; Balcer, Reyman II, Reyman I, Artur, Stefaniuk.

Ruch: Kurek; Wadas, Cieślik; Dziwisz, Badura, Zorzycki; Urban, Panhyrst, Peterek, Gwóźdź, Włodarz.

Przebieg meczu

W pierwszych minutach spotkania inicjatywę ujmuje Wisła. Rzut wolny w pierwszej minucie egzekwowany przez Reymana I przechodzi tuż obok słupka. Po nim następują dwa groźne biegi Balcera i dwa rzuty rożne.

Zanosi się na porażkę gości. Sytuacje podbramkowe pod ich świątynią są coraz częstsze i groźniejsze. Strzały Artura i Stefaniuka przechodzą kilkakrotnie obok słupka. Atak Wisły ma swoją ostoję w Arturze. Gracz ten najlepszy w swej linji ofensywnej, przyjmuje na siebie całą rolę kierowniczą, umiejętnie wypuszcza Stefaniuka i zasila od czasu do czasu lewą stronę ataku, wypracowuje pozycje dla swego nauczyciela Reymana, słowem jest duszą ofensywy czerwonych. Trwa to jednak tylko 25 minut. Atak Ruchu, dotychczas zupełnie bezczynny, rozgrywa się powoli, funkcjonuje coraz sprawniej i piłka znajduje się coraz częściej na połowie Wisły. Akcje gości nie dają jednak konkretnego wyniku. Wszelkie poczynania Peterka nie znajdują zrozumienia u młodych jeszcze łączników, nowicjuszów w bojach ligowych. Jedynie Urban i Włodarz nawiązują z nim kontakt. Pomimo to Koźmin ma kilkakrotnie sposobność do wykazania swej wysokiej klasy.

Ostatnie 10 minut gospodarze są znów stroną atakującą. Kilka groźnych sytuacyj nie daje wyniku, czy to na skutek dobrej gry bramkarza Ruchu, czy też impotencji strzałowej jego przeciwników. Po pauzie Ruch z początku jest groźniejszy, Wisła jednak znów przechodzi do ofensywy i usadawia się na polu przeciwnika. Jak już zaznaczyliśmy, akcje jej dla oka niezłe, nie są bynajmniej skuteczne i kończą się na obronie przeciwnika. Prowadzenie uzyskują gospodarze dopiero w 10-ej minucie. Balcer przebijając się przez obrońcę, zderza się z nim, ten upada na ziemię i usiłuje uciekającemu napastnikowi zatrzymać piłkę ręką. Sędzia dyktuje rzut karny. Egzekwuje go pewnie Reyman I. Jeszcze kilkanaście minut przewagi gospodarzy, potem atak ich wyczerpuje się, a właściwie wyczerpuje się jego motor, Artur. I wtedy goście dochodzą do głosu.

Przesunięcie Urbana na łącznika jest świetnym pomysłem. Razem z Peterkiem i Włodarzem zagrażają coraz częściej bramkarzowi Wisły, by wreszcie w 33-ej minucie uzyskać upragnione wyrównanie. Gwóźdź wyzyskuje pewnie podanie Włodarza i lokuje piłkę w siatce. Ostatnie minuty przynoszą zmienne ataki obu drużyn.

U Wisły należy wyróżnić świetnego Koźmina, Kotlarczyka I w pomocy i Artura w ataku. U gości najlepszy Dziwisz na prawej pomocy. Urban, Peterek i Włodarz w ataku. Dobrym był również Kurek. Osobna wzmianka należy się sędziemu p. Obstowi. Arbiter ten pozyskał sobie za pierwszym swym występem opinie Krakowa nie tylko umiejętnymi rozstrzygnięciami, ale przedewszystkim pedagogicznem pouczaniem graczy i nakłanianiem ich do dżentelmeńskiego postępowania.

TABELA LIGOWA

Po niedzielnych zawodach o mistrzostwo Ligi, stan tabeli jest następujący:

1.Cracovia 10 16 33:11

2.Pogoń 12 16 20:10

3.Legia 9 14 23:9

4.Ł.K.S. 11 13 23:11

5.Garbarania 9 12 20:15

6.Warta 12 11 25:23

7.Warszawianka 11 11 15:23

8.Wisła 10 10 17:18

9.22 p.p. 10 9 16:23

10.Ruch 11 8 14:21

11.Polonia 11 5 11:31

12.Czarni 12 3 6:30

Czarnym odebrano 9 punktów i są na ostatnim miejscu w tabeli z 3 punktami na swym koncie.

Szablon:Inne mecze