1935.09.08 Cracovia - Wisła Kraków 5:0

W Cracovii braknie zdyskwalifikowanego Pająka, którego zastąpi Lasota. Skład definitywny będzie opiewał: Pawłowski; Lasota, Doniec; Szmagier, Grunberg, Góra; Zieliński, Korbas, Malczyk, "Szeliga", Zembaczyński. Również szeregi Wisły będą przerzedzone. Braknie w nich Obtułowicza, który po meczu ze Śląskiem jest "gotów" aż do końca sezonu. Łyko, któremu rozbito głowę na meczu Kraków - Lwów, wystąpi prawdopodobnie, ale będzie też się niechybnie musiał oszczędzać. Jedenastka Wisły ustawi się więc następująco: Madejski; Szumilas, Szczepanik; Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Bajorek; Habowski, Kopeć, Artur, Sołtysik, Łyko.

Powtórzyła się rzecz znana już od lat dziesiątek. Jeszcze za dawnych dobrych czasów było ogólnie wiadomo, że drużyna Kałuży, Koguta i Sperlinga rusza się lepiej na deszczu i błocie od jedenastki Reymana, Cepurskiego i Śliwy. To było rzeczą notoryczną i nie zmieniło się nawet teraz, gdy starzy gwiazdorzy dawno już ustąpili miejsca młodszym kolegom. To też już przed meczem, kiedy półtora tysiąca widzów kryło się pod parasolami, oceniano szanse "białoczerwonych" jako lepsze. Ale przedewszystkiem myślano też o odłożeniu meczu. Sędzia trzymał się jednak przepisów i nie widząc przed sobą błota tylko śliską trawę, uznał boisko za nadające się do gry, jakkolwiek przez 90 minut lało jak z cebra.

Wracając do przebiegu spotkania, trzeba z góry przyznać, iż Cracovia była zdecydowanie lepszym zespołem, który lepiej potrafił zastosować się do warunków. W każdej linji przewyższali biało-czerwoni swego przeciwnika przedewszystkiem ruchliwością. Wszędobylski Malczyk wyżywał się wprost na śliskim terenie, a młodzi łącznicy Szeliga i Korbas zręcznie unikali spotkania z ruszającymi się ciężko pomocnikami strony przeciwnej. Z obu skrzydłowych przewagę dać należy Zembaczyńskiemu, który potrafił wygrać większość pojedynków z Kotlarczykiem II.

Pomoc Cracovii miała nad swym przeciwnikiem przewagę lat. Dodajmy jeszcze do tego świetną formę Grynberga i Góry, zrozumiemy dlaczego słaba ofenzywa przeciwnika była szybko hamowana. Ostoją tyłów Cracovii był Doniec. Gracz ten doprawdy zasługuje na to, aby kapitan związkowy pomyślał o nim, jako o stałym uczestniku naszego teamu reprezentacyjnego.

Pisząc o przyczynach porażki Wisły trzeba zacząć od ataku. Linja ta zawiodła zupełnie i to we wszystkich punktach. Na dobrą sprawę możnaby jeszcze mówić o pracy Kopcia, który zresztą był poniżej swej formy i to bardzo znacznie. Wstawienie nowicjusza na środek ataku z powierzeniem mu tak odpowiedzialnej funkcji na poważnych zawodach musiało się odbić fatalnie. Odbiło się nie tylko na grze środkowego napastnika, ale i oddziałało ujemnie na jego sąsiadów.

Pomoc Wisły była również nie do poznania, Kotlarczykowie byli tylko cieniem swej wielkiej przeszłości, z trudem dawali sobie radę na własnej połowie boiska, a pod bramką przeciwników rzadko ich było widać. Obrona i bramkarz nie mają na sumieniu poważniejszych błędów i przegrana jest raczej wynikiem formy całego zespołu aniżeli błędów trójki defenzywnej.

Sam przebieg spotkania wykazuje w pierwszej połowie zdecydowaną przewagę Cracovii, która w trzeciej minucie uzyskuje prowadzenie ze strzału Korbasa, a wynik podwyższa Malczyk w 38 minucie. Drugi punkt przyjmuje Wisła protestem, twierdząc, iż piłka przeszła bokiem bramki, sędzia był jednak innego zdania i bramkę uznał. W drugiej połowie zanosi się początkowo na renesans Wisły, nie trwa to jednak długo, natomiast obrona czerwonych stosuje grę ostrą, co kończy się utratą trzech bramek. Pierwszą uzyskał w 15 min. Doniec z rzutu wolnego, a w 10 minut później ten sam gracz nie wyzyskuje jedenastki. Rehabilituje się natomiast strzelając w 25-ej min. drugiego wolnego i podwyższając wynik do 4:0. Ostatni punkt pada znów z karnego, przyczem strzelcem jest Góra w 31 min. gry.

Cracovia: Radwański; Doniec, Lasota; Szmagier, Grynberg, Góra; Zieliński, Korbas, Malczyk, Szeliga, Zembaczyński.

Wisła: Madejski; Szumilas, Szczepanik, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Bajorek, Chabowski, Kopeć, Gracz, Artur, Łyko.

Od niepamiętnych czasów nie było takich nastrojów, jakie obecnie poprzedzają niedzielne spotkanie obu najstarszych klubów piłkarskich Krakowa. A więc wielka tradycja dawnych "derby Krakowa" odżyła, lecz w zgoła innych warunkach, w tych bowiem zawodach nie będzie walki o pierwsze miejsce tabeli ligowej, lecz będzie to zacięty bój o byt w lidze.

Kto w niedzielę zwycięży ten niemal w stu procentach uniknie przykrej formalności pożegnania się z ekstraklasą. Wysoka stawka niedzielnego meczu między starymi rywalami Krakowa, ongiś potentatami piłkarstwa polskiego, daje gwarancję że mecz ten przyniesie zwolennikom obu klubów tak wielką dawkę emocji, że zgromadzi na boisku Cracovii dawno niewidziane tłumy.

Od dwóch tygodni nie mówią sportowcy o niczym innym, jak tylko o zawodach Cracovii z Wisłą i zupełnie słusznie, bo kto spojrzy na obecny układ tabeli ligowej, ten stwierdzić musi, że oba zespoły walczyć będą wprawdzie nie o prymat w piłkarstwie polskim, ale o utrzymanie się w lidze. A więc o stawkę niezwykle ważną. Zwycięży Cracovia, to odsunie widmo spadku od siebie bodaj czy nie całkowicie, Wisła zaś przegrywając spadnie na przedostatnie miejsce i naprawdę troszczyć się będzie musiała o swą przyszłość.

Taka sytuacja, naszych do niedawna najlepszych drużyn piłkarskich w lidze, wzbudziła tak olbrzymie zainteresowanie niedzielnym meczem, że spodziewać się można rekordu publiczności.

Wynik spotkania Cracovii i Wisły stał zawsze pod znakiem zapytania, gdyż obie drużyny wkładają wówczas w grę maksimum ambicji, stąd też mecze biało-czerwonych z czerwonymi mają już ustaloną tradycję.

Obie drużyny zdają sobie doskonale sprawę z ważności niedzielnego meczu, toteż odbywają pilnie treningi i mobilizują swe najlepsze siły. Pierwsze zawody Cracovii w roku bieżącym zakończyły się klęską Cracovii w stosunku 0:4 - fakt ten wpłynie niewątpliwie na młodą drużnę Cracovii, podniecając jej ambicję w dążności do uzyskania drogocennych dwóch punktów.

Kto więc szczerze sympatyzuje z oboma klubami, ten na pewno przybędzie w niedzielę na stadion Cracovii, aby być świadkiem niepowszednich zmagań najstarszych drużyn piłkarskich naszego ogrodu.

Obie drużyny potrzebują punktów, celem wydobycia się z zagrożonej spadkiem strefy. Ten właśnie ważki moment zadecyduje, że tak Cracovia jak i Wisła rzucą na szalę wszystkie atuty, a to ambicję i umiejętności piłkarskie i opanowanie nerwowe.

"Derby Krakowa" w piłce nożnej winny ściągnąć rekordowe tłumy widzów zwłaszcza, że w tym meczu chodzi o wielką stawkę.

Kraków, 9 Września.

Krakowskie Derby zakończyły się, jak to już często zresztą w poprzednich latach bywało, wielką niespodzianką. Nie było zdaje się nawet zagorzałego fanatyka barw biało-czerwonych, który by tak wysoki wynik przewidywał, zwłaszcza iż Cracovia występowała do zawodów osłabiona brakiem dwóch wybitnych zawodników, a mianowicie Pająka i Kisielińskiego. Wprawdzie, biorąc pod uwagę ostatnio wykazaną słabą formę Wisły, nie wierzono w jej zwycięstwo, ale też nieoczekiwanej pogromu, jak można nazwać końcowy rezultat meczu.

Nie bez wpływu na wynik zawodów był teren i warunki atmosferyczne. Ciągła ulewa, trwająca zresztą do samego rana, śliskie i grząskie boisko, stawiało graczom wielkie wymagania. Odpowiedzieli im lepiej zawodnicy Cracovii, którzy dostosowali się doskonale do terenu, wyzyskując swą na ogół mniejszą wagę i lepszy start do piłki.

Już do pauzy zwracało ogólną uwagę, iż stroną niemal przez cały czas atakującą była Cracovia, podczas gdy Czerwoni ograniczyli się wybitnie do defensywy. Po pauzie pierwszy kwadrans należy wprawdzie całkowicie do Wisły, ale następnie nieuznanie przez sędziego bramki, zdobytej przez Wisłę, oraz szafowanie zbytnie rzutami wolnymi czy też karnymi przeciwko niej, zdeprymowało graczy i załamało w wysokim stopniu.

Nie umniejsza to wartości zwycięstwa Cracovii, która grała doskonale i wzięła pełny, a nawet z nawiązką, rewanż za wiosenną porażkę w stosunku 0:4. Wszystkie linie pracowały niezwykle składnie, a zawodnicy walczyli z dużą ofiarnością i poświęceniem. Tak ambitnie walczącej Cracovii od samego początku aż do końca zawodów już dawno nie oglądaliśmy.

Na czoło zwycięzców wysunęli się Malczyk w linii ofensywnej, a Doniec w defensywie. Pierwszy wybija się w ostatnich meczach na czoło napastników polskich, podobnie jak drugi wykazuje formę stawiającą go co najmniej na równi z najlepszymi naszymi obrońcami. Ale także i inne punkty jak Góra, Grunberg, zasługują na specjalne podkreślenie, gdyż wytrzymali pierwszorzędnie cały napór napadu Wisły, który nie mógł przez to przejść do głosu.

Oo zwycięstwie zadecydowała, jak to często bywa, lepsza gra pomocy. We Wiśle jeden Kotlarczyk II stanął na wysokości zadania, podczas gdy brat jego, podobnie jak i Bajorek, nie byli w formie. Trio pomocy Cracovii w szczególności na tych zawodach postawić trzeba wyżej od swego vis-a-vis we Wiśle.

Jeszcze większa może, jak w linii pomocy, uwydatniła się różnica w linii obrony. Tu górowała bezwzględnie Cracovia, tak Doniec, a nawet słabszy jego partner Lasota, przewyższał o wiele dwu słabych obrońców Wisły, którzy ani ustawieniem się, ani wykopem, ani taktyką nie mogli nikomu zaimponować. Ich gra bez głowy, fatalne ustawianie się pozycyjne, spowodował w wielkiej mierze tak wysoką przegraną, nie mówiąc o niepotrzebnym uciekaniu się do faulów w groźnych sytuacjach podbramkowych. Ich konsekwencją były dwa rzuty karne i dwa wolne (choć tu sędzia nieco przeholował), które w efekcie końcowym przyniosły tak dotkliwą porażkę.

Zastanawiającym było załamanie się już przy stanie 0:3 drużyny Wisły, która w podobnych sytuacjach wielokrotnie nie dała się wyprowadzić z równowagi i zdołała nie raz jeszcze i przechylić nawet szalę zwycięstwa na swoją stronę.

Chaos pod bramką Wisły w końcowym okresie był kompletny, nie ustawiano się samemu, ani też nie obstawiono zupełnie przeciwnika, ani też nie pomagano bramkarzowi, który w tak fatalnym terenie musiał aż pięciokrotnie kapitulować przed przeciwnikiem.

Nie dopisała także w Wiśle linia napadu, która straciła swój ciąg na bramkę i strzał, którym właśnie poprzednio celowała. Nie było gracza, który by tu dopisał. Najlepiej stosunkowo wypadli Łyko i Kopeć, zaś nowowstawiony młody zawodnik Gracz na środku napadu nie mógł wybić się wobec słabej dyspozycji swoich partnerów, tak iż nie można o jego roli wydać definitywnej decyzji.

Drużyny wystąpiły do meczu w następującym składzie: Cracovia - Pawłowski, Lasota, Doniec, Góra, Grinberg, Szmagier, Zieliński, Korbas, Malczyk, Szeliga i Zembaczyński. Wisła: Madejski, Szczepanik, Szumilas, Kotlarczyk II, I, Bajorek, Habowski, Kopeć Gracz, Artur i Łyko.

Przechodząc do przebiegu gry, warto podkreślić iż mecz rozpoczął się już od razu pod znakiem sensacji. W drugiej minucie Cracovia zdobywa pierwszą bramkę przez Korbasa, któremu nikt nie przeszkadzał w oddaniu strzału, natomiast Wisła mając co najmniej dwie identyczne pozycje w dwóch pierwszych minutach gry - nie bez winy zresztą Pawłowskiego - nie zdołała ich wyzyskać, gdyż Kopeć dwukrotnie przynosi ponad bramką. Od tej pory Cracovia naciska, ale nie umie wytworzyć sytuacji, z której udało by się strzelić gola. Tak monotonnie upływa okres przed pauzą, przy czym dopiero na 8 minut przed końcem udaje się strzelić Malczykowi drugiego gola, przy czym tyły Wisły znowu nie usiłowały mu przeszkodzić.

Po przerwie okres przewagi Wisły kończy się zdobyciem bramki, której sędzia nie uznaje z powodu spalonego, a natomiast dyktuje rzut wolny, z którego pada gol dla Cracovii, strzelony przez Donica. Od tej pory Wisła załamuje się i zdobycie dalszych dwóch bramek przychodzi gospodarzom dość łatwo. Wprawdzie Madejski broni w imponujący sposób rzut karny bity przez Dońca, ale nie jest w stanie przeszkodzić, iż tak rzut wolny egzekwowany przez Dońca oraz karny, strzelany przez Górę, koronują zwycięstwo Cracovii.

Końcowe minuty nie przynoszą już zmiany wyniku, a zwolennicy Cracovii witają owacyjnie sukces swych zawodników. Sędziował p. Kurzweil całkiem dobrze do pauzy, natomiast po przerwie popełnił kilka omyłek na niekorzyść Wisły. Publiczności z powodu niepogody około 2000.

Gra toczyła się na rozmokłym boisku, przy ustawicznym deszczu. Pierwszą bramkę zdobywają biało-czerwoni już w trzeciej minucie gry ze strzału Korbasa. Wynik do przerwy ustala Malczyk w 38 minucie gry. Po przerwie Cracovia nadal lekko przeważa i w 16 minucie oraz 25 zdobywa 2 dalsze bramki przez Dońca, w tym ostatnią z wolnego. Wyniki dnia ustalił Góra. Widzów 3000. Sędziował p. Kurzweil ze Lwowa, krzywdząc miejscami Cracovię

Obie drużyny wystąpił w niekompletnych zespołach, Cracovia bez Pająka i Kisielińskiego, Wisła bez Obtułowicza i Habowskiego, gra więc nie stała na należytej wyżynie. Gospodarze znacznie lepiej umieli się dostosować do anormalnych warunków terenowych, to też mieli w pierwszej części zupełną przewagę i zdobyli zaraz z początku pierwszego gola przez Korbasa, a w 32 minucie drugą bramkę przez Malczyka.

Po przerwie przeprowadzili Czerwoni kontrofensywę, nie zdołali jednakże uzyskać wyrównania, a ponadto Cracovii udało się z dwóch rzutów wolnych Dońca oraz z rzutu karnego Góry zdobyć dalsze trzy bramki i ustalić wynik końcowy w cyfrowej wysokości już dawno w historii meczów pomiędzy powyższymi drużynami nienotowanej. Nadmienić należy że biało-czerwoni nie wykorzystali jeszcze jednego rzutu karnego.

Najlepszym graczem na boisku, tak pod względem technicznym, jaki taktycznym, okazał się Grinberg z Cracovii, który trzymał w szachu trio środkowe napadu Wisły i wygrywał wszelkie prawie pojedynki z Kolczykiem I, oraz ambitnie grający Góra. We Wiśle wszyscy zawodnicy zawiedli kompletnie, grając poniżej swego normalnego poziomu, a sposób obrony defensywnej Kotlarczyka II i Szumilasa spowodował trzy bramki za faulowanie przeciwnika.

Sędziował p. Kurzweil ze Lwowa.

Już w trzeciej minucie po rozpoczęciu gry strzela Korbas pierwszą bramkę dla Cracovii, a sytuacje zmieniają się jak w kalejdoskopie. Wisła zaraz po tej bramce mogła była wyrównać, lecz Habowski strzela w aut. Znowu z drugiej strony Zieliński nie trafia do pustej bramki. Cracovia ma więcej z gry, grając doskonale przyziemnie, co dla ciężkich graczy Wisły jest niemożliwe.

Powoli gra się wyrównuje, jednak pozycji podbramkowych ma więcej Cracovia. Cały atak Cracovii strzela bardzo dużo, a nawet i Grinberg z pomocy. W 38 minucie Malczyk strzela drugą bramkę, co Wisła reklamuje, twierdząc że piłka przeszła z boku bramki. Połowa gry nie przynosi zmiany wyniku.

Po przerwie w 8 minucie znów Malczyk ma doskonałą pozycję, którą zaprzepaszcza. Za faul obrońcy Szumilasa sędzia dyktuje w 16 minucie rzut wolny, z którego Doniec podwyższa wynik na 3:0. Wisła rewanżuje się bramką, jednak sędzia jej nie uznaje z powodu spalonego. Wisła zaczyna też grać ostro, a w 23 minucie sędzia dyktuje rzut karny. Bije Doniec jednak Madejski bardzo ładnie broni. I znowu za faul obrońcy Szumilasa strzela Doniec z rzutu wolnego czwartą bramkę dla Cracovii. W 31 minucie znów sędzia dyktuje rzut karny za faul obrońcy, z którego Góra strzela piątą bramkę. Cracovia opanowuje całkowicie grę i do ostatnich minut ma silną przewagę, jednak wynik nie ulega zmianie. Na wróżenie z Cracovii zasługuje przede wszystkim doskonały Malczyk oraz niezawodny obrońca Doniec i środkowy pomocnik Grinberg, który był lepszy od Kotlarczyka. W Wiśle zadowolił jedynie Artur w ataku.

Sędziował p. Kurzweil ze Lwowa.

Mimo deszczu przybyło około 1500 osób.

Gra na ogół ładna i na wysokim poziomie, przy decydującej przewadze biało-czerwonych. Gracze Wisły grali może nieco za ostro, a zwłaszcza Kotlarczyk.

Na wyróżnienie zasłużyli Doniec i Malczyk z Crakovii, którzy byli duszą drużyny.

Bramki padły: w 3 minucie ze strzału Korbasa, w 38 minucie ze strzału Malczyka, w 16 i 25 minucie ze strzału Dońca, zaś Góra ustalił wynik dnia. Sędziował Kurzweil ze Lwowa. Publiczności około 3 tysięcy.

Mecz rozegrany został w warunkach nienormalnych z powodu padającego przez cały czas deszczu i grząskiego terenu. Pierwsza połowa wykazuje znaczną przewagę Cracovii, dla której bramki zdobywają Korbas i Malczyk. Po przerwie początkowo inicjatywę ma Wisła, ale atak jej nie umie się zdobyć na skuteczne strzały pod bramką przeciwnika. Po kwadransie do głosu dochodzi Cracovia, która uzyskuje przez Dońca dalsze dwie bramki. Wynik dnia ustala Szumilas z rzutu karnego. Drugi rzut karny przyznany Cracovii nie został przez nią wyzyskany. Sędziował niezdecydowanie p. Kurzweil ze Lwowa. Widzów 2000.

Gra toczyła się na rozmokłym boisku, przy ustawicznym deszczu. Pierwszą bramkę zdobywają biało-czerwoni już w trzeciej minucie gry ze strzału Korbasa. Wynik do przerwy ustala Malczyk w 38 minucie gry.

Po przerwie Cracovia nadal lekko przeważa i w 16 minucie oraz 25 zdobywa 2 dalsze bramki przez Dońca, w tym ostatnią z wolnego. Wyniki dnia ustalił Góra. Widzów 3000. Sędziował p. Kurzweil ze Lwowa, krzywdząc miejscami Cracovię.

Mecz rozegrany został w warunkach nienormalnych z powodu padającego przez cały czas deszczu i grząskiego terenu. Craco [tekst urwany].

Dzięki temu zwycięstwu Cracovia oddaliła się z zagrożonej spadkiem do klasy A strefy.