1935.09.08 Cracovia - Wisła Kraków 5:0

W Cracovii braknie zdyskwalifikowanego Pająka, którego zastąpi Lasota. Skład definitywny będzie opiewał: Pawłowski; Lasota, Doniec; Szmagier, Grunberg, Góra; Zieliński, Korbas, Malczyk, "Szeliga", Zembaczyński. Również szeregi Wisły będą przerzedzone. Braknie w nich Obtułowicza, który po meczu ze Śląskiem jest "gotów" aż do końca sezonu. Łyko, któremu rozbito głowę na meczu Kraków - Lwów, wystąpi prawdopodobnie, ale będzie też się niechybnie musiał oszczędzać. Jedenastka Wisły ustawi się więc następująco: Madejski; Szumilas, Szczepanik; Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Bajorek; Habowski, Kopeć, Artur, Sołtysik, Łyko.

Powtórzyła się rzecz znana już od lat dziesiątek. Jeszcze za dawnych dobrych czasów było ogólnie wiadomo, że drużyna Kałuży, Koguta i Sperlinga rusza się lepiej na deszczu i błocie od jedenastki Reymana, Cepurskiego i Śliwy. To było rzeczą notoryczną i nie zmieniło się nawet teraz, gdy starzy gwiazdorzy dawno już ustąpili miejsca młodszym kolegom. To też już przed meczem, kiedy półtora tysiąca widzów kryło się pod parasolami, oceniano szanse "białoczerwonych" jako lepsze. Ale przedewszystkiem myślano też o odłożeniu meczu. Sędzia trzymał się jednak przepisów i nie widząc przed sobą błota tylko śliską trawę, uznał boisko za nadające się do gry, jakkolwiek przez 90 minut lało jak z cebra.

Wracając do przebiegu spotkania, trzeba z góry przyznać, iż Cracovia była zdecydowanie lepszym zespołem, który lepiej potrafił zastosować się do warunków. W każdej linji przewyższali biało-czerwoni swego przeciwnika przedewszystkiem ruchliwością. Wszędobylski Malczyk wyżywał się wprost na śliskim terenie, a młodzi łącznicy Szeliga i Korbas zręcznie unikali spotkania z ruszającymi się ciężko pomocnikami strony przeciwnej. Z obu skrzydłowych przewagę dać należy Zembaczyńskiemu, który potrafił wygrać większość pojedynków z Kotlarczykiem II.

Pomoc Cracovii miała nad swym przeciwnikiem przewagę lat. Dodajmy jeszcze do tego świetną formę Grynberga i Góry, zrozumiemy dlaczego słaba ofenzywa przeciwnika była szybko hamowana. Ostoją tyłów Cracovii był Doniec. Gracz ten doprawdy zasługuje na to, aby kapitan związkowy pomyślał o nim, jako o stałym uczestniku naszego teamu reprezentacyjnego.

Pisząc o przyczynach porażki Wisły trzeba zacząć od ataku. Linja ta zawiodła zupełnie i to we wszystkich punktach. Na dobrą sprawę możnaby jeszcze mówić o pracy Kopcia, który zresztą był poniżej swej formy i to bardzo znacznie. Wstawienie nowicjusza na środek ataku z powierzeniem mu tak odpowiedzialnej funkcji na poważnych zawodach musiało się odbić fatalnie. Odbiło się nie tylko na grze środkowego napastnika, ale i oddziałało ujemnie na jego sąsiadów.

Pomoc Wisły była również nie do poznania, Kotlarczykowie byli tylko cieniem swej wielkiej przeszłości, z trudem dawali sobie radę na własnej połowie boiska, a pod bramką przeciwników rzadko ich było widać. Obrona i bramkarz nie mają na sumieniu poważniejszych błędów i przegrana jest raczej wynikiem formy całego zespołu aniżeli błędów trójki defenzywnej.

Sam przebieg spotkania wykazuje w pierwszej połowie zdecydowaną przewagę Cracovii, która w trzeciej minucie uzyskuje prowadzenie ze strzału Korbasa, a wynik podwyższa Malczyk w 38 minucie. Drugi punkt przyjmuje Wisła protestem, twierdząc, iż piłka przeszła bokiem bramki, sędzia był jednak innego zdania i bramkę uznał. W drugiej połowie zanosi się początkowo na renesans Wisły, nie trwa to jednak długo, natomiast obrona czerwonych stosuje grę ostrą, co kończy się utratą trzech bramek. Pierwszą uzyskał w 15 min. Doniec z rzutu wolnego, a w 10 minut później ten sam gracz nie wyzyskuje jedenastki. Rehabilituje się natomiast strzelając w 25-ej min. drugiego wolnego i podwyższając wynik do 4:0. Ostatni punkt pada znów z karnego, przyczem strzelcem jest Góra w 31 min. gry.

Cracovia: Radwański; Doniec, Lasota; Szmagier, Grynberg, Góra; Zieliński, Korbas, Malczyk, Szeliga, Zembaczyński.

Wisła: Madejski; Szumilas, Szczepanik, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Bajorek, Chabowski, Kopeć, Gracz, Artur, Łyko.

Od niepamiętnych czasów nie było takich nastrojów, jakie obecnie poprzedzają niedzielne spotkanie obu najstarszych klubów piłkarskich Krakowa. A więc wielka tradycja dawnych "derby Krakowa" odżyła, lecz w zgoła innych warunkach, w tych bowiem zawodach nie będzie walki o pierwsze miejsce tabeli ligowej, lecz będzie to zacięty bój o byt w lidze.

Kto w niedzielę zwycięży ten niemal w stu procentach uniknie przykrej formalności pożegnania się z ekstraklasą. Wysoka stawka niedzielnego meczu między starymi rywalami Krakowa, ongiś potentatami piłkarstwa polskiego, daje gwarancję że mecz ten przyniesie zwolennikom obu klubów tak wielką dawkę emocji, że zgromadzi na boisku Cracovii dawno niewidziane tłumy.

Gra toczyła się na rozmokłym boisku, przy ustawicznym deszczu. Pierwszą bramkę zdobywają biało-czerwoni już w trzeciej minucie gry ze strzału Korbasa. Wynik do przerwy ustala Malczyk w 38 minucie gry. Po przerwie Cracovia nadal lekko przeważa i w 16 minucie oraz 25 zdobywa 2 dalsze bramki przez Dońca, w tym ostatnią z wolnego. Wyniki dnia ustalił Góra. Widzów 3000. Sędziował p. Kurzweil ze Lwowa, krzywdząc miejscami Cracovię

Obie drużyny wystąpił w niekompletnych zespołach, Cracovia bez Pająka i Kisielińskiego, Wisła bez Obtułowicza i Habowskiego, gra więc nie stała na należytej wyżynie. Gospodarze znacznie lepiej umieli się dostosować do anormalnych warunków terenowych, to też mieli w pierwszej części zupełną przewagę i zdobyli zaraz z początku pierwszego gola przez Korbasa, a w 32 minucie drugą bramkę przez Malczyka.

Po przerwie przeprowadzili Czerwoni kontrofensywę, nie zdołali jednakże uzyskać wyrównania, a ponadto Cracovii udało się z dwóch rzutów wolnych Dońca oraz z rzutu karnego Góry zdobyć dalsze trzy bramki i ustalić wynik końcowy w cyfrowej wysokości już dawno w historii meczów pomiędzy powyższymi drużynami nienotowanej. Nadmienić należy że biało-czerwoni nie wykorzystali jeszcze jednego rzutu karnego.

Najlepszym graczem na boisku, tak pod względem technicznym, jaki taktycznym, okazał się Grinberg z Cracovii, który trzymał w szachu trio środkowe napadu Wisły i wygrywał wszelkie prawie pojedynki z Kolczykiem I, oraz ambitnie grający Góra. We Wiśle wszyscy zawodnicy zawiedli kompletnie, grając poniżej swego normalnego poziomu, a sposób obrony defensywnej Kotlarczyka II i Szumilasa spowodował trzy bramki za faulowanie przeciwnika.

Sędziował p. Kurzweil ze Lwowa.

Już w trzeciej minucie po rozpoczęciu gry strzela Korbas pierwszą bramkę dla Cracovii, a sytuacje zmieniają się jak w kalejdoskopie. Wisła zaraz po tej bramce mogła była wyrównać, lecz Habowski strzela w aut. Znowu z drugiej strony Zieliński nie trafia do pustej bramki. Cracovia ma więcej z gry, grając doskonale przyziemnie, co dla ciężkich graczy Wisły jest niemożliwe.

Powoli gra się wyrównuje, jednak pozycji podbramkowych ma więcej Cracovia. Cały atak Cracovii strzela bardzo dużo, a nawet i Grinberg z pomocy. W 38 minucie Malczyk strzela drugą bramkę, co Wisła reklamuje, twierdząc że piłka przeszła z boku bramki. Połowa gry nie przynosi zmiany wyniku.

Po przerwie w 8 minucie znów Malczyk ma doskonałą pozycję, którą zaprzepaszcza. Za faul obrońcy Szumilasa sędzia dyktuje w 16 minucie rzut wolny, z którego Doniec podwyższa wynik na 3:0. Wisła rewanżuje się bramką, jednak sędzia jej nie uznaje z powodu spalonego. Wisła zaczyna też grać ostro, a w 23 minucie sędzia dyktuje rzut karny. Bije Doniec jednak Madejski bardzo ładnie broni. I znowu za faul obrońcy Szumilasa strzela Doniec z rzutu wolnego czwartą bramkę dla Cracovii. W 31 minucie znów sędzia dyktuje rzut karny za faul obrońcy, z którego Góra strzela piątą bramkę. Cracovia opanowuje całkowicie grę i do ostatnich minut ma silną przewagę, jednak wynik nie ulega zmianie. Na wróżenie z Cracovii zasługuje przede wszystkim doskonały Malczyk oraz niezawodny obrońca Doniec i środkowy pomocnik Grinberg, który był lepszy od Kotlarczyka. W Wiśle zadowolił jedynie Artur w ataku.

Sędziował p. Kurzweil ze Lwowa.

Mimo deszczu przybyło około 1500 osób.

Gra na ogół ładna i na wysokim poziomie, przy decydującej przewadze biało-czerwonych. Gracze Wisły grali może nieco za ostro, a zwłaszcza Kotlarczyk.

Na wyróżnienie zasłużyli Doniec i Malczyk z Crakovii, którzy byli duszą drużyny.

Bramki padły: w 3 minucie ze strzału Korbasa, w 38 minucie ze strzału Malczyka, w 16 i 25 minucie ze strzału Dońca, zaś Góra ustalił wynik dnia. Sędziował Kurzweil ze Lwowa. Publiczności około 3 tysięcy.

Mecz rozegrany został w warunkach nienormalnych z powodu padającego przez cały czas deszczu i grząskiego terenu. Pierwsza połowa wykazuje znaczną przewagę Cracovii, dla której bramki zdobywają Korbas i Malczyk. Po przerwie początkowo inicjatywę ma Wisła, ale atak jej nie umie się zdobyć na skuteczne strzały pod bramką przeciwnika. Po kwadransie do głosu dochodzi Cracovia, która uzyskuje przez Dońca dalsze dwie bramki. Wynik dnia ustala Szumilas z rzutu karnego. Drugi rzut karny przyznany Cracovii nie został przez nią wyzyskany. Sędziował niezdecydowanie p. Kurzweil ze Lwowa. Widzów 2000.

Gra toczyła się na rozmokłym boisku, przy ustawicznym deszczu. Pierwszą bramkę zdobywają biało-czerwoni już w trzeciej minucie gry ze strzału Korbasa. Wynik do przerwy ustala Malczyk w 38 minucie gry.

Po przerwie Cracovia nadal lekko przeważa i w 16 minucie oraz 25 zdobywa 2 dalsze bramki przez Dońca, w tym ostatnią z wolnego. Wyniki dnia ustalił Góra. Widzów 3000. Sędziował p. Kurzweil ze Lwowa, krzywdząc miejscami Cracovię.

Mecz rozegrany został w warunkach nienormalnych z powodu padającego przez cały czas deszczu i grząskiego terenu. Craco [tekst urwany].

Dzięki temu zwycięstwu Cracovia oddaliła się z zagrożonej spadkiem do klasy A strefy.