1936.05.10 Wisła Kraków - Warta Poznań 1:4
Z Historia Wisły
| [[Grafika:|150px]] | Wisła Kraków | 1:4 (0:4) | Warta Poznań | [[Grafika:|150px]] | ||||||
| widzów: 2.000 | ||||||||||
| sędzia: Zygmunt Lange z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
Przegląd Sportowy numer 40/1936 strona 2
KRAKÓW, 10.05. - Tel. wł. - Warta - Wisła 4:1 (4:0). Bramki dla Warty: Szerfke 3 i Szwarc jedną, dla Wisły Artur. Sędzia p. Lange. Publiczności ponad 2.000.
Warta: Fontowicz; Ofierzyński, Pawlak; Dębiński, Danielak, Sobkowiak; Słomiak, Nawrat, Szerfke, Kryszkiewicz, Szwarc.
Wisła: Madejski (później Koźmin); Szumilas, Szczepanik; Jezierski, Kotlarczyk I, Bajorek; Chabowski, Kopeć, Artur, Zatorski, Łyko.
Wielki dzień Warty.
W powodzi rozgrywek ligowych meczów o mniej lub bardziej wybitnem piętnie szarej przeciętności, spotkanie Warta - Wisła jaśnieć winno przez długi czas, jako punkt świetlany. Winno być pokrzepieniem dla tych wszystkich, co stracili już wiarę w umiejętności naszych piłkarzy, winno dodać otuchy pesymistycznie nastrojonym zwolennikom polskiego futbolu.
Po szeregu już nie tygodni, ale doprawdy miesięcy ujrzeliśmy na boisku technikę piłkarską w jej doborowem wydaniu, a co najważniejsze pochodzenia krajowego. To co zademonstrowała nam dziś Warta to było nietylko najlkepsze ze wszystkich dotychczasowych rozgrywek ligowych w Krakowie; to był futbol, jakiego nie powstydziłby się żaden zespół, przyjeżdżający do nas za grube dolary.
Nie wdajemy się narazie w ocenę szans i możliwości, nie mówimy jeszcze o tem, dlaczego tak, a nie inaczej; stwierdzamy jednak na wstępie: Warta pokazała nam kunszt piłkarski wysokiej wartości. Jej zagrania w pierwszej połowie meczu były prowadzone w sposób niewidziany od długiego czasu w grodzie podwawelskim. Na pierwszy plan w zespole poznańskim wybijała się przedewszystkiem jego jednolitość. Bez słabego punktu, bez luk w gardzie, którędyby prześlizgnął się atak przeciwnika, ale co najważniejsze, wspaniała w swej ofensywie, zbierała Warta rzęsiste oklaski nawet wtedy, gdy na boisku Wisły strzeliła gospodarzom w kilkanaści minut cztery bramki, a nad trybunami powiało grozą klęski.
Szerfke - twórca zwycięstwa
Oklaski zbierał przedewszystkiem atak warciarzy, a raczej jego mąż sztandarowy - Szerfke. On jest bohaterem meczu i byłby napewno zniesiony na rękach sympatyków, gdyby mecz odbył się w Poznaniu. Zasłużył sobie na to zarówno sposobem wykonania swych zamierzeń, jak i inteligencją w nadawaniu tonu całej linji ofensywnej. A wreszcie on też zasypywał bramkę przeciwnika gradem strzałów, z których trzy trafiły do siatki, dwa otarły się o słupek, a dalszych 15 przeszło tuż obok. On z Kryszkiewiczem stanowili podstawę wszelkich poczynań, a uzupełniał je Szwarc na skrzydle.
Ich doborowe akcje wreszcie sprawiły, że zatarły się niedociągnięcia Nawrata oraz cierpiąca na tem wartość jego partnera Słomiaka.
Reszty drużyny nie analizujemy szczegółowo. Byli jednolici, stanowili zgrane tło dla koncertującego ataku. Pomoc szczególnie pod koniec spotkania wykazała duże wartości kondycyjne, walcząc do ostatniej chwili i współpracując ze swym atakiem.
Wisła pomaga Warcie
Ten doskonały wizerunek Warty nie jest bez "zasługi" przeciwnika. To prawda: Wisła do przerwy staiwała tak słaby opór, że i drużyna gorzej grająca od Warty miałaby ułatwione zadanie. Przyczyn tego załamania szukać należy przedewszystkiem w zmianach personalncyh, a więc w peirwszym rzędzie w braku Kotlarczyka II. As pomocy czerwonych nie wylizał się jeszcze z ran i nie mógł stanąć na boisku, miejsce jego zajął stary weteran Bajorek, gracz bezsprzecznie o dużej historji, ale niepomiernie mniejszych wartościach bojowych. Ucierpiała na tem nie tylko boczna strona pomocy, odbiło się to na akcjach środkowego Kotlarczyka, a wziąwszy pod uwagę, że Jezierski też nie jest gwiazdą, zrozumiemy, dlatego Wisła stojąca i padająca ze swą linją pomocy, tym razem wygrała właśnie swój zły los.
W tych warunkach padły prędko cztery bramki, które rozstrzygnęły o losie spotkania. Straciwszy tyle punktów Wisła załamała się psychicznie i nie było już mowy o odwecie, jakkolwiek pierwsze chwile drugiej połowy wskazywały na to, że zespół czerwonych nie stracił swych wartości, a przechodzi jedynie przesilenie, spowodowane kryzysem personalnym.
Określiwszy w ten sposób pracę pomocy i przyjąwszy, że linja defensywy nie grała inaczej, niż zwykle, zatrzymamy się chwilę nad atakiem. Tutaj również nastąpiła zmiana: Sołtysika na lewym łączniku zastąpił młody Zatorski, gracz może niegorszy, który w normalnych warunkach zaawansowałby może na stałe do pierwszej drużyny: w obliczu dokonywującego się pogromu stracił on jednak do reszty głowę. Zadowolić z całej piątki mogli jedynie Artur i Łyko, którzy nie dali się porwać fali pesymizmu i do ostatniej chwili walczyli bohaterski.
Sam przebieg meczu jest wcale ciekawty. Kilka obustronnych utarczek podjazdowych i w 6-ej min. inauguracja serji strzałów. Ostra bomba Kryszkiewicza ląduje na piersi Madejskiego. Za chwilę strzelcem jest Szerfke. Warta strzela coraz częściej i gęściej. Szerfke przechodzi ładnie kilkakrotnie przez obrońców, a oklaski na trybunie witają jego poczynania.
4 bramki w 15 minut
Widać, że Warta jest w "sztosie", lada chwila padnie bramka. W 15-ej minucie piłka idzie do Szerfkego: wspaniały strzał i jeszcze piękniejsza bramka: piłka siedzi w górnym rogu. Wisła reaguje szybko. Potężny strzał Artura muska słupek, ale na tem kończy się.
Znów Warta jest przy głosie. Piłkę dostaje Szwarc, stojący zresztą lekko na spalonym i plasuje ją w róg. 2:0.
Najpękniejsza bramka
I znów dwa rogi, któremi rewanżują się gospodarze. Akcje ich nie noszą jednak w sobie grozy, podczas gdy Warta atakuje zaciekle. Szerfke strzela teraz najpiększniejszą bramkę dnia: ustawiony tyłem do bramki dostaje piłkę z prawego skrzydła. Obraca się momentalnie na pięcie lewej nogi i wspaniałym wolejem lokuje piłkę w siatce. W 27-ej minucie Warta prowadzi 3:0.
Ataki trwają w dalszym ciągu. Za chwilę Szerfke jest znów przy piłce, prowadzi ją od połowy boiska, mija Madejskiego i wjeżdża do bramki.
Serja sukcesów poznańskich skończona: skończona jest również rola Madejskiego. Zderzywszy się z Szerfkiem, pada na ziemię i wije się z bólu. Znoszą go z boiska, a do końca meczu zastępuje go Koźmin. Opuchnięta noga i silny ból nie wróżą nic dobrego.
Wisła ma jeszcze przed przerwą stuprocentową szansę, ale strzał Kopecia nie trafia celu.
Z dużym imptetem ruszają wiślacy do boju w drugiej połowie: z miejsca uzyskując trzy kornery. Zanosi się na coś poważnego, a wyjaśnienie przynosi ósma minuta. Wolej Artura usiłuje Fontowicz nonszalancko odepchnąć nogą. Kończy się to bramką. Teraz Wisła atakuje przez kilkanaście minut, warciarze grają jednak defensywnie, by w ostatnich minutach wyrównać znów grę.
Sędzia p. Lange popełnił kilka błędów, nie można jednak powiedzieć, aby wpłynęło to na grę.
źródło: http://buwcd.buw.uw.edu.pl/e_zbiory/ckcp/p_sportowy/1936/numer040/imagepages/image2.htm
