1936.08.30 Pogoń Lwów - Wisła Kraków 2:0
Z Historia Wisły
| [[Grafika:|150px]] | Pogoń Lwów | 2:0 (1:0) | Wisła Kraków | [[Grafika:|150px]] | ||||||
| widzów: 4.000 | ||||||||||
| sędzia: Gruszka | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| W 80' Niechcioł nie wykorzystał rzutu karnego | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje Prasowe
LWÓW, 30.08. - Tel. wł. - Pogoń - Wisła 2:0 (1:0). Obie bramki zdobył Nahaczewski.
Wisła: Madejski; Szumilas, Sitko; Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Jezierski; Habowski, Kopeć, Artur, Sołtysik, Łyko.
Pogoń: Albański; Jeżewski, Lemiszko; Hanin, Wasiewicz, Wańczycki; Niechcioł, Matyas II, Luchter, Nahaczewski, Borowski.
Z trzech meczów, jakie pozostały jeszcze Pogoni do rozegrania we Lwowie najwięcej obiecywano sobie po Wiśle. Drużyna krakowska należy bowiem do tych nielicznych zespołów, których każdorazowy występ w szarej miócce ligowej stanowi niepowszednią atrakcję. Również i tym razem występ Wisły ściągnął na boisko Pogoni przeszło 4.000 widzów.
Wisła nie potrafiła jednak utrzymać swej dawnej świetnej tradycji. Wbrew doskonałej opinji, jaka towarszyszyła przyjazdowi jej do Lwowa, zawiodła na całej linji, a co gorsza pozostawiła po sobie opinję drużyny, której druga lokata w tabeli jest wielką i niewyjaśnioną tajemnicą!
Wisła była słaba. Jako całość przedstawiała się wprost rozpaczliwie, nie miała zupełnie napadu, dysponowała bardzo przeciętną linją pomocy, a tylko trójka obronna wybijała się ponad ogólną miernotę. Punktem newralgicznym krakowian był niewątpliwie słaby napad, grający chaotycznie i zawodzący katastrofalnie w dyspozycji strzałowej. Z piątki napastników wyjątek stanowił Łyko, jedyny inicjator kilku bardzo zresztą anemicznie przeprowadzonych ataków.
Pomoc Wisły przy braku odciążenia ze strony napadu pracowała w ciężkich warunkach. Rola jej była trudna, z tego też względu z wyjątkiem Kotlarczyka II nie wypadła zadowalająco. Obrona grała stosunkowo najlepiej, przyczem Szumilas stanowił znacznie pewniejszy punkt niż Sitko, Madjeski grał nierówno. Początkowo wyłapywał piłki z największą pewnością. Zaufanie podważył jednak przy niefortunnej obronie drugiej bramki Nahaczewskiego.
Pogoń grała naogół dobrze. Może tu i ówdzie wychodziły na jaw pewne niedociągnięcia, mijały jednak szybko.
Najlepszy okres miała Pogoń po przerwie, kiedy zupełnie opanowała pole. Największa zasługa sukcesu przypada pomocy. Trójka pomocników pracowała bez zarzutu zarówno w grze obronnej, jak i w akcjach ofenzywnych. Wasiewicz miał doskonały dzień i był najlepszym graczem na boisku. Doskonale dotrzymywali mu kroku Wańczycki z Haninem. Na drugą lokatę po pomocy zasłużyli sobie Jeżewski z Lemiszką. Jeżewski wkraczał niezwykle pewnie, wykazał wiele opanowania, nie popełniając ani jednego błędu. Na Lemiszce widać wyraźnie powrót do formy. Albański nie był zatrudniany.
Atak lwowian grał ochoczo i z tempem, pokrywając w ten sposób pewne drobne usterki. Przedewszystkiem w linji tej dość poważną lukę stanowił Nahaczewski, który coprawda spisał się znakomicie jako strzelec, gorzej natomiast zasłużył się w polu. Matyas i Borowski stanowili najbardziej cenne jednostki, zwłaszcza Matyas w opanowaniu piłki i wypracowywaniu sytuacyj był bez zarzutu.
Spotkanie niemal w całości stało pod znakiem bezwzględnej przewagi Pogoni. Lwowianie już w pierwszej połowie zdecydowanie opanowali boisko. Wisła początkowo broni się bardzo umiejętnie, tak, że pierwszy punkt uzyskuje Pogoń dopiero w 32 minucie. Strzelcem jest Nahaczewski, który przytomnie wyzyskał podanie Matyasa. Następnie przez krótki okres dochodzą do głosu goście. Atak ich przy swej bezgranicznej powolności jest jednak zupełnie niegroźny.
Po przerwie Pogoń dominuje. W 35 min. Niechcioł przestrzeliwuje rzut karny, a w pięć minut później Nahaczewski dalekim strzałem ustala wynik dnia.
W ostanich minutach, które mijają bez większych wrażeń, zostaje kontuzjowany Artur. Opuszcza on boisko do końca gry.
Sędzia p. Gruszka nienajgorszy.
Przed meczem nastąpiło powitanie piłkarzy olimpijczyków. W imieniu zarządu Pogoni krótkie przemówienie wygłosił prof. Dręgiewicz, wręczając Kotlarczykowi II, Madejskiemu, Albańskiemu, Matyasowi i Wasiewiczowi pamiątkowe plakiety. Następnie w podobnie uroczysty sposób pożegnano wielce zasłużonego dla Pogoni trenera Molnara, który w najbliższych dniach opuszcza Lwów.
źródło: http://buwcd.buw.uw.edu.pl/e_zbiory/ckcp/p_sportowy/1936/numer075/imagepages/image2.htm
