1936.10.11 Warta Poznań - Wisła Kraków 2:1
Z Historia Wisły
| Warta Poznań | 2:1 (1:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 2.500-4.000 | ||||||||||
| sędzia: Bronisław Romanowski z Warszawy | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje Prasowe
POZNAŃ. 11.10. - Tel. wł. - Warta - Wisła. Bramki strzelił dla Warty Gendera, jedna padła z zamieszania w tłoku pod bramką, dla Wisły jedyną bramkę zdobył Artur. Sędziował p. Romanowski. Widzów 4.000.
Wisła należy do tych nielicznych jeszcze drużyn, których występy zawsze potrafią zwabić tłumy widzów. Tym razem zawody miały szczególne znaczenie zwłaszcza dla Warty. Ostatnia fala niepowodzeń zielonych dawała dużo do myślenia i słusznie powstały obawy o los ligowej Warty. Z drugiej strony należało się spodziewać rewanżu ze strony Wisły, która napewno miała zamiar pomścić wysoką porażkę poniesioną na własnym gruncie w pierwszej kolejce. Zwycięstwo Warty było szczęśliwe, a wynik remisowy lepiej oddałby stosunek sił.
Że oba kluby spotkanie to potraktowały b. poważnie dowodzi skład drużyn. Sensację zgotowała Warta, w której zamiast kontuzjowanego Danielaka na środku pomocy wystąpił Scherfke (II). Trzeba przyznać, że wypadł na tej pozycji wcale korzystnie. Ma przecież po temu wszystkie warunki: technikę, umiejętność opanowania gry według własnego uznania i inicjatywę. Szwankowała tylko kondycja fizyczna, która była powodem, że pod koniec zawodów ograniczył się wyłącznie do pilnowania trójki środkowej przeciwnika i gry defenzywnej. Na środku ataku miejsce jego zajął Gendera, który wraz z Nawratem sprawiał nie mało kłopotu defenzywie czerwonych.
WISŁA: Madejski; Sitko, Szumilas; Jezierski, Gierczyński, Kotlarczyk II; Łyko, Artur, Szewczyk, Gracz, Habowski.
WARTA: Fontowicz, Twórz, Gierzyński; Sobkowiak, Scherfke, Gębiński; Schwarta, Kryskiewicz, Gendera, Nawrski, Słomiak.
Gra da się podzielić na dwie części. W pierwszej drużyną bezwzględnie lepszą była Warta. Przyczyniły się do tego młode siły jak Nawrot i Gendera w ataku, Sobkowiak i Twórz w obronie. W drugiej połowie zwłaszcza po bramce dla Wisły "zieloni" stracili początkowy impet. Wisła rozegrała się w tym okresie i do końca już przeważała wyraźnie. Ataki Warty były niebezpieczne i z trudem tylko likwidowali je obrońcy względnie Madejski w bramce. Trójka środkowa Warty zabawiała się niepotrzebnie w kombinacje, identyczny błąd popełniajła zresztą i piątka napastników Wisły. Dopiero gdy skrzydła gości zaczęły pozbywać się prędzej piłek atak krakowski zyskał na przebojowości. Zabrakło w nim jednak strzelców, a piłka sama nie chciała wejść do bramki.
Niepotrzebnie przebieg spotkania zakłócali raz po raz gracze Wisły, których zachowanie się w stosunku do rozstrzygnięć sędziego budziło niesmak. Z trudem utrzymywał porządek w swoim zespote kpt. drużyny Kotlarczyk II.
Pierwsza bramka dla Warty padła po okresie wyraźnej przewagi lecz dopiero pod koniec pierwszej połowy i to w dość niezwykły sposób. W 43-ej min. bił Słomiak korner. Piłka opadła tuż pod porzeczką na grupę podskakujących graczy. W momencie chwytania Kryskiewicz znalazł się przy boku Madejskiego w powietrzu, bramkarz Wisły spadając legł z piłką oraz Kryskiewiczem za linią bramkową. Mimo energicznych, nieodpowiednich protestów graczy krakowskich sędzia Romanowski bramkę uznał.
Po zmianie stron początkowo atakowała Warta. Wkrótce jednak Wisła potrafiła się opanować i podciągała niebezpiecznie pod bramkę gospodarzy. Po licznych niewyzyskanych sytuacjach Wisły w 18 m. przebił się Słomiak, minął Jezierskiego i Sitkę. Gendera podchwycił piłkę i wpakował ją do siatki. Znów protest Wiślaków domagających się rzutu z linii bocznej ponieważ Słomiak miał przekroczyć granicę pola wraz z piłką. Reklamując taki rzut Sitko puścił Słomiaka, co doprowadziło do utraty bramki. P. Romanowski jednak postawił na swoim i uznał bramkę po poprzedniem wyjaśnieniu sędziego bocznego.
Gra zaczęła przybierać ostrzejsze formy, sędzia jednak utrzymał ją w ryzach. W 21 m. po szeregu bezskutecznych ataków gości padła wreszcie zasłużona bramka. Błąd taktyczny obrony Wart wyzyskał Szewczyk, i puściwszy wolno stojącego Artura umożliwił mu przejęcie centry Habowskiego i zdobycie honorowej bramki. Wisła jeszcze kilkakrotnie miała okazję uzyskania wyrównania, napastnicy jej jednak nie mieli szczęścia bądź też nie byli w danej chwili na miejscu.
źródło: http://buwcd.buw.uw.edu.pl/e_zbiory/ckcp/p_sportowy/1936/numer087/imagepages/image2.htm
