1937.09.05 Cracovia - Wisła Kraków 1:0
Z Historia Wisły
| Linia 27: | Linia 27: | ||
[[Grafika:IKC 1937-09-06b.JPG|thumb|right|200 px]] | [[Grafika:IKC 1937-09-06b.JPG|thumb|right|200 px]] | ||
[[Grafika:IKC 1937-09-07a.JPG|thumb|right|200 px]] | [[Grafika:IKC 1937-09-07a.JPG|thumb|right|200 px]] | ||
| + | [[Grafika:Raz, Dwa, Trzy 1937-09-07b.jpg|thumb|right|200 px]] | ||
[[Grafika:Głos Narodu 1937-09-06.JPG|thumb|right|200 pxx]] | [[Grafika:Głos Narodu 1937-09-06.JPG|thumb|right|200 pxx]] | ||
[[Grafika:Polonia 1937-09-06.JPG|thumb|right|200 px]] | [[Grafika:Polonia 1937-09-06.JPG|thumb|right|200 px]] | ||
Wersja z dnia 09:55, 24 sty 2015
| Cracovia | 1:0 (0:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 8.000 | ||||||||||
| sędzia: Zygmunt Lange z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Według "PS" na środku pomocy grał Władysław Kammer. | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
”Przegląd Sportowy” z 1937.09.06
Prezydent miasta opatruje rannego piłkarza
Derby lokalne grą nerwów i odporności psychicznej
(…)Losy spotkania dwu wielkich rywali tym razem ważyły się długo. Wolno upływał czas a na boisku mnożyły się sytuacje, okazje uciekały jedna za drugą. a pod wielkim zegarem widniał wciąż napis: 0:0. Zdawało się, że jesteśmy świadkami przewagi jednej czy drugiej strony, były sytuacje, których bramkę wyczuć można było w powietrzu. Nie było jednak nikogo, kto zrealizowałby marzenia 7000 widzów i by przybrały one kształt realny w postaci — bramki. Taka to już historia tych klasycznych spotkań, że kwestia pierwszego prowadzenia jest momentem najistotniejszym. Napięcie nerwowe jest bo ulem tak silne, że kto pierwszy uzyska bramkę, ten może już mówić o wygranej.
Cracovii uśmiechnął się los w momencie, gdy się tego może najmniej spodziewano. Mieli bowiem „biało-czerwoni” dużo więcej pozycyj, które w znacznie wyższym stopniu zasługiwały na 100 proc. ich wyzyskanie. Były sytuacje, w których gracz Cracovii stał przed pustą bramką, wystarczyło ruszyć piłkę, by znalazła się w siatce. Jednak nic nie wychodziło. Decydujący strzał padł w zupełnie innych okolicznościach.
Gdy po rogu pod bramką Cracovii piłka wróciła na środek, dostał ją Skalski, wyrwał ostrym szpuntem, bramkarz odbił piłkę, zakotłowało się przed siatką i nadbiegający Zembaczyński przytomnie wyzyskał korzystny moment… losy meczu byty przesadzone.
Kto zna atmosferę „świętych wojen" krakowskich, kto wie jak dużo ambicji wkłada się w nie, ten domyśla się chyba, ze wynik trudno jest zmienić, gdy do końca pozostaje jeszcze 30 minut.
Omówienie zespołu Wisły rozpocząć należy od niedyspozycji strzałowej napadu. Była to bowiem w meczu dzisiejszym jego najbardziej istotna cecha. Jeśli w polu wiślacy nie ustępowali przeciwnikowi, to musieli mu oddać pierwszeństwo w kunszcie wypracowania pozycyj. Atak „czerwonych" gubił się dziwnie na polu karnym, zapuszczał się pod bramkę w nieproduktywne kombinacje i w efekcie każda piłka grzęzła w lesie nóg lub w rękach bramkarza. Przez cały mecz obserwowaliśmy te manierę w napadzie Wisły i ona przyprawiła ją o przegraną.
Nie to, że na środku pomocy grał Kammer, który nie opanował jeszcze arkanów współpracy z atakiem, nic to, że w 20 min. opuścił boisko Madejski, a drużyna grała przez chwile w ogóle bez bramkarza. Nie to zadecydowało o wyniku, ale niezdarność trójki przy wykańczaniu akcyj. Z reszty drużyny doskonale wypadł w obronie Sitko, a zastępca Madejskiego w bramce wyszedł również obronną ręką. Cracovia miała tym razem najlepszego gracza w Górze. Trudno go właściwie sklasyfikować wśród napastników, gdyż grał on równie tyle w pomocy, co w napadzie. W ciężkich momentach był pod własną bramką i w oka mgnieniu przenosił się na stronę przeciwną. Był on przy jej wszechstronności najgroźniejszym graczem w ataku, gdzie Korbas bawił się niepotrzebnie w techniczne finezje, co odbijało się ale znów na Szelidze. Obaj skrzydłowi szybcy i zdecydowani.
Pomoc była linią górującą jako całość nad przeciwnikiem. Nie trzeba nikogo wyróżniać, gdyż wszyscy byli równi, elastyczni a co najważniejsze, złączeni harmonijnie z własnym atakiem. W defensywie pod każdym względem dobrej, zapowiadamy doskonała formę Pawłowskiego, co w przeddzień jego występu w meczu międzypaństwowym ma doniosłą wagę.
Jak to zwykle bywa gra nie stała na wyżynach. Napięcie nerwowe było zbyt silne, by można było utrzymać je w ryzach. Dopiero w drugiej połowie, gdy umysły były spokojniejsze, gracze uzyskali pewniejszą kontrole nad piłka i w konsekwencji poziom znacznie się poprawił. Zaczęło się pięknie, gdyż Cracovia przywitała gości kwiatami. Potem rozpoczął się bój. Wisła była w pierwszym kwadransie bardziej skonsolidowana. W 17 min. nastąpiła katastrofa. Na broniącego nakrywka Madejskiego wpadł w biegu Zembaczyński. Bramkarz Wisły rozciągnął się nieprzytomny na ziemi. Nie można go było docucić. Rozpoczęły się wołania o lekarza. W tym momencie zdarzyło ile coś nadzwyczajnego. Z trybuny zszedł prezydent miasta dr Kaplicki, który jest z zawodu lekarzem. Prezydent miasta przeszedł przez boisko i zbliżył się do Madejskiego, któremu udzielił pierwszej pomocy i począł go opatrywać. Okazało się, że kontuzja jest wcale poważna. Madejski kopnięty został w głowę i doznał wylewu krwawego w okolicy prawego oka. Nie test również wybaczone, że uszkodzona została kość skroniowa. Prezydent Kaplicki przeszło kwadrans zajmował ale graczem, - poczym wrócił na trybunę.
Tymczasem sędzia dał znak do rozpoczęcia gry. Okazało się, że rezerwowy bramkarz Wisły nie jest gotowy. Wobec tego Habowski przywdział koszulkę bramkarską i zajął pozycję. Przez 5 minut gra toczyła się wśród niebywałego zdenerwowania. Obie strony zdawały sobie sprawę, że bramka Wisły zdana jest na pastwę strzałów. „Czerwoni” przetrzymali ten okres, za chwile zjawił się bramkarz rezerwowy Jurowicz, który zastąpił Habowskiego.
Oczywiście nie pozostało to bez wpływu na samopoczucie Wisły, która obniżyła swe loty, a Cracovia była lepszą stroną do przerwy.
Już na wstępie drugiej potowy Cracovia ma wspaniałą szanse. Korbas jest przed pustą bramką, nie trafia jednak do celu. Wisła atakuje ostro, wszystkie jej zamierzenia kończą się na polu karnym. Zwolna zbliża się krytyczna 14 min., w której pada decydująca bramka. (rg)
