1983.06.15 Wisła Kraków - Legia Warszawa 4:3
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 4:3 (1:1) | Legia Warszawa | 
| ||||||
| widzów: 7.000-8.000 | ||||||||||
| sędzia: W. Kaczałko z Wrocławia | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1983, nr 115 (14 VI) nr 11398
JUŻ JUTRO przedostatnia kolejka spotkań w piłkarskiej ekstraklasie, a wyścig o mistrzowski tytuł i o utrzymanie się w tej klasie jeszcze nie rozstrzygnięty. Czy decyzje zapadną w 29. serii pojedynków? W Krakowie mecz bez większego znaczenia, niemniej, być może, ciekawy bowiem Wisła podejmuje Legię i wynik tego spotkania może albo przypieczętować piątą lokatę wojskowych, albo też wysunąć na tę pozycję zespół krakowski. Choć kandydatów do tego miejsca jest więcej bo i Śląsk i ŁKS i Górnik też mają tyle co wojskowi i gwardziści — po 28 punktów, więc może jeszcze nastąpić tu sporo przetasowań. Wisła trzy ostatnie mecze zagrała dużo lepiej niż poprzednio, odprawiła z kwitkiem ze swego boiska dwóch pretendentów do mistrzostwa — Lecha i Ruch, zremisowała w Łodzi z ŁKS-em, który też ma dobrą serię. Kibice „Białej gwiazdy” liczą, że i w środowym pojedynku ich pupile będą górą, legioniści bowiem to bardzo chimeryczny zespół, który.
— nota bene — nie bardzo kwapi się do zaciętej, ambitnej walki. o zwycięstwa, czego jednym z licznych dowodów ostatnia porażka poniesiona w stolicy z ŁKS-em.
Komfort psychiczny, jakim na finiszu ligi, jest, to, że żadna z drużyn nie jest zagrożona degradacją, żadna też nie znajdzie się na „medalowej” pozycji, stwarza piłkarzom obu zespołów możliwość swobodnej gry. A że umiejętności techniczne jutrzejszych rywali są znaczne, możemy zobaczyć futbol w niezłym wydaniu. Oczywiście pod warunkiem, że piłkarze obu drużyn będą mieli ochotę do gry, rzucą na szalę wszystkie siły i umiejętności, aby wykazać swą klasę, wyższość nad przeciwnikiem.
Echo Krakowa. 1983, nr 116 (15 VI) nr 11399
PRZYPOMINAMY kibicom piłkarskim, że dziś — w środę 15 czerwca — kolejna seria pojedynków piłkarskiej ekstraklasy. W Krakowie mecz pomiędzy Wisłą a Legią, który poprowadzi p. Wacław Kaczałko z Wrocławia Początek o godz. 17.
Echo Krakowa. 1983, nr 117 (16 VI) nr 11400
Siedem bramek na boisku Wisły Szkoda że forma przyszła tak późno
WISŁA— LEGIA 4:3 (1:1). Bramki zdobyli, dla zwycięzców — Kapka 3 (15 min., 61 min., z karnego i 83 min., głową), Iwan (88 min. głową), dla pokonanych — Turowski 2 (24 min. głową i 56 min.), Milewski (34 min.). Sędziował Wacław Kaczałko (Wrocław). Żółte kartki: A. Sikorski i Bedryj z Legii, Jałocha z Wisły.
WISŁA: Adamczyk — Motyka, Skrobowski, Budka, Jałocha — Targosz, Kapka, Krupiński, Szulżycki — Iwan, Wróbel.
Deszczowa pogoda i fakt, że mecz nie miał praktycznie żadnej stawiki odciągnęły wielu kibiców od wizyty na stadionie przy ul. Reymonta, ci co nie przyszli mają czego żałować. Piłkarze obu zespołów stworzyli bowiem niezwykle interesujące widowisko, w którym nie brakowało bramek, emocji i dramaturgii. Aż, siedem razy piłka lądowała w siatce. Jeden gol był piękniejszy od drugiego. Na szybkie akcje gospodarzy goście odpowiadali groźnymi kontrami.
Do końca nie wiadomo było jakim rezultatem zakończy się pojedynek.
Swoją postawą we wczorajszym meczu obie drużyny dowiodły, że możliwości mają znacznie większe niż to wynika z ich pozycji w tabeli ekstraklasy.
Dobre wyszkolenie, poparte walecznością i wyjątkową skutecznością oto co zaprezentowały Wisła i Legia. Szkoda tylko, że forma przyszła tak późno, dopiero u schyłku ligowego sezonu.
Pierwszoplanową postacią wczorajszego pojedynku był bez wątpienia lewy obrońca „Białej gwiazdy” Jan Jałocha. Grał niemal bezbłędnie, szczególnie mogły się podobać jego akcje ofensywne, długie, nierzadko, 50- metrowe podania z zegarmistrzowską wprost dokładnością.
Do pełni szczęścia zabrakło mu tylko celnego trafienia.
Po raz kolejny, w krótkim odstępie czasu, popis skuteczności dał natomiast kapitan wiślaków Zdzisław Kapka. Podobnie jak w spotkaniu z Lechem strzelił trzy bramki. Ale autorem najładniejszego gola był Andrzej Iwan. Po dośrodkowaniu Kapki uderzył piłkę głową z taką siłą, iż wydawało się, że pęknie siatka.
Wymieniona trójka zawodników należała na pewno do najlepszych w zwycięskiej jedenastce, ale Wiele udanych zagrań mieli także Wróbel, Motyka i Krupiński, w Legii zaimponował szybki lewoskrzydłowy Turowski.
Gdyby dokonać głębszej analizy wczorajszego meczu, pewne zastrzeżenia trzeba by zgłosić pod adresem linia defensywnych, które popełniły sporo błędów. Z drugiej jednak strony otwarta gra, z dużą ilością goli, znacznie podniosła widowiskowość spotkania. Wypada, sobie tylko życzyć, by wiślacy częściej raczyli nas takimi właśnie pokazami futbolu.
Echo Krakowa. 1983, nr 118 (17/19 VI) nr 11401
NIE popisali się organizatorzy ostatniego w tym sezonie meczu piłkarskiego na stadionie Wisły. Ktoś zapomniał chyba, że potrzebni są chłopcy do podawania piłek. Przez kilkanaście minut pierwszej połowy zawodnicy obu zespołów musieli więc wykonywać dodatkowe kilkudziesięciometrowe wędrówki po piłkę, wybitą na aut lub za linię końcową boiska. Dopiero zdecydowana interwencja jednego z piłkarzy krakowskich pod adresem działaczy „Skoro nie ma kto podawać piłki może sami to zrobicie” spowodowała natychmiastową reakcję. Wśród młodych kibiców znaleźli się chętni do wyjścia na pobocze boiska i podawania piłek.
Był taki mecz: Popisowy koniec sezonu w kratkę. Wisła - Legia 4:3
Data publikacji: 14-03-2018 12:00
Gdy w sezonie 1982/1983 szkoleniowcem Białej Gwiazdy był Roman Durniok, Wisła grała w kratkę. Początek sezonu nie należał do udanych - w siedmiu spotkaniach krakowianie zdobyli zaledwie dwa gole. Władze pozostawiły jednak 55-letniego trenera na stanowisku. I choć Wiślacy nie zajęli miejsca w czołowej trójce, dali swym fanom kilka naprawdę emocjonujących spektakli. Forma przychodziła z czasem - a jej ofiarą była choćby Legia, z której z meczu na mecz uchodziło powietrze.
Czerwiec zaczął się dla Wisły idealnie - Biała Gwiazda zmiażdżyła Lecha Poznań aż 6:0. Późniejszy mistrz ligi nie istniał na boisku przy Reymonta ani na moment, a wynik poszedł w świat. Dwa tygodnie później, 15 czerwca do Krakowa przyjechała Legia Jerzego Kopy. Warszawianie dawno nie rozgrywali tak słabego sezonu i plasowali się w środku stawki. Spotkanie dwóch uznanych marek przyciągnęło i tak ponad 7 000 kibiców. Żaden z nich nie mógł żałować, że wybrał się na stadion!
Stawką - honor!
Dziennikarze „Tempa” też nie dowierzali w to, na jakim poziomie stała ta potyczka. „Mało kto oczekiwał, że w meczu bez większej stawki, poza prestiżem stworzą tak interesujące widowisko, iż kibice dotrwają do ostatniego gwizdka i wstając z miejsc obsypią schodzących graczy rzęsistymi oklaskami” - pisali. „Tylu pięknych bramek, efektownych strzałów i błyskawicznych, pomysłowych akcji już dawno nie oglądaliśmy w jednym spotkaniu pod Wawelem” - dodawali pośpiesznie. I faktycznie - siedem goli, a każdy piękniejszy od wcześniejszego - warto było spędzić dwie godziny z Wisłą Kraków.
Na nic zdały się przedmeczowe założenia trenera Kopy, który przydzielił przyległe krycie Andrzejowi Iwanowi i Michałowi Wróblowi. W ataku barwy Legii reprezentował tylko osamotniony Turowski, który jednak radził sobie nadspodziewanie dobrze. Zanim jednak snajper z Warszawy doszedł do głosu, o sobie dał znać Zdzisław Kapka. Indywidualnym kryciem postanowiono wybić z rymu jego kolegów z ataku, lecz nie jego samego - co, jak się potem okazało, było koszmarnym błędem. Król strzelców sezonu 1973/1974 znalazł sobie dużo miejsca i przymierzył na bramkę Kazimierskiego tak, że ten mógł tylko odprowadzić piłkę wzrokiem.
Defensyw brak
Legioniści nie pozostawali dłużni Wiślakom, a nie posiadający przydzielonego „ochroniarza” w postaci któregoś z defensorów Białej Gwiazdy Janusz Turowski dwukrotnie wpisał się na listę strzelców. Premierowy gol szybkiego napastnika miał miejsce jeszcze w pierwszej połowie, drugi już w 57. minucie. I wtedy właśnie zaczęło się granie na całego! Obrona w zasadzie poszła w odstawkę, a obie ekipy skupiły się na ataku. Tylko jeden z defensorów zasłużył na prasową pochwałę. Był to Jan Jałocha, który wykazywał się jednak głównie z przodu, raz po raz szarżując swoją flanką. Już pięć minut po wyjściu na prowadzenie Legii Zdzisław Kapka doprowadził do remisu pewnie wykorzystując rzut karny. I nie była to byle jaka jedenastka - miękka podcinka zupełnie zaskoczyła Kazimierskiego, który rzucił się w drugi róg.
Wiślacy zachęceni dopingiem kibiców Białej Gwiazdy przycisnęli Legionistów do ściany. Krakowianie czuli, że da się ten mecz wygrać - i za sprawą celnej główki Kapki z 83. minuty byli tego bardzo blisko. Na moment jednak spuszczono z oka Ryszarda Milewskiego, a trzykrotny reprezentant kraju huknął zza pola karnego w samo okienko wiślackiej bramki. Janusz Adamczyk musiał po raz trzeci wyciągnąć piłkę z siatki, lecz, jak się chwilę później okazało, jego vis-á-vis zrobił to tego dnia o jeden raz więcej! Raz jeden Andrzej Iwan idealnie urwał się Janowi Bedryjowi i po dośrodkowaniu Kapki uderzył głową tak mocno, że futbolówka o mało nie rozerwała siatki! Wisła wyszła na prowadzenie i nie oddała go do samego końca - ku uciesze kibiców i własnej.
Po pamiętny mecz w niedzielę!
Wynik ten oznaczał, że Biała Gwiazda zakończy sezon nad warszawskim klubem - nie mogło obyć się więc bez sporej pomeczowej radości! Pokaz futbolu długo był pamiętany przez kibiców - i nie mamy nic przeciwko, by Wisła w Warszawie również rozegrała spotkanie z gatunku tych pamiętnych!
Wisła Kraków - Legia Warszawa 4:3 (1:1)
1:0 Kapka 16’
1:1 Turowski 25’
1:2 Turowski 57’
2:2 Kapka 62’ (k.)
3:2 Kapka 83’
3:3 Milewski 85’
4:3 Iwan 89’
Wisła: Adamczyk - Motyka, Skrobowski, Budka, Jałocha - Krupiński, Targosz, Szulżycki - Kapka, Iwan, Wróbel
Legia: Kazimierski - Kakietek, Bedryj, Sikorski, Milewski - Baran, Karaś, Kaczmarek, Buncol, Sikorski (70’ Adamczyk) - Turowski
Żółte kartki: Jałocha - Bedryj, Sikorski
Sędziował: Wacław Kaczałko z Wrocławia
Widzów: 7 000
Jakub Pobożniak
Biuro Prasowe Wisły Kraków SA
Źródło: wisla.krakow.pl
