Bohdan Likszo

Z Historia Wisły

(Różnice między wersjami)
Linia 7: Linia 7:
W 1968 i 1969 roku wywalczył tytuł króla strzelców ligi polskiej.
W 1968 i 1969 roku wywalczył tytuł króla strzelców ligi polskiej.
-
 
-
Prywatnie - mąż koszykarki [[Krystyna Likszo|Krystyny Likszo]].
 
Po opuszczeniu Wisły w 1971 roku zamieszkał we Francji. Po powrocie działał w piłkarskiej sekcji Wisły Kraków.
Po opuszczeniu Wisły w 1971 roku zamieszkał we Francji. Po powrocie działał w piłkarskiej sekcji Wisły Kraków.
 +
 +
==Wiślackie klany==
 +
*Prywatnie - mąż koszykarki [[Krystyna Likszo|Krystyny Likszo]] i szwagier [[Zdzisława Ogłozińska|Zdzisławy Ogłozińskiej]], również koszykarki.
 +
*[[Wiślackie klany]]
==Galeria==
==Galeria==
Linia 40: Linia 42:
[[Kategoria: Reprezentanci Polski (koszykówka)|Likszo Bohdan]]
[[Kategoria: Reprezentanci Polski (koszykówka)|Likszo Bohdan]]
[[Kategoria: Olimpijczycy|Likszo Bohdan]]
[[Kategoria: Olimpijczycy|Likszo Bohdan]]
 +
[[Kategoria: Działacze Wisły|Likszo Bohdan]]

Wersja z dnia 07:41, 17 lip 2016

Bohdan Likszo - koszykarz Wisły, reprezentant Polski, olimpijczyk. W kadrze narodowej wystąpił 195 razy.

Bohdan Likszo urodził się 1 stycznia 1940 w Wilnie, zmarł 12 grudnia 1993 w Krakowie wskutek zawału serca. Mierzący 199 cm wzrostu, był wychowankiem Warmii Olsztyn, skąd w 1959 roku przeniósł się do Wisły Kraków. Barwy Białej Gwiazdy reprezentował przez 12 sezonów.

Likszo wziął udział w dwóch olimpiadach - w 1964 w Tokio i w 1968 roku w Meksyku. Pasjonaci koszykówki na pewno długo wspominać będą jego występ podczas Mistrzostw Świata w Montevideo w 1967 roku. Zdobył wówczas najwięcej punktów (180) spośród wszystkich uczestników turnieju. Brązowy medalista Mistrzostw Europy z 1965r.

W 1968 i 1969 roku wywalczył tytuł króla strzelców ligi polskiej.

Po opuszczeniu Wisły w 1971 roku zamieszkał we Francji. Po powrocie działał w piłkarskiej sekcji Wisły Kraków.

Wiślackie klany

Galeria

Requiescat in pace

Grób Bohdan Likszo na Cmentarzu Batowickim, 2010.

Grób Bohdana i Krystyny Likszo na Cmentarzu Batowickim, 2016.