1925.06.11 ŁKS Łódź - Wisła Kraków 3:6

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 07:23, 24 sty 2017

1925.06.11, Mecz barażowy - mecz dodatkowy, Lwów, Stadion Czarnych, czwartek

	ŁKS Łódź	3:6 (2:2)	Wisła Kraków
	widzów: 4.000-5.000
	sędzia: Maurycy Schlesser ze Lwowa
Bramki Zygmunt Lange 37' Mieczysław Ałaszewski/Jan Durka 44' Wacław Radomski/Jan Durka 67' 0:1 0:2 1:2 2:2 3:2 3:3 3:4 3:5 3:6 10' Henryk Reyman 23' (w) Henryk Reyman 70' Józef Adamek 77' Henryk Reyman 78’ Stanisław Czulak 89' Władysław Kowalski
ŁKS Łódź 2-3-5 Stanisław Sobociński Wawrzyniec Cyll Władysław Karasiak Henryk Gabryel Antoni Trzmiel Bronisław Gosławski Jan Durka Karol Miller Mieczysław Ałaszewski Zygmunt Lange Wacław Radomski trener: Wisła Kraków 2-3-5 Tadeusz Łukiewicz Kazimierz Kaczor Marian Markiewicz Stefan Wójcik Witold Gieras Jan Kotlarczyk Józef Adamek Stanisław Czulak Henryk Reyman Władysław Kowalski Mieczysław Balcer trener: Imre Schlosser
Wg Przeglądu Sportowego kolejność goli inna: 3. gol Adamka, 4. Reymana, 5. Czulaka i 6. Kowalskiego. Rogi: 4:10

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Relacje prasowe

„Przegląd Sportowy” z 1925.06.17

http://buwcd.buw.uw.edu.pl/e_zbiory/ckcp/p_sportowy/1925/numer024/imagepages/image16.htm

Wisła — Ł. K. S. 6:3 (2:2)
Zaraz po zawodach Cracovia — Czarni, na boisko wbiegają Wisła i Ł. K. S. U zebranych tysięcy widzów olbrzymie zainteresowanie i napięcie. Pewna część publiczności, nie bacząc na formę, klasę i tempo gry obu drużyn, była zdeklarowanie po stronie Ł. K. S., zresztą zupełnie zrozumiałe. Chodziło tu bowiem o przeciwnika dla Pogoni w dniu 14 b. m. — Ł. K. S. jako słabszy, byłby dla mistrza Polski łatwiejszym orzechem do zgryzienia, aniżeli uparta i twarda Wisła. Nie pomogły nic jednak brawa dla Ł. K. S., a gwizdy i okrzyki pod adresem Wisły. Krakowska szkoła zahartowała Wisłę zupełnie w tym kierunku — a niechęć do niej lwowskiej publiczności dodała jej jedynie bodźca do ofiarnej i ambitnej gry, która przyniosła jej walne zwycięstwo nad łodzianami.

Już w pierwszych minutach uzyskuje Reyman I bramkę z centry Adamka, a w parę minut później ten sam gracz strzela drugą bramkę z rzutu wolnego. Łodzianie opanowują teraz pole i wyzyskując błąd Kaczora, strzelają pierwszą bramkę tuż przed końcem połowy. Markiewicz fauluje napastnika Ł. K. S. Rzut karny Łukiewicz początkowo odbija, piłka niedaleko jednak odlatuje i po sekundzie siedzi w siatce. Przerwa 2:2. Po zmianie pól w ataku więcej Ł. K. S. — Wisła szanuje swe siły na koniec zawodów. Gdy jednak Ł. K. S. zdobywa trzecią bramkę z dalekiej centry lewoskrzydłowego — Wisła, mając jeszcze 20 minut czasu— zrywa się do ataku i strzela 4 bramki! Reyman, Adamek, Czulak i Kowalski są ich wykonawcami. Nie można twierdzić, iż bramki te nie były do obrony i bramkarz Ł. K. S. był bez zarzutu. — Natomiast zaznaczyć wypada, iż Wisła zgniotła przy końcu formalnie przeciwnika. Takiej gry napadu, takiego żywiołu, jaki mają w sobie napastnicy Wisły, dawno nie widzieliśmy. Ł. K. S. nie gra źle, owszem ma dobrą technikę i dobry start do piłki — brak mu jednak produktywnej taktyki strzałów. Wisła była najsłabsza w obronie, z tego też powodu straciła aż 3 bramki. Pomoc spełniła swe zadanie, szczególnie Gieras, — napad natomiast grał koncertowo.
Sędziował bardzo dobrze p. Schlesser.

Tygodnik Sportowy

ROK V. KRAKÓW DNIA 16 CZERWCA 1925 ROKU. NR 25*

11. VI. Boisko Czarnych. Wisła (Kraków) — ŁKS (Łódź) 6 : 3 (2 :2 )! Mistrzostwo Polski. Składy drużyn: Wisła: Łukiewicz, Kaczor, Markiewicz, Wójcik, Gieras, Kotlarczyk, Adamek, Czulak, Reyman, Kowalski, Balcer. LKS.: Sobociński, Cyll, Karaś, Gabrjel, Trzmiel, Gosławski, Durka, Miller, Ałaszewski, Lange, Radomski. PZPN. za zgodą obu drużyn wyznaczył Lwów, jako miejsce spotkania. Widocznie więc tak Wisła, jakoteż ŁKS, pełne miały zaufanie do naszego grodu i do naszej publiczności, wierząc w naszą bezstronność. Spodziewały się też niezawodnie, że potrafimy ocenić zdolności danego zespołu i jedynie dobra gra, umiejętność, piękna technika, obok innych czysto-sportowych walorów, znajdą w naszym grodzie, w kolebce polskiego sportu, uznanie i poklask. Lecz z przykrością i ze wstydem wyznać muszę, że omyliła się w swych rachubach — Wisła. Dała ona nam grę wspaniałą, pozbawioną znamion brutalności, emocjonującą, ambitną i ofiarną, a publiczność, jakby ślepa na wszystko, oklaskiwała nawet najmniejszy sukces, nawet drobnostkowy wyczyn ŁKS-u. Mniemanie, że sympatja należy się słabszemu, nie może usprawiedliwić taktyki lwowskiej publiczności. Dopiero ostatnie minuty bezwzględnej przewagi Wisły, kiedyto nawet najfanatyczniejsi szowiniści stracili zaufanie do Łodzian, rehabilitują choć w bardzo małej mierze naszą publiczność, która ocknęła się ze swego niesłusznego i Wisłę krzywdzącego zapomnienia i rozpoczęła aplaudować zespół krakowski. Co dały nam te zawody o mistrzostwo Polski? Prócz emocji, do ostatnich chwil trwającej, prócz żywiołowej gry Wisły i niepośledniej taktyki Łodzian, prócz wybitnych zalet technicznych obu drużyn, dała nam gra czwartkowa możność oglądania systemu, a raczej dwóch systemów i niecodziennego stylu. Pełny skład Wisły dał nam sposobność oceny racjonalnej pracy trenera Imre Szlossera. Rutynowany i zdolny taktyk, a przytem pierwszorzędny fachowiec i nauczyciel, mając do swej dyspozycji wyborny materjał graczy, wprowadził w grze Wisły doskonały, a jak widzimy jedynie odpowiedni sposób prowadzenia gry. Wisła stosuje dziś system angielsko-węgierski. Oparłszy się na niezawodnym i nader inteligentnym Gierasie, rozwija swą ofenzywę wysyłaniem skrzydeł, których wspaniałe, żywiołowe biegi i precyzyjne centry realizuje środkowy napastnik. Trójkąt Gieras - Adamek— Balcer z Reymanem, jako wykonawcą, jest może jedynym w Polsce i przypomina najlepsze czasy MTK. Również goszczące na kontynencie drużyny I. angielskiej ligi stosowały najskuteczniejszy ten system. Naturalnie, że do pełnego powodzenia potrzebna jest umiejętna współpraca reszty drużyny, a więc przedewszystkiem pewna obrona i skrajni pomocnicy do gry defenzywnej i orjentujący się łącznicy w chwilach ofenzywnych. To byłoby ideałem systemu. Tego też narazie brak Wiśle. Obrona przeciętna, skrajni pomocnicy nierutynowani, a łącznicy mierni. Najbardziej niepewnym jest bramkarz. Całość drużyny w spotkaniu z przeciwnikiem słabszym stała na dość wysokim poziomie. Zobaczymy, jak to będzie w zawodach z silną Pogonią. Techniczne wykończenie Wisły zajmie jeszcze wiele czasu.

ŁKS. zdradził natychmiast swego instruktora! Kto zna umiejętność trenerską Zeislera, ten natychmiast poznał jego pracę w grze ŁKS u. Techniczne wydoskonalenie nieprzeciętne, zgranie napadu i dobra obrona. ŁKS. przypomina dziś Jutrzenkę krakowską z czasów bytności tamże trenera Zeislera. Ma jednakowoż mistrz polskiego Manchesteru wiele przytem wad. I tak: zupełnie nieudolny i jak dla mistrza wcale nie nadający się bramkarz. Obrońcy mają jedyny wprawdzie, ale przytem dość poważny błąd: źle się ustawiają. Pomoc, poza śr. Trzmielem i atak, poza śr. Ałaszewskim, za powolne. Zwłaszcza raził brak startu w tych dwóch linjach. Zgraniem, kombinacją, a nawet dobrą techniką, nie wygrywa się jeszcze tak ich zawodów i to jak już wyżej rzekłem mimo sympatji i pełnego poparcia lwowskiej publiczności. Do zwycięstwa potrzebny jest duch, ofiarność, ambicja, strzały, a tego wszystkiego brak było Łodzianom, a w tem celowali Wiślacy.

Przebieg meczu Wisła — ŁKS

Tygodnik Sportowy ROK V. KRAKÓW DNIA 23 CZERWCA 1925 ROKU. NR 26.

Przebieg meczu Wisła — ŁKS. 6 : 3 o mistrz. Polski. Po pięknej, choć nieco nerwowej grze, strzela Reyman niespodziewanie w biegu istną bombę w 12. Walka się podnieca, kilka zbyt ostrych momentów i w 1 7 rzut wolny z 18 m. przynosi Wiśle również przez Reymana drugą bramkę. Winę częściową ponosi też Sobociński, który nie wiedział, gdzie i jak się właściwie do obrony ustawić. Dalsze minuty należą do pewnej siebie Wisły, lecz i atak Łodzi się zrywa, podprowadza kilkakrotnie, atoli bez końcowego efektu. Dopiero w 38 udaje się (choć zasłużenie) ŁKS owi wykorzystać zamieszanie podbramkowe i pierwszą jego bramkę wita widownia huraganem oklasków. Inicjatywa w rękach Łodzi. W ostatnich minutach za coprawda dość problematyczny faul Kaczora rzut karny do Wisły dopiero przez nadbiegającego Durkę i przytomnego Ałaszewskiego zrealizowany. Oklaski huczne bez końca.

Po przerwie otrząsa się Wisła z przygnębienia, ŁKS. opada ze sił i ogranicza się do sporadycznych akcji. Krakowiacy, nie oglądając się wcale na wrogie, a przynajmniej niebardzo towarzyskie zachowanie się widowni, rozpoczynają celową, spokojną, wspaniałą grę. Gieras, Adamek, Balcer i Reyman, to bohaterowie walki. Wprawdzie udaje się ŁKS-owi w 73 ze współpracy Karasia i Durki przez Radomskiego uzyskać nawet zwycięską bramkę, lecz był to śpiew konającego łabędzia. Odtąd rozpoczyna się przygniatająca przewaga Krakowa Atak, wysyłany przez Gierasa, rwie jak burza ciągle naprzód. ŁKS daje za wygraną, gdy Adamek w 74 wyrównuje, a Reyman w 77 z centry Balcera uzyskuje prowadzenie. 4:3. Odtąd niema już prawie ŁKS u. Rozpoczyna się dramat. Widownię ogarnia smutek, wszak ich sympatycy zrezygnowali ze zwycięstwa, a nawet ze skutecznej obrony. W 85 dobija Czulak rzut wolny Balcera. 5 : 3 dla Wisły. Publiczność jakby na dany znak wstaje i opuszcza gromadnie widownię. Już w ostatniej minucie pada z główki Czulaka po pięknej centrze Adamka 6 i ostateczna bramka, 6 :3 dla Wisły, która też dumnie i radośnie opuszcza boisko, podczas gdy Łodzianie z opuszczonemi głowami, zamyśleni i smutni kierują swe kroki do szatni. Dramat skończony, lepsza drużyna zasłużenie zwyciężyła, choć przy pomocy bramkarza Łodzi, jeśli chodzi o tak wysoki stosunek bramek. Racjonalnym byłby wynik 4 : 3 dla Krakowa Sędzia p. Szlesser, mając do pomocy tak wspaniałych sędziów autowych, jakimi są pp inż. Dudryk i Decowski, miał też łatwe zadanie, z którego naogół wywiązał się bez zarzutu. Publiczności 4000.

”Sport lwowski” nr 139

Zmienny i dramatyczny mecz. Początkowo ataki ŁKS, potem Wisły. Wisła opierała grę na "dwu swych filarach Reymanie i Gierasie". "Reyman tym razem bardzo ruchliwy i strzałowo dobrze usposobiony".

Kurjer Sportowy

Nr. 15. Środa, 17 czerwca 1925 Rok I.

Wisła — ŁKS. 6 : 3 (2 : 2).

Wisła: Łukiewicz; Kaczor, Markiewicz; Wójcik, Gieras, Kotlarczyk; Adamek, Czulak. Reyman I, Kowalski, Balcer. ŁKS. : Sobociński; Cyll, Karasiak;Gabrjel, Trzmiel, Gosławski; Durka, Miller, Ałaszewski, Lange, Radomski.

Krakowianie odnieśli zasłużone zwycięstwo. Zawdzięczają je swemu bitnemu napadów, rozumieją­cemu się wybornie, przebojowemu i dobrze strzelają­cemu. Oś jego Reyman I może sobie w dużej mierze sukces ten przypisać. W pomocy skutecznym, a nade wszystko fair graczem był Gieras. Skrajni pomocnicy, obrona i bramkarz słabi. Całość jednak imponowała ambicją i furją rozmachu. Łodzianie prowadzili grę kombinacyjną, choć nie precyzyjną, a ponadto miękką. Również ich dyspozycja fizyczna nie dorównywała siłom przeciwnika. Posiadają pierwszorzędną obronę, niepotrzebnie wózkują pod bramką i doskonale zapowiadającego się środkowego pomocnikaTrzmiela. Przebieg gry a raczej walki był bardzo emocjonujący. Zwycięstwo chyliło się raz ku tej, raz ku tamtej stronie, dopóki Wisła w zwycięskim finishu nie zgnębiła wyczerpanego przeciwnika. Publiczność demonstracyjnie oklaskiwała Łodzian i martwiła się ich klęską. Gdyby w szeregach Wisły nie grał zdyskwalifikowany na rok, a miesiąc po karygodnym czynie już biorący udział w mistrzostwach gracz, sympatje byłyby po stronie zwycięsców. Zrazu Łodzianie są panami gry i atakują, lecz nie niebezpiecznie. Wisła zwolna zbiera się w sobie i z daleka ostrzeliwuje przeciwną bramkę. Już w 10min. Reyman I dalekim wspaniałym strzałem w górny róg zdobywa pierwszego gola. Balcer i Adamek dobrze wywiązują się z swej roboty i stwarzają niebezpieczne sytuacje. Kowalski rozbija Sobocińskiego.

Po kilku górnych atakach ŁKS-u Reyman I z wolnego strzela drugą bramkę. Czulak strzela ostro ■—Sobociński łapie. Z kolei znowu przewaga niezrażonego ŁKS-u, którego napad nie wykorzystuje bardzo dogodnych sytuacji. W 37 min. Lange z. zamieszania podbramkowego uzyskuje pierwszego gola dla swych barw. Zaciekłe ataki Łodzian. Karnego broni łatwo Łukiewicz, lecz znowu w zamieszaniu Ałaszewski wyrównuje ku wielkiemu entuzjazmowi widzów. Po przerwie przewaga Wisły. Dwa wolne bije Reyman I w aut, podobnie jak i Czulak po przeboju. Sobociński rzuca się pod nogi Czulakowi i ratuje. W 69 min. Radomski ładnym strzałem zmusza Łukiewicza do kapitulacji. Lecz karta odwraca się. Minutę póź­niej wyrównuje Czulak, poczem w pięciominutowych odstępach strzelają bramki Reyman z podania Balcera i Adamek z centry Czulaka. Na dwadzieścia sekund przed końcem Kowalski główką ustala rezultat, Rogów 10 : 4 dla Wisły. Sędziował doskonale p. Schlesser przy pomocy linj owych pp. Dudrykai Decowskłego. Mimo niepogody zebrało się na boisku Czarnych przeszło pięć tysięcy widzów.

”Stadion” nr 25

Decyzją PZPN miano grać we Lwowie o mistrzostwo grupy. "Gra była ambitna i zacięta, miejscami brutalna", szczególnie ze strony Łodzian. Obustronne ataki od początku spotkania, "nagle Reyman strzela ostro i piłka siedzi w 10 min. w sieci Łodzi"; 23' rzut wolny: "Reyman strzela z niesamowitą siła z 20 m. - nie do obrony! - 2:0 dla Wisły". Publiczność dopinguje ŁKSco daje im wyrównanie pod koniec I. połowy. II połowa: ŁKS w ataku i prowadzenie 3:2 po bramce Muellera. Adamek szybko wyrównuje. "Wisła opanowuje boisko. W 32 min,. Reyman strzela 4. bramkę" Oblężenie ŁKSu trwa, co daje dalsze dwa gole.

II Grupy: Wisła, AKS, ŁKS; II - Warta TKS, Polonia; III Pogoń, Lublinianka, WKS Pogoń Wilno. Wynika z tego, że najsłabszą grupę miała Pogoń i wykorzystała to najlepiej. Nie wysilając się zbytnio przechodziła rozgrywki grupowe, by szykować formę na finałowe.