1932.06.29 Polonia Warszawa - Wisła Kraków 0:1

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 12:17, 14 lut 2017

1932.06.29, I liga, 9. kolejka, Warszawa, Stadion Polonii,

	Polonia Warszawa	0:1 (0:1)	Wisła Kraków
	widzów:
	sędzia: Błachut
Bramki 0:1 30' Henryk Reyman
Polonia Warszawa 2-3-5 Kisieliński Jelski Bułanow Seichter Ałaszewski Odrowąż Szczepaniak Puchniarz Łańko Suchocki Biedrzycki trener: Wisła Kraków 2-3-5 Maksymilian Koźmin Józef Kotlarczyk Eugeniusz Oleksik Mieczysław Jezierski Jan Kotlarczyk Karol Bajorek Aleksander Stefaniuk Artur Woźniak Henryk Reyman Jan Reyman Mieczysław Balcer trener: brak
Wg RDT nr 27, gol samobójczy Bułanowa.

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Relacje prasowe

Przegląd Sportowy, nr 53, 2 lipca 1932, str. 4:

Pierwszy tegoroczny występ dwukrotnego ex-mistrza Ligi w Warszawie wypadł nad wyraz mizernie. Doprawdy patrząc na dzisiejszą Wisłę, nie chciało się wierzyć, że grają w niej Ci sami gracze, dla których kilka lat temu nie było przeciwnika w Polsce. Nadwyraz słaba technika, brak ciekawszej myśli, złe ustawianie się i podawanie piłki – oto wszystko. Wspaniały duch bojowy zniknął bez śladu; czasami były tylko sekundy, gdy błysnęły resztki wielkich talentów Balcera, Kotlarczyka i Reymana I-go. Ale były to raczej momenty przykre niż wzniosłe: znamionowały zmierzch i zachód. Polonia grą swoją przystosowała się znakomicie do przeciwnika: szarość, przeciętność, nuda, brak zespołowości. Wogóle mecz robił wrażenie, nie walki t. z. szumnie (o jak bardzo szumnie) polskiej ekstraklasy, lecz zawodów towarzyskich dwu miernych drużyn w których opylonych w kurzu old-boyów pomieszano z żółtodziobymi młodzikami. Rezultat był smutny: przykro było patrzeć.

Zwycięzcy wystąpili w składzie: Koźmin; Kotlarczyk II, Oleksik; Jezierski; Kotlarczyk I; Bajorek; Stefaniuk, Artur, Reyman I, Reyman II, Balcer.

Polonia: Kisieliński, Jelski, Bułanow; Seichter; Ałaszewski, Odrowąż; Szczepaniak, Puchniarz, Łańko, Suchocki, Biedrzycki.

Pierwsze pół godziny, a prawdę mówiąc cały mecz był walką obu drużyn z piłką. O jakże okropnie ona przeszkadzała ona graczom, jak dziwnie była nieposłuszna i krnąbrna! Zresztą, jak zwykle gospodarze postarali się o to, aby zamiast jędrnej elastycznej, idealnie okrągłej piłki dać jakąś starą, pokrzywioną, więznącą w bucie purchawkę. Okazuje się, że 10 czy 15-cie lat doświadczenia nie wystarcza nawet po to, aby wiedzieć, że dobra piłka to conajmniej 20-cia procent dobrej pięknej gry. A może piłkarze nasi są tak dumni swych umiejętności, że grają umyślnie złymi piłkami, aby nie mieć wykrętów, iż złej baletnicy... Krótko mówiąc mecz był haniebny. Balcer robił wrażenie stumetrowca wypuszczonego po raz pierwszy na boisko piłkarskie. Reyman II-go – człowieka chorego na podagrę, jego starszy brat – starego dżentelmena, który gra aby rozruszać swe kości i mięśnie, Artur i Stefaniuk – wstępniaków szkoły piłkarskiej.

Ostoją drużyny była pomoc i bramkarz. Koźmin, mimo że nie najpewniejszy technicznie, interweniował zawsze skutecznie i w porę. W pomocy dobrą starą szkołę zademonstrował przedewszystkim Bajorek, który mimo absolutnego braku biegu i sztywności, prawie zawsze znajdował się na stanowisku. Kotlarczyk I niezły, ale nie trzeba zapominać, że na vis-a-vis miał tylko Łańkę i Ałaszewskiego. Jezierski jaki taki.

Obrońcy byli już słabsi, bo to że nie stracili bramki jest raczej zasługą Koźmina, a prawdę mówiąc... napadu przeciwników. Indywidualnie Kotlarczyk II lepszy od surowego jeszcze i „dzikiego” Oleksika.

Polonia miała dwu dobrych graczy: Bułanowa i Seichtera, pięciu przeciętnych: Jelskiego, Szczepaniaka, Suchockiego, Ałaszewskiego o Odrowąża; czterech... lepiej nie mówić. Zwłaszcza Puchniarz, a przedewszystkim Biedrzycki dali wprost koncert gry bezmyślnej i poprostu kompromitującej.

Mimo tak potwornych luk w swej ofenzywie do gospodarzy należało 60 procent gry. Mamy jednak wrażenie, że 100 procent też nie wystarczyłoby, aby strzelić choć jedną bramkę. Ci panowie po prostu nie mają o tem pojęcia, jest to dla nich tak niemożliwe do rozwiązania jak kwadratura koła, czy stworzenie perpetuum mobile. Liczyć oni mogą tylko na przypadek, ale te nie zjawiają się niestety na każdym meczu, wiec rezultat brzmiał rzecz jasna do zera.

Cóż można jeszcze o meczu takim napisać. Chyba to że sędzia p. Błachut ze Śląska dostosował się zgodnie do całego towarzystwa i był w swych rozstrzygnięciach równie nieudolny jak gracze w swych „majstersztykach”. Tak więc pierwsza bramka padła w 30-ej min. po pięknym biegu, ale jeszcze ładniejszym odepchnięciu Seichtera ręką przez Balcera ze strzału Reymana wspomaganego przez... Odrowąża.

Natomiast drugi gol strzelony w dwie minuty potem zupełnie prawidłowo przez Reymana II z centry Stefaniuka został nieuznany z powodu rzekomego spalonego. Pozatem było jeszcze kilka obustronnych popisów (Balcer, Łańko, Biedrzycki) jak nie należy strzelać do bramki, no i gorące oczekiwanie kiedy ta nuda nareszcie się skończy.

Raz Dwa Trzy

"Polonia sama się pokonała, gdyż okazało się, iż pechowa próba Bułanowa odebrania piłki Reymanowi I zakończyła się 'samobójczą bramką, która jednocześnie była jedyną bramką strzeloną na tych zawodach", choć murowanych sytuacji do strzelenia bramek w tym meczu nie brakowało (Artur nawet strzelił prawidłowo bramkę, lecz sędzia jej nie uznał). "Najpiękniejszy strzał oddał Reyman I z rzutu wolnego. Piłka strzelona z odległości 30 metrów szła w sam róg bramki i jedynie przytomna powietrzna robinsonada Kisielińskiego uratowała Polonię od straty punktu. W młodej generacji nie widzimy piłkarzy, którzyby wykazywali takie opanowanie techniki strzału, jak to oglądaliśmy u Reymana, Steuermana lub Garbienia" - pisze Mielech. Chwali Koźmina, Stefaniuka i Artura z Wisły. Na podstawie: RDT nr 27 i ST nr 12.

Ligowcy żyją sprawą Żurkowskiego z Czarnych, którym groziły walkowery za grę tego gracza. Gdyby tak się stało nastąpiłaby rewolucja w tabeli ligowej (Czarni mogli stracić walkowerem nawet 9 pkt.) Wisła ósma w tabeli, której zaczęła przewodzić Cracovia.

„Ilustrowany Kuryer Codzienny”

1932, nr 180 (1 VII)

Wisła-Polonia 1:0 (1:0).

Warszawa, 29 czerwca (Asz). Drużyny wystąpiły w nast. składach: Polonja: Kisieliński, Bułanow, Jelski, Seichtcr, Ałaszewski, Odrowąż, Szczepaniak, Puchniarz, Lanko, Suchocki i Biedrzycki. Wisła w zespole normalnym.

Gra prowadzona była w wolnem tempie, mając tylko momenty interesujące. Naogół żadna z drużyn nie miała przewagi, były tylko raz okresy po tej, raz po drugiej stronie. Wisła była jednak lepsza kombinacyjnie technicznie i choćby z tego powodu zasłużenie mecz wygrała.

Najlepszą jej linją była pomoc z Kotlarczykiem I na czele, który przypomniał swoją grą swoje najlepsze czasy. Obok nie go na wyróżnienie zasługuje Bajorek, aczkolwiek miał ciężką przeprawę z Szczepaniakiem.

Obrona była ogromnie niepewna i dawała się we znaki Koźminowi, który zmuszony był interweniować przeto niejednokrotnie w b. ciężkich sytuacjach, ale z powodzeniem. Niedopisali też obaj łącznicy, ze skrzydłowych Balcer lepszy, nadawał ciąg zespołowi, rwał sam ostro naprzód, ale pod bramką zbyt prymitywny. Stary Reyman za powolny.

Z Polonji najlepszy Szczepaniak i Suchocki, Łańko dobry w podawaniu, zawodzi natomiast w pojedynkach. W linjach defensywnych wyróżnili się Bułanow, Seichter, poprawił się też Kisieliński.

Przechodząc do przebiegu gry podkreślić należy, iż początkowo ma przewagę Polonia. Ostatnią i niezawodną instancją jest zawsze Koźmin. Zwolna Wisła ujmuje inicjatywę. W 29 min. Balcer marnuje świetną okazję do strzału na bramkę. — W 31 min. pada decydujący goal o zwycięstwie, uzyskany przez Reymana I nie bez pomocy Bułanowa. W 33 min. Reyman II zdobywa regularną zupełnie bramkę, której sędzia p. Błachut z wiadomych chyba tylko jemu przyczyn nie uznaje, gdyż cała publiczność nie mogła zrozumieć tego niewłaściwego orzeczenia. Po przerwie tylko pierwsze minuty należą do Polonji, gdyż później gra jest całkiem równorzędna. Szczepaniak przechodzi na pozycję łącznika, ale to nic nie pomaga, wynik zwycięski dla Wisły utrzymuje się aż do końca meczu. Sędzia p. Błachut nie nadaje się do prowadzenia meczów ligowych.