1932.07.14 Wisła Kraków – Wacker Wiedeń 3:3

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 12:20, 14 lut 2017

1932.07.14, Mecz towarzyski, Kraków, Stadion Cracovii, 17:45

	Wisła Kraków	3:3 (2:2)	Wacker Wiedeń
	widzów: 2.000
	sędzia: Gumplowicz
Bramki Walerian Kisieliński (g) 10' Jan Reyman 31' Artur Woźniak 83' 1:0 2:0 2:1 2:2 2:3 3:3 43'? Zischek 43' Walzhoffer 77' Horwath
Wisła Kraków 2-3-5 Maksymilian Koźmin Stanisław Szczepanik Eugeniusz Oleksik Józef Kotlarczyk Jan Kotlarczyk Karol Bajorek Aleksander Stefaniuk Stefan Lubowiecki Artur Woźniak Jan Reyman Walerian Kisieliński trener: brak Wacker Wiedeń 2-3-5 Cart Pranz Freiberger Uhen Wilner Kowanicz Zishek Lusza Walhofer Horwath Jakut trener:

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Relacje prasowe

„Ilustrowany Kuryer Codzienny”

1932, nr 193 (14 VII)

Wacker —Wisła.

Czwartkowy mecz krakowskiej Wisły z wiedeńskim Wackerem będzie właściwie jej pierwszym meczem między narodowym w bieżącym sezonie, jeśli nie liczyć meczu z Bratysławą, który nie wzbudził w ogólności większego zainteresowania.

Przeciwnik Wisły reprezentuje elitę wiedeńskiej piłki nożnej, która cieszy się obecnie znakomitą marką w całym świecie — lepszą od czeskiej i węgierskiej toteż spodziewać się należy zawodów pełnych emocji i stojących na wysokim poziomie. Podkreślić należy, iż w drużynie Wisły wystąpi jeden z jej dawnych doskonałych obrońców. Początek meczu na boisku Cracovii o godz. 5.45 popołudniu. Legitymacje na mecz ten obowiązują jedynie tylko te, które wystawił zarząd T. S. Wisła. — Bilety są już w przedsprzedaży.

W sobotę odbędzie się na boisku Cracovii mecz Wacker—Cracovia o godz. 5.45 popołudniu, zaś w niedzielę na boisku Wisły o godz. 4-tej Reprezentacja Krakowa—Wacker ora o godz. 5.45 popołudniu Ruch—Wisła, zawody ligowe. Podkreślić pragniemy, iż w drużynie reprezentacyjnej Krakowa grać będą także i gracze Garbarni, która przełożyła sobie wyznaczone jej na ten dzień zawody ligowe z Legją. Kraków sportowy będzie miał przeto sposobność oglądać przez te trzy dni elitę 3 drużyn ligowych t poczynić ciekawe zestawienie i porównanie gry wszystkich 3 zespołów.

„Ilustrowany Kuryer Codzienny”

1932, nr 195 (16 VII)

Wisła—Wacker 3:3 (2:2).

Kraków, 15 lipca. 1

Pierwszy właściwy występ międzynarodowy Wisły] w spotkaniu z wiedeńskim zawodowym zespołem Wackeru, wypadł niezwykle korzystnie dla drużyny, krakowskiej. Zasługuje on na tem większe podkreślenie, gdyż z jednej strony Wisła wystąpiła w składzie w kilku punktach osłabionym, a z drugiej strony Wacker znajduje się obecnie w doskonałej formie i zdaniem znawców wiedeńskiego piłkarstwa, reprezentuje obecnie najlepszy styl z pośród wszystkich zespołów austriackich.

Mimo remisowego wyniku, Wacker przewyższa Wisłę podobnie, jak i wszystkie nasze drużyny ligowe techniką, taktyką i zrozumieniem gry zespołowej. Poszczególne jednostki w tym zespole, jak środkowy napastnik Walzhoffer, skrzydłowy prawy Zischek, lewy łącznik Horwath, reprezentują b. wysoką niemal niedościgłą dla naszych zawodników klasę. Do meczu wystąpiły obie drużyny w nast. składach: goście: Cart, Pranz i Freiberger, Uher, Windner, Kobanicz, Ziechek, Luscha, Walzhoffer, Horwath i jokutti. Wisła: Koźmin, Szczepanik, Oleksik, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Bajorek, Stefaniuk, Lubowiecki, Artur Reyman II i Kisieliński.

W początkowym okresie Wacker dominuje w zupełności nad Wisłą i ustawicznie inicjatywa w jego spoczywa rękach. Mimo to tyłowe formacje grają ze szczęściem, a również i Wiedeńczycy pod bramką nie mogą wykorzystać sytuacyj. Techniczne opanowanie piłki gości zdumiewające, a mimo to brak u nich strzału.

Powoli Wisła przychodzi do siebie, opanowuje początkowe zdenerwowanie i zaczyna atakować. W bój posyłają miejscowe skrzydła, a przedewszystkiem Stefaniuka. Z jego też centry mimo przewagi gości w tym okresie zdobywa Wisła pierwszą bramkę przez Kisielińskiego, który głową skierował piłkę do bramki, przyczem słynny bramkarz wiedeński internacjonał Cart, nie próbował nawet interwenjować. Sukces tej podnieca graczy Wisły, którzy opanowują całkiem swe zdenerwowanie i przechodzą do coraz energiczniejszej ofenzywy.

Owocem jej jest druga bramka również z centry, Stefaniuka: Piłka przechodzi przez wszystkich graczy trójki środkowej i dostaje się wreszcie do Kisielińskiego, który wspaniałym strzałem zdobywa drugie go goala. Goście tracą animusz, w szeregach ich zaczyna wprowadzać się chaos i Wisła ma jeszcze nie jedną sposobność poprawienia wyniku.

W to wszystko miesza się jednak interwencja naszego sędziego, który niedołęstwem swojem może zaprzepaścić niejeden sukces naszej drużyny. W pewnym momencie bowiem dyktuje on rzut wolny przeciw Wiśle, drużyna wiedeńska wykonuje go dość nieudale i -do piłki dochodzi Wisła. Wtedy nasz sędzia, który nie miał czasu (!!) gwizdnąć przedtem na wykonanie rzutu wolnego, zarządza jego powtórzenie, a owocem jego jest pierwszy goal zdobyty przez Wiedeńczyków (Zischek) i kontuzja Kotlarczyka II, który padł ofiarą wybiegu Koźmina.

Pomimo, iż podręczniki sędziowskie wyraźnie prze pisują arbitrom odgwizdywanie natychmiastowe rzutów wolnych, sędzia p. Gumplowicz nie przestrzegał tego w danym wypadku i w rezultacie Wisła straciła niepotrzebnie bramkę.

Skonsternowana tem drużyna czerwonych nie stawia podobnie dzielnego oporu jak przedtem i Wiedeńczycy przychodzą coraz częściej do głosu i zdobywają na parę minut przed końcem wyrównującą bramkę z pięknego strzału Walzhoffera:

Po przerwie gra jest bardziej wyrównana, Wisła gra b. ambitnie i przez długi czas utrzymuje wynik remisowy. Po kilkunastu minutach gry wchodzi na miejsce Lubowieckiego Kotlarczyk II do napadu, co jednak nie wzmacnia tej linji. Więcej tam wykładów i dyskusji na temat dobrych podań aniżeli gry, Wiedeńczycy są zato teraz niebezpieczniejsi i w rezultacie zdobywają trzecią bramkę z pięknego strzału Horwartha, przy którym zasłonięty przez obrońcę Koźmin, nie zdążył interwenjować. Zanosi się już na zwycięstwo gości, gdy na kilka minut po pięknej zygzakowatej kombinacji napadu Wisły pada piękna, wyrównująca bramka ze strzału Artura. Publiczność gorąco aplauduje sukces Wisły i z zadowoleniem opuszcza boisko, gdyż występ Wiedeńczyków nie zawiódł oczekiwań.

Na wyróżnienie zasługują z drużyny gości wspomniani już na początku gracze, a nadto doskonała linja pomocy z Windnerem na czele. W Wiśle najlepsi bracia Kotlarczykowie w pomocy, również i Jezierski, który zastąpił Kotlarczyka II, zadowolił, natomiast Bajorek słabszy, jak poprzednio. Atakowi w całości można zarzucić miękkość, za małą dokładność podania ale i zbyt długie przytrzymywanie piłki. Sędzia p Gumplowicz niezadowolił, również jak i jeden z sędziów bocznych, który nie orjentuje się w „spalonych i niepotrzebnie wymachuje chorągiewką. Widzów około 2.0000.

Po dzisiejszych zawodach zainteresowanie meczem sobotnim Cracovii z Wackerem ogromne, wszyscy zaciekawieni, jak wyjdzie z meczu z Wiedeńczykami Cracovia, znajdująca się obecnie w doskonałej formie.

Raz Dwa Trzy

Pierwsze minuty to ataki świetnie panujących nad piłką Wiedeńczyków. Dobra gra obrony i pomocy Wisły uniemożliwia im jednak przedarcie się w pole karne Wisły. Wisła w 10' po serii zdecydowanych ataków strzela gola (Kisieliński głową z centry Stefaniuka). Goście w ataku. Upał. Wisła gra ambitnie i jest w lepszej kondycji. W efekcie "strzał Reymana grzęźnie w 31 min. pod poprzeczką". Wydaje się, że Wisła panuje nad sytuacją. W końcówce jednak goście zdobywają dwa gole (Zischka, Walzhoffer). Po przerwie z powodu upału tempo słabsze. W miejsce Lubowieckiego wchodzi Kotlarczyk II. Prowadzenie goście uzyskują w 32' ze strzału Horwatha. Wyrównanie pada w 38' po strzale Artura. Wacker zagrał następnie z Cracovią bijąc ją 3:1.

Czwartek. Zawodowcy z Wiednia pokazali wzorowe opanowanie piłki (sposób odbierania jej, oddawania, ustawiania się partnerów), zawodzili jednak strzałowo. Wydaje się, że trochę zlekceważyli Wiślaków i dopiero utrata 2 goli zmusiła ich do wysiłku. Wisła grała bez Reymana, a z Reymanem II !!! Na podstawie: RDT nr 29.

Przegląd Sportowy nr 70 - Środa, 2 września 1932:

Wacker - Wisła 3:3

Początek spotkania wróży wiele ciekawych rzeczy. Goście są bowiem od razu przy piłce, ujmują inicjatywę w swe ręce i przesiadują wciąż na połowie przeciwnika. Tylne formacje Wisły przetrzymują jednak tę pierwszą ofensywę. Pomoc drużyny krakowskiej świetnie dysponowana, rozbija każdy atak gości, obrońcy zaś, grają z dużą dozą szczęścia. Ataki Wiedeńczyków, doskonale opanowujących piłkę, są jednak niewykończone, urywają się zwykle przed polem karnym, a już o strzale na bramkę nie ma mowy.

Po pierwszym naporze atak Wisły dochodzi do głosu, prawa jego strona stwarza kilka groźnych sytuacji, wreszcie w 10 minucie centra Stefaniuka i „główka” Kisielińskiego dają Wiśle prowadzenie.

Goście podnieceni przechodzą znów do ofensywy, powtarza się znów historia pierwszych minut meczu. Upał robi jednak swoje, ataki wiedeńczyków wyczerpują się powoli. Wisła grająca ambitnie i ofiarnie jest w lepszej kondycji i strzał Reymana grzęźnie w 31 minucie pod poprzeczką. Wisła jest obecnie panem sytuacji i zdaje się już zdecydowanie prowadzić. Goście zdobywają jednak w ostatnich minutach tej części gry aż dwie bramki. Zamieszanie pod bramkowe wyzyskane przez Zischka i piękny strzał Walzhoffera w 43 minucie ustalają wynik do przerwy.

Po pauzie tempo jeszcze słabsze. Wisła zmienia linie swego ataku. Miejsce Lubowieckiego zajmuje Kotlarczyk II. Nie przynosi to jednak wielkiej korzyści. Gra tocząca się na całem boisku, ma bardzo mało ciekawych momentów. Wiedeńczycy uzyskują prowadzenie w 32 m. z dalekiego strzału Horwatha. Wisła wyrównuje w 38 minucie przez Artura. Wisła miała najlepszych graczy w Kotlarczykach.

Drużyny wystąpiły w składach:

Wacker: Cart, Pranz, Freiberger, Uhen, Wilner, Kowanicz, Ziszek, Lusza, Walhofer, Horwath, Jakut.

Wisła: Koźmin, Szczepanik, Oleksik, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Bajorek, Stefaniuk, Lubowiecki, Artur, Reyman II, Kisieliński.

Sędzia p . Gumplowicz.