1932.11.27 Wisła Kraków - Polonia Warszawa 2:0

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 23:31, 6 paź 2008

Relacje prasowe

Przegląd Sportowy numer 96/1932 strona 5:

KRAKÓW, 27.11. Tel. wł. – Wisła – Polonia 2:0 (1:0). Bramki strzelili: Balcer i Reyman I. Sędziował p. Wardęszkiewicz z Łodzi.

Dziwnie doprawdy złożyło się, że w tegorocznej kampanii ligowej dwie decydujące lokaty, pierwsza i ostatnia, rozstrzygnęły się na boiskach Krakowa. Jeszcze nie ostygły umysły po decydującym meczu Cracovii, a już w tydzień później byliśmy świadkami spotkania, które dla drużyny krakowskiej nie miało wprawdzie większego znaczenia, ale decydowało o losie jego przeciwnika – Polonii, a co za tem idzie, o losie Czarnych.

O ile jednak wynik meczu z ubiegłego tygodnia był wyrazem jego przebiegu, o tyle rezultat dzisiejszy nie odpowiadał przebiegowi walki. Pierwsza bramka padła już w piątej minucie i była ona doprawdy wynikiem stanu gry, gdy gospodarze, rozpocząwszy gwałtowną ofensywą, górowali nad przeciwnikiem.

Zwolna jednak szanse wyrównały się, warszawiacy dochodzą co raz częściej do głosu i mecz do przerwy jest mniej więcej wyrównany. Gospodarze mają na oko więcej z gry, gdyż są groźniejsi w pozycjach podbramkowych. Polonia dobra w defensywie, umie jednak swoje akcje prowadzić jedynie do pola podbramkowego. Tutaj groźni są tylko Szczepaniak i częściowo Suchocki, trójka ataku natomiast nie wykazuje większej inicjatywy.

Po przerwie sytuacja ulega zmianie. Atak Wisły, który do przerwy ruszał się całkiem żwawo, teraz dość rzadki przechodzi na połowę gości, którzy rozpaczliwie atakują, przesiadują ciągle pod bramką przeciwnika i jedynie doskonałej grze Koźmina oraz pechowi strony przeciwnej zawdzięczać należy, iż Polonia nie uzyskała w tym okresie wyrównania.

Drużyny wystąpiły w następujących składach:

Wisła: Koźmin; Kotlarczyk II, Szumilas; Jezierski, Kotlarczyk I-szy, Bajorek; Adamek, Artur, Reyman I, Reyman II, Balcer.

Polonia: Laskowski; Jelski, Bułanow; Seichter, Ałaszewski, Odrowąż; Szczepaniak, Ogrodziński, Malik, Pazurek, Suchocki.

Opis meczu

Pierwsze minuty stoją pod znakiem wyraźnej przewagi gospodarzy: Wisła przeprowadza szereg groźnych ataków, Polonia zaś gra nadzwyczaj nerwowo – zawodnicy nie są w stanie opanować piłki. Już w piątej minucie Balcer, po rzucie rożnym wykorzystuje zamieszanie podbramkowe i dolnym strzałem uzyskuje prowadzenie.

Goście atakują przeważnie skrzydłami, gdzie Szczepaniak jest bardzo groźny. Wisła rewanżuje się atakami Balcera. W 12-ej min. Laskowski broni ostry strzał Reymana I, następuje kilka groźnych momentów pod bramką Polonii, po których Szczepaniak rewanżuje się Koźminowi.

Obecnie Polonia dochodzi co raz częściej do głosu, uzyskując lekką przewagę. W 25-ej min. ostry strzał Ałaszewskiego odbija się o słupek. Za chwilę znów groźne zamieszanie pod bramką gospodarzy wyjaśnia Koźmin. W ostatnim kwadransie Wisła dochodzi coraz częściej do głosu, następuje szereg rogów pod bramką Polonii.

Po pauzie w pierwszej minucie Koźmin broni ostry strzał Ogrodzińskiego. Atak Polonii prowadzi generalną ofensywę. Centra Szczepaniaka przechodzi tuż koło słupka. Pomoc Polonii gra coraz skuteczniej, zasilając atak szeregiem piłek. W tym okresie meczu należy podkreślić lepszą grę trójki środkowej, gdzie Pazurek, wprawdzie powolny, strzela kilkakrotnie groźnie na bramkę.

Wisła gra słabiej niż przed przerwą, uzyskuje jednak po rzucie rożnym przez Reymana I głową drugą bramkę w 15-ej min. Już w dwie minuty później ostry rzut wolny Pazurka odbija się od słupka i wraca w pole. Za chwilę podobnego rzutu broni z trudem Koźmin. Goście są na ogół groźniejszym zespołem, nie mogą jednak uzyskać żadnego wyniku.

Doskonale sędziował p. Wardęszkiewicz z Łodzi

Raz Dwa Trzy

2500 kibiców. Walka na całej szerokości i długości boiska, gdyż Poloniści walczyli o życie. Jan Reyman grający lata w barwach Czarnych walczył jak lew dla swego dawnego klubu, podobnie jego koledzy. "Atak Wisły zastartował bardzo ładnie. Reyman I wyprowadzał starych swych skrzydłowych jak dawniej, cóż kiedy kondycja fizyczna nie dopisała" i z czasem brakło sił skrzydłowym. "Reyman I pierwsze i ostatnie minuty miał b. dobre". Polonia zaprezentowała się chyba najlepiej w tegorocznych występach w Krakowie, grała z poświęceniem i była godnym rywalem Wisły. „Czerwoni” rozpoczęli atakami i już w 5' po rogu "Reyman głową strzelił ,a Balcer poprawił dobijając tą piłkę". To było preludium walki, w której "zawodnicy prześcigali się w ofiarności". Wisła przeważała dopóki sił starczało skrzydłowym. Potem lepsza gra Polonii. Po przerwie atakuje Polonia, ale to Wisła w 15' inicjuje "ucieczkę Adamka i podanie górą wykorzystuje Reyman, posyłając piłkę w róg bramki". Mimo frontalnego ataku Polonii wynik się nie zmienia. Brakowało jej szczęścia, np. kiedy to po wolnym Szczepaniaka piłka odbijając się od dwu słupków wyszła w pole. Na podstawie: RDT nr 48.

Na walnym zebraniu Ligi stawała sprawa Czarnych i był spór czy Żurkowski mógł grać w Czarnych po 22.05 czy po 30.05. Miało to znaczenie, gdyż w zależności od rozstrzygnięcia Czarni tracili albo 7 albo 9 pkt. Ostatecznie Walne Zebranie Ligi postanowiło, że Zarząd Główny jeszcze raz rozpatrzy sprawę. Gdyby Polonia przegrała z Wisłą sprawa była by bezprzedmiotowa, gdyż Czarni i tak utrzymali by się w lidze. Tak też się stało. Na walkowerach z Czarnymi punkty zyskiwali: Cracovia, Warszawianka i 22 po 2, ŁKS 1. I te rozstrzygnięcia zadecydowały o tytule mistrzowskim.

RDT nr 49 podsumowanie sezonu. 6 miejsce Wisły. „Sławna swą kondycją fizyczną, bojowością oraz hartem ducha drużyna, w tym roku nagle straciła bardzo dużo ze swych zalet". Przyczyny: fatalny początek sezonu, częste zmiany składu (szczególnie w obronie: grało aż 6 graczy), roszady w ataku (starzy swoje już zrobili, a młodzi jeszcze nie osiągnęli ich poziomu). Starsza generacja "należy już do przeszłości".

Szablon:Inne mecze