1933.04.23 Ruch Chorzów - Wisła Kraków 1:0
Z Historia Wisły
| Ruch Hajduki Wielkie | 1:0 (0:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 4.000 | ||||||||||
| sędzia: Bolesław Posner z Bielska | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Wg PS zamiast Artura grał Jan Reyman; według "IKC" odwrotnie | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
Przegląd Sportowy nr 33/1933 str.4:
Wielkie Hajduki. Ruch - Wisła 1:0 (0:0)
Ruch: Kurek; Wadas; Kacy; Zorzycki; Badura; Dziwisz; Włodarz; Gwóźdź; Peterek; Gemza; Urban.
Wisła: Kiliński; Pachner; Pychowski; Kotlarczyk II; Kotlarczyk I; Jezierski; Balcer; Obtułowicz; Reyman I; Reyman II; Łyko.
Sędzia p. Posner z Bielska.
Niedzielne zawody rewanżowe przyniosły Ruchowi cenne punkty zasłużenie. Z minimalnemi wyjątkami gospodarze mieli przez cały czas przewagę, a że zwycięstwo ich wypadło tak nikle pod względem cyfrowym, jest to zasługą doskonałej obrony Wisły. Obrona gości była ich najlepszą formacją i wybijała się dość znacznie ponad poziom reszty drużyny. Linia pomocy była u gości najsłabsza; najlepiej tym razem wypadł Jezierski. Atak wykazał świetną technikę. Dawno nie oglądaliśmy na Śląsku takiego opanowania piłki, ale ponieważ nie było ono poparte ciągiem na bramkę, atut ten nie mógł być wyzyskany. Reyman na środku pracował wzorowo i nieustannie próbował pchać swoją linię naprzód, a obaj skrzydłowi zaimponowali kilka pięknem biegunami.
W ataku miejscowych wybijał się bezapelacyjnie na pierwszy plan Włodarz, zarazem najlepszy gracz na boisku. Jego spokojna i rozumna gra zasługuje w całej pełni na uznanie. Urban jeszcze do swojej dawnej formy nie powrócił. Peterek ciągle jeszcze w bardzo słabej kondycji fizycznej nie odegrał swojej zwykłej roli a dwaj łącznicy wypadli dość blado. Pomoc wspierała napad bardzo wydatnie i spełniła swoje zadanie w zupełności, a Dziwisz dzięki swojej ofiarności i ruchliwości był klasą dla siebie. Unieszkodliwił on prawie w stu procentach Balcera.
Obrona Ruchu poprawia się z meczu na mecz i staje się bardzo wartościową częścią całości. Kurek był naogół bezrobotny, a nieliczne jego interwencje cechowała zwykła u tego gracza pewność. Grę rozpoczyna Wisła w bardzo żywem tempie, ale wnet Ruch przejmuje inicjatywę i utrzymuje ją z małemi wyjątkami przez cały czas meczu. W 18-tej minucie centruje Włodarz i Peterek kieruje piłkę główką do bramki, jednakowoż Kiliński broni przytomnie.
30-ta minuta przynosi najkrytyczniejszy moment dla Ruchu: po udanym przeboju Balcer strzela z kilku metrów, ale Kurek broni w ostatniej sekundzie robinsonadą. W 39-ej minucie podciąga pod bramkę Wisły Włodarz, ale przestrzeliwuje, a bezpośrednio potem rewanżuje się identyczną sytuacją Balcer. Mimo obustronnych wysiłków wynik bezbramkowy pozostaje do przerwy. Po zmianie stron sytuacja się nie zmienia. Ruch przebywa prawie stale na połowie Wisły. W 11-ej minucie dyktuje sędzia za faul na Peterku rzut wolny z karnej linii. Gemza przenosi minimalnie ponad poprzeczką.
W 21-ej minucie Dziwisz inicjuje ataki i oddaje piłkę Włodarzowi, ten myli Pychowskiego i nieuchronnym strzałem zdobywa bramkę. W dalszym ciągu gry Ruch ma szereg okazyj podwyższenia wyniku, jednakże sukces uniemożliwia pech względnie rzeczywiście doskonała obrona Wisły. W 25-ej minucie wybiega Kiliński, ażeby odebrać piłkę z nogi Gemzy, przyczem obydwaj się przewracają, a nadbiegający Urban strzela w słupek.
Sędziował p. Posner z Bielska nie bardzo szczęśliwie, chociaż bardzo skrupulatnie.
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1933, nr 113 (25 IV)
Pierwsze rozgrywki w grupie wschodniej. Kraków, 24 kwietnia.
Wczorajsza niedziela nie obfitowała w specjalne sensacje. Niespodzianek właściwie nie było, gdyż tak zwycięstwo Ruchu na własnym gruncie i do tego nad osłabioną Wisłą, jak i sukces Warty wobec nieszczególnej formy Garbarni nie był trudny do przewidzenia.
W grupie wschodniej, gdzie rozgrywki dopiero się rozpoczęły, może pewną niespodzianką jest remisowy wynik Warszawianki z ŁKS‘em, pod czas gdy Pogoń z najwyższym wysiłkiem zdołała wyjść zwycięsko różnicą zaledwie jednej bramki. Wyniki naogół są bardzo nieznaczne, uzyskane różnicą przeważnie jednego goala, co dowodzi, że drużyny zdając sobie sprawę z doniosłości spotkania, walczą zacięcie o zwycięstwo, które uzyskuje się dopiero po prawdziwej walce.
Ruch—Wisła 1:0 (0:0).
Król Huta, 23 kwietnia. (Kl.) Rewanżowy mecz Ruch—Wisła, do którego stanęli Ślązacy z silnem postanowieniem odwetu, za poniesioną w Krakowie porażkę, zgromadził na boisku Ruchu prze szło 3.000 publiczności, która z zaciekawieniem śledziła zmagania obu zespołów.
Przed sędzią p. Poznerem stanęły drużyny w następujących składach: Wisła: Kiliński, Pychowski, Pachner, Jezierski, Kotlarczyk I, Kotlarczyk II, Łyko, Obtułowicz, Reyman I, Artur, Balcer. — Ruch: Kurek, Kacy, Wadas, Zorzycki, Badura Dziwisz, Włodarz, Gwóźdź, Peterek, Gemza, Urban.
W pierwszych zagraniach obu zespołów znać wyraźną tremę, która specjalnie uwidacznia się u poszczególnych graczy Wisły. Podania są dokładne, walka o piłkę od pierwszej chwili zacięta, każdy błąd przeciwnika wykorzystany skwapliwie. Pierwsza przychodzi do siebie Wisła, z której Reyman I nadaje w ataku ton, umiejętnie wystawiając prostopadłemi podaniami Balcera, bądź też Artura.
Z jednego właśnie z takich podań Artur za przepaszcza pierwszorzędną okazję do zdobycia bramki. Za chwilę znowu Balcer po pięknym solowym przeboju strzela bombę, która mija o włos poprzeczkę. Sporadyczne ataki gospodarzy są likwidowane pewnie przez pomoc i gra toczy się przeważnie po stronic Ruchu. Jedyny atak gospodarzy w tym okresie kończy się ładną „głów ką4 Peterka z podania Włodarza, który wyłapuje przytomnie Kiliński. W ostatnich minutach groźne zagrania Peterka wyjaśnia Kotlarczyk. Po przerwie Wisła gra pod słońce. Ruch uzyskuje powoli przewagę lekką i w 11 minucie uzyskuje rzut wolny, który z linji pola karnego z 11 m. bije Giemza, przenosząc wysoko ponad poprzeczkę. Gra od tej chwili zaostrza się, przyczem sędzia wkracza wielokrotnie. W 21 minucie udaje się Włodarzowi uzyskać pierwszą i ostatnią bramkę dnia, strzelając ją nie do obrony. Od tej chwili spotkanie wydaje się być przesądzone, tembardziej, że zarówno Łyko, jak i Artur są niedysponwani, a Reyman nie może forsować gry Balcerem z powodu tego, iż Dziwisz doskonale go obstawia.
W chwilę potem następuje zamieszanie, które wyjaśnić pragnie Kiliński wybiegiem z bramki, jednakże gubi piłkę, którą Urban z paru kroków bije na aut. Ostatnie minuty gry przynoszą dalsze ataki Ruchu, a w szczególności Włodarza i Gwoździa, które likwiduje w ostatniej chwili obrona. Nie zmieniają one jednak ostatecznego rezultatu. Oceniając grę poszczególnych drużyn należy, zaznaczyć, że gra Wisły naogół bardzo się podobała. Przedewszystkiem w pierwszej połowie tylko dzięki pechowi nie uzyskała cyfrowej przewagi, jaką miała w polu. Po przerwie znać było przemęczenie, a przedewszystkiem niedyspozycję prawej strony ataku, którą Ruch umiejętnie wykorzystał. Obrona bardzo dobra, pomoc bardzo ofiarnie pracowała. Występ Kilińskiego w bramce należy uważać za udany.
Z Ruchu na pierwszy plan wybił się Giemza i Włodarz, szczęśliwy strzelec jedynej bramki. Peterek w dalszym ciągu niedysponowany, nie wy) kazał żadnych walorów na kierownika napadu Pomoc Ruchu, jakoteż obrona, jak zawsze ofiarne i pewne.
