1936.05.24 Wisła Kraków - Chelsea Londyn 1:0

Zespół, który obecnie przyjeżdża do Warszawy i Krakowa, reprezentuje najwyższą klasę piłkarska Anglji i przez towarzystwa asekuracyjne londyńskie, oceniany jest na zgórą 40.000 funtów, a więc 1.500.000 zł.

Zarówno w Warszawie, gdzie Anglicy grać będą z reprezentacją Polski, jak też w Krakowie, gdzie przeciwnikiem ich będzie ligowa Wisła obchodząca jubileusz 30-letniego istnienia wyprzedane zostały już niemal wszystkie bilety mimo że stadjony w obu miastach zostały znacząco powiększone.

W Krakowie pojemność stadjonu Wisły powiększona została do 12.000. Wszystkie bilety na mecz zostały już jednak wysprzedane.

Zainteresowanie zbliża się do punktu kulminacyjnego. Z G.Śląska, Bielska, Żywca, Oświęcimia, Rzeszowa i Tarnowa zapowiedziany jest przyjazd tysięcy widzów pociągami popularnemi.

Przyjazd angielskie drużyny piłkaskiej Chelsea (Londyn) do Warszawy nastąpił wczoraj wieczorem.

Goście angielscy zamieszkali w Warszwie w Hotelu Europejskim.

Niedzielne uroczystości jubileuszowe okazji 30-lecia istnienia najstarszego klubu piłkarskiego w Krakowie T.S. Wisły, zorganizowane pod protektoratem Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych Gen. Edwarda Śmigłego-Rydza, rozpoczęły się rano Mszą św.

Przed południem odbyła się uroczysta akademia, którą zagaił prezes Wisły dyr. Tadeusz Orzelski. Po przemówieniu wręczył on dyplom honorowego kapitana drużyny piłkarskiej majorowi Henrykowi Reymanowi, doskonałemu graczowi Wisły. Następnie odbyło się składanie życzeń jubileuszowych. Imieniem KOZPN przemawiał prezes dr. Mond oraz wielu innych przedstawicieli władz, klubów i towarzystw sportowych.

Po akademii uczestnicy udali się w pochodzie do krypty wawelskiej, gdzie złożyli hołd Wielkiemu Protektorowi sportu polskiego, Marszałkowi Piłsudskiemu.

Kulminacyjnym punktem uroczystości jubileuszowych był mecz piłkarski, rozegrany z zawodową drużyną pierwszej ligi angielskiej Chelsea Londynu. Po emocjonującej grze, zawody zakończyły się sensacyjnym i w pełni zasłużonym zwycięstwem Wisły w stosunku 1:0 (1:0).

Gra jest od początku otwarta, bardzo żywa, prowadzona w szybkim tempie. W czwartej minucie daleki rzut wolny broni Madejski wspaniałą paradą. Zwraca uwagę, że Anglicy mało strzelają. Wisła coraz częściej przedziera się przez tyły Anglików, zwłaszcza lewą stroną, gdzie Łyko wprowadza zamieszanie i raz po raz groźnie centruje.

W 5-ej minucie Artur, który w poprzednim meczu z Garbarnią był kontuzjowany, opuszcza boisko. Jego miejsce do końca meczu zajmuje Sołtysik. Wisła z czasem uzyskuje coraz większą przewagę ku zdumieniu widzów. Grają doskonale. Napastnicy grają świetnie. Piłka idzie od nogi do nogi. Formacje obronne doskonale kryją napastników Chelsea, nie dopuszczając ich do strzału. Trzy niebezpieczne strzały Argus obronił Madejski. Anglicy zaczynają nadużywać gry ciałem. Publiczność gwizdami okazuje swoje niezadowolenie.

W 30-ej minucie prawy obrońca Anglików Barber zderza się z Jezierskim i schodzi z boiska. Zastępuje go Allum. Wisła dalej przeważa. W 38-ej minucie daleki, piękny rzut wolny Sitki wybija bramkarz angielski za bramkę.

W 40-ej minucie Łyko mija obrońców i z paru kroków strzela w ręce bramkarza, marnując wspaniałą okazję do zdobycia bramki.

44-ta minuta przynosi rozstrzygnięcie. Sędzia dyktuje rzut karny za rękę obrońcy. Krok ten wywołuje protesty Anglików, twierdzących, że ręka była nastrzelona. Egzekutorem jest Łyko, który zdobywa zwycięski punkt dla Wisły wśród niebywałego entuzjazmu widzów.

Wśród Anglików powstaje konsternacja. Publiczność żywo okazuje swoje zadowolenie i nie ucisza się w czasie przerwy.

Druga połowę gry rozpoczynają Anglicy. Początkowo przez mniej więcej 10 minut Wisła jest lepsza i ma inicjatywę. Już w drugiej minucie wspaniałą pozycję, wypracowaną przez Łykę, zaprzepaszcza Szewczyk, nie trafiając do pustej bramki. Z kolei jednak gra przenosi się na połowę Wisły i następuje dłuższy okres, w którym Anglicy napierają na bramkę gospodarzy. Gra staje się brutalna, której ofiarą pada w 12-ej minucie Madejski. Zastępuje go na parę minut Koźmin.

W 25-ej minucie następuje wypad Wisły i znowu tylko marnuje świetną pozycję do zdobycia bramki. Anglicy przechodzą na grę górną. Ta im lepiej odpowiada. Ciągłe faule Anglików, spowodowane ich grą ciałem, wywołują głośne protesty i gwizdy widzów.

W 30-ej minucie dochodzi do niebywałego skandalu. Obrońca angielski fauluje napastnika Wisły (bez piłki). Sędzia dyktuje rzut wolny. Nadbiega jeden z Anglików i grozi sędziemu pobiciem. Wykluczony przez sędziego, nie chce opuścić boiska. Podniecenie na widowni jest ogromne. Po kilkuminutowych pertraktacjach winny zajścia opuszcza wreszcie boisko i sędzia prowadzi dalej zawody. Anglicy grają w dziesiątkę. Znowu Wisła jest stroną atakującą.

Tempo gry utrzymuje się. Jedyną okazję zdobycia bramki nie wyzyskuje Anglik Mills. Wisła gra na czas i zawody kończą się niespodziewanym sukcesem Wisły. Analizując grę Anglików, należy zaznaczyć, że zademonstrowali oni grę równą, technicznie bez zarzutu, jednak mało błyskotliwą i stąd nie podobali się publiczności. Drużyna Wisły grała nadzwyczaj solidarnie i ambitnie i swą grą, przypominającą najlepsze swe okresy, zachwyciła publiczność.

Trudno wskazywać na tych, którzy się wyróżnili. Wszyscy spełnili swe zadanie. Kotlarczyk I-szy przez cały czas zawodów poświęcił się pilnowaniu środkowego napastnika Millsa, co mu się w zupełności udało, gdyż Anglik nie oddał ani jednego strzału groźnego. Kotlarczyk II-gi był również doskonały i grał na dwóch pozycjach, swojej i brata (który tylko pilnował Millsa). Nawet słabszy zwykle Jezierski podciągnął się do ogólnego poziomu.

W ataku klasę dla siebie przedstawiał Łyko, który jest bezsprzecznie najlepszym lewoskrzydłowym w Polsce. Specjalne uznanie należy się bramkarzowi Madejskiemu, który grał wspaniale i w okresie przewagi Anglików utrzymał zwycięstwo. Był niezawodny w każdej akcji.

Spośród Anglików najbardziej ruchliwym był w ataku rezerwowy Argue, który najwięcej strzelał. Ogólnie do przerwy przeważała Wisła, utrzymując swą przewagę po zmianie pól przez początkowe minuty. Reszta drugiego okresu gry to bezsprzecznie przewaga gości, którzy jednak przy doskonałej grze pomocy i obrony Wisły, mimo włożonego wysiłku, nie mogli zdobyć się na uzyskanie punktu.

Das Polnische Militärstadion in Warschau war am Sonnabend der Schauplah eines zweifellos Interessanten sportlichen Großereignisses. Zum ersten Male frat eine englische Elf gegen eine polnische Auswahlmannschaft in Polens Hauptstadt an konnte einen entscheidenden 2:0-Sieg davontragen. Die englische Elf, die zu den besten Ligaclubs des Infellandes gehört, konnte furz vorher bereits die Schweden glatt mit 4:0 schlagen, und so war es wohl vorauszusehen, daß auch die Bolen viel zu schassen haben würden, um ein einigermaßen günsti-ges Ergebnis herauszuholen, Ueberraschend war dagegen der knappe aber ver-diente Sieg der Krakauer Wisla-Mannschalt, mit der die englische Elf gestern, Sonntag, in Krakau zu sammentraj. Die krokauer Elf, die diesmal ein beachtliches Spiel lieferte, konnte somit die Nieder-lage wellmatcher, welche die polnische Auswahlelf tags vorher einsleden mußte.

Das Spiel beginnt Bünktlich um 17.15 Uhr befinden sich bereits beide Mannschaften auf dem Blah. In der Ehren loge haben inzwischen der Generalinspekteur der Armee, General Rydz-Smigly, ferner der englische Botschafter, somie die Generale Rouppert, Regulsli und andere hohe Persönlichkeiten Plaz genommen, die von den Zuschauern stürmisch begrüßt werden. Kurz darauf pfeift Schiedsrichter Dr. Lustgarten. Das Spiel beginnt.

Der englische Sturm eröffnet den Kampf mit einem flotten Tempo, doch schon in der zweiten Minute gelingt es Szerske, den ersten Schuß auf das seindliche Tor zu senden, der jedoch vom sicheren Woodley zur Ecke abgewehrt wird. Während die polnische Mannschaft noch nicht recht aufzukommen nermag, haben sidy die Engländer längst gefunden, die aud) bedeutend ruhiger, aber troßdem flinker und suh technisch überlegener spielen. Auffallend ist, bag sid, thr Sturm stets vorn aufhält, der Lauf dagegen mehr in der Nähe der Berieidigung agiert. Im polnischen Sturm madht sich vor allem das Fehlen des ausgezeichneten Mittelstürmers Will mowski bemerkbar, den Szerffe nicht zu ersetzen vermag. Die 12. Minute bringt dann eine gefährliche Situa fion für das polnische Lor, vor dem sich der englische Rechtsaußen allein mit dem Ball befindet. Er wird jedoch von Martyna gesoult, was der Schiedsrichter allerdings unbeachtet läßt. Die Engländer beherrschen jeat nun noch mehr das Feld und überragen die Bolen, die nod) immer sehr unschlüssig spielen, vor allem in der Bailbehandluna und Schnelligkeit. Ir ber 21. Minute fällt dann das erste Tor für die Engländer. Der Linksaußen Barraclough nügt die Ratlosigkeit der polnischen Verteidiger aus und sendet einen Kopfboll zum 1:0 ein. Der Kampf nimmt an Schärfe zu, so daß auch jeht der Schiedsrichter eingreifen muß und sogar den Linksaußen der Gäste verwarnt. Immer flotter nech wird das Lempo der Engländer, die ein hoch Stehendes Spiel licfern. In der 32. Minute bietet lich dann den Polen eine Gelegenheit zum Ausgleich. Gad, der allein irt Besitze des Balles ist, gelingt es, den herauslaufenden Lormann zu umspielen, dermag aber das Leder nicht mehr einzuholen, so deß dieses knapp neben dem Lorpsoften ins Aus rellt. Bis zum Schluß der Halbzeit bleibt das Relulict 1:0 für Cheifca; wobei sich die Engländer weit überlegen zeigten.

Nach dem Wechsel beginnt der Sturm der polnischen Elf, der in der ersten Hälfte noch völlig versagte, mit einem merk hen Einsatz ons Werk zu gehen und zeitweise sogar drängen, wodurch das ganze Spiel an Ausge Aligenheit bedeutend gewinnt. Auch die Läuferreihe jekt mit einem gewaltigen Elan bei der Sache, ta hay die eine gelatlastet wird. Aurs nuch Beginn feuert Matjas aufs Lor, doch der ligere Woodley hält. Ein Bombenschuk Gods geht ins Aus. Die polnische Mannschaft wird nun von Minute zu Minute besser und erreicht zeitweilig ein deutliches Uebergewicht. Vor allen tragen jetzt die beiden Aussenläufer und der Rechtsaussen Picek hervor, aber auch Szerfke kommt bedeutend besser in Form. Zehn Minuten nach Beginn der zweiten Halbzeit wird Goe verletzt und durch Wagfal ersetzt. Einen Freistoss zieht dann Martyna genau ins Tor. Wypijewski steht jedoch abseits, so dass der Schiedsrichter abpfeift. Immer mehr kommen jetzt die Polen zum Schuss und machen den englischen Torwart viel zu schaffen, ohne aber erfolgreich zu sein. Eine Bombe Wypijewskis hält Woodley. In der 33. Minute knallt Wypijewski neben den Pfosten. Das Uebergewicht der Polen lässt nun wieder nach, die Kräfte schwinden langsam. Deht kommen die Engländer wieder zur Geltung, die noch kurz vor Schluß nach einem fabelhaften Zuspiel des hervor ragender ragenden Halblinken Gibson durch einen trefflich ge zielten Eckschuß des Rechtsaußen Spence das zweite Tor anbringen können. Die letzten Minuten des Treffens verlaufen nun völlig uninteressant, und bevor noch der Schlußpfiff ertönt, verläßt bereits das Bublikum den Platz, weil ein Ausgleich jest kaum mehr mög lich ist.

Die Mannschaften

Der Sieg von Chelsea-London war verdient, voll auf verdient. Zwar muß man anerkennen, daß die polnische Elf in der zweiten Hälfte durch einen ungebrochenen Kampfgeist angenehm überraschte, jedoch von den Engländern im Zuspiel, in der Ball behandlung sowie im Stell Stellungsspiel zweifellos ge schlagen wurde. Abgesehen von einigen großen Momenien in der ersten Halbzeit, konnte die polnische Mannschaft einzig und allein nach der Pause ge fallen, nachdem sie sich bereits ganz gut eingespielt hatte und nicht selten im Einzelspiel die Engländer sogar übertreffen konnte.

In bester Form befanden sich zweifellos der zu verlässige Martyna in der Verteidigung, Dytko und Kotlarczyk (allerdings nur bis zum Wedsel) im Lauf und Bier und God im Sturm. Dagegen ent täuschten Szerske und Maijas, die mit nur schwachen Leistungen aufwarteten. In der äußerst ausgeglichenen englischen Elf war der linke Angriffsflügel mit Gibson ganz besonders gefährlich. In den hervorragendsten Leuten gehörten weiter der rechte Läufer Mitchell und Barler in der Verteidigung. Ganz groß war der junge Woodley im Lor, der nicht zuleht zum Siege beigetragen hat.

Schiedsrichter Dr. Lustgarten-Krakau hatte dies mal nicht seinen besten Tag. Durch die zahlreichen Fehlentscheidungen hat er nicht selten beide Mann schaften in Verwirrung gebracht.

Krakau-Chelsea

Krakau, 24. Mai. (Eig. Drahtbericht.)

Krakau stand am Sonntag ganz im Zeichen des großen Fußbelltreffens Wisla Chelsea. Scho in den ersten Nachmittagsstunden drängten die Zu schauer in großen Scharen auf den Wislaplaß, wo in Anbetracht des großen Interesses dieses Fuß balltreffens die Tribünen bedeutend erweitert wur den. Etwa 15 000 Zuschauer hatten bereits lange vor Beginn den Plaz gefüllt. Zuerst erschienen Sie Engländer, blauweiß gekleidet, auf dem Play, dener die Wislamannschaft folgte. Man rednete in Krakau bestimmt mit einer Niederlage der polni schen Elf, zumal die Engländer nach ihrem hojen Sieg gegen die Schweden am Sonnabend and die polnische Auswahlelf entschieden schlagen konntex. Wisla trat zu dem Spiel in folgender Ausstellung an: Madejski; Szumilas, Sitko; Jezierski, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I; Lyko, Artur, (Szoltysik) Scheffczyk, Kopec, Habowski.

Nach einer kurzen Begrüßungsansprache durch Präses Dr. Orzelski geht die Platzwahl vonsite: ten, worauf das Spiel beginnt. Wisla eröffnet das Treffen überraschend ruhig und gelangt sehen in der 1. Minute vor das englische Tor. Ar auch die Engländer finden sich sofort und gehen mit sichtlichem Eifer ans Werk. Das llebergewicht der Engländer hält nur einige Minuten an, denn die ausgezeichnete Berteidigung der Krakauer mecht die besonderen Anstrengungen der Krakauer, macht ihnen viel zu schaffen. Hier ragt vor allem der erstellige Sifto hervor. Immer stärker wird die Angriffszielschaft der Wißamannschaft und schon in der 7. Minute gelingt es Lupo, das englische Tor zu bedrängen, doch die englische Verteidigung kann zur Ecke abwehren.

In der 10. Minute kommt Wisła zu einem Freistoß, den Sifto ausführt. Der englische Torwart hält jedoch sicher. Kurz darauf muß Artur das Spielfeld verlassen und wird durch Szlosfik ersetzt. Immer mehr macht sich jetzt das Fehlen dieses aus- gezeichneten Stürmers bemerkbar. Immer mehr schwindet jetzt aber auch das Uebergewicht der Engländer. Eine zweite Ecke können sie nicht verwerten. Die Engländer sind den Polen zwar in der Körperkonstitution überlegen, und wissen auch technisch Hervorragendes zu leisten. Doch scheitern alle ihre Versuche an dem schnellen Orienterungs vermogen der Krakauer. Zahlreiche Chancen muß Wisła vergeben, weil die Mannschaft an Schnelligkeit den flinken Engläteru nicht nachkommt. Der Kampf nimmt an Schärfe zu. In der 32. und 35. Mamute beträn gen Kopec und Scheffczyk das feindliche Tor, ohne jedoch etwas auszurichten. Kurz darauf fällt aber der 1. Treffer. Der Krakauer Sturm bricht bis vor das englische Tor durch, wo einer der englischen Verteidiger den Ball mit der Hand abwehrt. Schiedsrichter Rutkowski diktierte Freistoß, den Lyko zielsicher cinschießt. Ein Orkan der Begei sterung erhebt sich unter den Zuschauern.

Wisla Krakau hat somit einen Sieg davongetra-gen, den man keineswegs erwartet hätte. Bielleicht waren es die allzu großen Strapazen, welche die Engländer während der legten zwei Tage zu über winden hatten, oder aber das ausgeglichene Spiel der Krakauer, die sich diesmal in ausgezeichneter Form befanden und einen äußerst guten Tag hat ten, Icdenfalls wurde den polnischen Sportfreunden zum ersten Male die Gelegenheit geboten, echlen englischen Fußball zu erleben.

[...] Kraków-Chelsea Kraków, 24 maja. (Doniesienia własne.) W niedzielę w Krakowie odbyło się wielkie spotkanie piłkarskie z Wisłą Chelsea. Już wczesnym popołudniem kibice licznie przybyli na Przełęcz Wiślaną, gdzie trybuny zostały znacznie powiększone ze względu na duże zainteresowanie tym piłkarskim spotkaniem. Około 15 000 widzów wypełniło plac na długo przed rozpoczęciem meczu. Jako pierwsi na boisku pojawili się Anglicy ubrani na niebiesko-biało, po nich drużyna Wisły. W Krakowie z pewnością mówiło się o porażce polskiej drużyny, tym bardziej, że Anglicy zdecydowanie pokonali reprezentację Polski po zwycięstwie nad Szwedami w sobotę. Wisła przystąpiła do gry w następującym składzie: Madejski; Szumilas, Sitko; Jezierski, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I; Lyko, Artur, (Szoltysik) Scheffczyk, Kopec, Habowski.

Po krótkim przemówieniu powitalnym wygłoszonym przez Prezesa dr Orzelski następuje losowanie stron i rozpoczyna się gra. Wisła rozpoczęła mecz zaskakująco spokojnie i już w 1. minucie zaatakowała bramkę Anglików. Anglicy również od razu znaleźli swoje miejsce i zabrali się do pracy z widocznym entuzjazmem. Przewaga Anglików trwała tylko kilka minut, gdyż znakomita obrona Krakowian, mimo szczególnych starań, sprawiała im sporo kłopotów. Kreatywny Sitko wyróżnia się tutaj. Atak drużyny Wisły staje się coraz mocniejszy i w 7. minucie Lyko udaje się wywrzeć presję na angielską bramkę, jednak angielskiej obronie udaje się odbić piłkę na rzut rożny.

W 10. minucie Wisła otrzymuje rzut wolny, który wykonuje Sitko. Jednak angielski bramkarz pewnie łapie piłkę. Niedługo potem Artur musi opuścił boisko i został zastąpiony przez Szoltysika. Brak tego znakomitego napastnika staje się coraz bardziej odczuwalny. Jednak dominacja angielska coraz bardziej słabnie. Nie potrafią wykorzystać drugiego rzutu rożnego. Anglicy przewyższają Polaków pod względem kondycji fizycznej, potrafią też osiągać wybitne wyniki techniczne. Jednak wszystkie ich próby kończą się fiaskiem z powodu szybkiej orientacji Krakowian. Wisła musiała zmarnować wiele szans, gdyż drużyna nie nadążała za szybkimi i zwinnymi Anglikami. Walka staje się coraz bardziej zacięta. W 32. i 35. minucie Kopec i Scheffczyk atakowali bramkę przeciwnika, lecz nie osiągnęli żadnego rezultatu. Chwilę później pada pierwszy cios. Krakowski atak przebija się do angielskiej bramki, gdzie jeden z angielskich obrońców blokuje piłkę ręką. Sędzia Rutkowski podyktował rzut wolny, który Lyko wykorzystał precyzyjnie. Wśród widzów narasta huragan entuzjazmu.

Wisła Kraków odniosła więc zwycięstwo, którego nikt się nie spodziewał. Być może było to spowodowane nadmiernym obciążeniem, jakie Anglicy musieli pokonać w ciągu ostatnich dwóch dni, a może wyrównaną grą drużyny z Krakowa, która tym razem była w doskonałej formie i miała wyjątkowo udany dzień. W każdym razie polscy kibice mieli po raz pierwszy okazję doświadczyć prawdziwej angielskiej piłki nożnej.

Angielscy piłkarze przegrywają w Krakowie: Wisła-Chelsea 1:0 (1:0)

Wisla hat ab und zu sichere Torgelegenheiten, und nur der sicheren Dedungsarbeit des englischen Torhüte Torhüters hat es Chelsea zu danken, daß die Niederlage nicht größer ausfiel. Wisla hatte in Kotlarczyk I und Kotlarczyk II die be ſten Speiler. Gut war auch Madejski im Tor, der in jeder Lage sicher war. Die Engländer dagegen boten ein weni ger schönes Spiel. Abgesehen von der rohen Kampfweise waren ihre Angriffszüge zerfahren und planlos aufge baut. Lediglich die Hintermannschaft konnte gefallen. Nach dem Spiel, dem 10 000 Zuschauer beiwohnten, außerte sich der englische Mannschaftsführer, Knighton, über das Spiel u. a.: Polen besikt gute Fußballer, die aber die englischen Spielregeln nicht kennen. Das Mihverständ nis der Beurteilung unseres Spiels durch die Zuschauer liegt meines Erachtens noch in dem förperlichen Einsatz des Spielers. Die Zuschauer verstehen die Richtigkeit dieses Systems nicht. In England gilt das harte Angehen nicht als Regelwidrigkeit. Echiedsrichter Rudnicki hatte einen schweren Stand.

Wielki sukces odniosła wczoraj krakowska Wisła na własnym boisku. Z okazji uroczystości jubileuszowych (Wisła istnieje już od 30 lat) krakowianie zmierzyli się z angielską zawodową drużyną Chelsea i wygrali spotkanie 1:0. Jedyną bramkę tego dnia zdobył Łyko po rzucie karnym. Anglicy nie zaprezentowali pięknej gry. Po bramce zdobytej przez Wisłę próbowali w drugiej połowie prowadzić ostrą grę, przez co mecz znacząco stracił na wartości. W ostatnich minutach po zmianie stron przewaga krakowian była wręcz miażdżąca. Gra stawała się coraz bardziej brutalna. Po podyktowaniu rzutu karnego środkowy napastnik obraził sędziego. Arbiter usunął angielskiego środkowego napastnika z boiska za zbyt ostre atakowanie przeciwnika. Doszło do dłuższego sporu, gdyż angielski zawodnik nie chciał opuścić boiska. Dopiero kierownik drużyny Chelsea zdołał załagodzić spór, nakłaniając swojego zawodnika do zejścia z boiska. Pozostała część meczu również była prowadzona ostro.

Wisła miała co jakiś czas pewne sytuacje bramkowe, a tylko dzięki pewnej grze angielskiego bramkarza Chelsea zawdzięcza to, że porażka nie była wyższa. Wisła miała w Kotlarczyku I i Kotlarczyku II najlepszych graczy. Bardzo dobrze spisał się także Madejski w bramce, który był pewny w każdej sytuacji. Anglicy natomiast nie zaprezentowali pięknej gry. Poza brutalnym stylem walki ich ataki były chaotyczne i pozbawione planu. Jedynie linia obrony mogła się podobać.

Po meczu, który oglądało 10 000 widzów, kapitan angielskiej drużyny, Knighton, wypowiedział się o spotkaniu m.in. w następujący sposób: „Polacy mają dobrych piłkarzy, ale nie znają angielskich zasad gry. Moim zdaniem nieporozumienie w ocenie naszej gry przez widzów wynika z fizycznego zaangażowania zawodników. Widzowie nie rozumieją poprawności tego systemu. W Anglii ostre wejścia nie są traktowane jako niezgodne z przepisami.”

Sędzia Rudnicki miał trudne zadanie.

Drugi z kolei mecz Chelsea w Polsce rozegrany został z Wisłą krakowską.

Grę rozpoczęła Wisła, która z niezwykłą ambicją starała się dorównać lepiej zaawansowanym technicznie Anglikom. Chelsea mimo wszystko rozczarowała. Grała ona wybitnym systemem W, posiadając najlepsze swe formacje, jeżeli chodzi o pierwszą część gry, w trio obronnem, w którem wybijał się specjalnie obrońca Barber oraz lewe skrzydło. Reszta – na przeciętnym poziomie. Podobnie jak w Warszawie, Anglicy forsowali szybką grę, która, o dziwo, bynajmniej nie speszyła ambitnych Wiślaków. W pierwszej połowie gry Chelsea ma cztery kornery. Jedna bramka, jaka zdobyta została dla Wisła, padała z rzutu karnego, mianowicie jeden z obrońców zrobił rękę, za co sędzia Rutkowski podyktował rzut karny, zamieniony przez Łykę na pierwszą bramkę dla Wisły. .

Jeśli chodzi o charakterystykę drużyny Wisły w pierwszej połowie, to należy podkreślić, że grała ona doskonale. Temu tez należy zawdzięczać jej sukces

Po przerwie Wisła rozpoczyna znów gorąco atakować. Wytwarza się jednak niemożliwa atmosfera, wywołana ostrą grą Anglików. Ustawiczne dochodzi do starć aż w końcu Anglik Miller, kontuzjonując jednego z graczy Wiśły, zostaje przez sędziego wydalony z gry. Muller niestety nie chce opuścić boiska, przez co gra zostaje kilkakrotnie przerywana przy ustawicznych okrzykach ze strony publiczności.

Ostatnie minuty kończą się wśród niezwykłego podniecenia.

Drużyna angielska rozczarowała.

Das Spiel war von Anfang an sehr lebhaft und wurde in flottem Tempo geführt. Wie in Warschau, so schossen auch hier die Engländer sehr wenig, was ihnen in der Folge zum Verhängnis wurde. Die Krakauer, die anfangs etwas reserviert auftraten, werden immer besser und übernehmen zeitweise die Initiative. Wislas Angriff ist gut aufgelegt und bedrängt wiederholt das Tor der Engländer. Diese wehren sich nicht immer auf fairste Weise. Das Publikum ist mit den Gästen unzufrieden und gibt dies durch Pfiffe zu verstehen. In der 30. Minute verlässt der verletzte Verteidiger Barber das Spielfeld. Er wird durch Allum ersetzt. Eine Minute darauf vergibt Kopec eine sichere Gelegenheit. In der 43. Minute tritt ein dramatischer Moment ein. Der Schiedsrichter Rutkowski gibt für ein Vergehen im Strafraum der Engländer einen Elfmeter gegen die Gäste. Die Engländer protestieren, aber es bleibt bei dieser Entscheidung. Łyko ist der Exekutor und unter lebhaftem Beifall des Publikums platziert dieser Spieler den Ball in das Heiligtum der Gäste.

In der zweiten Halbzeit sind die Engländer anfangs leicht überlegen, und da sie durch die gut spielende Verteidigung nicht hindurchkommen können, beginnen sie brutal zu spielen. Die Engländer gehen auch zum Hochspielsystem über, was sich übrigens sehr effektvoll auswirkt. In der 30. Minute kommt es zu einem unliebsamen Zwischenfall. Einer der englischen Verteidiger greift einen Wislaspieler (ohne Ball) brutal an, worauf der Schiedsrichter mit einem Freistoß reagiert. Die Engländer protestieren laut und einer ihrer Spieler naht sich dem Schiedsrichter und speit diesen an. Der hierfür vom Spiel ausgeschlossene Spieler will das Spielfeld nicht verlassen. Nach längeren Verhandlungen sehen die Engländer ein, dass sie taktlos gehandelt haben, und das Spiel nimmt seinen Fortlauf. Jetzt ist Wisla wieder die aggressivere Mannschaft und ihre Verteidigung spielt auf Zeit, und können so das bestehende Resultat bis zum Schlusspfiff halten.

Dem Spiel wohnten gegen 10.000 Personen bei.

Uroczystości jubileuszowe krakowskiej Wisły z okazji jej 30-lecia, których protektorat objął Inspektor Armii generał Rydz-Śmigły, miały podniosły charakter. Punktem kulminacyjnym obchodów był mecz piłkarski pomiędzy Wisłą a londyńską drużyną Chelsea. To spotkanie okazało się dla wszystkich obecnych oraz dla wszystkich sympatyków sportu w Polsce sensacją na wielką skalę. Wbrew wszelkim oczekiwaniom krakowianie pokonali angielskich gości 1:0, i to całkowicie zasłużenie.

Mecz od początku był bardzo żywy i prowadzony w szybkim tempie. Podobnie jak w Warszawie, również tutaj Anglicy oddawali bardzo mało strzałów, co w konsekwencji stało się ich zgubą. Krakowianie, którzy początkowo grali dość ostrożnie, prezentowali się coraz lepiej i chwilami przejmowali inicjatywę. Atak Wisły był dobrze dysponowany i wielokrotnie zagrażał bramce Anglików. Ci z kolei nie zawsze bronili się w najczystszy sposób. Publiczność była niezadowolona z postawy gości i wyrażała to gwizdami. W 30. minucie kontuzjowany obrońca Barber opuścił boisko. Zastąpił go Allum. Minutę później Kopeć zmarnował stuprocentową okazję. W 43. minucie doszło do dramatycznego momentu. Sędzia Rutkowski podyktował rzut karny przeciwko Anglikom za faul w polu karnym. Anglicy protestowali, lecz decyzja została podtrzymana. Egzekutorem karnego był Łyko, który przy żywiołowym aplauzie publiczności umieścił piłkę w bramce gości.

W drugiej połowie Anglicy byli początkowo lekko przeważający, a gdy nie mogli przedrzeć się przez dobrze grającą obronę Wisły, zaczęli grać brutalnie. Przeszli także na system gry wysokimi piłkami, co zresztą momentami było bardzo efektowne. W 30. minucie doszło do nieprzyjemnego incydentu. Jeden z angielskich obrońców brutalnie zaatakował zawodnika Wisły (bez piłki), na co sędzia odpowiedział rzutem wolnym. Anglicy głośno protestowali, a jeden z ich graczy podszedł do sędziego i opluł go. Za ten czyn został usunięty z boiska, jednak nie chciał go opuścić. Po dłuższych negocjacjach Anglicy przyznali, że zachowali się nietaktownie, i mecz został wznowiony. Od tego momentu Wisła ponownie była drużyną bardziej agresywną, a jej obrona grała na czas, co pozwoliło utrzymać wynik do końcowego gwizdka.

Mecz oglądało około 10 000 osób.

Po akademji uczestnicy udali się w pochodzie do krypty wawelskiej, gdzie złożyli hold wielkiemu Protektorowi sportu polskiego, Marszałkowi Piłsudskiemu.

Kulminacyjnym punktem uroczystości jubileuszowych był mecz piłkarski, rozegrany z drużyną Chelsea, która w sobotę pokonała repr. Ligi w Warszawie 2:0. Po emocjonującej grze, zawody zakończyły się sensacyjnem i w pełni zasłużonem zwycięstwem Wisły w stosunku 1:0 (1:0) Rozstrzygnięcie przynosi 44-ta minuta. Sędzia dyktuje rzut karny za „rękę" obrońcy. Krok ten wywołuje protesty Anglików, twierdzących, że ręka była nastrzelona. Egzekutorem jest Łyko, który zdobywa zwycięski punkt dla Wisły wśród niebywałego entuzjazmu widzów.

Częste faule Anglików w drugiej połowie gry spowodowane ich grą ciałem, wywołują głośne protesty i gwizdy widzów. W 30-ej minucie dochodzi do niebywalego skandalu. Obrońca angielski fauluje napastnika Wisły bez pilki. Sędzia dyktuje rzut wolny. Nadbiega jeden z Anglików i opluwa sędziego. Wykluczony przez sędziego, nie chce opuścić boiska co wywołuje ogromne podniecenie na widowni. Po kilkuminutowych pertraktacjach winny zajścia opuszcza wreszcie boisko i sędzia prowadzi dalej zawody.

Analizując grę Anglików, należy zaznaczyć, że zademonstrowali oni grę równą, technicznie bez zarzutu, jednak mało błyskotliwą i stąd nie podobali się publiczności.

Widzów zebrało się przeszło 10.000.

Angielska drużyna zawodowa Chelsea Londyn zaprezentowała się podczas swojej podróży po Polsce w niedzielę w Warszawie i w poniedziałek w Krakowie. Na oba mecze przybyło łącznie 30 000 widzów, którzy w żadnym stopniu nie byli usatysfakcjonowani grą angielskich profesjonalistów. Podczas gdy niedzielny mecz przeciwko słabej polskiej reprezentacji udało się wygrać mało przekonująco 2:0, Anglicy musieli w poniedziałek w meczu z Wisłą Kraków ponieść zasłużoną porażkę 0:1.

Chelsea Londyn w Polsce

Niezbyt entuzjastycznie zareagowało ogółem 30 000 widzów, którzy w Warszawie i Krakowie oglądali angielską zawodową drużynę Chelsea Londyn w dwóch meczach piłkarskich. W Warszawie Anglicy pokonali niezbyt silną polską drużynę reprezentacyjną 2:0, przy czym bramki padły na początku meczu i tuż przed jego zakończeniem. Zwycięstwo to jednak w żadnym wypadku nie było przekonujące.

Dzień później Chelsea poniosła zasłużoną porażkę 0:1 (0:1) w meczu z Wisłą Kraków.

Spotkanie Wisły z Chelsea będzie niewątpliwie największą atrakcją polskiego sportu. Po raz pierwszy w odrodzonej Polsce gościć będziemy bowiem reprezentantów piłkarstwa angielskiego i występ zawodowców angielskich stanowić będzie doskonałą oprawą jubileuszu zasłużonego klubu.

Chelsea, jeden z najlepszych zawodowych klubów angielskich z pierwszej ligi wyraziła już zasadniczo zgodę na przyjazd do Polski w dn. 21-24 maja br. w celu rozegrania meczu z Wisłą z okazji 30-lecia istnienia klubu krakowskiego. Chelsea, która jest zaproszona do Rosji w pierwszej połowie maja dla rozegrania tam meczu z reprezentacją Sowietów w Leningradzie i Moskwie, zatrzymałaby się w Polsce w drodze powrotnej.

Jechaliśmy do mglistego Londynu uzbrojeni w potężne rekomendacje do sekretarzy-menagerów Sunderlandu, Arsenalu i Chelsea, a więc trzech największych i najpopularniejszych drużyn zawodowych angielskich. Słyszeliśmy na kontynencie bardzo dużo o olbrzymich trudnościach nawiązania kontaktu z klubami angielskimi i można sobie wyobrazić nasze zdziwienie, gdy na samą tylko zapowiedź wizyty dziennikarza polskiego, bez przedstawiania listów rekomendacyjnych, otrzymaliśmy z Sunderlandu, Arsenalu i Chelsea zaproszenia na mecze o mistrzostw i to do loży zarządu.

Wolves, dokąd trzeba było jechać z środka miasta półtorej godziny autobusem, Arsenal spotkyał się z Portsmouth, podczas gdy Chelsea gotowała się do meczu z Evertonem, który według zdania znawców miał być najciekawszym. W międzyczasie pertraktacje, jakie prowadzi Wisła krakowska, o sprowadzenie jednej z drużyn zawodowych do siebie, zaczęły się konkretyzować i Chelsea, jedna z najgłośniejszych drużyn I Ligi zgodziła się przyjąć zaproszenie klubu krakowskiego. Zadzwoniliśmy więc na boisko Chelsea i zapowiedzieliśmy tam swą wizytę.

Londyn posiada kilkanaście drużyn zawodowych, z których kilka gra w pierwszej lidze. Noszą one przeważnie nazwy podobne do dzielnic, w których znajdują się ich boiska. . Dzielnica londyńska liczy zresztą niejednokrotnie więcej mieszkańców, niż Kraków i Lwów razem wzięte. Londyn liczy obecnie ponad 8 miljonów mieszkańców, a więc więcej, niż Holandja, czy Belaja. Chelsea podobnie, jak Sunderland, czy Wolves, czy West Ham, czy też Brentford są więc typоwymi reprezentantami poszczególnych przedmieść Londynu i posiadają stałą publiczność, która chodzi jedynie na mecze swych sympatyków.

Klub zawodowy w Anglji kierowany jest przez jednego człowieka, noszącego tytuł menagera-sekretarza, który jest właściwie jego naczelnym dyrektorem. Rola jego nie ogranicza się tylko do strony sportowej. Musi on dbać przedewszystkiem o dobrą pozycję materjalną klubu, gdyż nie zapomnijmy, iż jest on najczystszą spółką akcyjną. Do menagera Chelsea p. Knightona, który zaprosił nas na szkockie wisky udaliśmy się z przedstawicielem londyńskim PAT'a drem Litauerem. Menager Chelsea przyjął nas bardzo gościnnie i po "trinknięciu" wisky, zaczęliśmy słuchać uważnie jego opowiadania.

Jutro - powiedział on - zaproszę pana na mecz Chelsea-Everton, który posiadać będzie bardzo duże znaczenie dla obydwóch klubów, stąd też i gra będzie bardzo zacięta. Proszę jednak zostawić wszystkie pojęcia i sądy footballu kontynentalnego u siebie w hotelu. To, co pan zobaczy u nas, będzie prawdziwym footballem angielskim, który w oczach „znawcy" kontynentalnego wygląda zawsze bardzo dziwnie.

Byłem z drużynami angielskimi na kontynencie kilkakrotnie. Raz jeden tylko przegraliśmy tam mecz. Inni mieli od nas mniej szczęścia.

Znam nawet bardzo wysokie porażki naszych drużyn. Nie można jednak na podstawie tych wyników sądzić o footballu angielskim. Jeśli pan zobaczy, z jaką ambicją i zażartością toczy się tutaj gra o mistrzostwo, zrozumie pan z łatwością, dlaczego drużyny angielskie traktują często tournée kontynentalne jako wypoczynek i grają tam nieraz dla przyjemności. Jeśli chodzi o mnie, to jestem temu zawsze przeciwny i drużyna, z którą wyjeżdżam, musi grać na kontynencie również bardzo ambitnie.

Słabe wyniki są też czasami spowodowane nieodpowiedniem odżywianiem. W tem nawet znajduję głównie źródło też niepowodzeń, gdyż brak jedzenia, do którego gracz jest przyzwyczajony, odbija się zawsze w fatalny sposób na jego kondycji fizycznej.

Pytamy naszego rozmówce zkolei, czy widział w Londynie mecze Austrji, Francji, Włoch i Niemiec:

Oczywiście. Kilka z nich nawet odbyło się na naszem boisku. Pierwszy mecz z Austrją zrobił w Londynie bardzo duże wrażenie. Goście przeszli ambicją to wszystko, co można od nich było oczekiwać. Gra Austrjaków, poza całym szeregiem plusów, posiadała też olbrzymi minus. Mianowicie widziałem tam akcje indywidualne oparte na olbrzymim wysiłku fizycznym. Ażeby piłkę doprowadzić np. z punktu A do B, u nas potrzeba, by było na to conajmniej czterech graczy. W drużynie austrjackiej robił to natomiast jeden piłkarz. Żadna z naszych drużyn, które posiadają bardzo ciężki 8 miesięczny sezon, nie wytrzymałaby tego. Wynik 3:2 dla (dla Anglji) okupiony był tak wielkim wysiłkiem fizycznym, iż jestem przekonany, że w ciągu kilku dni drużyna austrjacka nie byłaby zdolną do rozegrania żadnego meczu, podczas gdy nasi gracze w trzy dni później mieli już ciężkie zawody o mistrzostwo, które dla nich posiadały znacznie większe znaczenie od spotkania z Austrją. Gra Francuzów przypominała nam szampan....

Piłka wylatywała co chwilę do góry, jak korek po otwarciu butelki. Nie była to żadna klasa. Zupełnie dobrze grali natomiast Włosi. Szkoda jedynie, iż byli brutalni. W meczu międzynarodowym nie trzeba grać na wynik w podobnie bezwzględny sposób, jak na meczu o mistrzostwo. Tu trzeba przedewszystkiem pokazać klasę, a kopaniną po nogach nikt jej jeszcze nie udowodnił. Mimo to Włosi zostawili tu bardzo dobre wrażenie, lepsze nawet może niż Austrjacy

Przejdźmy teraz do Niemców.

Zdziwię Pana, jeśli powiem, iż najlepszą drużynę na kontynencie, z tych jakie tu widziałem, posiadają Niemcy. Grają oni footballem najbardziej zbliżonym do angielskiego, tak, że obserwując ich grę miałem wrażenie obecności na meczu dwóch miejscowych klubów. Znam football niemiecki dość dobrze, gdyż bawiłem z drużynami angielskiemi w Berlinie, Mannheimie, Hamburgu i innych miastach kilkakrotnie. Postęp, jaki zrobiła piłka nożna niemiecka, jest kolosalny. Pytamy zkolei p. Knightona o jego klub?

- Chelsea zrezygnowała już parę tygodni temu z mistrzostwa. Mamy lokatę w środku tabeli i mało troszczymy się o to, czy będziemy o parę miejsc wyżej, czy też niżej? W roku bieżącym Sunderland od samego początku uciekł nam i dziś posiada tak wielką przewagę punktów nad pozostałymi klubami, iż trudno przypuścić, ażeby ktokolwiek mógł go dogonić. Z tego też powodu cała nasza uwaga skierowana została na puhar Anglji, gdzie dojście do finału, czy nawet półfinałów posiada w Anglji większe nawet znaczenie, niż zdobycie mistrzostwa. Drużyna nasza przeszła już szczęśliwie pięć rund eliminacyjnych i posiada bardzo duże szanse na wejście do ćwierćfinałów.

Mecze o mistrzostwo w obecnem końcowem stadjum są zresztą nawet mniej dochodowymi od rozgrywek puharowych. Każda runda o puhar przynosi nam około 5.000 funtów; (130.000 zł.) podczas gdy mecz o mistrzostwo zaledwie jedną trzecią tej sumy. System gry o puhar jest poza tem zupełnie odmienny od tego, jakie się widzi na meczach o mistrzostwo i dlatego też nie możemy jednocześnie gonić za dwoma zającami.

Pytamy następnie o bliższe wiadomości na temat sensacyjnego przyjazdu Chelsea do Krakowa na jubileusz 30-lecia istnienia Wisły?

W połowie maja drużyna nasza uda się na kontynent w celu odbycia tam tournée. Mamy dwa zaproszenia. Jedno do Rosji Sowieckiej, drugie do Szwecji. W chwili obecnej przeprowadzamy pertraktacje o wyjazd do Rosji, gdzie mamy rozegrać aż pięć meczów: w Leningradzie, dwa w Moskwie, Charkowie i Kijowie. Wszędzie przeciwnikami naszymi będą reprezentacje, przyczem dwukrotnie spotkamy drużynę reprezentacyjną Sowietów. Do Leningradu pojechalibyśmy statkiem, z powrotem zaś wrócimy koleją, zatrzymując się w Krakowie. Ze względu na to, iż mamy w Rosji zakontraktowanych pięć spotkań, więc też w Polsce poza meczem w ramach jubileuszu Wisły grać więcej nie możemy. W ten sposób rozegralibyśmy w sumie sześć spotkań. Graczy przemęczać zaś nie chcemy.

Pytamy niedyskretnie o warunki meczu w Krakowie?

Jak już reprezentantowi Wisły, który przyjechał specjalnie do Londynu, zaznaczyliśmy, nie mamy zamiaru zarabiania na meczu tym pieniędzy. Chodzi nam jedynie o pokrycie kosztów przejazdu koleją, zapewnienie utrzymania w drodze i na miejscu, oraz posiadanie pewnej sumy pieniędzy na wydatki osobiste graczy. Rzecz oczywista, iż w zamian chcemy jechać i mieszkać tylko w pierwszorzędnych warunkach.

Czy wyjazd do Rosji jest już pewnym?

Niezupełnie. Prowadzimy obecnie pertraktacje za pośrednictwem naszego przedstawicielstwa z rządem sowieckim w sprawie wywozu dewiz i tylko po otrzymaniu całkowitego uwzględnienia naszych warunków wyjazd ten zaakceptujemy.

Czyli, że do Krakowa przyjazd panów jest również niepewnym?

- Nie. Tu sytuacja wygląda inaczej. W wypadku, gdy wyjazd do Rosji nie dojdzie do skutku, przyjmiemy zaproszenie do Szwecji, które tu trzymamy, jako rezerwę. W tym wypadku jedynie zwrócimy się do Wisły, by nam zorganizowała w Polsce jeden lub dwa dodatkowe mecze, gdyż w Szwecji mamy kontrakt tylko na trzy spotkania. Zaproszeni jesteśmy również i do Kopenhagi, tak, że w wypadku odpadnięcia Rosji, co jest możliwem, ułożylibyśmy nasze tournée w ten sposób, iż gralibyśmy w Danji, Szwecji i Polsce.

Z ilu osób składać się będzie ekspedycja panów?

Pojedzie około 18 graczy, dwóch kierowników i jeden masażysta. Drużyna nasza posiadać będzie wszystkich internacjonałów. Graczy, jakich zobaczy Kraków, kupiliśmy mniej więcej za 38.000 funtów szterlingów, a więc około 1.000.000 zł.

P. Knighton zaprasza nas w zakończeniu na mecz Chelsea-Everton, gdzie obiecuje przedstawić graczy, pokazać urządzenia na stadjonie, opowiedzieć o treningu i prawdziwej angielskiej grze w piłkę nożną.

Napiszemy o tem w następnej korespondencji.

Na konferencji tej ustalono definitywnie warunki, na których Chelsea przyjedzie do Polski. Klub angielski rozegra w Polsce dwa mecze w dniach 23 i 24 maja br.

Miejsce odbycia meczu w dniu 23 maja nie zostało jeszcze ustalone, natomiast mecz w dniu 24 maja odbędzie się w Krakowie, a to w związku z uroczystościami jubileuszu 30-lecia Wisły.

Będzie to pierwszy występ angielskiej drużyny piłkarskiej w Polsce Niepodległej.

Wisla Chelsea London ????

Wie die polnische Presse meldet, fand am Donnerstag in London eine konferenz zwischen der Leifung des Londoner Professionalvereins Chelsea und einer Delegation der krakauer Wisla bestehend aus Dr. Obrubanski und Redakteur Hauptmann statt.

Auf dieser Konferenz wurde festgelegt, daß Chelsea am 23. und 24. mai zwei Spiele in Polen austrägt, und zwar spielen die Londoner am 24. Mai gegen Wisla anläßlich des 30 jährigen Bestehens des Krakauer Klubs.

Nadchodzą Anglicy!

Wisła Chelsea Londyn ????

Jak donosi polska prasa, odbyła się konferencja pomiędzy kierownictwem londyńskiego klubu zawodowego Chelsea a delegacją krakowskiej Wisły w składzie dr. Obrubanski i redaktor Hauptmann.

Na tej konferencji ustalono, że Chelsea zagra w Polsce dwa mecze 23 i 24 maja, 24 maja londyńczycy zagrają z Wisłą z okazji 30-lecia krakowskiego klubu.

W ogólności Anglicy nie lubią wyjeżdżać na kontynent. Nie mają tu właściwie czego szukać, wszak grają bezsprzecznie lepiej, a poza tem narazić mogą tylko swych graczy na kontuzje, na wykończenie, a przecież ich zawodnicy przedstawiają dla klubów każdy z osobna wartość ponad 100.000 zł.

Skoro jeszcze spostrzeżemy, iż tylko obok Chelsei wyjeżdża w tym roku na kontynent 4 drużyny angielskie (mamy na myśli tylko I. ligę, a nie słabe zespoły II. ligi), a mianowicie Everton do Niemiec (jako sparingowy partner dla jedenastki olimpijskiej Niemiec). Middlesbrough do Norwegji, Liverpoll do Pragi i Zagrzebia - to zrozumiemy doniosłość inicjatywy krakowskiej Wisły, która sprowadza przeciwnika znanego ze swej najładniejszej gry w Anglji i całym świecie. Zresztą największa agencja niemiecka, pisząc o wyjeździe na kontynent Chelsei, pisze o sławie tej drużyny w nast. słowach: Manschaft berühmt als eine der schönstspie lenden Mannschaften des Inselreiches (Drużyna znana jako jedna z najlepiej grających drużyn w królestwie wyspiarskim - przyp. HW). W tych warunkach uznać należy, iż mecze Chelsei z drużynami polskiemi będą największem wydarzeniem tegorocznego sezonu sportowego w naszym

W dn. 24 maja b.r. obchodzić będzie najstarszy krakowski Klub Sportowy T.S. Wisła jubileusz 25 lecia swego istnienia. Zorganizowany w tym ?? komitet jubileuszowy wygotował program uroczystości. Protektorat nad uroczystościami jubileuszowemi objął protektor klubu, Generalny Inspektor Armji gen. Edward Śmigły Rydz. Jednym z najciekawszych punktów programu będzie niewątpliwie mecz Wisły ze słynna drużyną angielskiej ligi zawodowej, Chelsea, która w dzień poprzedni grać będzie mecz z reprezentacją Polski w Warszawie.

Skład drużyny Chelsei

Drużyna Chelsei przyjeżdża nast. składzie: Bramkarz: Woodley, obrona: O’Hare i Barber, pomoc: Mitchel, Craig i Miller, atak: Spence, Burgess, Mills, Gibsch i Barraclough. To jest ten sam skład, w którym Chelsea zakończyła swój sezon ligowy. Bramkarz Woodley, jeden z największych talentów Anglji, brany jest pod uwagę przy zestawianiu reprezentacyj państwowych i niezawodnie w roku przyszłym bronić będzie barw swego kraju.

Para obrońców należy do najlepszych w lidze angielskiej. Pomocnik Mitchel, Irlandczyk z pochodzenia, wielokrotny internacjonał. Craig, kapitan drużyny, Szkot, grał w słynnym meczu Szkocja - Anglja, który zakończył się zwycięstwem Szkotów w Wembley 5:2. Miller, lewy pomocnik, grał w meczu Anglja - Szwecja w r. 1923.

Prawoskrzydłowy Spence grał ostatnio przeciw ?? i Belgji. Burgess, znakomity łącznik, zakupiony z klubu Sheffield Wednesday, Mills, wielokrotny internacjonał (przeciw Włochom i Szwajcarji), Gibson, pierwszorzędny lewy łącznik, zakupiony z Bolton Wanderers, jeden z najlepszych graczy na tej pozycji w Anglji.

W ostatnich sześciu meczach Spence strzelił 6, Mills 5, a Burgess 4 gole. Rezerwowi: pomocnik Allum grał 20 razy w pierwszej drużynie w tym roku, dalej napastnicy Szkoci Argue, Cheyne oraz Chitty grali również często w pierwszej drużynie w tym roku. Przedsprzedaż biletów na mecz Chelsei w Krakowie już się rozpoczęła. W Małopolsce i na Śląsku będzie można zakupić bilety w biurze podróży Cooks i w Orbisie.

Chelsea, słynny klub piłkarski z Londynu, odbędzie tournée do Polski, gdzie rozegra dwa mecze. Zagra przeciwko Wiśle, klubowi, który ma reprezentować Polskę na Igrzyskach Olimpijskich.

W najbliższych paru dniach przedsprzedaż zostanie zakończona, poczem sprzedawać się będzie bilety po cenie, jak przy kasie, tj. droższej o 50 proc. od ceny w przedsprzedaży. Należy przeto we własnym interesie zaopatrzyć się w bilety jak najwcześniej w miejscach przedsprzedaży, w firmach wymienionych na afiszach.

Program uroczystości jubileuszowych jest następujący: godz. 9'ta msza godz.10-hołd w krypcie, godz. 11 - akademja w klubie społecznym. Trybuny pomieszczą 12,0000 ludzi.

W poprzednich korespondencjach pisaliśmy już o Chelsea i historii tego klubu. Teraz przedstawiamy jej graczy i wyniki. Chelsea jest obok Arsenalu drużyną grającą najczyściej technicznie. W roku bieżącym Chelsea zdecydowała się poświęcić rozgrywkom o puchar Anglii. Zaniedbała zupełnie mistrzostwa i w chwili, gdy w lutym, obok Arsenalu, była najbardziej typowana na finalistę pucharu, zajmowała w tabeli mistrzowskiej obok Blackburn Rovers i Aston Villi jedno z ostatnich miejsc.

Chelsea jednak powinęła się noga, i we wcześniejszym finale o puchar przegrała z Fulham. Z powodu mgły nie przeprowadzono tej rozgrywki w wyznaczonym terminie, a później Chelsea, grając z Fulham trzy dni po ciężkim spotkaniu z Evertonem, zakończonym kontuzją czterech najlepszych swoich graczy, nieoczekiwanie przegrała.

Teraz klub skierował cały swój wysiłek na poprawienie lokaty w mistrzostwie. Finisz Chelsea był po prostu niezwykły. W ciągu dwóch miesięcy rozegrała ona 12 meczów o mistrzostwo, przegrywając zaledwie jeden. Resztę wygrała lub też zakończyła wynikiem nierozstrzygniętym. Nawet Arsenal, po zdobyciu pucharu Anglii, zdołał na swoim boisku osiągnąć z Chelsea tylko wynik nierozstrzygnięty 1:1.

W ten sposób Chelsea z 20. miejsca wspinała się coraz wyżej, zatrzymując się na 8. lokacie. Arsenal zdobył 6. miejsce i posiada zaledwie 2 punkty więcej od Chelsea. To też było powodem, dla którego Londyńczycy palmę pierwszeństwa przyznali ostatnio nie Arsenalowi czy Sunderlandowi, lecz Chelsea. Sunderland znajdował się pod koniec sezonu w tak słabej formie, iż przegrał 1:3 z Leeds United, drużyną, którą Chelsea z łatwością pokonała.

Chelsea przybywa do Polski w swoim najlepszym składzie. Bramkarz Woodley jest jednym z największych talentów piłkarskich. Wspaniale zbudowany, przypomina do pewnego stopnia Görlitza, dawnego reprezentacyjnego bramkarza Polski. Znany jest przede wszystkim ze swoich energicznych interwencji przed bramką i rzadko kiedy dopuszcza napastnika do strzału z kilku metrów. Zdaniem wielu znawców piłkarskich Anglii, gra on lepiej od Sagara, który bronił bramki angielskiej podczas ostatniego tournee po kontynencie.

Obrona: O'Hare i Barber przypominają już zewnętrznym wyglądem obronę Arsenalu. Lewy obrońca Barber jest podobnie zbudowany jak Hapgood. Jeden i drugi jest łysy i krępy. Specjalnością Barbera jest rozbijanie ataków, podczas gdy O'Hare je „wykańcza". Barber odznacza się tym, iż nawet w najbardziej trudnej sytuacji nie kopie piłki na oślep, lecz podaje ją do partnera.

W pomocy gra tylko jeden Anglik, Miller. Craig (środek) jest Szkotem, za którego Chelsea zapłaciła 6 000 funtów (około 165 000 zł). Był on w swoim czasie najlepszym graczem szkockim i grał w słynnym meczu Anglia–Szkocja, który zakończył się zwycięstwem tej ostatniej 5:2. Mitchell (prawy) jest Irlandczykiem i w reprezentacji Anglii grał kilkakrotnie. Dodajemy tu, że Miller również nosił na sobie białą koszulkę reprezentanta Anglii.

Atak, który na początku sezonu był piętą achillesową tej drużyny, zgrał się dopiero z początkiem wiosny i od marca był najlepszym, obok ataku Arsenalu. Prawa jego strona, Spence–Burgess, jest ze sobą bardzo zgrana. Rozdzielając tych dwóch graczy i przydzielając Spence’owi w reprezentacji Anglii Cunliffe’a, którego ten zupełnie nie rozumiał, odebrano Spence’owi 90% jego możliwości. Burgess kosztował Chelsea 5 500 funtów i został nabyty w ciągu sezonu z Sheffield Wednesday.

Środek napadu, Mills, typowy przebojowiec, odznaczający się doskonałym strzałem i biegiem, jest jednym z najbardziej znanych graczy angielskich. Grał on w pamiętnym meczu przeciw Włochom w Londynie, który zakończył się porażką drużyny faszystowskiej i... okulawieniem sześciu Anglików.

Lewy łącznik, Gibson, naszym zdaniem, jest największą gwiazdą tej drużyny. Jest świetnym technikiem i posiada niebywały zmysł kombinacyjny, podając piłkę zawsze tam, gdzie się najmniej jej oczekuje. Zakupiony z Bolton Wanderers kosztował Chelsea istną fortunę. Lewoskrzydłowy Barraclough uzupełnia wreszcie tę drużynę fenomenów.

Angielscy piłkarze przybędą dziś do Warszawy.

Warszawa, 10 maja (A. Sz.). Przyjazd angielskiej drużyny piłkarskiej Chelsea (Londyn), która w sobotę grać będzie w Warszawie z reprezentacją Polski, nastąpi definitywnie w czwartek o godz. 19:43. Goście angielscy zamieszkają w Warszawie w Hotelu Europejskim, a przypuszczalnie w piątek odbędą trening kondycyjny.

Gracze polscy zjadą do Warszawy w piątek i zamieszkają w Hotelu Royal. Opiekę nad graczami sprawować będą panowie Kaluza i pułkownik Loth. Na meczu obecny będzie ambasador angielski. Po meczu gracze angielscy wyjadą wieczorem do Krakowa na niedzielny mecz Wisła–Chelsea.

Na mecz sobotni reprezentacja Polski–Chelsea (Londyn) wyznaczony został jako sędzia główny dr Lustgarten z Krakowa, a jako sędziowie liniowi panowie Kaliński i Frank.

Wilimowski nie będzie grał w reprezentacji Polski na sobotnim meczu z Chelsea, gdyż zarząd PZPN wydał oświadczenie, iż zdyskwalifikowany zawodnik nie powinien bronić barw państwowych. Zamiast niego na lewym łączniku grać będzie God z Śląska.

Zarząd TG Sokół postanowił delegować na jubileusz Wisły w niedzielę w Krakowie panów Kępalskiego, Drewniaka i Rokitę. Ze strony PZPN jadą panowie Bończa-Uzdowski, pułkownik Glabisz, pułkownik Żołędziowski i inżynier Przeworski.

Jutro, w niedzielę, ten sam angielski zespół zmierzy się z Wisłą Kraków. Biorąc pod uwagę duże zainteresowanie, jakie ta gra również wzbudzi, trybuny Placu Wisły w Krakowie zostaną znacznie rozszerzone, dzięki czemu wejście jest nadal przyznawane dla wielu widzów. Specjalny pociąg wyjedzie z Katowic na to wydarzenie w Krakowie.

--- Jutro, w niedzielę, ten sam angielski zespół zmierzy się z Wisłą Kraków. W związku z dużym zainteresowaniem, jakie wzbudzi również ta gra, trybuny Placów Wiślanych w Krakanie zostały znacznie powiększone, dzięki czemu część widzów może jeszcze wejść. Na to wydarzenie kursuje specjalny pociąg z Katowic do Krakowa.

Mecz wzbudził w Krakowie, tak samo jak w Warszawie olbrzymie zainteresowanie. Wykorzystali to jacyś sprytni kombinatorzy, którzy próbowali sprzedawać bilety fałszywe, przedczem należy przestrzec publiczność.

Towarzystwo Sportowe Wisła prosi również widzów o wcześniejsze zajmowanie miejsc na boisku. Spodziewany jest tłumny udział publiczności, wcześniejsze przybycie ułatwi więc nie tylko pracę organizatorom, ale leży również we własnym interesie widzów.

Również prawoskrzydłowy Spence występował ostatnio w barwach swego klubu przeciwko Austrji i Belgji. Pozatem w Krakowie wystąpi Burgess, łącznik zakupiony za zawrotną, jak na nasze stosunki, sumę 40 tys. funtów szterl. z klubu Sheffield Wednesday. Anglicy przyjeżdżają do Polski w następującej obsadzie: bramkarz Woodley, obrona O'Hoare i Barber, pomoc Mitchel, Craig i Miller, atak Spence, Burgess, Mills, Gibsch i Barraclough, oraz rezerwowi Allum (pomoc). Argue, Cheyne i Chitty (atak).

Wisła Kraków Chelsea 1-0 (1-0)

Nach dem Wechsel beginnt die Wisła erneut mit tapferen An griffen, aber die Engländer spielen jest sehr hart und schließlich muß einer ihrer Spieler jogar den Platz verlaffen, was nicht ohne Protest abgeht. Obwohl die Engländer, in den letten wangia Minuten mit nur zehn Mann spielen, sind sie jebt die überlegene Partei und versuchen um jeden Breis den Ausgleich, ohne daß er ihnen jedoch gelingt. Das Spiel bleibt bis zur lebten Minute außerst spannend, aber die Hintermannschaft der Krakauer ist ab folut auf ihrem Posten und fann in aufopfernder Arbeit den 1:0 Vorsprung der Krakauer halten. Dem Spiel, das von Rutkowski sehr objektiv geleitet wurde, wohnten 7000 Zuschauer bei.

Wczoraj w Krakowie sensacją był jubileuszowy mecz Wisły przeciwko Chelsea. Jeśli zakładano, że Anglicy spotkają słabszego przeciwnika w Krakowie i zademonstrują swoją wyższość, to w Wiśle mile się zaskoczono. Tym bardziej, że Kraków musiał się obejść bez Artura i Kotlarczyka! W sobotę grał już w reprezentacji. Wbrew wszelkim oczekiwaniom Kraków od początku grał bardzo spokojnie. W pierwszych minutach są przed bramką przeciwnika. Nawet gdyby Anglicy natychmiast rozpoczęli kontratak, Wiślacy nie daliby się im oszukać. Choć przewaga angielska trwała jakiś czas, dzięki doskonałej pracy obrony Wisły nikt nie zdołał zdobyć bramki. Po około dziesięciu minutach Kraków znów znalazł się pod bramką Chelsea, strzał Łyko, a angielska obrona mogła tylko wybić piłkę na rzut rożny, który nie został jednak wykorzystany. Anglicy kontratakują i zdobywają rzut rożny, który również jest nieudany. Artur musi opuścić pole gry. Jego nieobecność jest początkowo zauważalna w ataku Krakowian, ale szybko odzyskują oni dawny balans, gra ponownie się wyrównuje, aż wreszcie pod koniec drugiej połowy Wisła nieznacznie zyskuje przewagę. Tuż przed końcem pierwszej połowy angielski napastnik ponownie przedarł się, ale strzał lewego skrzydła był niecelny. Wkrótce następuje przełom w Krakowie. W największym niebezpieczeństwie angielski obrońca zatrzymuje piłkę ręką. Łyko wykonuje rzut karny. Piłka ląduje w siatce przy wiwatach zawodników i widzów. Wisła prowadzi 1-0! Natychmiast następuje zmiana stron.

Po zmianie Wisła znów zaczęła odważne ataki, ale Anglicy grali bardzo ostro i ostatecznie jeden z ich zawodników musiał nawet zejść z boiska, co nie obyło się bez protestów. Chociaż Anglicy grali tylko z dziesięcioma zawodnikami w ciągu ostatnich kilku minut, teraz są partią dominującą i próbują wyrównać, lecz bez powodzenia. Mecz pozostaje niezwykle emocjonujący do ostatniej minuty, ale obrońcy Krakowa są od teraz na swoim posterunku i dzięki ofiarnej pracy zdołali utrzymać prowadzenie krakowian 1:0 . W meczu, który bardzo obiektywnie poprowadził Rutkowski, wzięło udział 7 tysięcy widzów.

Pomimo, iż jeszcze nas dzieli kilkanaście dni od występów słynnej drużyny angielskiej Chelsei w Krakowie, zainteresowanie temi zawodami przewyższa wszystko, co dotąd widzieliśmy w Krakowie. Wszystkie niemal trybuny już zostały rozkupione tak, iż Towarzystwo Sportowe Wisła czuje się zmuszone rozbudować swoją trybunę, a ponadto dostawić setki krzeseł na bieżnię.

Tak samo olbrzymi pokup jest na miejsca stojące, gdyż każdy już się orjentuje, iż niezależnie od ceny biletów, którą oznaczono przy kasie na 3 zł., uchodzi za pewnik, iż wszystkie bilety zostaną wykupione, ponieważ boisko Wisły może pomieścić tylko około 10.000 widzów.

Zjazd z prowincji zapowiada się niezwykle licznie, dyrekcja kolei uruchamia pięć pociągów popularnych na ten dzień do Krakowa, szczególnie z Górnego Śląska, Bielska, Żywca, Oświęcimia, Chrzanowa, Rzeszowa, Tarnowa, Sosnowca, Wadowic itp. Pragnący zakupić bilety, winni uczynić to najwcześniej i zaopatrzyć się w nie w oddziałach „Orbisu” lub biura podróży Cooka, gdyż zachodzi wielkie prawdopodobieństwo, iż biletów wogóle nie dostaną.

Niemniejsze zainteresowanie panuje dookoła meczu w Warszawie, dokąd wybiera się również wielka ilość osób z innych znowu stron Polski. Doskonała forma Chelsei, słynnej z tego, iż nie została do tej pory pokonaną przez żaden zespół kontynentalny i zapowiedź jej managera p. Knightona, iż pragnie pokazać swoją drużynę grającą tak, jak walczy o mistrzostwo w Londynie, sprawiają, iż mecze Anglików w Warszawie i Krakowie są przedmiotem rozmów nietylko sportowców. Na mecz wybiera się bowiem wielka ilość osób, które dotychczas nie widziały wogóle meczu piłki nożnej.

Przedsprzedaż biletów po zniżonych cenach trwać będzie tylko do środy włącznie. Od piątku (we czwartek przypada święto) bilety będą sprzedawane tylko po pełnej cenie t. J. o 50 proc. wyższej od normalnych. Ze względu na ewentualność wyprzedania biletów radzimy zaopatrywać się w nie jaknajwcześnie w przedsprzedaży. Początek zawodów w niedzielę o godz. 5.30 popoł. na boisku Wisły,

Pociągi popularne ze Śląska na mecz Wisła-Chelsea.

Katowice, 18 maja (Kl). Niezwykłe zainteresować nie wywołuje również na Śląsku występ słynnej drużyny angielskiej Chelsea w Krakowie z drużyną Wisły. Nie dziwnego, wszak Śląsk to największy w kraju ośrodek piłkarski, gdzie społeczeństwo lubi ten sport i zna się na nim. To też spodziewany jest wyjazd ze śląska wycieczki około 2000 osób na niedziel; do Krakowa.

Celem umożliwienia licznym miłośnikom piłkarstwa na Śląsku oglądania tego meczu, urządza Liga Popierania turystyki łącznie z biurem podróży Or bis w Katowicach specjalne pociągi popularne da Krakowa na niedzielę 2i maja.

Trybuna środkowa, jak i boczna (prawa) są już ukończone i prezentują się dla sportowca znacznie lepiej i praktyczniej, ani żeli było poprzednio, kiedy potężne filary i słupy nie pozwalały śledzić w całej pełni przebiegu zawodów. Akademja zapowiedziana jest na niedziele godz. 11-tą w Klubie Społecznym (Rynek gł. 25), na którą wstęp jest bezpłatny. Ponadto nakładem Tow. Sport. „Wisła“ ukaże się broszura, omawiająca historję Wisły oraz ważniejsze w jej 30-letniej pracy wydarzenia.

Pisma szwedzkie roją się od artykułów, omawiających wspaniałą grę Chelsei, która wzbudziła podziw dla angielskiego foot ballu w Szwecji. Na meczu Anglików w Sztokholmie była obecną także para królewska. Anglicy przyjeżdżają do Warszawy we czwartek, dnia 21 b. m. o godz. 7.55 rano i zamieszkają w hotelu „Polonia“. Przypominamy, iż początek zawodów Chelsea—Wisła wyznaczone na niedzielę, godz. 5.30 popołudniu na boisku Wisły, a ze względu na spodziewany natłok radzimy zakupić bilety po tańszych cenach w przedsprzedaży.

Podobnie żywy ruch na bilety zapanował i w Krakowie, gdzie wszystkie miejsca przedsprzedaży są dosłownie oblegane przez nabywców. Ze względu na szczupłe rozmiary boiska „Wisły” w porównaniu ze stadjonem warszawskim, należy się spieszyć z zakupem, gdyż może biletów za braknąć. Pozostała ich reszta jest w dalszym ciągu do nabycia, jest przytem i drobna część miejsc siedzących. Cena biletów normalna.

Ze względu na to, że pojawiły się fałszywe bilety, należy we własnym interesie zakupywać je tylko w miejscach sprzedaży, wymienionych na afiszach.

Początek meczu na boisku Wisły o godz. 5.30 popołudniu. Wisła wystąpi w składzie najsilniejszym, wzmocnionym nowemi nabytkami (Szewczyk i Sitko). Główny mecz poprzedzi o godz. 3.45 mecz juniorów Wisły z reprezentacyjną drużyną gimnazjum IX, jako tego, do którego uczęszczali jako uczniowie założyciele dzisiejszej Wisły. Drużyna gimnazjum IX należy do najsilniejszych W Krakowie i liczy wielu dobrych graczy.

Z okazji 30-letniego jubileuszu ukazała się nakładem „Wisły” broszura, która w licznych artykułach omawia historję klubu i przynosi wiele zdjęć do tej pory niereprodukowanych. Broszury są do nabycia w Ośrodku Propagandy LOPP (Pierackiego 1), oraz w F-mie Voigt (Florjańska 47)

Poprzedzeni sławą zwycięstw nad Szwedami, oraz nad reprezentacją Polski w Warszawie, Anglicy przybyli do Krakowa jako zdecydowani faworyci. Liczono sią z wysoka porażką Wisły, tembardziej, ze kontuzjonowany na meczu z Garbarnią Artur nie miał grać, a Kotlarczyk I zmęczony sobotnim meczem z Anglikami i nie rokował tak świetnej gry jak zwykle. Od wczesnych godzin popołudniowych tłumy widzów ciągnęły na boisko Wisły, odrestaurowane po zeszłorocznym huraganie Wisła przewidując tak wielki napływ publiczności, zorganizowała pierwszorzędnie, tak, że każdy z widzów kierowany był natychmiast na swoje miejsce. Mimo olbrzymiej liczby publiczności, obliczanej na 15.000 osób. wszyscy znaleźli swe miejsce na długo przed rozpoczęciem meczu.

Boisko Wisły przybrało odświętny charakter. Nowe trybuny, dwa wielkie maszty, przy których przygotowano flagi polską i angielską, odpowiedni, a niepozbawiony zdenerwowania nastrój widzów, złożyły się na niecodzienną całość, która dowodziła, że impreza, zakrojona na wielką skalę zawsze w Krakowie zostanie dobrze zorganizowana a publiczność zawsze imprezą tą potrafi zrozumieć.

Przed meczem u wejścia na boisko usta wiły się dwie drużyny junjorów, przez których szpaler wbiegli najprzód Anglicy, ubrani w niebieskie koszulki, a następnie Wiślacy, ubrani w czerwone. Drużyna Wisły ustawiła się na kole środkowem i pozdrowiła publiczność, poczem odbyła sią ceremonja powitania gości.

Do Anglików przemówił prezes Wisły dyr. dr Orzelski wręczając kierownikowi ekspedycji płk. Crispowi pamiątkowy proporczyk. Okrzyki obydwu drużyn zakończyły tę część spotkania, a w międzyczasie na masztach załopotały dwie wielkie flagi: angielska i polska.

Jeszcze ceremonia losowania boiska, w której biorą kapitanowie obydwu drużyn, ze strony Wisły Kotlarczyk I, oraz sędzia Rutkowski i wreszcie początek tego pamiętnego meczu. Wisła wystąpiła do tego meczu w składzie: Madejski, Szumilas, Sitko, Jezierski, Kotlarczyk lI, Kotlarczyk I, Łyko, Artur, (Sołtysik), Szewczyk. Kopeć i Habowski. Na trybunie honorowej zasiadło wiele osobistości. M. in. zauważyliśmy wojewodą krakowskiego, p. Gnoińskiego, gen. Łuczyńskiego, dowódcę O. K. V., gen. Bończę Uzdowskiego, prezesa P. Z. P. N., gen. Monda, dowódcę Dywizji Piechoty, płk. Glabisza, prezesa P. K. Ol., wiceprezydenta miasta Krakowa, dr. Radzyńskiego, dyr. Rzadkiewicza, naczelnego redaktora IKC, M. Dąbrowskiego, kier. Okr. Urzędu W. F. z Łodzi, płk. Gabrysia, kier. Okr. Urzędu W. F. z Krakowa, ppłk. Wójcickiego, starostów Pałosza i dr. Wnęka, dr. Czuchajowskiego, dyr. K. Dobije, honorowego prezesa „Wisły“, prof. Dyboskiego, radcą Stankowskiego i w. in.

Spodziewano sią, że początek meczu upłynie pod, znakiem zdenerwowania Wiślaków. Stało sią wręcz odwrotnie,

Wisła zaczyna doskonale i już w pierwszej minucie zapuszcza sią pod bramką Anglików. Wprawdzie Anglicy odpowiadają atakiem i szybko znajdują sią pod bramką Wisły, jednak ten pierwszy zryw zadecydował bodaj o całym charakterze meczu. Gracze Wisły przekonali się, że z Anglikami można także grać jak równi z równymi i że utrzymywanie gry otwartej stanowczo więcej opłaca sią, niż obronna gra defenzywna.

Okres przewagi Anglików utrzymuje sią przez kilkanaście minut, jednak doskonale grająca obrona Wisły nie dopuszcza do wytworzenia groźniejszych sytuacyj. Wielką zasługą ponosi tu

Sitko, który okazał sią pierwszorzędnym nabytkiem dla Wisły. Cała drużyna Krakowian -gra zresztą nietylko z wielką ambicją, ale już w 7 min. Łyko zapuszcza się świetnym przebojem pod bramką Anglików, tak, że obrona wybija piłką na korner. Strzał Łyki z rogu idzie jednak na aut. Znowu Anglicy odpowiadają atakiem i uzyskują korner, ale i tu obrona Wisły wyjaśnia szybko sytuację.

W 10 min. sędzia dyktuje rzut wolny dla Wisły niemal, że z linji pola karnego, ale strzał Sitki wyłapuje pięknie bramkarz. W 10 min. Artur, któremu odnowiła się kontuzja musi zejść z boiska, a zastępuje go Sołtysik. Brak Artura daje sią odczuć na całej akcji napadu, który jest wyraźnie słabszym od doskonale grającej linji pomocy, a zwłaszcza obrony. Gra wyrównuje się i nie widać wcale przewagi Anglików.

W 15 min. uzyskują oni drugi rzut rożny, ale bez efektu. Minutę później Łyko znowu inicjuje przebój, ale na kilkanaście metrów przed bramką przewraca sią przy widocznej „pomocy” obrońcy angielskiego. Zwraca uwagą ustawienie ataku angielskiego, którego środkowy stale jest daleko wysunięty do przodu. Napastnicy angielscy strzelają bardzo szybko i pewnie, ale strzały ich są albo niecelne, albo padają ofiarą obrońców Wisły wzgl. Madejskiego. Anglicy dysponują niewątpliwie lepszą kondycją fizyczną od graczy Wisły. Są przedewszystkiem silniejsi i ciężsi od nich, dysponują wieloma „trickami” technicznymi, ale Wiślacy szybko się orjentują w sztuczkach przeciwników i potrafią je paraliżować.

Wisła znowu ma kilka wypadów, ale Szewczyk nie może równać się w szybkości z obrońcami gości i sytuacje pozostają niewykończone. Strzały Szewczyka, a potem piękny strzał Habowskiego wyłapuje bramkarz. Około 30 min.

Wisła uzyskuje nawet dość wyraźną przewagę i przesiaduje na polu podbramkowem Anglików. W tym okresie gry zostaje kontuzjonowany lewy pomocnik gości, ale gracze Wisły nie ponoszą tu żadnej winy. Na jego miejsce wchodzi odrazu rezerwowy.

Od tego momentu gra zaczyna się zaostrzać, a inicjatorami tego systemu są jednak Anglicy. Sędzia Rutkowski opanowuje szybko sytuacją i szereg rzutów wolnych przeciw Anglikom wpływa zdecydowanie ochładzająco na ich grą. Jeden z rzutów wolnych w 14 m. egzekwuje Sitko ale piłka idzie na aut.

W 32 min. i 36 Kopeć i Szewczyk zapuszczają się pod bramkę, ale znowu sytuacje pozostają niewykorzystane. W 37 min. daleka strzał Sitki bramkarz angielski końcami palców wybija na korner. I ten jednak rzut rożny pozostaje bez efektu. W 43 min. Kopeć przebija sią i strzela — bramkarz pewnie łapie w ręce. W 44 min. Atak Chelsei jest pod bramką Wisły, ale piękny strzał lewego łącznika idzie o metr obok słupka.

W kilkanaście sekund później następuje sensacyjny moment.

Atak Wisły gromadnie przebija sią pod bramkę Anglików i jeden z obrońców gości zatrzymuje piłkę ręką tuż przed bramką. Sędzia Rutkowski dyktuje rzut karny, którego egzekutorem jest Łyko. Wśród wielkiej ciszy, jaka zapanowała w tej chwili na trybunach, Łyko pewnie strzela, tuż o bok bramkarza.

Wisła prowadzi 1:0.

Trybuny trzęsą sią od braw. Speszeni nieco Anglicy powracają na środek, ale w tej chwili gwizdek sędziego przerywa grą. Do pauzy Wisła utrzymuje prowadzenie, a gracze schodzą do szatni oklaskiwani żywo przez publiczność.

Po przerwie.

Po wznowieniu gry Wisła nadal utrzymuje swoją przewagą, a Anglicy zaczyna ją coraz ostrzej stosować swoje brutalne metody. Dochodzi do tego, że w 28 min. jeden z pomocników angielskich protestu je przeciwko orzeczeniu sędziego, zamierza sią na arbitra, a nawet go popycha. Sędzia go oczywiście wyklucza z gry, co staje się powodem do „strajku włoskiego”. Anglicy rozkładają sią na boisku, a ukarany gracz nie chce opuścić boiska.

Dopiero po dłuższych pertraktacjach ukarany gracz zdecydował się opuścić boisko naskutek polecenia kierownika ekspedycji płk. Crispa i wtedy gra może się zacząć.

W dalszym ciągu meczu Wisła ma więcej sposobności do zdobycia bramki niż Anglicy, a nawet Łyko i Szewczyk z odległości 3 m od bramki pudłują fatalnie.

Po owym niesmacznym incydencie Anglicy, grając w dziesiątkę, uspakajają sią nieco, zatrudniają kilka razy Madejskiego, ale wszystko nie jest zbyt groźne. Mimo obustronnych usiłowań sędzia kończy mecz. Wisła schodzi z boiska zwycięsko.

To trzeba wreszcie powiedzieć otwarcie: mimo całego uznania dla rzeczywistej klasy Anglików, mimo niewątpliwej wyższości t. zw. kultury piłkarskiej — przestaje my zdecydowanie wierzyć w bajki, opowiadane przez panów managerów i w naiwne rozróżniania między grą Anglików u siebie w domu, a grą na kontynencie.

Przypadkowo nasunęło się nam słowo: kultura. Pojęcie dżentelmena związane jest tak niepodzielnie z Anglją i Anglikami, jest wogóle ta typowe dla tego narodu wyspiarzy, że trudno nawet przetłumaczyć to słowo choćby drogą okrężną przez jakieś długie określania. I oto mieliśmy zobaczyć jedenastu panów, wprawdzie nie w cylindrach, ale w koszulkach sportowych, co w Anglji znaczy niemal to samo. Bo przecież słowo dżentelmen zrodziło się właśnie na boiskach sportowych i można go w Anglji zastąpić doskonale słowem: sportowiec. I okazuje się, że nie warto i nie wolno mówić stale i ciągle: „U nas w Polsce, w naszych warunkach” itd. w znaczeniu lekceważącem. Okazuje się, że — w najgorszym wypadku — nie mamy bynajmniej monopolu na brutalną i ordynarną grę, że słynny brak dyscypliny polskich sportowców to poprostu złoto w porównaniu z tem, co zademonstrowała drużyna Chelsea, właśnie w chwili, która jest sprawdzianem tej dyscypliny sportowej i opanowania nerwowego. Skoro gracz, usunięty z boiska przez sędziego nie chce zejść i otrzymuje w dodatku moralne poparcie całej drużyny, to już to samo jest w sporcie przewinieniem jednem z największych. Jeśli w dodatku gracz ten zamierza się jeszcze na sędziego i pozwala sobie, na tak bezprzykładny „dowcip jak splunięcie, to u nas niema miejsca wśród młodzieży sportowej dla takiego pana wogóle.

Możemy z dumą powiedzieć, ze chociaż wszelkiego rodzaju awantury i wybryki zdarzają się na naszych boiskach, tak jak wszędzie indziej na. świecie, to sportowcy polscy, będąc zagranicą, nie zapominają ni gdy, że reprezentują w danym wypadku nietylko swój własny klub, ale cały kraj. Tyle do wiadomości panu Millerowi osobiście i tym wszystkim płaczkom, którzy stale szermują słowami „zagranicą jest inaczej” lub tym podobnie i pozwalają sobie ze wzruszeniem lekceważącem ramion na porównania między „Wschodem” i „Zachodem”.

Po tej dygresji w stratosferę uczucia wracamy do tego, co się działo na boisku. Spróbujmy na chłodno rozważyć sytuację i lojalnie przyznać gościom to, co się im należy nie tylko z kurtuazji, ale ze względu na rzeczywiste kwalifikacje. Widać, że umieją football na pamięć, że siedzi im to, czego się nauczyli nietylko w nogach, ale poprostu we krwi, w mięśniach, w nogach, wszędzie. Z drugiej strony bez złośliwości stwierdzić trzeba, ze najmniej pozostało im z tych wiadomości w — głowie.

Ich gra jest szablonowa, niemal zupełnie zautomatyzowana i na dłuższy dystans, to znaczy oglądana co tydzień, nawet w warunkach bardziej normalnych, niż niedzielne musiałaby w końcu znużyć.

Prawda — ta gra jest niezwykle bojowa, co ma już swój urok, ale powtarzamy — musiałaby się znudzić dość szybko. Chelsea grała w Krakowie, tak jak i w Warszawie naogół defensywnie, a więc systemem „W”. Tylko, że modyfikacja tego systemu, oglądana w Warszawie, przeszła na drugi dzień jeszcze dalszą deformację. Było to jakieś nierówne, kulawe i koślawe „W“ — zresztą rzeczywiście ciekawe. Stale płynne, ciągle zmieniające się, co chwilę inne. Odnóża tej litery to się wydłużały, to znów wciągały w głąb macierzyste go terenu, punkt szczytowy trójkątu pozo stawał nawet czasami zupełnie samotny. Ściągano do tyłu już nietylko łączników, ale i skrzydła, przyczem jednak wysyłano w razie potrzeby w bój całą piątkę. Słowem zobaczyliśmy rzeczywiście przykładowo przeobrażenie, jaki system ten przeszedł w międzyczasie w Anglji, a nie skostniały pierwowzór, kultywowany z uporem w dalszym ciągu przez jego twórcę Arsenał. I przyznajemy się odrazu — skoro byliśmy przeciwnikami tego systemu, aplikowanego zawzięcie reprezentacji Polski przez trenera Otta, to na jego modyfikację i najnowsze przejrzane i poprawione wydanie godzimy się niemal bez zastrzeżeń.

To więc są plusy. Zbyteczne dodawać jeszcze, że gra głową stała na poziomie, choć bynajmniej nie były to szczyty możliwości, że gdy trzeba było, to pozornie zniechęceni i zmęczeni Anglicy wydobywali nagle skądciś taki zasób sił i taką szybkość, że przy szło się dziwić naprawdę. Szybkość i kondycja — zgoda, ale dawkowane bardzo ostrożnie, byle nie przemęczyć się, byle przypadkiem nie pokazać zadużo.

Tutaj właśnie jest źródło, jak się zdaje, ciągłego nieporozumienia. Kontynent, przyzwyczajony do uczciwych zawodowców, do ludzi, którzy stali się nimi po długich latach amatorstwa i siedzących zwyczaj nie dłużej w swym klubie i mających dla tego klubu umiłowanie i sentyment — spodziewa się tego samego od Anglików, i Oni traktują jednak grę na wyjazdach jako zło konieczne, połączone z miłą wycieczką, jako pańszczyznę i sprawę zawodową. Tak jest zresztą prawdopodobnie nawet w mistrzostwach, tylko tam musi. się wyduszać z siebie maksimum energji i umiejętności, bo tam trzeba tego koniecznie dla punktów dla mistrzostwa i — gaży, czy specjalnej gratyfikacji.

Inna rzecz, że nawet przy tej przypuszczalnej różnicy, niebardzo istotnej dla samego piękna gry i jej wartości abstrakcyjnych, trzeba powiedzieć sobie z ulgą — niema już czasów supremacji angielskiej w footballu — przeszły bezpowrotnie. ten, kto był na meczu Wisły z Chelsea, przyznać musi, że goście nie lekceważyli, sobie przeciwnika, że starali się wy grać za wszelką cenę i wyłazili ze skóry poprostu, pocąc się, jak myszy. Nie udało się im nietylko wygrać, ale nawet wyrównać. Wisła, zdeprymowana z początku. niezwykłemi metodami, przebyła szczęśliwie okres niezdecydowania i niemych skarg na dziejącą się jej krzywdę, przechodząc następnie sama do gry ostrej, męskiej i niemal zdeterminowanej.

Grali ci chłopcy jak straceńcy, jak ludzie, których posłano na zgóry straconą placówkę pod obstrzał brutalnych w swej bezpośredniości metod. Nie potrafili, rzecz jasna wydobyć się spod narzuconego im wpływu i wypośrodkować bardziej odpowiadający im styl i sposób gry, ale system narzucony im przez przeciwnika opanowali -o krótkich chwilach lekcji tak doskonale, że wkońcu powalili Anglików na obie łopatki. W dniu swego jubileuszu osiągnęli gracze Wisły formę, która jest formalnie i faktycznie niemożliwa do utrzymania na dłuższy dystans.

To jest właśnie jeszcze jeden punkt, który dzieli naszych graczy od angielskich. Nasi mogą tak zagrać raz od święta, Anglicy choćby codziennie. To, co nasi chłopcy robili w pocie czoła i z wywieszonemi językami oni potrafili czasami załatwić na prawdę jednem kiwnięciem palca w bucie. Ta ekonomja sił jest oczywiście dość nie widoczna i spostrzega się ją dopiero, po ja kimś czasie. Ponieważ zaś w niedzielnym wypadku Wisła grała conajmniej o klasę lepiej, niż normalnie, a Anglicy nieco gorzej niż w sobotę w Warszawie, złudzenie równowartości obu drużyn potęgowało się jeszcze bardziej. Wszystko, co robili Anglicy obliczone było jedynie i wyłącznie na celowość. Wszystko z jedyną myślą, która przeradzała się niekiedy w idee fixe: dojść do celu jak najprościej, bez bawienia się, bez zbytecznych sztuczek i jak najmniejszym wysiłkiem.

A jednak były chwile, kiedy wytrąceni z równowagi grali zupełnie chaotycznie, na oślep — poprostu źle i niemądrze przytem. Tak, czy owak, nie zapominali jednak nigdy o swych możliwościach fizycznych. Nawet w największem zdenerwowaniu pamiętali jeszcze, że mają łokcie i kolana nie od pa rady. Będą o tem pamiętać niewątpliwie również gracze Wisły...

Uwagi te w niczem nie nadwyrężają rzetelnego sukcesu Wisły, który jest już nawet triumfem.

Anglicy przegrywali już nieraz na kontynencie, ale o klęsce w Polsce nie posądzałby ich nikt na całym świecie W tem leży zasługa Wisły i w tem jej sukces uboczny poza prawdziwie doskonałą grą. Jubilaci wystąpili bez Artura, którego zastąpił młody Szewczyk. Jeśli będzie tak grał zawsze, to można tego nabytku Wiśle pogratulować. Jeszcze więcej pochwał za służył sobie Sitko w obronie, którego debjut w tak poważnem spotkaniu przeszedł wszystkie nadzieje.

Tych dwóch graczy wymięliśmy na samym wstępie, ponieważ poza Belgją po raz pierwszy wystąpili w reprezentacyjnej drużynie Wisły. Reszta nie ustępowała im ani ambicją i zaciętością, ani grą samą, która pozbawiona delikatniejszych składników nie straciła mimo to niczego na wartości, a otrzymała zupełnie nowe, nieznane nam w takiem natężeniu tło bojowości.

Olbrzymi wysiłek, na jaki zdobyła się drużyna.Wisły, zasługuje na to, by me rozdrabniać go i nie kawałkować na poszczególne odcinki indywidualnej oceny graczy. Trzeba wysiłek ten. traktować zbiorowo, jako przejaw ambicji i poświęcenia dla barw klubowych, normalnie nie zawsze znajdujących właściwy wyraz zewnętrzny w obecnem naszem pokoleniu sportowem. Niemniej trzeba, choć w skrócie, przemycić kilka słów o trzech pomocnikach Wisły. Nawet Jezierski, zwyczajnie najsłabszy z tej trójki, podciągnął się tak, że nie poznawało się go i przecierało oczy. Bracia Kotlarczycy stworzyli tandem tak różnorodny i tak wszechstronnie się uzupełniający, że drugiego takiego szukać można by w Polsce nadaremnie. W oparciu o doskonałą dwójkę obrony pozwolić sobie mogli często na myślenie nietylko o przeciwnym, ale i o własnym napadzie.

A jeśli można tak powiedzieć, myśleli w tych wypadkach — konstruktywnie. Stąd tyle możliwości, jakie stały przed atakiem Wisły.

Pomoc była rzeczywiście pomocą, a atak był naprawdę atakiem. Być może, że ktoś powie — mogli strzelić dwie bramki, albo i cztery nawet. No tak, ale w spotkaniu z każdą inną polską drużyną ten atak nie straciłby napewno ani jednej z tych pozycyj, które poszły w niedzielę na marne. A tak grali jak mogli, a mogli nie wszystko. bo starali się o to Anglicy bardzo namacalnie. Pozostaje jeszcze samotnik z bramki Madejski. Wytrzymał do końca i wytrwał bohatersko nie puściwszy ani jednej bramki.

Już to samo wystarczyłoby za tysiąc słów. Bo choć Anglicy poza rudym Arguem nie mogą pochwalić się żadnym strzelcem o specjalnie niesamowitym strzale, to jednak Madejski w bramce nie miał bynajmniej beztroskiego życia i napewno się nie nudził. Sędzia p. Rutkowski nie zapomni tego meczu chyba nigdy. Tu trzeba było pracować tak, jak gracze, przyczem nie wolno było puszczać samopas swych nerwów, co graczom uchodziło często bezkarnie. Pan Rutkowski był spokojny w miarę i w miarę taktowny. Tam jednak, gdzie w grę wchodziły podstawowe zasady dyscypliny sportowej — zrezygnował szybko z przesadnej kurtuazji.

Sensacyjne zwycięstwo piłkarzy krakowskiej „Wisły” nie przestało być tematem rozmów sportowców nietylko Krakowa, ale i całej Polski — Fakt, iż drużyna angielska, niepokonana do tej pory na kontynencie, musiała właśnie na boisku „Wisły” ugiąć czoła przed dzielnie walczącym zespołem gospodarzy, którego przewaga mogła nawet wyżej cyfrowo się wyrazić, ma tak wielką wymowę, iż wobec niego bledną wszelkie ewent. zastrzeżenia, któreby można na usprawiedliwienie angielskich zawodowców przytaczać, jak np. zmęczenie podróżą i meczem warszawskim. Okazało się przecież, iż odbywający tę samą podróż i grający w sobotę w Warszawie Kotlarczyk II mógł być mimo to jednym z najlepszych graczy na boisku. A przecież w danym wypadku mieliśmy do czynienia z angielskimi profesjonałami, dla których nie jest dziwnem grać dwa mecze pod rząd o mistrzostwo nawet w ciągu 2 dni i to z odbyciem kilkugodzinnej podróży.

Anglicy sami nie mają zresztą nic na swoje usprawiedliwienie. Przygnębieni porażką nie chcą nawet rozmawiać o wczorajszym meczu, nie przypuszczali bowiem, że na taki opór się na tkną. Z graczy „Wisły” wyróżniają przedewszystkiem: Sitkę, Kotlarczyka II, Habowskiego i Madejskiego w bramce. Ich manager Kighton który był sam znakomitym graczem w drużynach zawodowych I. ligi angielskiej, twierdzi, iż podobnego momentu, jakim była na tym meczu w pewnej chwili wspaniała obrona bramki przez Madejskiego, w ciągu całej swej karjery sportowej nie oglądał.

Wynik „Wisły” przyjęty był powszechnie z niedowierzaniem, Redakcję naszą zapytywano zewsząd o potwierdzenie tej wiadomości a największa agencja sportowa niemiecka prosiła parokrotnie o bliższe wyjaśnienia. Jest to w bilansie polskiego piłkarstwa najpiękniejszy, najcenniejszy wynik.

Trzech graczy Wisły typowała opinja publiczna zaraz po meczu na przyszłych reprezentantów Polski i opinja ta została potem zaaprobowana w pełni przez prasę. Są to Madejski, Łyko i Sitko. Madejski przewyższa już dziś Albańskiego nietylko większym spokojem, ale i szybszym refleksem. Poza tem uderza stałość jego formy. Łyko powinien był właściwie grać w reprezentacji już dawno. Na meczu z Chelsea wyszły na jaw wszystkie jego zalety w całej pełni. Bojowość tego gracza poparta jest szybkością i zupełnym brakiem egoizmu. Łyko rezygnował może aż za często z ambicji i możliwości strzelenia bramki na rzecz swych kolegów. Skoro nabędzie jeszcze rutyny w wielkich międzynarodowych spotkaniach, stanowić będzie niewątpliwie podporę ofensywnej piątki reprezentacyjnego napadu polskiego.

Sitko prawdopodobnie poczeka jeszcze trochę na promocję do reprezentacji. Jest jednak jeszcze młody i ma czas. Szumilas nie był w niedzielę gorszy od niego, ale Sitko imponował wszystkim spokojem i zupełną swobodą, z jaką rozwiązywał najcięższe zagadnienia taktyczne.

Zarówno w Warszawie, jak i w Krakowie, brak było płynności akcyj. Sędziowie obu spotkań zostali przez Anglików zmuszeni do częstej interwencji i gwizdek ich hamował co chwilę grę, nie pozwalając na jej rozwinięcie się. — Anglicy skarżyli się na to zgodnie i dziwili się bardzo, że nie pozwala się im grać tak, jak umieją i jak są przyzwyczajeni.

Można na tę sprawę zapatrywać się różnie. — Można ewentualnie nawet zgodzić się na to, że sędziowie traktowali grę ciałem zbyt rygory stycznie — w tym względzie pogodzimy się z Anglikami szybko. Należałoby sobie życzyć nawet, aby nasi gracze wykorzystywali więcej wagę ciała, niż dotychczas i aby gra ich nabrała więcej twardości, ale pokaz „remplowania”, za demonstrowany przez „Chelsea” na ogół odstraszał.

Sędziowie może chwilami gwizdali …rawdę niepotrzebnie, ale trudno było dopuścić do rozpanoszenia się niebezpiecznej gry. A goście grali często właśnie niebezpiecznie.

Rozgłośnia krakowska Polskiego Radja nadała w niedzielę z występu Anglików w Krakowie reportaż z końcowego fragmentu gry. Audycja niedzielna wywołała reakcję naszych Czytelników w postaci kilku listów, bardzo ciekawych. Sportowcy są naogół tak zniechęceni audycjami sportowemi, że po rozlicznych protestach początkowych zrezygnowali z nadziei naprawy dotychczasowego stanu rzeczy. I oto teraz dostajemy listy niemal entuzjastyczne i pełne zadowolenia. „Nareszcie porządny reportaż z meczu piłkarskiego, żywy, dowcipny i ciekawy” — oto mniej więcej kwintesencja tych głosów. — jeden z Czytelników dziwi się, że ten „talent reporterski” tkwił tak długo w ukryciu, zanim odnalazła go rozgłośnia krakowska i kończy życzeniem: „Pro simy częściej”.

Notujemy te głosy z tem żywszem zadowoleniem, że speakerem niedzielnym był nasz kolega redakcyjny.

Bardzo korzystne wrażenie robi nowa trybuna Wisły. Zarówno rozwiązanie architektoniczne, jak i rozmieszczenie miejsc, podyktowane troską o wygodę widza i dążnością do upewnienia mu jak największego pola widzenia spotkały się z uznaniem publiczności. Nowością jest piękna loża reprezentacyjna i loża prasowa, która nie została niestety wykończona na czas. — Dziennikarze miejscowi i zamiejscowi, którzy przybyli do Krakowa bardzo licznie, zostali więc częściowo rozmieszczeni w pobliskich lożach.

Z okazji jubileuszu 30-lecia swego istnienia, Towarzystwo Sportowe „Wisła” otrzymało setki telegramów i pism z życzeniami, m. in. od pp. min. Ulrycha, gen. Narbut-Łuczyńskiego d cy O. K. V., gen. Olszyny-Wilczyńskiego dyrektora PUWF., wicewojewody dr. Małaszyńskiego, prezydenta dr. Kaplickiego, założyciela „Wisły” b. wicemin. Łopuszańskiego, prezesa P. K. 01. płk. dypl. Glabisza prezesa WKS.-ów płk. dypl. Wendy, wiceprezesa Ligi mjr. dypl. Kempskiego, Tadeusza Kuchara, b. prezesów Marjana Orzelskiego i mjr. Szkolnikowskiego, Ligi Pol. Związku Piłki Nożnej, „Sokoła”, Akademickiego Związku Sportowego, Warszawskiego OZPN.-u, Związku Pol. Związków Sportowych i Polskiego Komitetu Olimpijskiego, Łódzkiego Okr. Kolegjum Sędziów, krakowskiej Rozgłośni Pol. Radja, Związku Pracowników Handlowych i Biurowych w Krakowie, naszych klubów ligowych, Klubu Sportowego Gedania, LKS. Czarni we Lwowie, WKS. Wawel w Krakowie, Grzegórzeckiego Klubu Sportowego, Klubu Sportowego „Sanoczanka“, licznych redakcyj pism oraz wielu starych graczy i zawodników.

Od swego sympatyka Kornela Makuszyńskiego otrzymało T. S. „Wisła” nast. telegram: „O Wisło, niech posuchy nie dotknie Cię klęska, płyń w chwale zawsze dumna i zawsze zwycięska. Kornel Makuszyński”.

Od Szczepka i Tońka nadszedł nast. telegram do „Wisły”: „Na Wasz Lubyleusz amy wygrany meczy za wyjątkiem broń Boże naszy Pogoń, życzy Szczepko Tońko”.

Od prezesa Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich red. dr. Flacha nadeszło do T. S. „Wisła” nasi pismo:

„Stan zdrowia nie pozwala mi niestety na wzięcie osobistego udziału w dzisiejszych uroczystościach jubileuszowych. Muszę się ograniczyć do przesłania „Wiśle” tą drogą życzeń i Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich i moich własnych. Nie życzę „Wiśle” samych tylko sukcesów na boiskach, bo żadnej, nawet najchlubniej działającej organizacji los nie oszczędza na dalszą metę sporadycznych niepowodzeń. Nie na wygranych tylko meczach zresztą i nie na nich przedewszystkiem opiera się najlepsza strona „Wisły“, ile na powszechnem, trzema już dziesiątkami lat utrwalonem przeświadczeniu Krakowa, że., Wisła“ najszlachetniej zawsze pojmuje i realizuje piękną ideę sportu. Ta sportowa „virtus” „Wisły” — a nie wygrane czy przegrane mecze, nie taka czy inna pozycja w tabeli ligowej — sprawiło, że Kraków serdecznie jest do „Wisły” przywiązany, że jesteście Panowie jedną z jego chlub. I niech tak będzie dalej. Bądźcie nadal takimi, jakimi byliście i jesteście a będzie z tem dobrze i Wam i Krakowowi! Tego Wam, Panowie, życzy zrzeszona krakowska brać dziennikarska! —

To wszystko, ale nie spodziewaliśmy się nawet więcej. Anglicy są aż dziecinnie śmieszni w swej naiwnej zarozumiałości i lekceważeniu z jakiem traktują występy kontynentalne swych piłkarzy. — Wystarczy im wynik podany przez agencję Reutera. W tych samych poniedziałkowych numerach prasy angielskiej był również wynik Chelsea—Polska, przyczem podano nawet strzelców obu bramek.

Anglicy są — jak widzimy — wstrzemięźliwi. Gorzej, że w ich ślady poszła r ed a k c j a PA T-a, która nie uważała za wskazane zawiadomić zagranicę o tym — bądźcobądź niezłym — wyniku polskiej drużyny. Tak więc przeszukaliśmy poniedziałkową prasę francuską, niemiecką, włoską, szwajcarską, austriacką, czeską i węgierską i nigdzie nie znaleźliśmy ani śla du, ani jednego słowa O suk cesie Wisły.

Była to niespodzianka tem przykrzejsza, ze we wszystkich tych pismach był naturalnie zwycięski wynik Beogradskiego z Liwerpoolem. Postarała się o to jugosłowiańska agencja telegraficzna Avala i to było właśnie również obowiązkiem PAT-a. Wysłać do kilku miast Europy kilka równobrzmiących depesz nie jest chyba robotą zbyt wytężającą.

PAT jednak jest wy g o d n y. Kto wie, czy wynik meczu z Wisłą dostałaby od PAT-a nawet agencja Reutera. W każdym razie korespondent tej agencji, znając widocznie zwyczaje i przyzwyczajenia PAT-a, wolał już pofatygować się sam z Warszawy do Krakowa.

1 tylko dzięki temu prawdopodobnie zna leźliśmy w pismach angielskich krótką no tatkę, zaczynająca się od słów: „Chelsea were defeated 1:0 by Wisla“.

Nasza urzędowa agencja — bądźcobądź informacyjna — „was defeated“ (została pobita) przez swoje własne niedbalstwo: przegrała z agencją Reutera conajmniej 0:1. Ta porażka, nie martwi nas rzecz jasna, Martwi nas natomiast, to, że znowu, jak ty le razy nie wyzyskano możliwości propagandy, która w dodatku nie kosztu je ani grosza.

Ewentualny wyjazd drużyny krakowskiej nastąpiłby w listopadzie, przyczem Wisła rozegrałaby pozatem w drodze powrotnej dwa mecze we Francji lub Holandji.

W drodze powrotnej z Polski do Londynu menager Chelsea p. Knighton odbył w Brukseli konferencję z p. Hauptmanem na temat przyjazdu Wisły na mecz rewanżowy do Londynu.

(Man). Największy dziennik sportowy belgijski „Les Sports” podaje ze sensacyjnym tytułem wiadomość o porażce Chelsea w Krakowie. Wynik ten posiada tem większe znaczenie, że o ile w Wiedniu i Brukseli pokonano reprezentację Anglji, po grze bardzo mało zaciętej i Anglicy nie zdawali się przywiązywać żadnego znaczenia do tych porażek, to w Krakowie Chelsea nie przyjęła jej z lekkiem sercem lecz zaczęła grać bardzo ostro, chcąc za wszelką cenę wyjść ze spotkania zwycięsko. Było to przeciwieństwem do gry Anglików w Wiedniu i Brukseli, gdzie ostro grali natomiast ich przeciwnicy.

Zgodnie zresztą cała prasa angielska podkreśliła, iż drużyny z I. ligi, jak Chelsea, Sunderland i Arsenał grają lepiej od reprezentacji Anglji. Sensacja główna wreszcie porażki Anglików w Krakowie polegała na tem, iż Chelsea nie należy do zespołów, które podróżują tylko dla przyjemności i nie łatwo myśli pogodzić się ona z porażką. Nie ma mowy o porównywaniu jej do drużyn w rodzaju Liverpoolu, który zostaje pokonany w Belgradzie 5:1 i nie przywiązuje do wyniku na kontynencie najmniejszego znaczenia.

Wszystkie wyżej podane argumenty podkreślają w sumie tylko wartość zwycięstwa Wisły i dziennik belgijski, który wszystkie poprzednie wyniki drużyn angielskich uzyskiwane obecnie w Europie, podawał bez komentarzy, poświęca teraz zwycięstwu Wisły krakowskiej obszerne sprawozdanie.

„Les Sports“ pisze, iż Krakowianie zastosowali podobną taktykę, co Belgowie w Brukseli. Obstawili trzech napastników wysuniętych według systemu W do przodu a przy tem nie zapominając o energicznem atakowaniu skrzydłami, rozegrali to spotkanie pierwszorzędnie taktycznie. Anglików pokonano więc tą samą bronią w Wiedniu, Brukseli i ostatnio w Krakowie Wisła tym wynikiem stałą się jeszcze głośniejszą w całej Belgji, gdzie tak często jest zapraszana.

Ze zdziwieniem jednak przeglądaliśmy prasę francuską, holenderską, szwajcarską i wreszcie nawet belgijską, nie znajdując w niej nawet wyniku tego spotkania. „Les Sports” zamieścił wyżej wspomniany artykuły tylko dlatego, iż jednym z jego redaktorów jest Polak, który poprostu o meczu tym dowiedział się z polskiej prasy. Zwycięstwo Wisły nad Chelsea stanowi bezsprzecznie jeden z największych sukcesów naszego piłkarstwa. Powinien on więc być rozpowszechniony przez naszą propagandę, jak każdy inny, uzyskany na jakiemkolwiek polu.

Tymczasem wynik ten nie wydostał się dalej poza Niemcy —i Zachód, z którym od lat próbujemy napróżno nawiązać kontakt, wogóle się o nim nie dowiedział. Z całą pewnością sportowcy francuscy i inni, dowiedziawszy się o porażce Chelsea w Polsce i to zasłużonej, zmieniliby swój obojętny stosunek do naszego piłkarstwa. Specjalnie przecież duże zainteresowanie wywołał w Londynie wyjazd najpopularniejszej tam obok Arsenału drużyny Chelsea. Jeden z najbardziej znanych dziennikach z pośród wszystkich pism wieczorowych „The Star‘‘, do tego stopnia intere sował się meczami Chelsea w Polsce, iż kilka dni temu wiadomość o wyjeździe tem zamieścił na naczelnem miejscu przed wy padkami politycznemi, sensacjami etc. W Londynie każdy dziennik dla reklamy rozlepia zawsze na mieście afisze, w których podaje tytuł najciekawszego swego artykułu lub wiadomości. I otóż „The Star“, pisząc o meczach Chelsea z Ligą i Wisłą, umieściła tytuł tego artykułu na afiszu, nazywając Chelsea — „Chelski“, o czem już donosiliśmy.

Po raz pierwszy sport polski zainteresował do tego stopnia Anglików. Jest to też pierwszy z całą pewnością wypadek, ażeby mecze polsko-angielskie zepchnęły wszystkie inne wiadomości z Anglji i zagranicy na dalsze miejsca. Świadczyło to coprawda najlepiej o popularności Chelsea w. Londynie, a zarazem jednak o smutnym fakcie niewykorzystania tego momentu przez naszą propagandę.

Ubiegły tydzień był czarnym tygodniem piłkarstwa angielskiego. Po przykrej, ale dającej się jeszcze wytłumaczyć przegranej w Wiedniu, nastąpiła porażka ze słabą Belgią. Anglicy chwytają się za głowy, lamentują nad utratą hegemonii w piłkarstwie międzynarodowem. Pocieszają się jedynie tem, że zarówno Austria, jak i Belgia, znajdowały się pod kierunkiem trenerów angielskich. Mała to jednak pociecha, gdy się weźmie pod uwagę fakt, że trenerzy ci opuścili Anglię dlatego, że metody ich nie znalazły uznania wśród klubów angielskich. A te właśnie metody triumfowały w Wiedniu i w Brukseli.

Belgia pokonała Anglię w stosunku 3:2, sama zaś uległa Holandii 0:8. Chelsea, która zajmuje środkową pozycję w lidze angielskie, zwyciężyła łatwo mistrzowska drużynę Holandii w stosunku 3:2. Wyniki dość paradoksalne. Dowodzą jednak jeszcze raz o przwadze dobrze zgranej drużyny nad nie jednolitą reprezentacją. Sukces Chelsea interesuje nas specjalnie ze względu na nadchodzącą wizytę klubu tego w Polsce.

BENJAMINEK LONDYNU

Chelsea Football Club, najmłodszy z wielkiej trójki londyńskiej (Arsenal, Tottenham Hostpur, Chelsea) założony w r. 1905 ma przeszłość może nie tak wspaniałą jak Arsenal, czy Aston Villa, niemniej jednak osiągnął poważne sukcesy, a na podstawie wyników lat ostatnich wszedł do Iszej Ligi.

Karierę swą zaczęła Chelsea w drugiej lidze z wyjątkiem jednego sezonu 1907-08, w którym znajduje się w pierwszej. W roku 1912 klub awansuje do pierwszej ligi na nieco dłuższy już pobyt. W roku 1915 następuje jedyny występ Chelsea w finale puharu angielskiego, gdzie jednak ulega Sheffield United 0:2. W okresie powojennym największy sukces ligowy to trzecie miejsce w r. 1920. Trzy lata później następuje relegacja do drugiej ligi na kres sześcioletni. W roku 1930 Chelsea powraca do pierwszej ligi, wzmacniając jednocześnie swój skład trzema internacjonałami szkockimi Jacksonem, Cheynem i Gallacherem, za których zapłaciła 25.000 funtów, t.j. wówczas przeszło miljon złotych. Przez następne trzy sezony Chelsea znajduje się przeważnie u końca tabeli, walcząc ciągle z groźbą ponownej relegacji. Wtedy przychodzi nowy manager, nastepują wielkie zmiany. Gallacher i Jackson zostają odsprzedani (z dużym zresztą zyskiem). Cheyne idzie do rezerwy i w odmłodzonym składzie Chelsea rozpoczyna wędrówkę ku górze. W roku zeszłym Chelsea zajmuje dwunaste miejsce z 41 punktami, a w sezonie obecnym znajduje się już na ósmem miejscu z 43 punktami. Obecną siedzibą Chelsea jest wspanały stadion Stamford Bridge, w południowej części Londynu. Tam też udałem się w przeddzień wyjazdu Chelsea na kontynent. Manager, pan Lesie Knighton skończył właśnie wydawanie ostatnich instrukcyj swoim pupilom. Knighton jest zresztą jednym z najwybitniejszych angielskich managerów futbalowych, prowadził przed przyjściem do Chelsea tak sławne kluby, jak Arsenal, Birmingham. Był on kierownikiem angielskiej reprezentacji, która odbył pierwsze po wojnie tournee po Niemczech, Szwecji i Norwegii. W Chelsea jest od lat trzech, którego to czasu datują się wielkie sukcesy tego klubu.

PERSONALJA

Na naszą podróż kontynentalną - objaśnia mnie p. Knigliton - zabieram najsilniejszy skład. Jedzie razem 15 graczy i trzech kierowników. W bramce grać będzie V. Woodley. Jest to jeden z najmłodszych i najbardziej obiecujących naszych graczy. Ma on duże szanse reprezentowania Anglji w przyszłym sezonie. Obrona O'Hare - Barker [sic! - przyp. HW] należy, po Arsenalu, do najlepszych w Anglii i składu jej nie zmienialiśmy przez cały sezon. Najmocniejszym punktem Chelsea jest pomoc, w której gra trzech internacjonałów, Mitchell prawy pomocnik, grał wielokrotnie w reprezentacji Irlandii. Kepitan drużyny, środkowy pomocnik A. Craig, reprezentował Szkocję, a lewy pomocnik H. Miller, najstarszy członek drużyny, grał w reprezentaci Anglii przeciw Szwecji w r. 1923.

Atak - jeden z najbardziej bramkostrzelnych w lidze - ma w swym składzie również trzech reprezentantów Anglii. Na prawem skrzydle gra Spence, członek drużyny angielskiej, która grała teraz w Wiedniu i Brukseli. Prawy łącznik Burgess został zakupiony od Sheffield Wednesday. Środkowy napastnik Mills, był członkiem reprezentacji Anglii, która grała w r. 1933 ze Szwajcarią i Włochami. Lewa część ataku Gibson-Barraclough jest bardzo szbbka i niebezpieczna. Najgroźniejszymi strzelcami w drużynie są Mills i Spence.

6-iu REPREZENTANTÓW

Czy jest to pierwsze tournee Chelsea po Anglii - pytamy.

Nie - brzmi odpowiedź. Siedem lat temu Chelsea odbyła dłuższe tournee po Argentynie, w roku zeszłym graliśmy w Holandii, wygrywając zresztą wszystkie mecze. Będzie to jednak nasza pierwsza wizyta w Polsce i jak mi wiadomo w ogóle pierwsza wizyta angielskiego klubu tym kraju. Mam nadzieję, że drużyna moja, która odniosła ostatnio poważne sukcesy i w której składzie gra aż sześciu reprezentantów Anglii, Szkocji i Irlandii, będzie godnie reprezentowała piłkarstwo angielskie.

Na tem rozmowa się kończy. Oglądam jeszcze olbrzymi trybuny stadionu Stamford Bridge, gdzie poza meczami piłki nożnej odbywają się codziennie wieczorem wyścigi psów, a w okresie letnim zawody lekkoatletyczne. Miejsce jest 60.000. Przeciętna frekwencja na meczach Chelsea jest 35.000. Pan Knighton z pewnym niepokojem informował się u mnie, jak sprawa frekwencji przedstawia się w Polsce. Obiecałem mu kolo 10000. Był zupełnie zadowolony. Ja również będę rad i szczęśliwy, jeśli obietnice dane przeze mnie się spełnią.

Akademia Jubileuszowa Wisły

urządzona w salach Klubu Społecznego w Krakowie w niedzielę była tym właśnie dowodem, jak dalece „Wisła" cieszy się mirem i poważaniem w szerokich sferach społeczeństwa krakowskiego. Wśród obecnych zauważyliśmy wielu przedstawicieli świata oficjalnego i wybitnych reprezentantów organizacyj sportowych. Program akademji był zwięzły i zwarty, jak na uroczystość sportową przystało. Rozpoczął ją chór złożony z pracowników „Ilustrowanego Kuryera Codziennego", który odśpiewał hymn „Gaude Mater", poczem przemówił prezes Wisły dyr. dr. T. Orzelski, witając zebranych oraz podkreślając znaczenie jubileuszu. Pod koniec przemówienia dyr. Orzelski wręczył długoletniemu kapitanowi I drużyny mjr. Henrykowi Reymanowi dyplom honorowego kapitana I. drużyny. Z kolei historję klubu przypomniał zebranym mjr. Wart. Trzeba przytem zaznaczyć, że „Wisła" z okazji jubileuszu wydała pamiątkową książkę, opisującą szczegółowo dzieje klubu, oraz wszystkich jego sekcyj. Następnie życzenia składali jubilatom gen. Mond, ppłk. Wójcicki, dr. Czuchajowski, radca dr. Bogdanowski, dr. Rokita, dr. Kleinhändler i przedstawiciel młodzieży gimnazjalnej. Artysta teatrów miejskich p. Wacław Nowakowski odczytał wiersz poety Kazimierza Wierzyńskiego, a świetne przemówienie imieniem Cracovii wygłosił p. Zygmunt Nowakowski. Po odśpiewaniu pieśni przez chór zakończono uroczystość.

Wszystko na mecz z Anglikami

Dawno Kraków nie pamięta takiego podniecenia, jak to, które towarzyszyło występowi piłkarzy angielskich ze słynnego klubu londyńskiego Chelsea. Całe miasto dosłownie mówiło na kilka dni przed meczem o tem historycznem dla sportu krakowskiego wydarzeniu, a jesteśmy pewni, że mimo wszystko dyskusja na ten temat będzie jeszcze bardzo długo trwała. Sznury aut, dorożek i pieszej publiczności ciągnącej Aleja 3-go Maja wskazują drogę do boiska, na którem miało się odbyć to pierwsze na terenie krakowskim spotkanie z Anglikami. Oczywiście wszędzie toczy się dyskusja, przewidywania raczej jednak wskazują na sukces gości. Cóż w tem zresztą dziwnego. Anglicy poprzedzeni sławą niepokonanych, opromienieni zwycięstwami nad reprezentacją Szwecji, nad reprezentacyjną drużyną polską mogli byli być uważani i byli uważani za silnych faworytów. Nowe trybuny wypełniły się publicznością o cyfrze niemal rekordowej. W loży honorowej zasiadła spora garstka gości honorowych, reprezentujących władze i najwyższe sfery społeczeństwa krakowskiego. Przybyli przedstawiciele P. Z. P. N. w osobach gen. Bończy Uzdowskiego i płk. Glabisza oraz wiele innych wybitnych osobistości. Na rozgrywający się mecz dwóch drużyn junjorów niewiele kto zwraca uwagi. Wszyscy spoglądają w natężeniu na bramę szatni, z której lada chwila mają wybiegnąć obydwie drużyny. Na dwóch masztach na krańcach boiska przygotowano flagi angielską i polską.

Wreszcie wybiegają Anglicy. Chłopy na schwał, ubrani w ciemno-niebieskie koszulki. Wesoło kopią piłkę, nie zwracają wiele uwagi na otoczenie. Za chwilę potem wybiega i drużyna Wisły, ubrana, jak zwykle w czerwone koszulki. Kontrast czerwieni Polaków z lazurem Anglików oraz zielonem tłem murawy robi szczególnie piękne wrażenie. Wiślacy ustawiają się na środku boiska i okrzykiem witają publiczność. Flagi zostają wciągnięte na maszt. Niebawem wychodzą przedstawiciele Wisły oraz kierownictwo drużyny gości. Odbywa się krótka wymiana powitań i wręczenie przedstawicielowi gości płk. Crispowi pamiątkowego proporczyka, poczem sędzia Rutkowski wraz z kapitanami drużyn Kotlarczykiem i Craigiem dokonują losowania boiska. Na trybunach zapada cisza, świadcząca o wysokiem zdenerwowaniu tych 12 tysięcy osób, które przybyły, aby być świadkami tego pamiętnego spotkania.

Świetne zwycięstwo piłkarzy Wisły. Wisła - Chelsea 1:0 (1:0)

Zwycięstwo nad zawodowcami angielskimi, nad drużyną, zajmującą tak dobre miejsce w tabeli, jak Chelsea, jest istotnie gwoździem jubileuszu Wisły. Nie mogli jubilaci w godniejszy sposób zamknąć uroczystości 30-lecia, wpisując dzień ten złotymi literami nie tylko w historii swej własnej, ale w historii całego piłkarstwa polskiego. Po 25 latach czekania na ponowne zetknięcie się z przedstawicielami ojczyzny piłkarstwa, zdołała Wisła wykazać, że miniony czas od spotkania ze Szkotami z Aberdeenu upłynął jej na pracy, której efektem był niedzielny triumf drużyny jubilatów. Echo zwycięstwa odbije się niewątpliwie szeroko po Europie. Chelsea, mająca na rozkładzie w swym tournee Holendrów, Szwedów, wreszcie reprezentację Polski, ugięła się przed Krakowianami, którzy w dniu swego jubileuszu sprawili największą niespodziankę w swej pięknej karierze. Bywają zwycięstwa, które są udziałem szczęścia, przypadku czy potknięcia się przeciwnika. W tym wypadku mowy o tym nie było. Nie przypadek, czy coś podobnego, ale istotnie lepsza gra Polaków była decydującym momentem, który rozstrzygnął spotkanie. To trzeba z naciskiem stwierdzić, by już z góry uciąć wszelkie wynurzenia pokonanych zawodowców, szukających usprawiedliwienia faktu klęski.

Trudno byłoby znaleźć przed spotkaniem człowieka, nawet zwariowanego kibica, który by marzył o tym, co faktycznie stało się. Przecież logicznym wydawało się rozumowanie, że nawet jakieś tam niepowodzenie chwilowe, czy też utrata bramki nie mogłyby zagrażać zawodowcom angielskim porażką, bo przecież to, co ze wszystkich stron przypisuje się Anglikom, co sami o sobie mówią, wreszcie ich bezsprzeczne sukcesy dotychczasowe, nie pozwalały realnie myślącym na tego rodzaju przypuszczenia. Stało się inaczej. Olbrzymi sukces Wisły zadokumentował, że nie ma w piłkarstwie stałych wielkości, że nawet z góry skazywany na zagładę może okazać się zwycięzcą, jeżeli ma w sobie to, co sportowiec nazywa świetnym morale sportowym. Wisła je miała w stu procentach, od pierwszej do ostatniej fazy walki niedzielnej i ta jej wyższość nastawienia duchowego była kamieniem węgielnym niedzielnego zwycięstwa.

Tym razem nie było wyjątku. Rzecz w tym, że cała drużyna tworzyła nierozerwalny zespół, owiany świetnym duchem walki, mocnym postanowieniem przeciwstawienia się renomowanemu gościowi. Początkowy respekt przed mitycznymi Anglikami ustąpił bardzo szybko słusznemu przekonaniu, że są to przecież tylko także gracze, z którymi należy grać, jak z każdymi innymi. Tak też sobie Wiślacy potem poczynali, a spokój, z jakim to robili, był najlepszym podłożem zwycięskiej gry.

Oddając całości drużyny Wisły należne uznanie, trudno nie podnieść zalet i wyjątkowych wartości tego dnia u poszczególnych linii, czy też graczy. Madejski potwierdził swą klasę w sytuacjach, zmuszających do demonstrowania kwalifikacji z każdego zakresu pracy obronnej dobrego bramkarza. Nie było wprost dla niego problemu, który by nie został rozwiązany z pełnym kunsztem bramkarskim, a przy tym tak spokojnie, że najbardziej rutynowany zawodnik mógłby mu tego pozazdrościć.

W tej jego świetnej grze jeden moment utkwił całej widowni w pamięci. Była nim obrona strzału z małej odległości, skierowanego w róg bramki w chwili, gdy przed nim stał mur graczy obu drużyn. W sytuacji wprost nieprawdopodobnej do obrony ujrzano nagle zawieszonego w powietrzu Madejskiego, który tą przepiękną robinsonadą dosięgnął jeszcze piłkę i pewnym chwytem przytrzymał pod sobą, zabezpieczając się przed natarciem atakujących go ciałem Anglików.

I znów pomoc była opoką, na której opierała się siła całości. Różnica leżała tylko w rozłożeniu pracy poszczególnych jej graczy. Doświadczenia nakazały te zmiany, a okazały się one celowe. Starszy Kotlarczyk zajął się z całą solidnością środkowym napastnikiem Anglików, stale wysuniętym daleko w kierunku bramki Wisły. Zadanie takie było przede wszystkim defensywnym i dlatego rola zawsze ofensywnego środkowego pomocy zamieniła się tym razem w wybitnie defensywną. Spełnił ją Kotlarczyk doskonale.

Ograniczony co do pola działania, biegał mniej niż zwykle i dlatego też mógł podjąć walkę z wyższym od siebie napastnikiem, unieszkodliwić go w zupełności. Ten punkt ataku Chelsea do zdobywania świątyni Madejskiego nie miał widoków. Lukę, która normalnie musiała powstać przez takie ujęcie taktyczne gry pomocy, wypełnił młodszy Kotlarczyk. Podjąwszy się tego najcięższego zadania, ani na moment nie zdradził, że ma już za sobą grę sobotnią i jej niemiłe wspomnienia w postaci śladów na nogach. Świetny w każdym calu, był pierwszym, który odpowiedział na grę Anglików i tym pociągnął za sobą resztę, wprowadzając ją we właściwy ton.

Dalszą bardzo miłą niespodzianką była gra Jezierskiego, dającego sobie radę z reprezentacyjnym skrzydłowym. Przy pomocy Kotlarczyka obaj obrońcy mieli o tyle ułatwione zadanie, że mogli poświęcić się głównie wysuniętym stale skrzydłowym. W pojedynkach rzadko tylko przegrywali. Kolosalną zaletą obu była zdecydowana interwencja, wkraczanie w odpowiednim czasie, a także krycie Madejskiego przed atakowaniem go przez napastników. Sitko zaznaczył się nadto dobrze wykonywanymi rzutami wolnymi.

Atak rozpoczął z Arturem. Niestety środkowy napastnik Wisły musiał zaraz opuścić boisko, kulejąc wobec odnowienia się kontuzji, odniesionej w ostatnim spotkaniu. Wrócono więc do koncepcji Szewczyk-Sołtysik. Reszta ataku pozostała w normalnym zestawieniu. Praca Kotlarczyka II dla ataku miała bardzo wielkie znaczenie dlatego, że ustawicznie swym bliskim sąsiedztwem nie tylko zasilał pomysłami, ale nastawiał też duchowo, wpajając w nich koniecznego w tym spotkaniu ducha walki. Nabrał go i naprawdę heroicznie walczył z nieprzebierającymi w środkach przeciwnikami. Wynikiem tego były liczne pozycje podbramkowe, niestety nie wyzyskane. Łyko był stałem niebezpieczeństwem, biegami swemi ciągle podciągając piłkę pod pole karne Anglików. Gdyby w decydujących momentach podbramkowych potrafił się był więcej opanować nerwowo, dwie dalsze bramki powinny były paść. Pod tym względem podobnym mu był Szewczyk, mający również świetną pozycję w drugiej połowie gry. Nowicjusz, jakim jest Szewczyk, okazał się produktywnym, rozumnym ogniwem ataku, potrzebującym jedynie trochę więcej rutyny. Sołtysik i Kopeć racjonalniej spełniali funkcje łączników, niż Anglicy na tych pozycjach. Chodząc w razie potrzeby do tyłu, zawsze znaleźli jeszcze czas na to, by we wskazanym momencie znaleźć się w ataku. Habowski godnie przystosował się do jakości gry ofensywy. Zbyt wiele oczekiwano od Anglików, by nie stwierdzić, że występ ich przyniósł więcej, niż rozczarowanie. Legendy na ich temat głoszone, prysły niewątpliwie tak gruntownie, że długo jeszcze na ten temat będzie się mówić.

Oczekiwano bowiem zupełnie słusznie gry zawodowców, przedstawicieli gry klasycznej z jej najnowszymi odchyleniami, a wszystko to miało odbywać się w atmosferze propagandy, jak to sami głosili. Wbrew oczekiwaniom, wbrew ich zapowiedziom, występ, który miał być pokazem, wzorem do naśladowania, stał się chwilami widowiskiem, jakie należy tępić. A wszystko stało się jedynie i wyłącznie z winy gości.

Chelsea napotkała na opór przeciwnika, który nie uląkł się jej sławy, ale nawet począł sam być dla niej groźny, więcej jeszcze ośmielił się uzyskać bramkę i tę przewagę utrzymywać. Już po sobotnim spotkaniu w Warszawie sygnalizowano pewne ujemne strony wystąpienia gości. Okazało się, że nie był to przypadek, że Anglicy istotnie grzeszą brakiem kardynalnych zasad fair play. Gwizdy, towarzyszące ustawicznym wybrykom gości, były wyraźnym dowodem efektu takiego zachowania.

Mieliśmy dotąd zupełnie inne wyobrażenie o dżentelmeństwie piłkarzy brytyjskich. Nic ich nie jest w stanie usprawiedliwić, najmniej zaś chyba fakt przegrywania, boć przecież prawdziwi sportowcy, a za takich zawsze dotąd uważaliśmy Anglików, umieją nie tylko wygrywać, ale przegrywać z całą godnością. Tej godności właśnie zabrakło gościom z Londynu i tym zniweczyli wszystkie dotychczasowe piękne wyobrażenia o ich postawie.

Koroną zachowania się był fakt obrazy sędziego, który zmuszony był w końcu usunąć winowajcę. Przez 10 minut trwały targi z niedyscyplinowanym zawodnikiem, by wreszcie skłonić go do opuszczenia boiska. Ta strona niedzielnego spotkania najwięcej ciąży na honorze piłkarzy angielskich.

A sama gra. Powiedzmy otwarcie: rozczarowanie. Prawdą jest, że ich technika jest doskonała. Opanowanie piłki w najtrudniejszej sytuacji nie przedstawia dla nich trudności. Krycie przeciwnika jest także wzorowe. Nigdy nie widać wolnego gracza, każdy pilnuje kogoś.

Dalej świetne jest ustawianie się do piłki, stwarzanie pola wolnego do działania. Akcje odbywają się w ruchu, mają też dlatego zawsze właściwą szybkość. Do tego przychodzą warunki fizyczne, wyrażające się nie w iluś tam kilogramach, jak sądzono przeważnie u nas, bo są tam także zupełnie lekkiej wagi gracze, niscy wzrostem. Natomiast przygotowanie kondycyjne jest tego rodzaju, że skok do piłki, czy start za nią, wyrażał się znaczną przewagą nad nami.

Temu wszystkiemu brak tego, co bierze widza, co go podnieca i entuzjazmuje, brak dowcipu działania, niespodziewanych pomysłów, zagrań, zaskoczeń przeciwnika. Szablon, bardzo ograniczony w intencjach, maszynowość działania raczej nudzi, a tylko jakiś pokaz techniczny okrasza go. Po pewnym czasie gry, można było z góry przewidywać pociągnięcia graczy, powtarzające się w kółko.

W zestawieniu z drużynami wiedeńskimi, nawet tej pośledniejszej klasy, ocena tych wartości musi bezwzględnie wypaść na korzyść Wiednia. Wymienione poprzednio wartości ich gry nie utrzymały się do końca. Podniecenie wykoleiło ich po prostu do tego stopnia, że stracili łączność, pozbywali się piłki, a przeszli do walki pojedynczej, wygrywając jedynie w tych wypadkach, gdzie używali niedozwolonych pomocy, a tak było najczęściej.

Bezwzględnie dodatnie wrażenie zrobił bramkarz. Gra jego nosiła cechy pewności, obycia w każdej sytuacji. Próbki tego dawał szczególnie przy niebezpiecznych wypadach Łyki. Zwracało uwagę, że każdy rzut od bramki miał kierunek, piłka szła z celem i zawsze do swego. Klasa obrońców wyrażała się często pewnymi wykopami, idącymi płasko i znowu także należycie adresowanymi, co tak szwankuje w grze naszej. Pojedynki wygrywali, ale czynili to przy wydatnej pomocy ciała, z którego robili użytek ponad miarę o tyle, że łokieć bywał często nadużywany.

Lewy Barber zdawał się być powolnym, jednakże w koniecznych wypadkach potrafił rzucić się ciałem w wir walki i tym wygrywać. Cała pomoc była inicjatorką większości niemiłych wykroczeń. Prawy Mitchel był nieprawdopodobnie ordynarny w sposobie usuwania przeciwnika, nie uchylając się od zwykłych kopnięć bez piłki. Lewy był tym, który musiał opuścić boisko z nakazu sędziego. Środkowy Craig, kapitan drużyny, dominował w grze głową. Sposób ich współpracy z atakiem mógł zaimponować pod każdym względem.

Między tą pomocą a właściwym atakiem błąkali się łącznicy, bo tak trzeba by nazwać ich poczynania przez większość czasu gry. Tylko w początkowych fazach gry znać było pewną celowość, potem znikła a pozostało tłuczenie, które dla wysuniętych trzech napastników nie miało żadnej pozytywnej wartości. O środkowym Millsie mówiliśmy, że nie istniał poprostu, pilnowany przez Kotlarczyka. Zapowiadany strzał, przebojowość nie zostały potwierdzone ani razu. Był najsłabszym ze słabych. Również mało pokazał reprezentatywny Spence, a tylko lewy Barraclough miewał chwile technicznych sztuczek, które po udaniu się otwierały mu drogę do podań. Brak strzału wbrew temu, czego oczekiwano, prymitywny szablon podań dalekich na środkowego pod bramką, deklasowało atak, który w angielskiej lidze doprowadził tak wysoko. Jedynym, który zdradzał strzał, był rezerwowy łącznik Argue.

Skład drużyn i przebieg gry Wisła: Madejski, Szumilas, Sitko, Kotlarczyk II, I., Jezierski, Habowski, Kopeć, (Artur), Szewczyk, Sołtysik, Łyko. Chelsea: Woodley, O'Hare, Barber, Mitchel, Craig, Miller, Spence, Argue, Mills, Burgess, Barraclough.

Po pierwszych ostrożnych zagraniach, Wisła ośmiela się i poczyna podchodzić ku bramce Chelsei, uzyskując nawet korner po biegu Łyki. Wolny Sitki ląduje w rękach bramkarza gości. Po próbach Anglików pod bramką Madejskiego, udaje się Łyce uciec przed pomocnikiem, ale tuż pod polem karnem zostaje przewrócony, tracac pozycję. Zaczyna to serję niebezpiecznych akcji Łyki, pod bramką niestety zniekształcanych. W pewnej chwili udaje się Habowskiemu bardzo ładny...

Anglicy są jednak zadowoleni

Wieczorem odbył się bankiet którym podejmowano drużynę angielską. Na bankiecie tym mieliśmy sposobność rozmawiać z kierownikiem drużyny angielskiej p. Knighton'em. Zasadniczej różnicy między grą Wisły a reprezentacją Polski nie ma - mówi p. Knighton, jedynie trzeba podkreślić to, że w Krakowie grano ofiarniej, niż w Warszawie. Z Polski wywozimy bardzo mile wrażenie, a szczególnie ujeła nas serdeczność przyjęcia. Po powrocie do Anglji będę zachęcał także i inne drużyny angielskie i szkockie, aby częściej zaglądały nad Wisłę. Jeśli chodzi o różnicę gry między naszymi graczami a Polakami to leży ona w różnej interpretacji przepisów gry w Anglji, a na kontynencie. Z graczy najwięcej podobał mi się bramkarz Madejski, który obronił w tak niewiarygodnie trudnej pozycji, że nawet najlepszy bramkarz angielski nie sprostałby zadaniu. Takiej obrony nie widzi się nawet na boiskach angielskich. Budową i postawą imponował mi obrońca Sitko, w ataku dobrzy byli Szewczyk i Habowski, w pomocy Kotlarczyk II.

Bankiet upłynął w bardzo miłym nastroju. Przemówienia wygłosili: prezes Wisły dr. Orzelski i kierownik ekspedycji angielskiej płk. Crisp, który zaznaczył, że całe niemiłe zajście na boisku wywołane zostało jedynie innym sposobem interpretacji reguł gry Anglików, niż do tego przyzwyczajona jest publiczność polska.

Tak więc słynni zawodowcy angielscy musieli zapoznać się w Krakowie z goryczą porażki. Fakt ten tem więcej zasługuje na uwagę, że pokonali oni uprzednio kilka wybitnych zespołów i do Polski jechali jak to podkreślali w swych enuncjacjach kierownicy klubu Chelsea aby zwyciężać. Przekonali się jednak, że polscy piłkarze także potrafią zwyciężać. Zwycięstwo „Wisły" w powyższem oświetleniu nabiera tem większego znaczenia.

W 32. minucie wypad Anglików kończy się bramką, zdobytą w czasie zamieszania podbramkowego przez Spence'a. W drużynie polskiej zawiódł atak. Najlepszy był God. W pomocy bardzo dobrze reprezentowali się tylko Dytko i Kotlarczyk II. Obrona była najlepszą częścią drużyny. Jedynie w kilku momentach nie umiała sobie poradzić z atakami Anglików.

Zasłużone zwycięstwo Wisły nad Anglikami

Kulminacyjnym punktem uroczystości Wisły Krakowskiej był mecz piłkarski, rozegrany z zawodową drużyną pierwszej ligi angielskiej Chelsea z Londynu. Po emocjonującej grze, zawody zakończyły się sensacyjnym i w pełni zasłużonym zwycięstwem Wisły w stosunku 1:0 (1:0). Gra jest od początku otwarta, bardzo żywa, prowadzona w szybkiem tempie, Wisła coraz częściej przedziera się przez tyły Anglików, zwłaszcza lewą strona, gdzie Łyko wprowadza zamieszanie i raz po raz groźnie centruje. Anglicy zaczynają nadużywać gry ciałem. Sędzia nie dopuszcza do tego.

44-ta minuta przynosi rozstrzygnięcie. Sędzia dyktuje rzut karny za rękę obrońcy. Egzekutorem jest Łyko, który zdobywa zwycięski punkt dla Wisły wśród niebywałego entuzjazmu widzów. Po przerwie Anglicy przejmują inicjatywę. Następuje dłuższy okres, w którym Anglicy napierają na bramkę gospodarzy. Gra staje się brutalna. Częste faule Anglików, spowodowane ich grą ciałem, wywołują głośne protesty i gwizdy widzów.

W 30. minucie dochodzi do niebywałego skandalu. Obrońca angielski fauluje napastnika Wisły (bez piłki). Sędzia dyktuje rzut wolny. Nadbiega jeden z Anglików i opluwa sędziego. Wykluczony przez sędziego, nie chce opuścić boiska. Podniecenie na widowni jest ogromne. Po kilkuminutowych pertraktacjach winny zajścia opuszcza wreszcie boisko i sędzia prowadzi dalej zawody.

Znowu Wisła jest stroną atakującą. Wisła gra na czas i zawody kończą się niespodziewanym sukcesem Wisły.

Anglicy rozczarowali, grali bowiem nietylko brutalnie, ale nonszalancko i poza pewnością siebie nie wykazali większych umiejętności, niż przeciętna drużyna ligowa zagraniczna. Taktycznie i kombinacyjnie nie odznaczają się pomysłowością, a gra ich jest raczej szablonowa i punktowa. Zwycięstwo Wisły jest pierwszą klęską Anglików na kontynencie w ich obecnem tournee. Zawodowcom jednak opłaca się nawet przegrać za 30.000 zl.

Powyższa impreza Wisły, nie mówiąc już o rezultacie, jest naprawdę wielkim sukcesem czerwonych, którzy w dniu wczorajszym święcili jubileusz 30-lecia i ukoronowali swą dotychczasową, pełną zasług w historii polskiego ruchu sportowego, działalność triumfem, który rozniesie ich sławę po całej Europie i zwróci uwagę zagranicy na rozwijający się stale sport polski.

Wisła ma już tradycję w śmiałości imprez piłkarskich. Jeszcze w roku 1910 za prezesury śp. Ustyanowicza sprowadziła Wisła do Krakowa zawodową szkocką drużynę Aberdeen, korzystając z jej pobytu w Pradze u Slavii i Sparty. Różnica między Szkotami a Wisłą wypadła wówczas cyfrowo 9:1, a w grze wyglądali gracze krakowscy jak elementarni uczniacy wobec mistrzów Albionu. Była to wtedy pierwsza drużyna W. Brytanji, która zawitała do Krakowa.

Obecnie zasługą znowu Wisły jest sprowadzenie londyńskiej Chelsea do Polski, jako pierwszego zespołu piłkarskiego angielskiego profesjonalnego, demonstrującego sztukę niedoścignionych nauczycieli futbolu. Chelsea uchodziła za niepokonaną drużynę i nie przegrała ostatnio w swych meczach tak w Anglii, jak i na kontynencie ani jednego meczu. Jej lokata ósma w tabeli ligi angielskiej jest bardzo zaszczytna. Tem większy zaszczyt dla krakowskiej Wisły, że po takich sukcesach Chelsea, po jej zwycięstwach w Belgji, Holandiji, Szwecji, właśnie w Krakowie przerwano zwycięską passę Anglików.

Już przebieg meczu Chelsea w Warszawie z Teamem ligi polskiej wskazywal, że można Anglików pokonać, że i oni są do zwyciężenia i to nawet przez piłkarzy polskich. Wiśle udało się ten dowód przeprowadzić. Nic zreszta dziwnego, Anglicy bowiem absolutnie nie mogli nam Krakowianom zaimponować. Widzieliśmy przecież sławy kontynentalne w ich najlepszych wydaniach i okresach w ich najlepszej szczytowej formie. Toteż nie przemawia nam do przekonania flegmatyczna zarozumiałość zawodowych piłkarzy Angli, nieoparta na prawdziwym kunszcie klasycznego futbolu, niewykazująca się wcale spodziewanemi koncepcjami strategicznemi i taktycznemi, a tylko schematycznemi i mechanicznemi pociągnięciami graczy odbywają pańszczyznę i odpoczywających po młócce puharowej i mistrzowskiej w swej metropolji brytyjskiej. Wolimy już esprit i finezję wiedeniskiej szkoły kombinacyjacyjnej, pełnej dowcipnych i przemyślanych pomysłów, elan temperamentu węgierskiego, żywiołowość i lawir czeskich piłkarzy, a nawet ambicję i zapał polskich piłkarzy, przy całym ich prymitywizmie - niż suchy szablon trenerski, komercjalizm w każdym calu i ruchu, bezduszny pyszałkowaty deseń brutala - piłkarza angielskiego, który często chwyta się sztuczek bokserskich.

Spodziewaliśmy się pokazu estetyczne sztuki piłkarskiej, a ujrzeliśmy urągający wszelkim zasadom rycerskości sportowej boks na murawie zielonej. Zamiast demonstracji dżentemeństwa i fair play, dali nam goście angielscy dobrą szkołę, jak nie należy i nie wolno grać w futbol prawdziwym sportowcom, nietylko w spotkaniach towarzyskich przyjacielskich, ale nawet mistrzowskich punktowych. Brutalność, brak podstawowej dyscypliny sportowej. To były zasadnicze cechy gry gości angielskich.

Każde zetknięcie się było foulem i kock-downem. Bramkarz Madejski musiał dwukrotnie opuścić swe sanctuarjum (zastąpił go Koźmin), a gdy sędzia p. Rutkowski, do pauzy pobłażliwy, po przerwie bardziej stanowczy, wziął graczy w karby i pod koniec meczu za niesubordynację wykluczył jednego gracza angielskiego, on nie chciał z początku opuścić boiska i cała drużyna gości wykazała w tym momenecie zupełny brak dyscypliny. Fakt ten wywołał oburzenie i niesmak na widowni.

Krakowska widownia piłkarska jest bardzo czuła i rozumie się na futbolu. Potrafi się entuzjazmować piękną grą gości nawet przy wysokocyfrowej klęsce swoich graczy, ale potrafi też spontanicznie zareagować i zaprotestować przeciw lekceważeniu i zapodania nam za drogie pieniądze bijatyki i braku dyscypliny zamiast emocji sportowej. Do nas musi się przyjechać z prawdziwym z prawdziwym futbolem, a przede wszystkiem z owem tradycyjnem fair play angielskiem, którego niestety nie dostrzegliśmy…

Oczywiście nie chcemy przez to powiedzieć, że Anglicy nic już nie umieją. Rozumiemy, że po tylu zawodach dość częstych mogli być zmęczeni, że po alkach ligowych są znudzeni i zblazowani. Zdajemy sobie sprawę z tego, że ich poziom techniczny, ich orjentacja błyskawiczna, ich wspaniałe obstawianie i krycie, oraz w ogóle opanowanie piłki, jest nadzwyczajne i że nam do tego daleko. Ale to nie jest jeszcze wszystko. O zwycięstwie nie decyduje tylko sama siła fizyczna i umiejętność. Istnieją imponderablia i nastroje, duchowe i moralne siły i walory, podświadome i suggestywne enerje, które nieraz miażdżą kolosy i gigantów.

Brytyjscy piłkarze, którzy na swej wysepce, w swej „splendid isolation” czują się niezwyciężonymi panami, musza wreszcie zrozumieć, że traktowanie „kontynentu” jakby gatunku mniejwartościowego futbolu, jest całkowicie nieuzasadnione, jest wynikiem pewnej pychy, która nie dowodzi jeszcze wyższości. Tę nauczkę niechaj wyniosą z Polski

Niebywały incydent zdarzył się w drugiej połowie gry, podczas której jeden z pomocników angielskich, Miller, protestując przeciwko orzeczeniu sędziego, zamierzył się na niego. Sędzia oczywiście wykluczył go z gry. Fakt ten jest jaskrawym dowodem, że gra gości była pokazem gry... niedżentelmeńskiej.

Wisła wystąpiła w składzie: Madejski, Szumilas, Sitko, Jezierski, Kotlarczyk II i I, Łyko, Artur (Sołtysik), Szewczyk, Kopeć i Habowski. Chelsea: Woodley, O'Hare, Barber, Mitchell, Craig, Miller, Spence, Argue, Mills, Burgess i Barraclough.

Po ceremonii powitania i wręczenia gościom pamiątkowego proporczyka, na znak sędziego rozpoczęto zawody. Wisła od samego początku zapuszcza się pod bramkę Anglików, którzy na to odpowiadają zdecydowanym atakiem. Okres przewagi Anglików nie trwa jednak długo.

Gra była wyrównana, a piłka raz po raz przechodziła to na tę, to na drugą połowę boiska. Wisła szybko zorientowała się, że drużyna angielska nie jest bynajmniej tak groźnym przeciwnikiem, którego nie można pokonać, i rozpoczyna całą serię ataków, co prawda z początku bezskutecznych i zatrzymujących się przed świetną obroną Anglików. Niemniej jednak w 41. minucie z rzutu karnego Łyko strzela przeciwnikom bramkę. Publiczność w szalonych brawach oklaskuje zwycięzcę.

Po przerwie Wisła prowadzi 1:0 i utrzymuje swoją przewagę, Anglicy zaś zaczynają stosować wobec gospodarzy brutalną grę. Dochodzi do wspomnianego wyżej zajścia. Mimo wszystko jednak nie udaje im się uzyskać rewanżowego punktu. Wisła, chociaż miała znacznie więcej sposobności do podwyższenia wyniku, jednak wskutek niecelnych strzałów Łyki i Szewczyka, schodzi z boiska z jednym punktem.

Na specjalne wyróżnienie z Wisły zasługuje Madejski, który dowiódł, że jest jednym z najlepszych bramkarzy. Bardzo dobrym był Łyko oraz Sitko, który okazał się bardzo cennym nabytkiem dla Wisły. Niemniej i pozostali gracze wszyscy zasługują na szczere wyrazy pochwały. Z Anglików bardzo dobry był Woodley, bramkarz, oraz lewy obrońca Barber i środkowy napastnik Mills. Sędziował pan Rutkowski dobrze, mając bardzo trudne zadanie.

Akademię zaszczycił swoją obecnością dr Tadeusz Chorzelski, witając przedstawicieli PZPN, Ligi, Urzędu Wychowania Fizycznego, Okręgowego Związku Piłki Nożnej, klubów i towarzystw sportowych. W mowie wspomniano także o zasługach byłego zawodnika i reprezentanta pierwszej drużyny piłkarskiej, mjr. Henryka Reymana, wręczając mu nadany przez Wisłę dyplom kapitana honorowego pierwszej drużyny piłkarskiej oraz obraz autorstwa Wlastimila Hofmana.

Historię powstania Wisły przedstawił sekretarz honorowy mjr Warth, poczem artysta teatru im. Słowackiego, Wacław Nowakowski, wygłosił marsz lekkoatletyczny "Mecz futbolowy".

Następnie imieniem KOZPNu przemówił generał Mond, , płk. Wójcicki - kierownik Okręgowego Urzędu WF i PW, oraz radny dr Czuchajowski w imieniu zarządu miasta.

Kolejne przemówienia wygłosili przedstawiciele KS Garbarnia - dr Bogdanowski, Ligi PZPN - dr Rokita, Makkabi Kraków - dr Kleinhendler, a także imieniem gimnazjum dziewiątego, z którego wywodziła się pierwsza drużyna Wisły, uczeń Seichter. W imieniu Cracovii głos zabrał jej delegat, dr Zygmunt Nowakowski, który podkreślił prawdziwie sportową rywalizację obu klubów na terenie Krakowa i przypomniał o chlubie, jaką oba towarzystwa przynoszą miastu. Przemówienie zakończył życzeniami dla TS Wisła, wyrażając nadzieję, że tak jak Wisła płynie wartkim górskim nurtem, osiągnie swoje najwyższe cele, a Cracovia dotrzyma jej kroku.

Akademię zakończono odśpiewaniem kilku pieśni przez chór.

Przy 9-tysięcznym udziale publiczności Wisła rozegrała wczoraj mecz z angielską zawodową drużyną Chelsea, zdobywając zasłużone zwycięstwo w stosunku 1:0. Bramkę uzyskał z rzutu karnego Łyko w pierwszej połowie gry. Anglicy nie pokazali spodziewanej pięknej gry, natomiast zaprezentowali wiele brutalności, a momentami nawet ordynarnej gry. Ich zachowanie na boisku było wręcz skandaliczne – usunięty za faul gracz angielski próbował uderzyć sędziego i nie chciał opuścić boiska.

Wisła zawdzięcza swoje zwycięstwo przede wszystkim doskonałej grze Kotlarczyków, Madejskiego w bramce oraz świetnie grającym obu skrzydłowym. Na ostrą, a czasami niebezpieczną grę Anglików, Wisła odpowiedziała również grą ostrą, co pozwoliło utrzymać wynik i odnieść zwycięstwo.

Grę zaczyna Wisła i podciąga pod bramkę Anglików, gdzie Łyko oddaje wysoką centrę, którą jednak bramkarz pięknie wybija w pole. Anglicy grają początkowo ładnie dla oka, posługując się trikami, jednak do strzału dochodzą dopiero w 15. minucie, kiedy Madejski bardzo dobrze broni. Wisła nie ogranicza się do obrony, lecz atakuje lewą stroną, gdzie Łyko jest b. niebezpieczny. W 28. minucie Habowski pięknie przechodzi prawą stroną i oddaje bardzo silny strzał, który z trudem Woodley świetnie broni. Anglicy zaczynają grać teraz bardzo ostro, a w niebezpiecznych dla nich momentach wykopują piłkę na auty.

W 33. minucie doskonałą pozycję ma Szewczyk, który jednak spóźnia się o sekundę, a obrońca angielski wykopuje piłkę na róg, który zostaje obroniony. Gra jest zupełnie wyrównana, a Anglicy, mimo swoich sztuczek i szybkiego tempa, nie osiągają przewagi.

Wisła raz po raz przechodzi pod bramkę Anglików, a jej napastnicy oddają tu i ówdzie strzały na bramkę, które jednak bramkarz łapie.

W 44. minucie, za zagranie ręką na polu karnym obrońcy angielskiego, sędzia dyktuje rzut karny, z którego Łyko strzela jedyną bramkę. Entuzjazm na widowni jest szalony.

Po przerwie Anglicy zaczynają grać bardzo szybko, lecz Wisła mimo to odbiera piłkę. Już w drugiej minucie Łyko wraz z Szewczykiem, mając doskonałą pozycję, nie trafiają dosłownie do pustej bramki opuszczonej przez bramkarza. Wisła gra bardzo dobrze, często podchodzi pod bramkę angielską, a jednocześnie nie odstępuje na krok daleko wysuniętego środkowego napastnika Anglików.

Anglicy, widząc, że nie uzyskają zwycięstwa, grają bardzo ostro, a miejscami wręcz brutalnie, kopiąc nawet graczy Wisły leżących na ziemi bez piłki. Sędzia reaguje jedynie w niektórych przypadkach, tłumacząc to rzekomo przyjętą w Anglii grą ostrą. Dwa ostre strzały lewego łącznika broni w pięknym stylu Madejski. Przy obronie jednego strzału lub przy wykopie piłki w pole fauluje on napastnika angielskiego, za co sędzia dyktuje rzut wolny pośredni, obroniony przez obronę Wisły.

W 22. minucie Wisła ponownie ma okazję do strzelenia bramki, jednak Szewczyk spóźnia się o ułamek sekundy. Kilka minut później Łyko, będąc sam na sam z bramkarzem, strzela z trzech metrów w jego ręce. Wisła ma coraz więcej z gry, często naciera na bramkę angielską. W pewnym momencie środkowy napastnik Chelsea sfaulował tak ordynarnie Kopecia bez piłki, że sędzia usunął go z boiska. Zawodnik angielski nie chce jednak zejść. Następują targi i kłótnie. Dopiero na interwencję członka kierownictwa angielskiej ekspedycji gracz opuszcza boisko.

Dalsza gra toczy się w podobnej atmosferze, Anglicy grają nadal bardzo ordynarnie, chcąc za wszelką cenę uzyskać choćby wynik nierozstrzygnięty. Na dwie minuty przed końcem Szewczyk ponownie ma świetną pozycję – będąc dwa metry przed bramkarzem z piłką, strzela jednak w aut.

Ostatnie minuty należą do Anglików, lecz Madejski nie dopuszcza do zmiany wyniku.

Jak powiedziano we wstępie, gra angielskiej drużyny nie zachwyciła. Podobali się jednak ich skrzydłowi i środkowy pomocnik. Z drużyny Wisły zaimponował Kotlarczyk I, świetnie taktycznie usposobiony Kotlarczyk II, a Madejski w bramce był wspaniały. Obaj skrzydłowi Wisły byli niebezpieczni.

Sędzia, pan Rutkowski, miał trudne zadanie, jednak zawody poprowadził zupełnie poprawnie.

Spotkanie samo było prowadzone w bardzo ostrej formie ze strony Anglików, to też sędzia musiał bardzo często interwenjować, a wreszcie w drugiej połowie gry musiał usunąć z boiska gracza Chelsea, Millera. Początkowo Anglik nie chciał usłuchać sędziego i dopiero po interwencji trenera drużyny opuścił boisko.

Goście mieli przez cały czas wyraźną przewagę, jednakowoż Madejski w bramce Wisły bronił doskonale, był też najlepszym graczem na boisku. Z Wisły ponownie podobali się bracia Kotlarczykowie. Napad grał dobrze w polu, zawodził jednak pod bramką. Decydującą o wyniku bramkę zdobył w 44 min. Łyko z karnego.

Ostra gra i niesportowe zachowanie się wydalonego gracza miały ten skutek, że publiczność po grze wygwizdała opuszczająca boisko drużynę angielską.

Jak grał atak Wisły? Linja ofensywna Wisły grała jak nigdy dotąd. Niepozorni fizycznie napastnicy Wisły nie bali się renomowanego przeciwnika. Szli odważnie naprzód, staczali zawzięte walki o każdą piłkę z przeciwnikiem, uciekającym się do wszystkich, nierzadko nawet niedozwolonych sposobów. Mimo braku Artura, który po kilku minutach zeszedł z boiska, w wyniku odnowienia się kontuzji, atak Wisły stanowił dobrze rozumiejącą się całość, która często naprzykrzała się tyłom gości. Klasą dla siebie był tu Łyko; bardzo dobry technicznie, świetny w wózku, przedzierał się raz po raz przez linje defensywne Anglików, szerzył zamieszanie pod bramką. Szkoda tylko, że nie ufa swym partnerom i woli sam przebiec z piłką na drugą stronę boiska, niż podać piłkę na środek. Bramka, uzyskana z rzutu karnego, dała dowód opanowania nerwowego. Strzał był spokojny, świetnie splasowany w sam róg bramki. Wielki Woodley, wspaniale robinsonował, nie mógł jednak przeszkodzić.

Publiczność krakowska po raz pierwszy może utworzyła wspólny blok, sympatyzujący z Wisłą. Jubilatka zasłużyła sobie na to swoją dzielną postawą oraz odbijającą się na tle nieczystej gry gości grą fair. Każde dobre zagranie graczy Wisły oklaskiwane było żywo, najwięcej oklasków zebrali Łyko za swe solowe przeboje, Kotlarczycy, Sitko i Madejski. Uzyskana bramka wywołała istny szał i zrodziła apetyt na dalsze. Mogły one paść zaraz po przerwie, kiedy Łyko i Szewczyk nie trafili do pustej bramki. Anglicy zasługiwali na gwizdy. Publiczność krakowska nie mogła pogodzi się z tym, że za drogie pieniądze (bilety od 2 - 10 złotych) musieli patrzeć na kopanie na auty, podanie do bramkarza, czy też pospolite „urwanie się”. Najwięcej gwizdów zebrali Anglicy za brzydkie faule i za targnięcie się na sędziego. Swoją drogą Anglicy nie pozostawili po sobie dobrego wrażenia. Słusznie p. kapitan związkowy woli Austriaków. Co mówi porównanie dwu wyników? Mówi to, o czym już niejednokrotnie pisało się: że z przywiązania do barw klubowych można wykrzesać daleko większą ambicję i zapał walki i że zespół złożony z jedenastu zgranych i dobrze rozumiejących się graczy stanowi silniejszą drużynę, niż reprezentacja, złożona z graczy 8 klubów. W latach poprzednich, gdy trzon reprezentacji stanowili gracze jednego klubu (Cracovia, Pogoń, Wisła) – uzyskiwaliśmy inne wyniki. Okazało się bowiem, że zwycięstwo nad tak renomowanym przeciwnikiem, jak Chelsea, leżało w granicach możliwości.

Nowa trybuna Wisły stanęła doprawdy w rekordowym tempie po jakichś 2–3 tygodniach. Jest ona znacznie lepsza od poprzedniej, gdyż brak słupów psujących pole widzenia. Na trybunie środkowej umieszczono dużą lożę reprezentacyjną oraz lożę dla prasy.

Wieczerza sportowa odbyła się na zakończenie uroczystości jubileuszowych Wisły. W salach Klubu Sportowego zebrało się sto kilkadziesiąt osób. Na czele zajęli miejsca gen. Bończa-Uzdowski, gen. Mond, płk. Crisp, prof. Dyboski. Obok zawodników Wisły zjawili się najstarsi członkowie klubu. W miłym nastroju spędzono kilka godzin.

Płk. Crisp w przemówieniu podczas wieczerzy mówił na temat różnicy pojęć o grze w piłkę. W tym upatrywał się mylnych, jego zdaniem, sądów o brutalności drużyny angielskiej. W przyszłym roku gotów jest płk. Crisp na własny koszt przyjechać do Polski, wygłosić tutaj odczyt o systemach gry w piłkę nożną. Sądzi, że uda mu się w ten sposób przekonać opinię sportową naszego kraju, że system angielski jest odpowiedni i celowy.

Anglicy opuścili Kraków w poniedziałek po południu. Tegoż dnia przed południem razem udali się na zwiedzanie miasta. Byli na Wawelu i złożyli hołd u trumny Marszałka Piłsudskiego. Po południu bawili w salinach. Wyjazd nastąpił o 5-ej po południu. Na dworcu żegnali odjeżdżających gości członkowie wydziału Wisły oraz jedenastka piłkarzy.

Wisła jest automatycznie zaproszona do Londynu. Sprawa ta zostanie zdecydowaną w najbliższym czasie.

Wyjazd drużyny krakowskiej nastąpiłby w listopadzie, przyczem Wisła rozegrałaby pozatem w drodze powrotnej dwa mecze we Francji lub Holandii. W drodze powrotnej z Polski do Londynu menager Chelsea p. Knighton odbył w Brukseli konferencję z red. Hauptmanem na temat przyjazdu Wisły na mecz rewanżowy do Londynu.

Na bankiecie wygłoszono szereg mów. — Prezes drużyny angielskiej, płk. Crispe por wtórzył uwagi meneżera Knightona, na temat gry ciałem, którą na kontynencie w wielu krajach uważają za faule. W przemówieniu swem płk. Crispe wyraził gotowość przybycia do Polski w roku przyszłym, aby spostrzeżenia swe i doświadczenie sfotmułować w odczycie o piłkarstwie - angielskiem.

Z okazji jubileuszu Wisły, nadeszły liczne telegramy gratulacyjne, m. in. od ministra Ulrycha, Dyrektora PUWE — gen. Olszyny Wilczyńskiego, dowódcy OK, V, generała _ Narbut Łuczyńskiego, od Pol, Kom. Olimpijskiego, klubów ligowych i wielu_organizacyj sportowych.

Że Lwowa nadszedł telegram z życzeniami od „Szczepka i Tońka“, którzy życzyli Wiśle stałych zwycięstw z wyjątkiem — nad Pogonią Lwowską

Pierwszy mecz rozegrała w Warszawie 23 maja z reprezentacja Polski, wygrywając w stosunku 2:0, co wcale nie stanowi wielkiej porażki, jeśli się weźmie, pod uwagę denerwującą sławę Anglików.

Ale zupełna niespodzianką było spotkanie rozegrane "następnego dnia w Krakowie z Wisłą, które przyniosło czcigodnej jubilatce, święcącej właśnie tym występem 30-lecie swego istnienia, zwycięstwo w stosunku 1:0.

Goal wprawdzie zdobyty był z karnego, ale już nawet remis byłby sławą.

Zaczynamy nabierać otuchy, bo zeszłoroczne nasze mecze z zagranicą, jak wiemy, były smutne

Kraków, 21 czerwca, (Od naszego korespondenta Denten.) Ludzie wierzą w piękne cuda, a jednak takie cuda się zdarzają. Wydaje się, że angielskie kluby całkowicie rezygnują ze swojej „Splendid Isolation”. I oni nagle wydają się pełni ambicji, gdyż Chelsea po powrocie z kontynentalnego wyjazdu, w którym grała słynny mecz w Krakowie i słabo radziła sobie, zaprosiła krakowską Wisłę do Londynu na rewanżowe mecze w połowie listopada.

Po tym, jak Anglicy stosunkowo łatwo wygrali z polską drużyną narodową w Warszawie, mecz rozegrany następnego dnia w Krakowie stał się wielką sensacją. Chelsea przegrała z krakowską Wisłą 0:1.

Na to spotkanie przybyło 7000 widzów, w tym także przewodniczący PZPN, generał Bończa-Uzdowski, oraz inne wysokiej rangi osobistości. Gospodarze wystąpili bez Artura, a w składzie Chelsea brakowało znakomitego lewego pomocnika Gibsona.

Również w Krakowie londyńska drużyna grała niezwykle brutalnie, za co została wybuczana przez publiczność. Szczególnie wyróżnił się pomocnik Miller, który pozwalał sobie na niesportowe zachowanie. Angielski trener Wheatley wyciągnął z tego konsekwencje i sam zdjął Millera z boiska, gdy ten, mimo nakazu sędziego Rutkowskiego, nie chciał go opuścić. Scenie tej towarzyszył koncert gwizdów.

Sam mecz był interesujący. Krakowska drużyna walczyła z „wielkim” przeciwnikiem w imponujący sposób. Również w Krakowie goście mieli przewagę w polu, jednak nie potrafili przebić się przed bramkę. To kosztowało drużynę Chelsea zwycięstwo. Jednak i atak krakowian pokazał niewiele.

Jedyna bramka meczu padła z rzutu karnego. Jeden z obrońców londyńskiej drużyny dotknął piłki ręką w polu karnym, a sędzia Rutkowski wskazał na jedenasty metr. Enko pewnym strzałem zamienił rzut karny na bramkę, ustalając wynik na 1:0.

Po przerwie gra stała się bardziej nerwowa, zwłaszcza że Anglicy robili wszystko, by wyrównać. Po wykluczeniu Millera Chelsea grała w dziesiątkę, ale od tego momentu to tylko londyńczycy nieustannie atakowali. Znakomita obrona krakowian zdołała jednak opanować sytuację i skutecznie odpierała wszystkie ataki przeciwników.

Bohaterem dnia był bramkarz Wisły, Madejski. To właśnie jemu Wisła zawdzięcza ten tak cenny dla niej triumf.