1938.09.11 Wisła Kraków - Warta Poznań 5:7

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 14:16, 22 mar 2012

1938.09.11, I liga, 14. kolejka, Kraków, Stadion Wisły,

	Wisła Kraków	5:7 (2:4)	Warta Poznań
	widzów: 4.000
	sędzia: Walenty Gerblich z Lipin
Bramki Antoni Łyko 6' Antoni Łyko (k) 15' Artur Woźniak 61' Władysław Filek 82' Bolesław Habowski 89' 1:0 2:0 2:1 2:2 2:3 2:4 3:4 3:5 4:5 4:6 4:7 5:7 18' Stanisław Kaźmierczak 21' Bolesław Gendera 25' Aleksander Schreier 43' Fryderyk Scherfke 70' Aleksander Schreier 83' Bolesław Gendera 85'? Bolesław Gendera
Wisła Kraków 2-3-5 Jerzy Jurowicz Władysław Szumilas Alojzy Sitko Józef Kotlarczyk Franciszek Gierczyński Michał Filek Bolesław Habowski Mieczysław Gracz Władysław Filek Artur Woźniak Antoni Łyko trener: brak Warta Poznań 2-3-5 Zbigniew Schulz Konrad Ofierzyński Edmund Twórz Kazimierz Lis Piotr Danielak Franciszek Sobkowiak Aleksander Schreier Bolesław Gendera Fryderyk Scherfke Stanisław Kaźmierczak Hieronim Schwartz trener:
Według Dziennika Poznańskiego bramkę na 4:5 strzelił Artur Woźniak.

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

12 bramek w Krakowie

Brawurowe zwycięstwo Warty nad Wisłą

Kraków, 11.9. Tel. wł. Warta-Wisła 7:5 (4:2). Bramkami podzielili się: Kaźmierczak, Gendera i Schreier po dwie, Szerfke jedną. Dla Wisły: Łyko dwie, Artur, Filek i Chabowski. Sędzia p. Gerblich. Publiczności 4.000.
Warta: Szulc, Ofierzyński, Twórz, Lis, Danielak, Sobkowiak, Schreier, Gendera, Kazimierczak, Szwarc.
Wisła: Jurowicz, Szumilas, Sitko, Kotlarczyk, Gierczyński, Filek I, Chabowski, Gracz, Filek II, Artur, Łyko.

Tego jeszcze w Krakowie nie było. Spokojny i flegmatyczny zazwyczaj kibic krakowski oniemiał wprost od gradu bramek, jaki posypał się w tym meczu. Sytuacje zmieniały się jak w kadejoskopie [tak!]. To Wisła prowadziła 2:0, to za chwilę była przegraną 2:4. Świtał znów promień nadziei gdy na tablicy widniały cyfry 3:4, a za chwilę horyzont był czarny i ponury – było 7:4.
Widz opuszczał boisko, uświadamiał sobie końcowy rezultat, i klął co sił na sędziego. Nie było dziś chyba człowieka na boisku, który nie gderałby na arbitra tych zawodów p. Gerblicha, a już chyba najbardziej niezadowolony był obserwator z Warszawy p. Krukowski, który skrzętnie notował w swym notesie i był widocznie speszony formą swego kolegi po gwizdku.
Że mecz skończył się spokojnie, że gracze nie pobili się do krwi – to jest raczej zasługą ich kultury, a nie umiejętności arbitra. Owszem, był taki moment, gdy zanosiło się na bójkę, a to wtedy gdy Gracz zdzielił Lisa pod bramką Warty. Ale to się jakoś rozeszło po kościach i mecz skończył się spokojnie. W każdym jednak razie nie jest to zasługą arbitra.
Wybitny udział przypadł sędziemu natomiast w ustaleniu stosunku bramkowego. Tak jak to wyglądało naprawdę, po odliczeniu spalonych, wynik byłby niższy po obu stronach. Zwycięstwo Warty uzyskano jednak w sposób legalny.
Z kolei przechodzimy do roli obu zespołów. Była ona bardzo zróżniczkowana, zmienna, uzależniona w dużym stopniu od warunków terenowych. Na ciężkim, błotnistym boisku start Wisły wypadł znacznie lepiej. Zerwała się lotnie do walki, szybo prowadziła atak i w 15 minucie miała już 2:0.
Ale nie tylko sukces cyfrowy był udziałem gospodarzy. Mieli przewagę psychiczną nad przeciwnikiem, który gorąco protestował przeciw arbitrowi, zarzucając mu nieuwzględnienie spalonego przy pierwszej bramce i pochopne podyktowanie karnego. Wyprowadzeni z równowagi, mający dwie bramki w zanadrzu, warciarze okazali godny pozazdroszczenia hart ducha. Nie załamali się psychicznie, prowadzili grę tak, jakby nic nie zaszło. Tylko silniej zaciskali zęby, szybciej byli przy piłce, bardziej parli naprzód.
I stał się cud. W przeciągu 30 minut Warta odrobiła stracony teren, gdyż schodziła na przerwę wśród oklasków z boiska, prowadząc znów 4:2. Miała połowę zwycięstwa w kieszeni. Po pauzie nie dała go sobie wydrzeć i mimo krytycznych chwil potrafiła wynik utrzymać.
W pierwszym rzędzie jest to zasługą ataku, który w dzisiejszym spotkaniu grał pierwsze skrzypce. Zdawał sobie chyba sprawę Szerfke, że spoczywa dziś na nim czujne oko kapitana związkowego i ważą się losy nie tylko punktów Warty, ale też kierownictwa ataku na mecz z Niemcami.
Szerfkego oceniamy dziś b. dobrze. Nie umiał jeszcze pozbyć się powolności swej kardynalnej wady. Ale był to jedyny minus na jego koncie. Naszym zdaniem potrafił go zrównoważyć, a nawet przewyższyć precyzją podań i skutecznością zróżnicowanych akcyz. Niemniej dobrze wypadł dziś Gendera na prawym łączniku. On był najszybszym w swej linii, umiał zawsze wpaść w lukę i wypatrzyć słaby punkt w tyłach przeciwnika. Pochwalić wreszcie należy zarówno Schreiera, jak też Kazimierczaka i Szwarca.
Niemniej celowo grała pomoc Warty gdzie Daniela, a szczególnie Lis należeli do silnych punktów. Bramkarz na ogół bez winy. Natomiast [obaj] obrońcy chwilami słabi, do czego przyczynił się może ciężki teren.
Wisła nie potrafiła utrzymać zwycięstwa w swych rękach. Miała korzystny rezultat w 15 minucie i to przegrała. Stało się to przede wszystkim z powodu gwałtownego spadku formy obrońców, a szczególnie [Sitka], który zagrał katastrofalnie. Dodajmy do tego słabą dyspozycję [Fil]ka na lewej pomocy, a wówczas uzmysłowimy sobie, że90 proc. ataku Warty szło właśnie w tę stronę.
Mimo dobrej gry Gierczyńskiego, mimo wysiłków dysponowanego dzisiaj Łyki i mimo biegów Chabowskiego, Wisła nie mogła utrzymać stanu posiadania. Artur zagrał z bólem gardła. Gracz zupełnie niepotrzebie po[ddawał] się nieproduktywnym zmaganiom, wybrykom, zamiast myśleć o działaniu z partnerami i sko[?]nym wysiłku.
Przechodząc do oceny sił stwierdzić należy, ze o ile w polu obie jedenastki rozegrała partię na równo, o tyle Warta była zespołem skuteczniejszym i orientującym się lepiej pod bramką. Inicjującym groźniejsze poczynania i realizującym lepiej swe szanse. Podkreślony wyżej luki w defensywie Wisły ułatwiały jej zresztą zadanie. [… mi]nucie. Wynik opiewa 7:5.

Źródło: Przegląd Sportowy nr 73.