1982.08.14 Śląsk Wrocław - Wisła Kraków 2:1

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 09:20, 16 lip 2011 (edytuj) Krzysiekm (Dyskusja | wkład) ← Poprzednia edycja		Wersja z dnia 13:32, 21 wrz 2019 (edytuj) (anuluj zmianę) PawelP (Dyskusja | wkład) Następna edycja →
Linia 20:		Linia 20:
	[[Grafika:Tempo 1982-08-16a.JPG|150 px]]		[[Grafika:Tempo 1982-08-16a.JPG|150 px]]
	[[Grafika:Tempo 1982-08-16b.JPG|150 px]]		[[Grafika:Tempo 1982-08-16b.JPG|150 px]]
		+	==Relacje prasowe==
		+
		+
		+	===Echo Krakowa. 1982, nr 108 (13/15 VIII) nr 11184===
		+
		+	Piłkarzy Wisły, po niefortunnym pokazie indolencji strzeleckiej w pojedynku z Górnikiem Zabrze czeka jutro niezwykle ciężka próba we Wrocławiu. Zmierzą się tam z liderem I ligi — wrocławskim Śląskiem.
		+
		+	Wojskowi, mimo znacznego, wydawałoby się, osłabienia (grają w tym sezonie bez Pawłowskiego, Sybisa i Wójcickiego) radzą sobie doskonale. Młodzież pod batutą Mirosława Pękali prezentuje dobre wyszkolenie techniczne, szybkość i... skuteczność. Czy to znaczy, że „Biała gwiazda” skazana jest na porażkę? Wydaje się, iż tak, ale liczę na... tradycję. Wiślakom nieraz udawało się wywozić punkty ze stadionu przy ul. Oporowskiej, choćby w maju br.
		+
		+	Brak kontuzjowanych Piotra Skrobowskiego i Andrzeja Iwana odbija się negatywnie na postawie drużyny. Łatanie dziur w defensywie (przesunięcie na pozycję stopera Zdzisława Kapki) osłabia z kolei siłę uderzeniową, nie ma obecnie w Wiśle napastnika z prawdziwego zdarzenia. W sumie więc trudno liczyć na olśniewające rezultaty tym bardziej, że ani Skrobowskiego, ani Iwana nie zobaczymy w tym roku na boisku.
		+
		+	UWAGA krakowskich kibiców piłkarskich koncentruje się na ekstraklasie, ale pamiętajmy również, że mamy swojego przedstawiciela — Hutnika w drugiej lidze. Właśnie jutro jedenastka z Suchych Stawów rozegra pierwszy w tym sezonie mecz na własnym boisku, zmierzy się z beniaminkiem — Koroną Kielce.
		+
		+
		+
		+	===Echo Krakowa. 1982, nr 109 (16 VIII) nr 11185===
		+	[[Grafika:Echo 1982-08-16.jpg‎|thumb|right|200 px]]
		+
		+	„Biała gwiazda" bliska remisu
		+
		+	Śląsk WROCŁAW — WISŁA 2:1 (2:1). Bramki zdobyli: dla gospodarzy — Sybis w 16 min. i Pękala w 29 min., dla gości — Kapka w 45 min. Sędziował Janusz Eksztajn z Warszawy. Żółta kartka Jałocha (Wisła). Widzów ok. 12 tys.
		+
		+	WISŁA: Adamczyk — Motyka, Kapka, Budka, Jałocha — Szymanowski (od 69 min. Szulżycki), Nawrocki, Lipka, Nawałka — Kowalik, Wróbel.
		+
		+	Spotkanie wrocławskiego Śląska z krakowską Wisłą miało spory ciężar gatunkowy. Gospodarze bowiem chcieli się zrewanżować za majową porażkę z wiślakami, która pozbawiła ich prawie pewnego tytułu mistrza Polski. Dla krakowian natomiast mecz we Wrocławiu był okazją do podreperowania skromnego konta punktowego, zrehabilitowania się w oczach kibiców za przegraną u siebie z Górnikiem. Te przedmeczowe plany zrealizowali tylko wrocławianie, odnosząc nikłe zwycięstwo.
		+
		+	Spotkanie rozpoczęło się od mocnego uderzenia Śląska. Na bramkę Wisły sunął atak za atakiem. Największe zamieszanie w szeregach obrońców krakowskich wywoływał Janusz Sybis. Każde jego wejście w pole karne niosło w sobie potencjalną groźbę utraty gola. Goście natomiast byli dziwnie usztywnieni, grali asekuracyjnie, czując przed( przeciwnikiem respekt. Na efekty takiej postawy nie trzeba było długo czekać. W 16 min. Sybis, po podaniu od Pękali, wszedł dynamicznie na pole karne, wymanewrował obrońców, bramkarza i skierował piłkę do pustej bramki. Po uzyskaniu prowadzenia, impet wrocławian nie zmalał. Nadal posiadali oni dużą przewagę.
		+
		+	Lecz w 21 min. losy i przebieg spotkania mogły ulec całkowitemu odwróceniu. Po jednym z nielicznych kontrataków, krakowianie wywalczyli rzut rożny. Jego wykonawcą był Lipka, który piłkę posłał do Jałochy — a daleki strzał tego ostatniego trafił w słupek. Ta nie wykorzystana sytuacja zemściła się 8 minut później. Kolejna akcja niezmordowanego Sybisa, precyzyjne dośrodkowanie i piłka przy biernej Dostawie obrońców, po główce Mirosława Pękali po raz drugi wylądowała w bramce Adamczyka.
		+
		+	Od tego momentu krakowianie nie mając już nic do stracenia przeszli do bardzo zdecydowanych ataków.
		+
		+	Do drugiej linii został przesunięty, z obrony, Zdzisław Kapka. Lepsza i bardziej aktywna gra Wisły została w 45 min. uwieńczona bramką Kapki, z podania Szymanowskiego.
		+
		+	Druga połowa meczu należała już zdecydowanie do wiślaków. Cóż jednak z tego, skoro w drużynie „Białej gwiazdy” zabrakło skutecznego Strzelca, zresztą nie po raz pierwszy. Najbliższy wyrównania był w 73 min. Wróbel. Jego strzał głową minął jednak bramkę. Natomiast w 76 min. po „bombie” Kowalika swym kunsztem popisał się golkiper wrocławian Zdzisław Kostrzewa.
		+
		+	Ostatecznie Śląsk dowiózł prowadzenie do końcowego gwizdka sędziego. Należy jednak podkreślić, że zwycięstwo wrocławian, którzy w drugiej odsłonie meczu grali bardzo przeciętnie, było w dużej mierze konsekwencją słabej postawy gości. Oprócz nieskuteczności, poważnym mankamentem krakowian było stosowanie systemu tysiąca podań. Na palcach jednej ręki można by policzyć długie przerzuty i crossy. Napastnicy Wisły wdawali się w niepotrzebne dryblingi, które na dodatek z reguły przegrywali. Pod bramką brakowało przyspieszenia, grano raczej jednostajnym tempem. Po kontuzji Iwana w Wiśle daje się odczuć brak zawodnika przebojowego, dynamicznego, z ciągiem na bramkę. Monolitu nie stanowi także obrona. Sybis w sobotnim meczu wchodził w nią jak w masło. Obie bramki należy zaliczyć na konto niepewnie grających defensorów.
		+
		+	Trener krakowian Roman Durniok miał po meczu niewesołą minę. Powiedział m. in.: „Zawodnicy weszli na boisko zdeprymowani, z nadmiernym respektem dla rywala.
		+
		+	Nie można wygrywać spotkań jeśli się traci takie bramki, obie po szkolnych błędach obrońców. W dzisiejszym dniu brakło także koncentracji. Indywidualnie trudno kogokolwiek wyróżnić. Należy jednak zespół pochwalić za ambicję i walkę do końca”.
		+
		+	PIOTR S. PŁATEK
		+
		+
		+
		+	===Echo Krakowa. 1982, nr 110 (17 VIII) nr 11186===
		+
		+	Łaska pańska
		+
		+	O tym jak kapryśna bywa łaska kibiców, najlepiej świadczą reakcje sympatyków, „kopanej” podczas sobotniego meczu pomiędzy Śląskiem i Wisłą we Wrocławiu. Po kilku faulach reprezentacyjnego obrońcy Wisły Jana Jałochy, każde dojście do piłki krakowianina widownia kwitowała gwizdami. Natomiast po spotkaniu wiślak był wprost rozchwytywany przez zbieraczy autografów.
		+
		+	Iwan już po operacji
		+
		+	Piłkarze udający się na mecz do Wrocławia odwiedzili po drodze Piekary Śląskie, gdzie w szpitalu przebywa ich kolega Andrzej Iwan.
		+
		+	Przeszedł on już operację i czuje się dobrze. Optymizm panuje także wśród lekarzy. My ze swej strony życzymy zawodnikowi „Białej Gwiazdy” szybkiego powrotu do zdrowia
	[[Kategoria:I Liga 1982/1983 (piłka nożna)]]		[[Kategoria:I Liga 1982/1983 (piłka nożna)]]
	[[Kategoria:Wszystkie mecze 1982/1983 (piłka nożna)]]		[[Kategoria:Wszystkie mecze 1982/1983 (piłka nożna)]]
	[[Kategoria:Śląsk Wrocław]]		[[Kategoria:Śląsk Wrocław]]

---

Wersja z dnia 13:32, 21 wrz 2019

1982.08.14, I Liga, 3. kolejka, Wrocław, Stadion Śląska,

	Śląsk Wrocław	2:1 (2:1)	Wisła Kraków
	widzów: 12.000-15.000
	sędzia: J. Eksztajn z Warszawy
Bramki Sybis 27' Pękala (g) 29' 1:0 2:0 2:1 44’ Zdzisław Kapka
Śląsk Wrocław 4-3-3 Kostrzewa Sobiesiak Król Kopycki Majewski Faber Tarasiewicz Pękala Szarek (Mikołajewicz) Socha Sybis (Prusik) trener: Jan Caliński Wisła Kraków 4-4-2 Janusz Adamczyk Marek Motyka Janusz Nawrocki Krzysztof Budka Jan Jałocha Henryk Szymanowski (68’ Mariusz Szulżycki) Zdzisław Kapka Leszek Lipka Adam Nawałka Jerzy Kowalik Michał Wróbel trener: Roman Durniok

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Spis treści 1 Relacje prasowe 1.1 Echo Krakowa. 1982, nr 108 (13/15 VIII) nr 11184 1.2 Echo Krakowa. 1982, nr 109 (16 VIII) nr 11185 1.3 Echo Krakowa. 1982, nr 110 (17 VIII) nr 11186

Relacje prasowe

Echo Krakowa. 1982, nr 108 (13/15 VIII) nr 11184

Piłkarzy Wisły, po niefortunnym pokazie indolencji strzeleckiej w pojedynku z Górnikiem Zabrze czeka jutro niezwykle ciężka próba we Wrocławiu. Zmierzą się tam z liderem I ligi — wrocławskim Śląskiem.

Wojskowi, mimo znacznego, wydawałoby się, osłabienia (grają w tym sezonie bez Pawłowskiego, Sybisa i Wójcickiego) radzą sobie doskonale. Młodzież pod batutą Mirosława Pękali prezentuje dobre wyszkolenie techniczne, szybkość i... skuteczność. Czy to znaczy, że „Biała gwiazda” skazana jest na porażkę? Wydaje się, iż tak, ale liczę na... tradycję. Wiślakom nieraz udawało się wywozić punkty ze stadionu przy ul. Oporowskiej, choćby w maju br.

Brak kontuzjowanych Piotra Skrobowskiego i Andrzeja Iwana odbija się negatywnie na postawie drużyny. Łatanie dziur w defensywie (przesunięcie na pozycję stopera Zdzisława Kapki) osłabia z kolei siłę uderzeniową, nie ma obecnie w Wiśle napastnika z prawdziwego zdarzenia. W sumie więc trudno liczyć na olśniewające rezultaty tym bardziej, że ani Skrobowskiego, ani Iwana nie zobaczymy w tym roku na boisku.

UWAGA krakowskich kibiców piłkarskich koncentruje się na ekstraklasie, ale pamiętajmy również, że mamy swojego przedstawiciela — Hutnika w drugiej lidze. Właśnie jutro jedenastka z Suchych Stawów rozegra pierwszy w tym sezonie mecz na własnym boisku, zmierzy się z beniaminkiem — Koroną Kielce.

Echo Krakowa. 1982, nr 109 (16 VIII) nr 11185

„Biała gwiazda" bliska remisu

Śląsk WROCŁAW — WISŁA 2:1 (2:1). Bramki zdobyli: dla gospodarzy — Sybis w 16 min. i Pękala w 29 min., dla gości — Kapka w 45 min. Sędziował Janusz Eksztajn z Warszawy. Żółta kartka Jałocha (Wisła). Widzów ok. 12 tys.

WISŁA: Adamczyk — Motyka, Kapka, Budka, Jałocha — Szymanowski (od 69 min. Szulżycki), Nawrocki, Lipka, Nawałka — Kowalik, Wróbel.

Spotkanie wrocławskiego Śląska z krakowską Wisłą miało spory ciężar gatunkowy. Gospodarze bowiem chcieli się zrewanżować za majową porażkę z wiślakami, która pozbawiła ich prawie pewnego tytułu mistrza Polski. Dla krakowian natomiast mecz we Wrocławiu był okazją do podreperowania skromnego konta punktowego, zrehabilitowania się w oczach kibiców za przegraną u siebie z Górnikiem. Te przedmeczowe plany zrealizowali tylko wrocławianie, odnosząc nikłe zwycięstwo.

Spotkanie rozpoczęło się od mocnego uderzenia Śląska. Na bramkę Wisły sunął atak za atakiem. Największe zamieszanie w szeregach obrońców krakowskich wywoływał Janusz Sybis. Każde jego wejście w pole karne niosło w sobie potencjalną groźbę utraty gola. Goście natomiast byli dziwnie usztywnieni, grali asekuracyjnie, czując przed( przeciwnikiem respekt. Na efekty takiej postawy nie trzeba było długo czekać. W 16 min. Sybis, po podaniu od Pękali, wszedł dynamicznie na pole karne, wymanewrował obrońców, bramkarza i skierował piłkę do pustej bramki. Po uzyskaniu prowadzenia, impet wrocławian nie zmalał. Nadal posiadali oni dużą przewagę.

Lecz w 21 min. losy i przebieg spotkania mogły ulec całkowitemu odwróceniu. Po jednym z nielicznych kontrataków, krakowianie wywalczyli rzut rożny. Jego wykonawcą był Lipka, który piłkę posłał do Jałochy — a daleki strzał tego ostatniego trafił w słupek. Ta nie wykorzystana sytuacja zemściła się 8 minut później. Kolejna akcja niezmordowanego Sybisa, precyzyjne dośrodkowanie i piłka przy biernej Dostawie obrońców, po główce Mirosława Pękali po raz drugi wylądowała w bramce Adamczyka.

Od tego momentu krakowianie nie mając już nic do stracenia przeszli do bardzo zdecydowanych ataków.

Do drugiej linii został przesunięty, z obrony, Zdzisław Kapka. Lepsza i bardziej aktywna gra Wisły została w 45 min. uwieńczona bramką Kapki, z podania Szymanowskiego.

Druga połowa meczu należała już zdecydowanie do wiślaków. Cóż jednak z tego, skoro w drużynie „Białej gwiazdy” zabrakło skutecznego Strzelca, zresztą nie po raz pierwszy. Najbliższy wyrównania był w 73 min. Wróbel. Jego strzał głową minął jednak bramkę. Natomiast w 76 min. po „bombie” Kowalika swym kunsztem popisał się golkiper wrocławian Zdzisław Kostrzewa.

Ostatecznie Śląsk dowiózł prowadzenie do końcowego gwizdka sędziego. Należy jednak podkreślić, że zwycięstwo wrocławian, którzy w drugiej odsłonie meczu grali bardzo przeciętnie, było w dużej mierze konsekwencją słabej postawy gości. Oprócz nieskuteczności, poważnym mankamentem krakowian było stosowanie systemu tysiąca podań. Na palcach jednej ręki można by policzyć długie przerzuty i crossy. Napastnicy Wisły wdawali się w niepotrzebne dryblingi, które na dodatek z reguły przegrywali. Pod bramką brakowało przyspieszenia, grano raczej jednostajnym tempem. Po kontuzji Iwana w Wiśle daje się odczuć brak zawodnika przebojowego, dynamicznego, z ciągiem na bramkę. Monolitu nie stanowi także obrona. Sybis w sobotnim meczu wchodził w nią jak w masło. Obie bramki należy zaliczyć na konto niepewnie grających defensorów.

Trener krakowian Roman Durniok miał po meczu niewesołą minę. Powiedział m. in.: „Zawodnicy weszli na boisko zdeprymowani, z nadmiernym respektem dla rywala.

Nie można wygrywać spotkań jeśli się traci takie bramki, obie po szkolnych błędach obrońców. W dzisiejszym dniu brakło także koncentracji. Indywidualnie trudno kogokolwiek wyróżnić. Należy jednak zespół pochwalić za ambicję i walkę do końca”.

PIOTR S. PŁATEK

Echo Krakowa. 1982, nr 110 (17 VIII) nr 11186

Łaska pańska

O tym jak kapryśna bywa łaska kibiców, najlepiej świadczą reakcje sympatyków, „kopanej” podczas sobotniego meczu pomiędzy Śląskiem i Wisłą we Wrocławiu. Po kilku faulach reprezentacyjnego obrońcy Wisły Jana Jałochy, każde dojście do piłki krakowianina widownia kwitowała gwizdami. Natomiast po spotkaniu wiślak był wprost rozchwytywany przez zbieraczy autografów.

Iwan już po operacji

Piłkarze udający się na mecz do Wrocławia odwiedzili po drodze Piekary Śląskie, gdzie w szpitalu przebywa ich kolega Andrzej Iwan.

Przeszedł on już operację i czuje się dobrze. Optymizm panuje także wśród lekarzy. My ze swej strony życzymy zawodnikowi „Białej Gwiazdy” szybkiego powrotu do zdrowia