Strzelectwo
Z Historia Wisły
| Linia 121: | Linia 121: | ||
|[[Grafika:Judo ikona.jpg|55px]] | |[[Grafika:Judo ikona.jpg|55px]] | ||
|[[Grafika:Boks ikona.jpg|55px]] | |[[Grafika:Boks ikona.jpg|55px]] | ||
| + | |[[Grafika:Zapasy ikona.jpg|55px]] | ||
|[[Grafika:Brydż ikona.jpg|55px]] | |[[Grafika:Brydż ikona.jpg|55px]] | ||
|[[Grafika:Szachy ikona.jpg|55px]] | |[[Grafika:Szachy ikona.jpg|55px]] | ||
| Linia 133: | Linia 134: | ||
|[[Judo]] | |[[Judo]] | ||
|[[Boks]] | |[[Boks]] | ||
| + | |[[Zapasy]] | ||
|[[Brydż]] | |[[Brydż]] | ||
|[[Szachy]] | |[[Szachy]] | ||
Wersja z dnia 08:16, 4 lip 2012
Spis treści |
Dzieje sekcji strzeleckiej TS Wisła
Źródło: TS Wisła
W każdej dyscyplinie sportowej koncentracja odgrywa niebagatelne znaczenie. Wydaje się jednak, że w strzelectwie determinuje ona wszystkie pozostałe – oczywiście również niezbędne – umiejętności. Techniki związanej z prawidłowym trzymaniem broni, właściwym ułożeniem ciała, wyregulowaniem oddechu, można się nauczyć w miarę szybko. Wszelako praca nad całkowitym „odłączeniem się” od otaczającej – podczas strzelania – rzeczywistości, jest rzeczą o wiele trudniejszą. O perfekcyjnym wykonaniu strzału decydują bowiem nie milimetry, a mikrometry. Strzelec powinien być skupiony do tego stopnia, by wybuch bomby atomowej nie robił na nim wrażenia, a jedynym przedmiotem absorbującym jego uwagę była tarcza strzelecka. Z wielka dumą można stwierdzić, że zdolność tę posiadło wielu strzelców Białej Gwiazdy.
Sekcja strzelecka powstała oficjalnie w roku 1954. Już jednak trzydzieści lat wcześniej Biała Gwiazda odniosła w tej dyscyplinie sukces. Jak to możliwe? Aby odpowiedzieć na to pytanie należy się cofnąć jeszcze dalej, do roku 1907.
Powszechnie znany jest fakt, że w tymże właśnie roku, do zespołu piłkarskiego Wisły przyłączyła się drużyna Czerwonych; ale nie tylko. W barwach Królowej Polskich Rzek zapragnęli także grać chłopcy z II Gimnazjum im. św. Jacka. Wśród nich był Franciszek Zachariasz Brożek. Szybko przebił się do pierwszego składu wiślaków, grając na pozycji bramkarza. Do roku 1912 w barwach Białej Gwiazdy rozegrał 68 spotkań. W dniu 1 sierpnia 1914 roku został powołany do armii austriackiej, a po zakończeniu działań wojennych ochotniczo wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Za udział w wojnie polsko-bolszewickiej został odznaczony orderem Virtuti Militari. Jako zawodowy oficer 13 Pułku Piechoty stacjonującego w Pułtusku, wziął udział w Pierwszych Narodowych Zawodach Strzeleckich zorganizowanych w 1924 roku we Lwowie. Dzięki wynikom tam osiągniętym, został zakwalifikowany do kadry olimpijskiej na Igrzyska w Paryżu. W dniu 27 czerwca 1924 roku, na olimpijskiej strzelnicy w leżącym 140 km od Paryża Reims, Franciszek Brożek wystartował – wraz z kolegami z zespołu narodowego – w drużynowej konkurencji karabinu dowolnego. Występ ten nie był zbyt udany, bo taki być nie mógł. Polacy bowiem mieli nieco archaiczną broń, o amunicji już nie wspominając. Dlatego też, na osiemnaście startujących drużyn, nasi reprezentanci zajęli piętnaste miejsce, z wynikiem 477 pkt.. Na rezultat ten złożyły się m.in. 94 pkt. „wystrzelane” przez kpt. Brożka (karierę wojskową zakończył w randze podpułkownika; rozstrzelany w 1940 roku przez NKWD w Charkowie). I choć formalnie podczas swego olimpijskiego startu zawodnikiem Białej Gwiazdy nie był, to jego wiślacki rodowód nie może budzić najmniejszych zastrzeżeń.
Jak wspomniano wcześniej, trzydzieści lat po występie Franciszka Brożka na Igrzyskach w Paryżu, w styczniu 1954 roku, Towarzystwo Sportowe Wisła założyło sekcję strzelecką. Z relacji jednego z najstarszych jej członków wynika jednak, że stało się to już pięć lat wcześniej. Potwierdzeniem tej tezy jest fakt, że w oficjalnym protokole z Narodowych Zawodów Strzeleckich o Mistrzostwo Polski, które odbyły się w dniach 22-31 lipca 1950 roku w Szczecinie, figuruje czterech wiślackich strzelców. Zajęli oni w tych zawodach dosyć odległe pozycje, choć ostatnimi nie byli. Pierwsze sukcesy – co prawda, na lokalnym podwórku, ale jednak – odnieśli na mistrzostwach okręgu rozegranych w dniach 9-10 września 1950 roku. Biała Gwiazda zdobyła bowiem drużynowo srebrny medal, a Franciszek Ramza został wicemistrzem w konkurencji Kb.
Aby więc definitywnie usystematyzować kwestię narodzin wiślackiej sekcji strzelectwa; nieformalnie istniała ona od roku 1949, zaś w roku 1954 rozpoczął się okres jej w pełni profesjonalnej działalności.
Swoistym spiritus movens rozwoju strzelectwa w Wiśle był przybyły do sekcji, w tymże 1954 roku, trener Leonard Wojciechowski. Już dwa lata później jego podopieczni – Józef Wachowski i Władysław Wagner – zdobyli tytuły mistrzów Polski w konkurencji kbks, a Łucja Zdrojewska przebojem zaczęła wkraczać do grona czołowych zawodniczek w kraju. Potwierdziła to w roku 1958, kiedy to ustanowiła rekord Polski w kbks w postawie klęcząc.
W roku 1960 swój pierwszy tytuł – jeszcze w kategorii juniorów – zdobyła Bogumiła Stawowska. Panna Stawowska przez następne lata była jedną z najlepszych zawodniczek w kraju, w roku 1961 będąc bardzo blisko wywalczenia brązowego medalu mistrzostw Europy. Ostatecznie zajęła dwa razy siódme miejsce, przy okazji bijąc rekord Polski w kbks-2. Swój ostatni tytuł mistrzyni Polski wywalczyła w roku 1970, już jako pani Stawowska-Cichowicz. Rok wcześniej, na mistrzostwach Europy w Paryżu-Wersalu, osiągnęła swój największy sukces na arenie międzynarodowej, wywalczając srebrny medal w karabinie standard w konkurencji drużynowej. Nie było jej jednak dane stanąć na mistrzowskim podium. Przyczyną było wycofanie się naszej ekipy – wraz z innymi drużynami „bloku wschodniego” – z zawodów po tym, jak organizatorzy w trakcie jednej z dekoracji odmówili odegrania hymnu Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
W roku 1965 szeregi strzelców Białej Gwiazdy zasiliła Jadwiga Smagur. Zawodniczka ta w trakcie swojej kariery sportowej ustanowiła 33 rekordy Polski, a po jej zakończeniu pozostała w klubie przekazując swoją wiedzę jako trener.
Lata 70-te przyniosły Wiśle pierwszy tytuł mistrza Europy. W roku 1975 zdobył go – wraz z reprezentacją Polski – na zawodach w Bukareszcie, w konkurencji karabinu dowolnego w pozycji leżąc Andrzej Takuśki. To był dobry okres dla strzelców Białej Gwiazdy. Rok później bowiem, na zawodach tej samej rangi w Skopje, Dorota Tyrawa zdobyła srebrny medal w strzelaniu z pistoletu standard w konkurencji drużynowej.
W roku 1982 w Rzymie ujawnił swój nieprzeciętny talent, niewątpliwie najlepszy strzelec w historii sekcji, Jerzy Pietrzak. W Wiecznym Mieście wywalczył on bezapelacyjnie tytuł mistrza Europy juniorów. Rok później Jerzy Pietrzak po raz pierwszy w swojej karierze został mistrzem Polski seniorów, rozpoczynając tym samym kolekcjonowanie medali z najdroższego kruszcu z najważniejszej imprezy w kraju. W okresie 1983-2002 zdobył bowiem piętnaście tytułów mistrza Polski! Ponieważ zaś złoto lubi lecieć do złota, w pierwszej połowie lat 90-tych dokładał do swoich zbiorów medale w tym samym kolorze z mistrzostw Europy. W roku 1990 w Arnhem wywalczył tytuł w pistolecie pneumatycznym, zaś cztery lata później – wraz z kolegami z reprezentacji – powtórzył ten sukces w konkurencji drużynowej na zawodach w Strasbourgu. Niejako po drodze, w roku 1991 zdobył brązowy medal w pistolecie dowolnym, a w 1993 srebrny w pistolecie pneumatycznym. Aby zaś udowodnić, że nie tylko Europejczycy muszą się liczyć z jego klasą, w roku 1994 okazał się najlepszy w zawodach Pucharu Świata. Ukoronowaniem jego pięknej kariery mogły stać się Igrzyska Olimpijskie w Atlancie w roku 1996. Po eliminacjach w konkurencji pistoletu pneumatycznego zajmował bowiem ex aequo 2-3 miejsce. Niestety, w finale przeciwnicy okazali się nieco skuteczniejsi i Jerzy Pietrzak musiał zadowolić się jedynie, a może biorąc pod uwagę liczbę 50-ciu startujących zawodników, aż piątym miejscem – najlepszym w historii jego startów na Igrzyskach.
A propos startów olimpijskich Jerzego Pietrzaka. Zawodnik ten, jako jedyny sportowiec Białej Gwiazdy, może poszczycić się czterokrotnym uczestnictwem w tej najważniejszej – dla każdego czynnie uprawiającego sport – imprezie. A nie były to występy mające jedynie zaakcentować udział w zawodach. Tylko bowiem w roku 2000 w Sydney nie zakwalifikował się do fazy finałowej w swoich konkurencjach, we wszystkich wcześniejszych startach zajmując miejsca punktowane. Gdyby tak w Atlancie strzelił 1,1 pkt. więcej...
Jak wspomniano wcześniej, w roku 2002, Jerzy Pietrzak zdobył swój ostatni tytuł mistrza Polski. Uczynił to w swojej koronnej konkurencji – pistolecie pneumatycznym. Jednakże o wiślacką „pistoletową” przyszłość można być spokojnym, bowiem w tym samym roku tytuł mistrza Polski juniorów zdobył Bartłomiej Nogieć. W dodatku podwójnego mistrza, gdyż uczynił to zarówno w konkurencji pistoletu pneumatycznego, jak i dowolnego. Po tym sukcesie nie osiadł na laurach, a progresja jego wyników jest cały czas widoczna. W roku 2004 zdobył tytuł młodzieżowego mistrza Polski. Powtórzył swój sukces rok później, będąc także najlepszym w tzw. „Grupie Powszechnej” (mogą w niej startować zarówno wyczynowcy, jak i amatorzy). Jubileusz stulecia klubu uczcił pierwszym medalem w kategorii seniorów. W dniu 17 czerwca 2006 roku zdobył bowiem tytuł wicemistrza Polski w konkurencji – jakże by inaczej – pistoletu pneumatycznego!
Sekcja strzelecka Białej Gwiazdy systematycznie pnie się w górę w rankingach. Obserwując z jakim zapałem, a równocześnie spokojem, pracują wiślaccy snajperzy, jednego można być pewnym – dziewiątki będą dla nich już wkrótce jedynie wypadkiem przy pracy, standardem zaś będą dziesiątki za dziesiątkami.
TWÓRCY CHWAŁY BIAŁEJ GWIAZDY
Trenerzy:
Leonard Wojciechowski, Jadwiga Smagur, Edward Bandrowski, Jerzy Mikołajczyk, Władysław Salamoński, Ryszard Augustyniak, Henryk Radoń i wielu innych.
Zawodnicy:
Józef Wachowski, Władysław Wagner, Łucja Zdrojewska, Joanna Foryt, Bogumiła Stawowska-Cichowicz, Jadwiga Smagur, Helena Pasławska, Henryk Radoń, Jerzy Gałka, Dorota Tyrawa (po mężu Kaczmarek), Jerzy Pietrzak, Bartłomiej Nogieć i wielu innych.
Źródło: TS Wisła
Sukcesy 1954-2000
Mistrz Europy:
- Jerzy Pietrzak – Arnhem 1990.
Mistrz Europy juniorów:
- Jerzy Pietrzak – Rzym 1982.
Wicemistrz Europy:
- Jerzy Pietrzak – Brno 1993.
Brązowy medalista mistrzostw Europy:
- Jerzy Pietrzak – Bolonia 1991.
Brązowa medalistka mistrzostw Europy juniorów:
- Iwona Orska – Budapeszt 1984.
Drużynowi mistrzowie Europy:
- Andrzej Takuśki – Bukareszt 1975;
- Jerzy Pietrzak – Strasbourg 1994.
Drużynowe wicemistrzynie Europy:
- Bogumiła Stawowska-Cichowicz – Paryż-Wersal 1969;
- Bożena Trela – Suhl 1971;
- Dorota Tyrawa – Skopje 1976;
Brązowa medalistka drużynowych mistrzostw Europy:
- Dorota Tyrawa - 3 razy (Rzym 1977, Kopenhaga 1978, Hameenlinna 1978).
Brązowy medalista drużynowych mistrzostw Europy juniorów:
- Bartłomiej Nogieć – Pilzno 2000.
Mistrzowie Polski:
- Jerzy Pietrzak – 15 razy;
- Dorota Tyrawa (Kaczmarek) – 6 razy;
- Bogumiła Stawowska-Cichowicz – 5 razy;
- Józef Wachowski – 3 razy;
- Helena Pasławska – 1 raz;
- Danuta Marona – 1 raz;
- Alicja Salamońska – 1 raz;
- Władysław Wagner – 1 raz;
- Tadeusz Jurczyński – 1 raz.
Aktualny rekordzista Polski:
- Jerzy Pietrzak – pistolet dowolny 60 strzałów (576 pkt.)
- Jerzy Pietrzak – pistolet pneumatyczny 60 strzałów (590 pkt.)
- Jerzy Pietrzak – pistolet pneumatyczny 60 strzałów + finał (688,7 pkt.).
Olimpijczyk:
- Jerzy Pietrzak – 4 razy (Seul 1988, Barcelona 1992, Atlanta 1996, Sydney 2000).
Źródło: TS Wisła
Sezon po sezonie
1949 | 1950 | 1951 | 1952 | 1953
1954 | 1955 | 1956 | 1957 | 1958 | 1959 | 1960 | 1961 | 1962 | 1963 | 1964 | 1965 | 1966 | 1967 | 1968 | 1969 | 1970 | 1971 | 1972 | 1973 | 1974 | 1975 | 1976 | 1977 | 1978 | 1979 | 1980 | 1981 | 1982 | 1983 | 1984 | 1985 | 1986 | 1987 | 1988 | 1989 | 1990 | 1991 | 1992 | 1993 | 1994 | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012
Strzelcy TS Wisła
|
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
|
| Piłka nożna | Futsal | Koszykówka | Gimnastyka | Pływanie | Siatkówka | Judo | Boks | Zapasy | Brydż | Szachy | Inne |
