1976.04.30 Wisła Kraków - Stal Rzeszów 0:1
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 0:1 (0:0) | Stal Rzeszów | 
| ||||||
| widzów: ok. 18-20.000 | ||||||||||
| sędzia: Z. Stachura z Katowic | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1976, nr 98 (30 IV/1/2 V) nr 9480
Piłkarze „Białej Gwiazdy” są faworytami meczu, grać będą przecież przeciwko zamykającej tabelę drużynie, którą w dotychczasowych 24 spotkaniach zdołała uzyskać zaledwie 17 punktów, o 11 mniej od krakowian. Ale rzeszowianie, wykazują ostatnio wielką ambicję, wolę walki, z nieustępliwością Uc4c boje o punkty, o Utrzymanie się w ekstraklasie. Sprawili już niejednemu faworytowi przykre niespodzianki. Ostatnio np. odprawili z kwitkiem lokalnego rywala — Stal Mielec, zwyciężając u siebie 2.1.
Należy więc spodziewać się «e strony rzeszowian ostrej, bezpardonowej walki o Punkty, silnego oporu dla drużyny krakowskiej.
A wiślacy? Po przegranej we Wrocławiu, drużyna była w rozsypce, bowiem potrzeby reprezentacji spowodowały, że trener Brożyniak nie miał do swej dyspozycji wszystkich zawodników. Ostatnie dni trenowali jednak krakowianie już w komplecie, teraz wyjechali poza Kraków na dwa dni. by w spokoju, z dala od kibiców jak najlepiej przygotować się do meczu. Wystąpią w swym najsilniejszym składzie. Jak nas poinformował kierownik sekcji ppłk K. Bielecki wszyscy piłkarze są w dobrej formie, zdrowi, trenują z zapałem. W meczu ze Stalą wystąpi już Marek Kasto.
Okazuje się bowiem, że wiadomość PAP o odsunięciu tego piłkarza od dwóch meczów mistrzowskich była błędna. Jak Wynika z oficjalnego komunikatu PZPN, Kusto za dwie żółte kartki odsunięty został bowiem tylko od 1 spotkania (mecz Wrocławiu) i może już dziś przeciwko Stali. Winno to stanowić poważne wzmocnienie linii ofensywnej zespołu krakowskiego, bowiem Kusto był ostatnio w wysokiej formie, otrzymał wiele pochwał za udane występy w kadrze młodzieżowej a teraz został przez K. Górskiego wyznaczony do pierwszej reprezentacji. Wydaje się, że te sukcesy zmobilizują piłkarza Wisły do dalszej pracy nad sobą, że wyrośnie on wkrótce na zawodnika wielkiego formatu. Na razie wespół z klubowymi kolegami Kapką i Kmiecikiem winien stanowić poważne zagrożenie dla zespołu Stali, jej bramkarza Jałochy i linii defensywnych. Liczymy bardzo na dwa punkty wiślaków (w pierwszej rundzie wygrali w Rzeszowie 1:0) co zrównałoby zespół krakowski w dorobku punktowym z zajmującą trzecią lokatę mielecką Stalą. Początek gry godz. 18.
Echo Krakowa. 1976, nr 99 (3 V) nr 9481
Wisła — Stal Rzeszów 0:1 (0:0).
Bramkę strzelił w 52 min. Gawlik z rzutu wolnego. Sędziował słabo p. Stachura z Katowic. Widzów ok. 18 tys.
WISŁA — Gonet — A. Szymanowski, Maculewicz, Płaszewski, Musiał — H. Szymanowski, Płonka (od 29 min. Gazda), Nawałka — Kapka (od 74 min. Surowiec), Kmiecik, Kusto.
STAL — Jałocha — Pop, Rosół, Gawlik, Janiszewski — Michaliszyn, Krawczyk, Curyło — Kozerski, Napieracz, Krysiński.
Ostatnia kolejka ekstraklasy rozegrana została na raty i już w środę czołowe zespoły tabeli Ruch, Widzew, Stal Mielec straciły punkty, co stwarzało przed piłkarzami „Białej Gwiazdy” poważną szansę zbliżenia się do prowadzącego tercetu Tychy Ruch -Mielec. Szansę tym większą, iż krakowianie mieli grać na swym boisku za zajmującą ostatnie miejsce rzeszowską Stalą. Wystąpili więc wiślacy w roli wielkich faworytów, tym większe sprawiając rozczarowanie i smutek swym sympatykom, gdy mecz przegrali.
Co złożyło się na taki obrót sprawy? Trudno dziennikarzowi w stu procentach wyjaśnić przyczyny porażki, nie bierze on przecież udziału w grze, nie „siedzi w zawodnikach”. Może tylko na podstawie obserwacji relacjonować, wysnuwać swoje wnioski. Wydaje mi się, iż krakowianie wyszli na boisko zbyt pewni sukcesu. „Cóż to dla nas reprezentantów, kadrowiczów, kandydatów do medalu taka Stal” — zapewne rozumowali.
„My to wygramy na stojąco”.
A tymczasem nie doceniany przeciwnik, stojący w przedmeczowych kalkulacjach na całkowicie straconej pozycji, przystąpił do gry bez obciążeń psychicznych, ale z wielką ambicją. Stwierdził po meczu trener rzeszowian St.
Kocot iż jego drużyna „nie bała się przegranej z Wisłą, bo porażką z takim rywalem ujmy nie przynosi. Takie założenie dało nam swobodę poczynań, a gdy zorientowaliśmy się, iż gospodarze grają na stojąco, zaczęliśmy atakować. Efekt przeszedł nasze oczekiwania”.
Pierwszą połowę gry wiślacy, jak się rzekło przestali, nie przeprowadzając na dobrą sprawę żadnej składnej akcji. W drugiej części zawodów zaczęli szybciej inicjować akcje, ale. w kilka minut po wznowieniu gry utracona bramka, po pięknym strzale Gawlika, wprowadziła w ich szeregi ogromne zdenerwowanie.
Mecz, który miało się wygrać spacerkiem, przyjął fatalny obrót. Trzeba było odrabiać straty. W kąt poszły wszelkie taktyczne założenia, każdy z graczy chciał na własną rękę przechylić szalę zwycięstwa na korzyść Wisły, zapanował chaos, brak kolektywnych poczynań, co znakomicie ułatwiło gościom obronę.
Stalowcy bardzo umiejętnie paraliżowali ofensywne poczynania krakowian, inicjując kilkakrotnie szybkie kontrataki i byli bliscy strzelenia nawet jeszcze dwóch bramek, podczas gdy nerwowo grający wiślacy, nie wypracowali ani jednej takiej sytuacji, z której winna paść bramka.
Smutny był to mecz dla wiślackich kibiców, smutny chyba i dla samych piłkarzy, którzy już nie po raz pierwszy, przekonali się jak w sporcie nie wolno lekceważyć żadnego rywali, jak wiele się traci wskutek jakże złudnych wyobrażeń o swojej wielkości.
Trener A. Brożyniak stwierdził, iż jego zespół zagrał pasywnie, źle taktycznie i tak chaotycznie, iż trudno było w tej sytuacji zwyciężyć. Tłumaczył zawodników słabą odpornością psychiczna, ale ten argument jakoś nie trafia do przekonania, jeśli się zważy, iż wiślacy to przecież nie nowicjusze w futbolowym fachu, (lang)
