Sezon 2015/2016 (koszykówka kobiet)

Już za niespełna tydzień startuje nowy sezon Tauron Basket Ligi Kobiet. Warto zatem prześledzić zmiany, jakie zaszły w ostatnich miesiącach w ekstraklasowych klubach.

Zacząć należy od tego, że w sezonie 2015/2016 w ekstraklasie miało wziąć udział 14 klubów. Basket ROW Rybnik i Basket Konin nie były jednak w stanie spełnić wymogów licencyjnych, stawianych przez władze Polskiego Związku Koszykówki, wobec czego na najwyższym szczeblu rozgrywek będzie rywalizować tyle samo teamów, co w sezonie 2014/2015. Nie zmienia się także system rozgrywek – osiem najlepszych zespołów po fazie zasadniczej (każdy z każdym, mecz i rewanż), stoczy walkę o mistrzostwo w formule play-off, zaś cztery najsłabsze wyłonią spośród siebie jednego spadkowicza.

Na temat roszad w szeregach Wisły Can-Pack Kraków, informowaliśmy na bieżąco. Przypomnijmy zatem w dużym skrócie, że do krakowskiego klubu dołączyły Amerykanki Yvonne Turner i Devereaux Peters, Hiszpanka Laura Nicholls, Czeszka Katerina Zohnova oraz reprezentantka Polski na czerwcowych Mistrzostwach Europy, Małgorzata Misiuk. W koszulce z Białą Gwiazdą w dalszym ciągu występować będą Justyna Żurowska-Cegielska, Cristina Ouvina, Magdalena Ziętara i Agnieszka Szott-Hejmej. Zmiana nastąpiła także na ławce trenerskiej. Stefana Svitka zastąpił doskonale znany pod Wawelem Jose Hernandez.

W przerwie letniej nie próżnowali działacze Artego Bydgoszcz. Co prawda, mimo wielu deklaracji po zdobyciu w minionym sezonie wicemistrzostwa Polski, z braku odpowiednich środków budżetowych nie zgłosili drużyny do rozgrywek Euroligi Kobiet, lecz sądzić należy, że trener Tomasz Herkt będzie dysponować silniejszym składem. Do Amerykanek: Amishy Carter i Darxii Morris oraz posiadającej polskie obywatelstwo – Julie McBride, a także doświadczonych rodzimych zawodniczek – Elżbiety Międzik i Martyny Koc, dołączyły trzy koszykarki broniące jeszcze kilka tygodni temu barw Energi Toruń: pochodząca z Jamajki rozgrywająca Maurita Reid, skrzydłowa Aleksandra Pawlak i podkoszowa Agnieszka Fikiel. Szczególnie pierwsza z wymienionych może dać ekipie znad Brdy większą jakość, poszerzając pole manewru na pozycjach 1-2. Jednak także dwie pozostałe „nowicjuszki” w kadrze bydgoszczanek powinny odgrywać istotne role na parkiecie. Prawdopodobnie, po dwóch latach przerwy, do gry w Artego powróci posiadająca polskie obywatelstwo podkoszowa Charity Szczechowiak. W szeregach wicemistrzyń Polski nie zobaczymy już natomiast m.in. Noel Kuin i Markeishy Gatling. Cel? Na pewno doświadczony szkoleniowiec i jego podopieczne mierzą w finał, zakładając, że za drugim podejściem szanse na złoto będą dużo większe.

Sporo przetasowań w Toruniu. Trenerem Energi Toruń nie jest już Elmedin Omanić, który odszedł po siedmiu latach pracy – w tym okresie prowadzone przez niego popularne Katarzynki trzykrotnie sięgały po brązowe medale w ekstraklasie. Następcą charyzmatycznego Bośniaka został Anatolij Bujalski, od wielu lat prowadzący reprezentację Białorusi. Na tegorocznym Eurobaskecie jego podopieczne uplasowały się tuż za podium. Ze składu toruńskiego teamu, który wywalczył w kwietniu brąz, pozostały (nie licząc juniorek) jedynie Joanna Walich i Emilia Tłumak, notabene powracające po przerwie macierzyńskiej w drugiej fazie sezonu, podobnie jak obecnie Weronika Idczak. Gwiazdą zespołu i jedną z wiodących postaci w TBLK powinna być amerykańska rozgrywająca Matee Ajavon, która posiada na koncie wiele sezonów w lidze WNBA (aktualnie Atlanta Dream), zaś na Starym Kontynencie grała m.in. w Fenerbahce Stambuł. Na obwodzie występować będą także: inna Amerykanka - Donica Cosby, reprezentantka Białorusi (występ na czerwcowym Eurobaskecie) - Swiatłana Kudraszowa oraz dwie doświadczone Polki - Magdalena Skorek i Paulina Misiek, które przez dłuższy czas nie grały z powodu poważnych kontuzji. W strefie podkoszowej dużo zależeć będzie również od kolejnego nabytku rodem z USA - Victorii Macaulay oraz Rosjanki Kristiny Alikiny. Trener Bujalski podkreślił, że zamierza walczyć o finał, lecz wydaje się, iż będzie dysponować nieco słabszym zestawieniem niż jego poprzednik.

Również w składzie drużyny, która wiosną uplasowała się na czwartej pozycji, zaszły bardzo duże korekty. Pierwsza to nazwa - w Polkowicach nie będzie już CCC, lecz MKS Polkowice. Nowym trenerem został dobrze znany wszystkim kibicom Wisły Wojciech Downar-Zapolski, który zastąpił Arkadiusza Rusina. Z podstawowych zawodniczek w składzie pozostały: Agnieszka Majewska, Magda Kaczmarska oraz Amerykanka Nikki Greene. Działacze z Zagłębia Miedziowego pozyskali aż cztery nominalne rozgrywające: Serbkę Miljanę Bojović (poprzedni sezon w Fenerbahce Stambuł, wcześniej przez kilka lat Good Angels Koszyce), Amerykankę Nadirah McKenith, wracającą po macierzyńskiej przerwie, grającą w Polkowicach już wcześniej – Agatę Nowacką oraz jedną z najzdolniejszych przedstawicielek młodego pokolenia - Angelikę Stankiewicz (Basket Gdynia). Na obwodzie występować będzie także Roksana Schmidt, sprowadzona z Widzewa Łódź, natomiast pod koszem – Ewelina Gala (również Basket Gdynia), a także kolejna Amerykanka – Nicole Michael. Potencjał wydaje się zbliżony do tego z poprzednich rozgrywek, lecz czy zapewni ponownie „czwórkę”? Trudno powiedzieć.

W szeregach piątego w poprzednim sezonie TBLK - KSSE AZS PWSZ Gorzów Wielkopolski, doszło do wymiany tercetu zagranicznych koszykarek. Akcje zespołu rozgrywać będzie Amerykanka Angel Goodrich, występująca obecnie w WNBA (Seattle Storm). Jej rodaczka, Kelley Cain, to typowa środkowa, a Kanadyjka Cassandra Brown może być ustawiana na pozycji rzucającej lub niskiej skrzydłowej. Spośród Polek, nową twarzą w zespole, którego trenerem nadal pozostaje Dariusz Maciejewski, jest pozyskana z Basketu Gdynia obiecująca rozgrywająca Monika Naczk. Odeszła natomiast Izabela Piekarska. Niby zestawienie personalne nie rzuca na kolana, ale niewykluczone, że jeśli zagraniczne transfery okażą się trafione, gorzowianki – niejako tradycyjnie - będą niewygodnymi rywalkami dla wszystkich, plasując się w górnej części tabeli.

Dużo interesujących przetasowań nastąpiło w składach ubiegłorocznych beniaminków. Na pierwszy plan wybija się Ślęza Wrocław. Już w maju władze klubu ogłosiły, że nowym szkoleniowcem zostanie Algirdas Paulauskas. Litwin jest bardzo dobrze kojarzony w naszym kraju – w latach 90-tych prowadził ekstraklasowe wówczas ekipy Włókniarza Białystok i Odry Brzeg, a także pełnił funkcję drugiego trenera w Ślęzie. Przez wiele lat był selekcjonerem reprezentacji swojego kraju, a także prowadził kilka czołowych klubów rosyjskich. Ze Ślęzą pożegnała się m.in. Paulina Pawlak (obecnie już Madej), która najprawdopodobniej zakończy karierę. W jej miejsce pojawiła się Sharnee Zoll, mająca za sobą znakomity sezon w Gorzowie Wlkp. Na „dwójce” będzie występować Sandra Linkeviciene – wieloletnia reprezentantka Litwy (także na tegorocznym Eurobaskecie), grająca przez szereg sezonów w Eurolidze w klubie z Wilna. Na obwodzie mocnym punktem powinna być również Katarzyna Krężel, w poprzednim sezonie zawodniczka Artego. W strefie podkoszowej dużo do powiedzenia będzie mieć duet amerykańsko-litewski: Chay Shegog – Egle Sulciute. Obie zawodniczki mają na koncie udział w Eurolidze. Jeśli dodać do tego Magdalenę Leciejewską, Agnieszkę Śnieżek, Dorotę Mistygacz i Joannę Czarnecką, broniące już poprzednio barwy wrocławskiego teamu, może okazać się, iż Ślęza będzie w stanie realnie powalczyć o miejsce w czołówce.

Dużo działo się także w Lublinie. Kontrakty z Pszczółką AZS UMCS podpisały trzy nowe Amerykanki: liderka Ślęzy w poprzednim sezonie – rzucająca Jhasmin Player, grająca w Polsce z powodzeniem już od kilku lat rozgrywająca Leah Metcalf, jedna z najlepszych podkoszowych w lidze węgierskiej – Destiny Williams. Ponadto na pozycje 4-5 sprowadzono jeszcze trzy koszykarki: kluczową postać Basketu Gdynia w minionych rozgrywkach, reprezentantkę Ukrainy na tegorocznym Eurobaskecie - Katarynę Dorogobuzową, Martę Jujkę z MKK Siedlce i utalentowaną Agatę Szczepanik z Polkowic. W ślad za tą ostatnią do Lublina podążyła Dominika Owczarzak, która powinna być solidną zmienniczką Metcalf. Poza ustawianymi na pozycjach 2-3 Aldoną Morawiec i Olivią Szumełdą-Krzycką (dawniej Tomiałowicz), z akademickiego klubu odeszło wiele podstawowych zawodniczek, jednak zyski pod względem jakościowym przewyższają straty. Prowadzący drugi sezon lubelską ekipę Krzysztof Szewczyk ma szansę poukładać z tych puzzli dość ciekawą kompozycję, która może nieraz zaskoczyć wyżej notowane rywalki.

Kolejnym klubem, w którym doszło do kadrowej rewolucji, jest MKK Siedlce. Spośród podstawowych koszykarek, które kończyły miniony sezon, jedynie Magdalena Koperwas będzie nadal bronić barw zespołu z Mazowsza. Teodor Mołłow, nowy selekcjoner żeńskiej reprezentacji, będzie mieć do dyspozycji tercet zawodniczek ukraińskich: skrzydłowe – Annę Olchowyk-Pokojową i Oksanę Kisiłową oraz środkową Annę Kirijenko. Kluczowymi postaciami MKK mają być Amerykanki: rozgrywają Keena Mays i środkowa Marie Malone. Trzecia koszykarka z USA to rzucająca Nicole Lenard, która jednak posiada polskie obywatelstwo. Ponadto nowymi nabytkami są: pozyskana z Energi, doświadczona skrzydłowa Agnieszka Makowska, rozgrywająca Katarzyna Trzeciak (Pszczółka AZS UMCS) oraz skrzydłowa Magdalena Parysek (I-ligowa Ostrovia Ostrów Wielkopolski). Wydaje się, że MKK stać na powtórzenie wyniku z pierwszego w historii sezonu na najwyższym szczeblu, czyli zajęcie siódmego miejsca.

W najbliższym sezonie Basket Gdynia raczej nie nawiąże do medalowych tradycji Polpharmy i Lotosu, ale na ten team trzeba będzie zwrócić niemałą uwagę. W Trójmieście pojawiły się dwie zawodniczki powszechnie znane w całej Europie i nadal – mimo zaawansowanego wieku – umiejące zrobić przysłowiową różnicę na boisku. Agnieszki Bibrzyckiej nie trzeba przedstawiać żadnemu sympatykowi żeńskiego basketu. Podobnie rzecz ma się odnośnie Jeleny Skerović, która w latach 2004-2009 była jedną z liderek Wisły Can-Pack, a przez wiele ostatnich lat była zaliczana do grona najlepszych „jedynek” w Europie. Sezon 2014/2015 obie spędziły w Turcji (odpowiednio Fenerbahce Stambuł i Osmaniye) i raczej nie wspominają pozytywnie tych rozgrywek. Teraz będą stanowić o sile drużyny, którą po Wadimie Czeczuro przejęła Katarzyna Dydek. Umowy z Basketem podpisały także zagraniczne podkoszowe: Amerykanki - Stacia Robertson i Paris Johnson oraz Białorusinka Tatiana Troina, a spośród Polek: rozgrywające - Katarzyna Suknarowska (Energa) i Justyna Grabowska (VBW GTK Gdynia) oraz skrzydłowe: Magda Bibrzycka (MKK) i Aneta Kotnis (Pszczółka AZS UMCS). Ze „starego” składu pozostały jedynie Anna Jakubiuk i Dominika Miłoszewska, która notabene odniosła ostatnio poważną kontuzję. Jeśli to zestawienie będzie odpowiednio współpracować na parkiecie, tym razem gdynianki, które de facto w minionych rozgrywkach zajęły miejsce spadkowe, mają duże szanse znaleźć się w „ósemce”.

Jak co roku, zachwytu nie wzbudza skład Widzewa Łódź, który również został znacząco zmieniony. Z podstawowych zawodniczek pozostały w nim w zasadzie tylko Katarzyna Kenig, Lidia Niedzielska i Beata Paranowska. Zagraniczny zaciąg stanowią: dwie Amerykanki - rozgrywająca Angel Robinson (poprzednio Pszczółka AZS UMCS) i podkoszowa Tierra Hawkins oraz doświadczona łotewska środkowa – Aija Brumermane, mająca na swoim koncie występy w reprezentacji swojego kraju na Eurobaskecie i Igrzyskach Olimpijskich, a także kilka sezonów w Eurolidze. Ponadto w Łodzi występować będą zawodniczki, po których trudno spodziewać się, że podbiją TBLK: Marta Urbaniak, Aleksandra Kaja, Julia Adamowicz i Kinga Bandyk. Zespół, który poprowadzi ponownie Piotr Rozwadowski, będzie zapewne zaciekle walczyć o utrzymanie.

Podobny los czeka najprawdopodobniej duet beniaminków – MUKS Poznań i JAS-FBG Sosnowiec. Powracające po trzech sezonach do ekstraklasy poznanianki nie powinny jednak poddać się bez walki. Gwarantować powinno to już choćby nazwisko trenera - po awansie szkoleniowcem MUKS-u został Krzysztof Koziorowicz. Do stolicy Wielkopolski zawitały renomowane zawodniczki – Agnieszka Skobel i Agnieszka Kaczmarczyk grały w minionym sezonie w Wiśle Can-Pack, a Magdalena Radwan w Basket ROW Rybnik. Istotne role powinny odgrywać dwie Amerykanki - rozgrywająca Renee Taylor (w drugiej części ostatnich rozgrywek występowała w Baskecie Konin) i środkowa Cierra Warren. W Sosnowcu pozyskano trzy zawodniczki zza Oceanu – rozgrywająca Naketia Swanier i środkowa Aishah Sutherland w sezonie 2014/2015 należały do czołowych postaci CCC Polkowice. Natomiast na pozycjach 2-3 będzie ustawiana Shannon McCallum. Ponadto trener Mirosław Orczyk będzie mieć do swojej dyspozycji również niedawną rozgrywającą Artego – Annę Bekasiewicz oraz pozyskane ze Ślęzy – Barbarę Głocką i Paulinę Rozwadowską.

Jak zatem widać, w drużynach, które za kilka dni rozpoczną kolejny sezon Tauron Basket Ligi Kobiet, doszło do bardzo wielu zmian. Na parkietach pojawi się (po raz pierwszy lub kolejny) szereg zawodniczek o uznanych nazwiskach w europejskiej żeńskiej koszykówce, mających za sobą występy w Eurolidze, krajowych reprezentacjach, a nawet WNBA. Ten fakt jest kolejnym dowodem na to, że polska ekstraklasa stoi na dobrym poziomie, a walka o medale powinna dostarczyć sporych emocji. Szkoda jedynie, że te rozgrywki nie cieszą się zbyt dużym zainteresowaniem mediów. To jednak już nieco inny temat.

Źródło: wislalive.pl
Paweł

Do startu Tauron Basket Ligi Kobiet pozostało zaledwie kilkanaście godzin. To może być najciekawszy sezon od mniej więcej 4-5 lat – zarówno pod względem poziomu, jak i emocji. Kilka klubów wyraźnie się wzmocniło, a mistrzynie Polski nie będą już przedstawiać takiej siły, jak w minionych rozgrywkach.

O prognozy dotyczące nowego sezonu postanowiłem zapytać osoby, które - z racji pełnionych ról - bezpośrednio uczestniczą w zmaganiach ekstraklasy koszykarek, ewentualnie uważnie obserwują te rozgrywki, na bieżąco je komentując. Wszystkim zadałem następujące pytania:

1. Czy Wisła Can-Pack Kraków obroni tytuł, czy też inny zespół będzie w stanie ją zdetronizować?

2. Kto sięgnie po tytuł MVP w sezonie zasadniczym?

3. Jaki zespół może zostać "czarnym koniem" rozgrywek?

4. Jaki zespół spadnie z ekstraklasy?

Pora poznać odpowiedzi...

Magdalena Ziętara (koszykarka Wisły Can-Pack Kraków)

1. Celem mojej drużyny jest obrona tytułu i zrobimy wszystko, aby tak się stało. Nie będzie to łatwe zadanie, bo liga będzie bardziej wyrównana. Wzmocniło się Artego Bydgoszcz, również Ślęza Wrocław powinna być groźna, namieszać może też zespół z Lublina.

2. W lidze będzie grać wiele bardzo dobrych zawodniczek, jednak trudno mi określić jedną, która ma największe szanse na otrzymanie tej nagrody. My nie będziemy mieć już takiej indywidualności, jak Jantel Lavender, jednak stanowimy fajny kolektyw, w którym ciężar gry będzie brać na siebie kilka zawodniczek.

3. Pszczółka AZS UMCS Lublin.

4. Póki co, najsłabiej wygląda Widzew Łódź. Trudno w tej chwili wypowiedzieć mi się na temat pozostałych zespołów, ale choćby MUKS Poznań czy Basket Gdynia dokonały wzmocnień i posiadają większy potencjał niż Widzew.

Wojciech Downar-Zapolski (trener MKS-u Polkowice)

1. Na pewno Wiśle będzie znacznie trudniej zdobyć tytuł mistrzowski niż w poprzednim sezonie. Jest jeszcze kilku kandydatów do udziału w finale, przede wszystkim Artego i Energa, które dysponują największym potencjałem spośród wszystkich drużyn oprócz Wisły. Paradoksalnie na korzyść Artego może zadziałać rezygnacja z Euroligi – ten zespół może mieć dzięki temu więcej świeżości. W porównaniu do poprzednich rozgrywek, w których krakowianki przegrały pierwszy i jedyny mecz dopiero w finale, teraz będą zdecydowanie bardziej w zasięgu innych drużyn.

2. Bardzo ciężko o wskazanie jakiejś konkretnej zawodniczki. Być może będzie to Devereaux Peters z Wisły Can-Pack, ewentualnie Matee Ajavon z Energi.

3. Również nie jestem w stanie określić. Doszło do bardzo wielu zmian w poszczególnych zespołach i dopiero w trakcie sezonu będzie można powiedzieć coś więcej na temat pozytywnych zaskoczeń.

4. Na dzień dzisiejszy nie mogę wskazać żadnej drużyny. Jestem w tym środowisku i gdybym stwierdził, że jakiś zespół spadnie z ekstraklasy, mogłoby zostać to źle odebrane.

Ewa Silna (była koszykarka m.in. Olimpii Poznań i Ślęzy Wrocław, obecnie komentująca mecze Tauron Basket Ligi Kobiet w TVP Wrocław)

1. Wydaje mi się, że Wisła dysponuje nieco słabszym składem w porównaniu do kilku ostatnich lat i przy udziale w rozgrywkach europejskich będzie im ciężko obronić Mistrzostwo Polski, chyba, że po Nowym Roku wzmocni się, a do składu powróci zdrowa już Agnieszka Szott-Hejmej. Kilka zespołów mierzy w finał TBLK, m.in. Energa, Ślęza czy Artego. Bydgoska ekipa z roku na rok jest coraz wyżej w końcowej tabeli i biorąc pod uwagę, jak zespół funkcjonuje już teraz, będzie groźna dla każdego. Nie należy też lekceważyć MKS-u Polkowice i drużyny z Lublina. Tam rzeczywiście stworzony został ciekawy zespół.

2. Może to będzie Yvonne Turner z krakowskiej Wisły? Widać, że jest motorem napędowym zespołu?! Sharnee Zoll też zapewne będzie groźna i zna już realia TBLK. Chociaż ja chciałabym żeby po tytuł MVP sezonu zasadniczego sięgnęła polska zawodniczka. Pamiętajmy, że do polskiej ligi wróciła Agnieszka Bibrzycka!

3. Ciekawy zespół powstał w Lublinie. Toruńska Energa też będzie groźna dla każdego, jeśli dojadą zawodniczki zagraniczne i powrócą do składu wszystkie kontuzjowane Polki. Wierzę, że poziom rozgrywek TBLK będzie wyższy a co najważniejsze, że Polki będą decydować o obliczu zespołów.

4. Moim zdaniem trudne zadanie o utrzymanie się w TBLK czeka drużyny z Sosnowca, Poznania i Łodzi.

Justyna Krupa (dziennikarka Dziennika Polskiego)

1. Myślę, że w bólach, ale Wisła tytuł obroni. Potencjały drużyn z czołówki są dużo bardzo zbliżone niż rok czy dwa lata temu, ale po stronie Wisły trzeba zapisać dwa atuty: mentalność i siłę doświadczenia zawodniczek, przyzwyczajonych do walki o najwyższe cele, oraz drugi ważny atut: osobę trenera Jose Hernandeza.

2. Tu wybór jest bardzo trudny, bo wiele było przetasowań w kadrach ligowych zespołów. Myślę jednak, że będzie to jakaś nowa twarz w lidze, czyli albo Laura Nicholls, albo Miljana Bojović z MKS-u Polkowice. Ta ostatnia może odżyć w Polkowicach, bo gra tego zespołu będzie na niej oparta, nie będzie w niczyim cieniu.

3. Zdecydowanie MKS Polkowice. Może nie będzie to kandydat do gry w finale, ale może powtórzyć sukces z zeszłego roku i powalczyć o brązowy medal. Wszyscy nieco zapomnieli już o „Pomarańczowych”, mówi się o wzmocnieniach Wisły, Artego, Ślęzy. Tymczasem mimo utraty tytularnego sponsora w Polkowicach budują dość ciekawy skład, pytanie tylko, jak pokieruje tą ekipą trener Wojciech Downar-Zapolski.

4. Pytanie, czy w międzyczasie nie nastąpi dość typowa dla polskiej ekstraklasy nagła zmiana sytuacji, czyli czy któryś zespół nie wycofa się w trakcie sezonu ze względu na kłopoty finansowe. Gdybym miała jednak typować drużynę do zajęcia ostatniego miejsca, byłaby to jedna z dwóch ekip: beniaminek z Sosnowca lub MKK Siedlce.

Kuba Skowron (redaktor naczelny portalu koszykowkakobiet.pl)

1. Uważam, że w tym sezonie faworytem do złotego medalu w dalszym ciągu jest krakowska Wisła. Jednak będzie to z cała pewnością sezon, jakiego dawno nie było. Dlaczego? Wisła nie ma już tak mocnego składu, jak przez ostatnie sezony, wzmocniło się Artego, Ślęza, Energa również nie będzie drużyną, która odpuści walkę o mistrzostwo. Wierzę jednak w duet J&J, który wrócił na ławkę trenerską w Krakowie. W drużynie pozostała jak dla mnie najlepsza koszykarka młodego pokolenia – Magda Ziętara. Jest też Gosia Misiuk, która poprzedni pechowy sezon będzie chciała jak najszybciej zapomnieć i pokazać, że jest warta gry w Wiśle, jak i reprezentacji Polski. Do tego Justyna Żurowska-Cegielska – dwukrotna MVP finałów oraz może nie aż tak dobry zaciąg zagraniczny jak choćby rok czy dwa temu ale dobry, który jest w stanie również powalczyć w Eurolidze.

2. Najlepsza zawodniczka, która udowodni wszystkim swoją grą, że zasługuje na MVP. Chciałbym, aby była to Polka.

3. Sądzę, że AZS Lublin. Trener Szewczyk zebrał ciekawą drużynę, która jak odpali może również włączyć się do walki o medale. Dobry sezon powinna również mieć wrocławska Ślęza.

4. …ostatni. Jednak może coś się zmieni do końca sezonu i nikt nie spadnie. Decyzje podejmie Dyrektor Generalny BLK Olga Kijewska, która już nie raz pokazała, iż „trzyma” rękę na pulsie, aby rozgrywki Basket Ligi Kobiet były dobrze zorganizowane.

Źródło: wislalive.pl

Dodano: 2015-11-22

W sierpniu 2015 r., po 2,5-letniej przerwie, Jose Hernandez ponownie pojawił się w Krakowie w roli trenera koszykarek Wisły Can-Pack. Jak ocenia swój powrót do krakowskiego klubu? Jakie cele stawia przed swoimi podopiecznymi? Między innymi na te pytania hiszpański szkoleniowiec odpowiedział specjalnie dla naszego serwisu w wywiadzie przeprowadzonym kilka chwil po konfrontacji z Bourges Basket. Zapraszamy do lektury!

Czy w trzeciej kwarcie meczu przeciwko Bourges Basket, gdy Wisła przegrywała już nawet różnicą 22 pkt., wierzył Pan jeszcze w zwycięstwo?

Zawsze powinno się wierzyć w zwycięstwo, ale wiadomo, że niekiedy różnie z tym bywa. Jeszcze 7 minut przed końcem wydawało się, że bardzo ciężko będzie odrobić straty do Bourges. Jednak w koszykówce czasem dzieją się rzeczy nieprawdopodobne. Jesteśmy szczęśliwi, że udało się wygrać to spotkanie. Moje zawodniczki pokazały ogromną walkę, jestem z nich bardzo dumny. W czwartej kwarcie wykonały niesamowitą pracę w obronie, o czym świadczy zaledwie 6 pkt. zdobytych przez rywalki w tym okresie.

Co sądzi Pan o dotychczasowych rezultatach drużyny w tym sezonie?

Na pewno byłbym bardziej zadowolony, gdyby nie minimalne porażki w Eurolidze z Castors Braine i Gironą. Generalnie jednak nie mogę narzekać, biorąc pod uwagę urazy niektórych koszykarek - ostatnio choćby Laury Nicholls i Małgorzaty Misiuk. Ta pierwsza bardzo chciała pomóc koleżankom i zagrała przeciwko Bourges pomimo opinii lekarzy sugerujących odpoczynek. Poza tym, jak wiadomo, Devereaux Peters pojawiła się w Krakowie dopiero kilka tygodni po rozpoczęciu sezonu.

Czy zgodzi się Pan z tym, że szanse na pierwszą czwórkę w euroligowej grupie są już bardzo małe, wobec czego celem będzie zapewne walka o piąte lub szóste miejsce, dające prawo gry w ćwierćfinale Pucharu FIBA?

Idziemy krok po kroku, koncentrując się na każdym najbliższym spotkaniu. Mamy bardzo trudną grupę – takie teamy, jak UMMC Jekaterynburg, ZVVZ USK Praga czy Nadieżda Orenburg są od nas znacznie silniejsze, co sprawia, że niezwykle ciężko będzie nam powalczyć o awans do ćwierćfinału Euroligi. W tej chwili dużo bardziej realna jest walka o awans do decydującej fazy Pucharu FIBA i jeśli uda się osiągnąć ten cel, będę zadowolony. Jak wspomniałem, przegraliśmy dwa mecze z zespołami, które prezentują poziom podobny do naszego, co już na starcie mocno skomplikowało naszą sytuację.

Jakie pozytywy widzi Pan w postawie zespołu, a co wymaga poprawy?

Przede wszystkim zawodniczki cały czas zgrywają się ze sobą, poprzez treningi i mecze uczą się znajdować optymalne rozwiązania na boisku. Podkreślam raz jeszcze, że kilka podstawowych zawodniczek narzeka na mniejsze lub większe urazy, dlatego nie jest to łatwe zadanie. Wierzę, że po przerwie na mecze reprezentacji takich komplikacji już nie będzie. Ta przerwa nie pozwala nam jednak normalnie trenować, ponieważ kilka zawodniczek wyjedzie na mecze swoich drużyn narodowych. Niezwykle ważne jest przy tym, że dziewczyny są mocno zaangażowane w treningi i mecze – wierzą, że nasza praca przyniesie pozytywne efekty.

Czy uważa Pan, że podpisanie kontraktu z Wisłą wiosną tego roku było dobrą decyzją?

Tak. Wiedziałem, że w składzie zajdą znaczące zmiany. Nie było wówczas całkowicie pewne, czy zagramy w Eurolidze. Postawiono przede mną cel walki o mistrzostwo Polski, co jest na pewno trudniejszym wyzwaniem niż w poprzednich dwóch sezonach, gdy Wisła miała zdecydowanie najsilniejszy team w polskiej ekstraklasie. Teraz nie ma takich indywidualności, jak Lavender, Quigley czy Vandersloot. Muszę jednak powiedzieć, że jestem zadowolony z postawy Turner i Peters.

A sama oferta ze strony krakowskiego klubu nie stanowiła dla Pana niespodzianki?

Trochę tak. Gdy zadzwonił do mnie prezes Wisły i złożył ofertę współpracy, byłem zaskoczony, ale po zapoznaniu się z aktualną sytuacją bardzo chętnie przyjąłem tę propozycję. Wspaniale wspominałem swój pierwszy pobyt w Wiśle, zatem jestem szczęśliwy, że ponownie pracuję w Krakowie. Cieszę się również, że prezes zaufał mi w chwili, gdy sytuacja finansowa klubu jest trudniejsza niż w poprzednich latach.

Czy Pana zdaniem poziom Tauron Basket Ligi Kobiet jest obecnie wyższy niż kilka lat temu, w czasie Pana pierwszej kadencji w Wiśle?

Sądzę, że liga jest bardziej wyrównana, ale generalnie poziom nieco niższy niż wówczas. Obecnie kilka zespołów prezentuje zbliżony do siebie poziom – mam tu na myśli drużyny z Bydgoszczy, Wrocławia, Lublina czy Polkowic, nadspodziewanie dobrze radzi sobie Basket Gdynia. Nie można zapominać o Enerdze Toruń, która spisuje się słabiej, ale tę ekipę stać na dużo lepsze rezultaty. Dzięki temu ekstraklasa jest interesująca, trudno przewidzieć wyniki. Dlatego musimy być ostrożni w każdej potyczce, nawet gdy mierzymy się z teamami z dolnych rejonów tabeli.

Czy głównym celem koszykarek Wisły Can-Pack jest obrona mistrzowskiego tytułu, czy też równie ważna jest Euroliga?

Najważniejsza jest walka o złoto w TBLK. Mecze w Eurolidze stanowią pewne przetarcie, dzięki któremu będziemy silniejsi w polskiej ekstraklasie. Musimy patrzeć realnie – w zasadzie nie mamy w tym sezonie szans na grę w Final Four. Oczywiście, będziemy dalej walczyć i chcemy odnieść w tych rozgrywkach jeszcze kilka zwycięstw. Byłoby świetnie, gdyby udało się nam wejść do decydującej fazy Pucharu FIBA. Jednak nie to jest najistotniejsze. Starcia z najsilniejszymi zespołami w Europie pozwolą nam stać się silniejszymi w decydującej fazie krajowej rywalizacji, przez co będziemy gotowi na ponowne sięgnięcie po triumf w lidze. To właśnie na tych rozgrywkach w pełni się koncentrujemy.

Rozmawiał: Paweł

Źródło: wislalive.pl

Dodano: 2016-02-18

W ubiegłym tygodniu, nieco na gorąco, dokonałem krótkiej analizy występów koszykarek Wisły Can-Pack Kraków w fazie grupowej Euroligi Kobiet. Dodajmy, że awans wiślaczek do ćwierćfinału został zgodnie oceniony przez ekspertów jako największa niespodzianka rozgrywek.

Przykładem może być choćby opinia głównego specjalisty od żeńskiej koszykówki w portalu fibaeurope.com – Paula Nilsena, który konfrontując wynik danego zespołu z jego potencjałem i aspiracjami, przyznał mistrzyniom Polski miano drużyny fazy grupowej („Team of the Regular Season”).

Pora oddać głos głównemu twórcy tego sukcesu – trenerowi Jose Hernandezowi. Bezdyskusyjne jest, że to hiszpański szkoleniowiec poukładał odpowiednio grę swoich podopiecznych i natchnął je wiarą w powodzenie, po raz kolejny udowadniając, iż jest znakomitym fachowcem.

Jeszcze w listopadzie prawie nikt nie sądził, że Wisła Can-Pack jest w stanie awansować do ćwierćfinału Euroligi...

Rzeczywiście, mało kto wierzył na początku sezonu, że osiągniemy dobre wyniki na europejskich parkietach. Pomimo wielu problemów – odejścia Devereaux Peters, kontuzji – wygraliśmy w sumie siedem spośród ostatnich dziesięciu spotkań. To niesamowite, że po trzech sezonach przerwy Wisła znowu jest w najlepszej ósemce. Myślę, że to jest bardzo ważne dla klubu i polskiej koszykówki.

Pod koniec stycznia klub rozwiązał kontrakt z Peters. Co zdecydowało, że mimo braku kluczowej podkoszowej, udało się wywalczyć awans?

Po odejściu Peters wydawało się, że o zajęcie czwartego miejsca w grupie będzie niezwykle ciężko. Potrzebowaliśmy wygrać dwa spośród trzech ostatnich meczów. Rywale - Bourges, Nadieżda i AGÜ Spor – byli bardzo wymagający. Pracowaliśmy razem, wierzyliśmy w siebie i udowodniliśmy, że jeśli stanowimy kolektyw, jesteśmy w stanie wiele osiągnąć. Nie mamy w składzie gwiazd, ale dzięki temu mogliśmy bardzo dobrze funkcjonować jako prawdziwy zespół.

A jeśli chodzi o decydującą potyczkę w Kayseri – jakie elementy przeważyły szalę zwycięstwa?

Najważniejsze było przygotowanie mentalne, wiara w sukces. Trzeba również powiedzieć, że w drugiej połowie moje zawodniczki świetnie spisały się w defensywie, a każda zrealizowała swoje zadania i miała wkład w tę niezwykle cenną wygraną.

A która koszykarka miała największy udział w tym nieoczekiwanym awansie, patrząc na całą fazę grupową?

Uważam, że największe wrażenie zrobiła gra Yvonne Turner. Jednak jeszcze raz podkreślę, że najważniejsza jest drużyna. Jeśli wszystkie zawodniczki rozumieją swoją rolę w teamie, nie patrzą na własne zdobycze punktowe czy inne statystyki, to mamy szansę wygrywać. Spośród ośmiu najlepszych ekip w Eurolidze jesteśmy jedyną, w której nie występują zawodniczki z WNBA. Patrząc na składy wszystkich uczestników tych rozgrywek, można zauważyć, że wiele klubów mogło się pochwalić bardziej znanymi nazwiskami. Aby dotrzeć do tego etapu rywalizacji musieliśmy więc zaprezentować przede wszystkim grę zespołową.

Co dalej? Czy Pana podopieczne będą w stanie nawiązać walkę z Fenerbahce Stambuł?

Następny krok w Eurolidze będzie najtrudniejszy. Awans do ćwierćfinału jest dla nas wielkim wyróżnieniem. Powinniśmy spoglądać realistycznie - Fenerbahce to jeden z najsilniejszych teamów w Europie, posiadający wielkie gwiazdy i bardzo wysoki budżet. Chcemy jednak zagrać twardo, odważnie, podjąć walkę przez 40 minut w każdym meczu, aby sprawić jak najwięcej problemów jednemu z największych faworytów do triumfu w Eurolidze.

Czy obrona tytułu mistrzowskiego w Tauron Basket Lidze Kobiet stanowi nadal główny priorytet?

Zgadza się - ten cel pozostaje dla nas najważniejszy. Nie będzie to łatwe, choćby dlatego, że naszymi konkurentami są silne zespoły, które rozegrały blisko 20 meczów mniej i na pewno będą mniej zmęczone niż moja ekipa. Sporo spotkań rozgrywamy wąskim składem, gdyż nie brakuje nam problemów kadrowych, jednak ufam, że moje zawodniczki nie zawiodą w tej najważniejszej części sezonu. W starciach z Nadieżdą, AGÜ Spor czy Bourges pokazaliśmy, że jesteśmy w stanie pokonać bardzo dobrych rywali, gdy prezentujemy koszykówkę na odpowiednim poziomie.

PAWEŁ

Źródło: wislalive.pl