Leszek Lipka

Z Historia Wisły

Leszek Franciszek Lipka

Informacje o zawodniku
kraj	Polska
pseudonim	Arsen
urodzony	04.06.1958, Kraków
wzost/waga	173/62
pozycja	pomocnik
reprezentacja	21A (1)
sukcesy	Mistrz Polski: 1978
Kariera klubowa
Sezon	Drużyna	Mecze	Gole
1970-1990	Wisła Kraków	319(378)	29(37)
1990 -	Błękitni Kielce
W rubryce Mecze/Gole najpierw podana jest statystyka z meczów ligowych, a w nawiasie ze wszystkich meczów oficjalnych.

Leszek Lipka - ur. 4 czerwca 1958 w Krakowie, piłkarz Wisły w latach 1970-90, pomocnik, reprezentant Polski, mistrz Polski z 1978 roku, trener.

Spis treści 1 Biografia 2 Legendy Białej Gwiazdy - Leszek Lipka 2.1 Gwiazdy Białej Gwiazdy #29: Technik, spryciarz, wiślacki Arsène Lupin - Leszek Lipka 2.2 Lipka: Dobrze wspominam czas spędzony w Wiśle 3 Historia występów w barwach Wisły Kraków 3.1 Lista wszystkich spotkań: 4 Mecze w Reprezentacji Polski 4.1 Reprezentacyjna Galeria 5 Kącik poetycki 6 Galeria 7 Lipka w prasie 7.1 Echo Krakowa. 1979, nr 286 (24/26 XII) nr 10551 7.2 Echo Krakowa. 1979, nr 289 (29/30 XII) nr 10554 7.3 Echo Krakowa. 1979, nr 290 (31 XII/1 I) nr 10555 7.4 Gazeta Krakowska. 1983, nr 159 (8 VII) nr 10728 7.5 Echo Krakowa. 1989, nr 147 (28/30 VII) nr 12956

Biografia

Leszek Lipka trafił do Wisły Kraków za sprawą tak zwanego turnieju dzikich drużyn. Były to rozgrywki "drużyn podwórkowych" organizowane przez Białą Gwiazdę. Lipka wraz ze swoimi kolegami zgłosili się do turnieju wybierając dla siebie nazwę Everton. Umiejętności młodego zawodnika zwróciły uwagę Adama Grabki - legendarnego trenera Wisły, łowcy młodych talentów. Zaproponował on Lipce regularne treningi przy Reymonta.

Piłkarskie początki Leszka Lipki są doskonałym przykładem na to, że w tamtych czasach do klubów trafiali chłopcy, którzy mieli już wyrobione podstawy futbolowego rzemiosła. Kondycję i technikę wyrabiało się na podwórku, klubowi trenerzy musieli później pracować jedynie nad szlifowaniem talentów.

Swój akces do Wisły Leszek Lipka tak zapamiętał: Załapać się do Wisły było niezwykle ciężko, w takich turniejach startowało około stu zespołów, a sportowy poziom był wysoki. W tamtych czasach z kolegami nie mieliśmy nic innego do roboty, jak tylko grać w piłkę, więc przystępując do takich turniejów chłopcy wiele już potrafili. Mnie wypatrzył trener Grabka i zaproponował treningi w Wiśle. Klub organizował wówczas jeszcze półkolonie, podczas których odbywała się kolejna selekcja. Także ten etap udało mi się przejść i w 1970 roku trafiłem do trampkarzy Wisły. Potem tak się to wszystko układało, że miejsca w drużynie nikt mi nie zabrał. [1]

Leszek Lipka wyróżniał się w drużynach młodzieżowych Wisły, które i tak prezentowały bardzo wysoki poziom (w latach 1975 i 76 juniorzy z Lipką w składzie zdobyli mistrzostwo Polski). Nic dziwnego, że tak utalentowana młodzież bardzo wcześnie dołączyła do pierwszej drużyny Białej Gwiazdy.

Lipka debiutował w seniorach Wisły w meczu Pucharu Polski ze Spartą Zabrze w sierpniu 1976 roku. Miał wówczas 18 lat, a trenerem Białej Gwiazdy był Aleksander Brożyniak.

Powołanie do reprezentacji Polski również przyszło w bardzo młodym wieku - Lipka debiutował w kadrze w 1979 roku. Wydawało się, że zostanie filarem reprezentacji na długie lata, w wieku 22 lat miał już na swoim koncie 21 występów. Nastąpiła jednak zmiana selekcjonera. Ryszarda Kuleszę zastąpił Antoni Piechniczek, który stawiał na silniejszych i masywniejszych zawodników.

Lipka nie dysponował imponującymi warunkami fizycznymi. Miał 173 centymetry wzrostu i 62 kilogramy wagi, co dawało mu słabą pozycję przetargową w walce w środku pola. Rozgrywający Wisły nie mógł bazować na sile, musiał zamiast tego walczyć sprytem i techniką. Jak sam wspomina: Dysponowałem skromnymi warunkami fizycznymi i na to nic nie mogłem poradzić. Aby grać na najwyższym poziomie, musiałem być lepszy technicznie od swoich kolegów, starałem się też dużo myśleć na boisku. Jako rozgrywający starałem się wiedzieć, jak najlepiej dograć piłkę napastnikowi, bo z tego byłem rozliczany. Inaczej trzeba było zagrywać do nieodżałowanego Włodzimierza Smolarka, a inaczej do Kazia Kmiecika w Wiśle. Staraliśmy się sporo rozmawiać, pytałem kolegów, czego ode mnie oczekują i podczas gry to realizowaliśmy.

Z reprezentacyjnych występów Lipki szczególny przebieg miał wyjazdowy mecz eliminacji Mistrzostw Świata z Maltą w 1980 roku. Stadion w miejscowości Gżira... pozbawiony był trawy. Piłkarze grali na piasku, do czego nie nadawało się obuwie reprezentacji Polski. Mimo to Polska wygrywała, co bardzo nie podobało się miejscowym kibicom. Gdy w 77 minucie Leszek Lipka zdobył bramkę na 2:0, na "murawę" posypały się... kamienie. Piłkarze najpierw zgromadzili się na środku boiska (tam nie dało się dorzucić), a potem musieli schronić się w szatni. Mecz został przerwany i już go nie dokończono, FIFA uznała wynik 2:0 za końcowy rezultat. W efekcie jest to jedyny oficjalny mecz reprezentacji Polski, który trwał krócej niż 90 minut. Lipka żartował, że dla bezpieczeństwa zawodników był to jego jedyny gol w reprezentacji.

Pomocnika Wisły przez całą karierę raczej omijały kontuzje - najpoważniejsze komplikacje zdrowotne związane były z łąkotką, która musiała być dwa razy operowana.

W barwach Wisły Lipka odnosił wielkie sukcesy, jak Mistrzostwo Polski 1978 i sukcesy w europejskich pucharach. Najmilej wspominam starcie z Club Brugge w Pucharze Europy. W pierwszym meczu przegraliśmy 1:2, a w rewanżu pokonaliśmy rywala 3:1, a ja strzeliłem jedną z bramek. Takich meczów się nie zapomina, pełne trybuny, ogromny doping. Te spotkania kibice Wisły wspominają do dziś, daliśmy ludziom wiele radości. Młodzież żyje sukcesami klubu z ery trenera Henryka Kasperczaka, ale dla ich rodziców nie mniej ważne są mecze Wisły z Club Brugge, Zbrojovką Brno, Malmoe czy Fortuną Sittard. - wspominał [1].

Ale oprócz sukcesów były też porażki. W 1985 roku Biała Gwiazda spadła do II ligi. Lipka uznał powrót do ekstraklasy za swój punkt honoru - udało się to postanowienie zrealizować w 1988 roku. Jak sam wspominał (w wywiadzie dla Przeglądu Sportowego), ambicja ta była związana z przywiązaniem do klubowych barw:

W tamtym okresie „przywiązanie do barw klubowych” nie oznaczało pustych słów. Ja z Wisłą, z Krakowem związany byłem od dziecka, a poza tym wychodziłem z założenia, że pieniądze nie są najważniejsze. Owszem, bywały oferty - nawet zagraniczne: z Austrii Wiedeń i IFK Noerrkoeping, ówczesnego mistrza Szwecji - ale jakoś nie miałem ochoty się ruszać spod Wawelu.

- Nawet gdy w połowie lat osiemdziesiątych spadliście z ligi?

Wtedy tym bardziej nie! Najpierw „swoje” zrobili działacze, zawieszając pięciu kolegów, jeszcze w trakcie rozgrywek. Potem, po sezonie, kilku następnych odeszło. A ja nie chciałem kibicom zostawiać po sobie wrażenia, że uciekłem w trudnym momencie. Wstyd mi było, że spadliśmy! Wziąłem sobie na ambicję, że muszę z „Białą gwiazdą” wrócić do ekstraklasy. No i się udało! [2].

Lipka jeszcze przez dwa sezony występował z Wisłą w pierwszej lidze, po czym przeniósł się na krótko do Błękitnych Kielce. Wybór tego klubu związany był z jego przynależnością do pionu gwardyjskiego, Lipka zaś starał się o policyjną emeryturę. Z zespołem Błękitnych wywalczył awans do II ligi. Jednocześnie podjął pracę trenera w Naprzodzie Jędrzejów.

Jako trener Leszek Lipka pracował z juniorami Wawelu, z Dąbskim Klubem Sportowym, z Libertowem, Orłem Iwanowice i Startem Brzezie. Były to albo drużyny młodzieżowe, albo zespoły występujące w niższych klasach rozgrywkowych - zapytany, czy jest to właściwy poziom dla byłego reprezentanta Polski Lipka skromnie i rzeczowo odpowiada, że nie każdy może być wielkim trenerem, a ktoś musi wykonywać czarną robotę [3]. Jak przyznaje, praca ta nie jest dla niego źródłem utrzymania, gdyż to zapewnia mu emerytura. Sensem jego pracy jest autentyczna radość i satysfakcja z nawet tych najmniejszych sukcesów, którą trener Lipka dostrzega w oczach swoich podopiecznych.

Źródła:

[1] - 20 lat z Białą Gwiazdą! Leszek Lipka, orzeliwanowice.futbolowo.pl

[2] - Były reprezentant wspomina mecz grozy. "Cud, że nikomu nic się nie stało", Przegląd Sportowy, 14/12/2012, dostęp online

[3] - Leszek Lipka: Nie każdy może być wielkim trenerem, Gazeta.pl, 16/11/2013

Legendy Białej Gwiazdy - Leszek Lipka

Leszek Lipka to jeden z najlepszych i zarazem jeden z bardziej niedocenianych zawodników w historii krakowskiej Wisły. "Najlepszy technik ćwierćwiecza" - głosiła powszechna opinia polskiego świata piłkarskiego, który chyba tak naprawdę nie do końca wykorzystał talent i możliwości filigranowego gracza. Dlaczego? Przed Wami historia dwóch dziesięcioleci z Białą Gwiazdą na piersi.

"DZIKOŚĆ" utracona

Leszek Lipka trafił do krakowskiej Wisły najpopularniejszą w tamtych czasach drogą: "Tak jak większość chłopaków brałem udział w turnieju dzikich drużyn. To była impreza cykliczna. Wisła co roku organizowała zawody. Zainteresowanie było ogromne, udział brało ponad 100 drużyn. To nie tak jak dzisiaj, kiedy gra 10 zespołów i to dużej mierze spoza Krakowa". Talent Lipki i jego kolegów dostrzegł słynny łowca piłkarskich perełek – Adam Grabka. To on zaproponował chłopcom treningi w jednym z najstarszych polskich klubów. Urodzonemu w 1958 roku młodemu Krakusowi nie mogło się przydarzyć nic lepszego, wszak, jak twierdzi, piłka była dla niego wszystkim, a i klub, do którego w wieku dwunastu lat trafił, był tym wyśnionym. Za Wisłą byłem od dziecka, tata był jej kibicem, zabierał mnie na mecze. To był dla nas najlepszy klub w Polsce – wspomina Lipka, który przychodząc do utytułowanej drużyny od początku prezentował więcej niż przyzwoity poziom. Wynikało to, jak przyznaje zainteresowany, z ciągłej gry. W latach 60-tych bowiem błonia aż roiły się od uganiających się za swą życiową namiętnością młodzieńców. Chętnych było więcej niż miejsc, zwykle trzeba było rezerwować sobie boisko dużo wcześniej: Nie było skrawka. Teraz już ta młodzież nie garnie się tak do piłki, co doskonale widać. Kilkadziesiąt lat temu przychodząc do klubu miało się odpowiednie predyspozycje, wyszkolenie techniczne, a teraz?

Złote pokolenie

Od 1970r. przez blisko 20 lat Lipka był zawodnikiem Białej Gwiazdy. Dobrze wspomina lata młodości, pierwszych trenerów. Nie chce wyróżniać konkretnych nazwisk, niemniej jednak najwięcej czasu, bo zarówno w juniorach jak i seniorach, spędził pod okiem Lucjana Franczaka, stąd szczególnie pozytywna ocena współpracy z tym właśnie szkoleniowcem. Leszek Lipka zadebiutował w Wiśle w sezonie 1976/1977. Przyznaje, że wejście do pierwszego zespołu miał ułatwione, a to ze względu na fakt, iż wchodził do drużyny wraz z kilkoma innymi obiecującymi juniorami: Sam wynik, który wkrótce osiągnęliśmy, pokazał iż trafiliśmy do seniorów nie dlatego, że drużynie brakowało zawodników, tylko że od początku prezentowaliśmy określoną jakość. Przecież za rok, gdy wygrywaliśmy ligę, to połowę pierwszego składu stanowili, tak jak ja, Mistrzowie Polski juniorów z 75 i 76 roku. To jednak o czymś świadczy.

Lipka, Budka, Nawałka, Jałocha, Wróbel – któż ich dzisiaj nie zna? Po latach widać, iż owa ekipa była skazana na sukces. Wyjątkowe nagromadzenie tak nieprzeciętnie uzdolnionych graczy musiało doprowadzić do najwyższych laurów. W 1978 roku pod wodzą trenera Lenczyka Biała Gwiazda po 28 latach (!) przerwy znów stanęła na najwyższym stopniu podium, w stylu absolutnie mistrzowskim pozbawiając pozostałe ekipy jakichkolwiek złudzeń, kto zasługuje na miano najlepszej drużyny w kraju: Przed tym sezonem prowadził nas jeszcze trener Brożyniak. Dzięki niemu byliśmy świetnie przygotowani pod względem kondycyjnym. Sądzę, iż ten fakt również miał swoje znaczenie w kontekście wygrania ligi. A samo mistrzostwo? No cóż, byliśmy taką ciekawą mieszanką rutyny i młodości, wspomagali nas przecież Musiał, Szymanowski. Do tego na trybunach 30-40 tys. ludzi, no i ta „dziesiątka”… No feta była wielka, byliśmy na Rynku, wszyscy się cieszyli. Na pewno bardzo miłe wspomnienie. Szkoda, że za moich czasów świętowaliśmy tylko raz…

Klub z Reymonta kolejne sezony grał bardzo nierówno, zwyżka formy nastąpiła w rozgrywkach 1980/1981. Wicemistrzostwo nie wszystkim jednak przypadło do gustu, niektórzy kibice zarzucali drużynie brak ambicji: Gdybyśmy mogli jeszcze bardziej docisnąć, na pewno byśmy to zrobili. Nie wierzę w to, że komuś nie zależało, że ktoś odpuścił.

Zespół Lipki grał w kratkę, mimo to właśnie przełom lat 70’ i 80’ był najlepszym okresem w karierze piłkarza. Liczne występy w reprezentacji, gra w europejskich pucharach były tymi wydarzeniami, do których każdy, również Pan Leszek, chętnie wraca pamięcią: Wtedy byłem na topie, wybierano mnie na piłkarza rundy, zająłem drugie miejsce w klasyfikacji na najlepszego gracza roku. Generalnie miałem dobre notowania. Nic w tym jednak dziwnego, prawoskrzydłowy krakowskiej Wisły był prawdziwym postrachem ligowych boisk. Filigranowy zawodnik nie strzelał co prawda wielu bramek, ale swoimi licznymi asystami i kapitalnymi zagraniami doprowadzał do rozpaczy kolejnych rywali. Świetne występy zaczęły przekładać się na wspomniane powołania. Wysyłał je Ryszard Kulesza, selekcjoner narodowej kadry, który był pod wielkim wrażeniem gry Wiślaka. Lipka już w debiucie przeciwko Holandii pokazał, iż warto na niego stawiać. Wygrana 2-0 przy wydatnym udziale „Arsena” (pseud. Lipki) jest jedną z bardziej pamiętnych wiktorii Biało-Czerwonych.

Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy. Lipka ostatni mecz w narodowych barwach rozegrał w roku 1981, potem nastała era Piechniczka: Wydaje mi się, że preferował zawodników dobrze zbudowanych fizycznie. On jednak pochodził ze Śląska, a tam gra opierała się na walce. Ja byłem zawodnikiem technicznym, on potrzebował klasycznych walczaków. Wiślacki drybler miał wyjątkowego pecha, bo choć 21 występów z białym orłem na piersi to marzenie każdego polskiego gracza, to jednak lata, w których miały one miejsce były wyjątkowo niefortunne. Lipkę, grającego w kadrze przez 3 sezony, ominęły 2 mundiale. Zarówno Argentyna 78’ i Hiszpania 82’ odbyły się bez jego udziału.

Pucharowy niedosyt

Międzynarodowa przygoda piłkarska Arsena na szczęście nie skończyła się na reprezentacji. Wraz z Wisłą trzykrotnie rywalizował on w europejskich pucharach, z czego raz w sposób wybitnie spektakularny. Mowa oczywiście o sezonie 1978/79, wielkich zwycięstwach z ekipami z Brugii i Brna oraz dramacie w dwumeczu ze szwedzkim Malmo: Trzeba przyznać, że zwłaszcza wyeliminowanie belgijskiego zespołu było wielkim szokiem dla europejskiej piłki. Wyrzuciliśmy przecież za burtę zespół, który sezon wcześniej był w finale Pucharu Europy, dysponował wyśmienitym składem, z wieloma reprezentantami. Cóż jednak z tego, skoro nie wykorzystaliśmy do końca szansy… Ten mecz z Malmo… ja do dzisiaj nie wiem, jak to się stało. Kibice, których spotykam, mówią: „sprzedaliście mecz”… Prowadziliśmy 1-0, w ostatnim kwadransie straciliśmy 4 bramki. Wprawdzie dziwne one były, ale ciężko w to uwierzyć, że ktoś chciałby się podłożyć. Wtedy nie byliśmy jeszcze żadną marką w Europie. Wielka szkoda, bo wtedy była szansa nawet na finał. Po Malmo gralibyśmy z Austrią Wiedeń, która była w naszym zasięgu…

„Nikt mi nie powie, że zostawiłem klub”

Lipka grał w Wiśle przez całe lata 80-te. Po zdobyciu mistrzostwa Polski, sukcesach na arenie międzynarodowej, nadal prezentował wysoki poziom, czego nie można powiedzieć o reszcie jego kompanów z drużyny. Nierówna, gra, coraz gorsza atmosfera w zespole, doprowadziły do kompromitującego spadku z ekstraklasy w roku 1985: My graliśmy taką ładną krakowską piłkę, niestety nie zawsze skuteczną. Do tego brakowało nam kogoś z zewnątrz, jednak wtedy było to przywiązanie do barw klubowych, mało było roszad w składach. Ponadto w sezonie, w którym spadliśmy, miała miejsce niezrozumiała sytuacja. Zarząd na kilka kolejek przed końcem zawiesił pięciu zawodników, w tym Iwana i Budkę. Powodem miał być brak zaangażowania, ale ta decyzja była bardzo kontrowersyjna, do tej pory jej nie rozumiem. Równie dobrze mogli każdego zawiesić. Nie mam pojęcia, o co tak naprawdę poszło. To było bardzo duże osłabienie, atmosfera zaczęła się psuć, no i spadliśmy.

Po degradacji wielu zawodników odeszło, zostali m.in. golkiper Gaszyński oraz Jałocha, Motyka, a także Lipka, który przez 3 sezony tułania się po niższej klasie rozgrywkowej był kapitanem drużyny. Ja mam satysfakcję z tego, że nikt mi nie powie, że zostawiłem klub. Celem od początku był jak najszybszy powrót do pierwszej ligi. Trochę to trwało, ale na szczęście w końcu się udało – wspomina Lipka, który w drugiej połowie lat 80-tych do pokaźnej liczby asyst zaczął dokładać również własne trafienia. O powrocie na ekstraklasowe salony zadecydowała bezpośrednia rywalizacja w meczach barażowych z Concordią Knurów. Wisła uległa na wyjeździe 0-1, by u siebie na 5 minut przed końcem zaledwie remisować 2-2. Biała Gwiazda strzeliła wtedy jednak jeszcze 2 gole, pieczętując tym samym swój awans: Bardzo dziwne były okoliczności tego spotkania. Mówiło się, że mecz kupiony i tego typu rzeczy. Moim zdaniem jednak Knurów tak naprawdę nie chciał awansować. Ta drużyna była bezpośrednim zapleczem Górnika Zabrze, tak że gra w tej samej klasie rozgrywkowej nie uśmiechała się ani jednym ani drugim.

„Inteligentny oszust”

Wiemy już, iż boiskowym pseudonimem Lipki był „Arsen”, warto jednak poznać genezę tego przydomka: W tym okresie bardzo popularna była taka postać, Arsene Lupin. To był taki, jakby to powiedzieć… inteligentny oszust. To się odnosiło do mojego sposobu gry, sprytu, pomyślunku. Warunków fizycznych nie było, jakoś więc trzeba było to wszystko nadrabiać. Lipka musiał nadrabiać i robił to absolutnie doskonale: „Najlepszy technik ćwierćwiecza” – to powszechnie dominująca w tamtym czasie opinia na temat Wiślaka. Czy biorąc pod uwagę takie głosy oraz to, co osiągnął, może czuć się piłkarzem do końca spełnionym? To jest tak, że najwyższe notowania mają zawsze ci, którzy strzelają bramki. Ja zwykle dogrywałem, może gdybym grał bardziej egoistycznie to wszystko wyglądałoby inaczej? Poza tym, po tym najlepszym okresie, po sukcesach w Europie, miałem problem z kolanami. Leczyłem się praktycznie przez 2 lata, skutki odczuwam do dziś. Dla mnie pocieszające jest to, że kibice, których spotykam, doceniają to, co zrobiłem dla klubu.

Leszek Lipka bardzo dobrze wspomina fanów Wisły z czasów swoich piłkarskich występów. Z niektórymi utrzymywał bliższe relacje, resztę sanował za to, że są z drużyną również w tych gorszych momentach. Imponowało mu jeżdżenie kibiców za swoją drużyną po całej Polsce: Miło było jak się jechało i była ta grupka fanów. Oni też swoje kilometry zrobili, to byli prawdziwi kibice. Nie jechali żeby zrobić zadymę, znaczy wiadomo, że jak ktoś coś powiedział, to jakieś starcie mogło być, ale nie było tak, że celem wyjazdu samego w sobie była bijatyka.

„Dopingujcie!”

Sezon 1989/1990 był ostatnim dla Lipki w barwach Wisły. Później były jeszcze 2 lata w Błękitnych Kielce, po czym wieloletni skrzydłowy Białej Gwiazdy zawiesił buty na kołku. Blisko 20 lat w jednej drużynie to wynik niesamowity, wydaje się iż obecnie nieosiągalny. Tak jak wiele innych rzeczy: Przedtem po meczu szło się gdzieś z żonami całą drużyną, trochę pogadać, odstresować się. To budowało atmosferę. Wiadomo, że jak ktoś wypije to piwo czy drinka to już jest odważniejszy i powie co mu na wątrobie leży. To jest bardzo potrzebne.

Rozstania z Wisłą Pan Leszek nie wspomina najlepiej, za wieloletnie reprezentowanie barw Białej Gwiazdy nie usłyszał nawet słów podziękowania. Z kolei o dzisiejszej Wiśle mówi wprost: To jest osobna firma. Liczy się tylko pierwsza drużyna, zespoły juniorskie tak naprawdę nie istnieją. Jak oni mają być potem przywiązani do barw, skoro oni tu nawet nie grają, bo klub, który tyle razy zdobył mistrzostwo Polski, nie ma odpowiednich obiektów? Dla mnie to jest niepojęte.

Pan Leszek obecnie zajmuje się trenowaniem zespołów z niższych lig. W tym momencie jest szkoleniowcem Orła Iwanowice: Nie robię tego dla pieniędzy, bo to są groszowe sprawy. Chcę być przy tym sporcie, robię to, co lubię…

Co do kibiców, jest gros takich, którzy naprawdę chcą i bardzo dobrze działają. Trzeba cenić tych ludzi, to co robią, te flagi, oprawy… Mogę przekazać tylko tyle, by dalej dopingowali, zwłaszcza wtedy, gdy drużyna ma momenty kryzysowe. Na pewno łatwiej się kibicuje, jak zespół wygrywa, ale jednak trzeba się wtedy wziąć w garść i zmobilizować piłkarzy, to im naprawdę pomaga.

Leszek Lipka grał w koszulce z Białą Gwiazdą na piersi przez 20 lat. Panie Leszku, dziękujemy!

Artykuł ukazał się we wrześniu 2010, Magazyn Forza, autor Maciek

źródło: wislalive.pl

Gwiazdy Białej Gwiazdy #29: Technik, spryciarz, wiślacki Arsène Lupin - Leszek Lipka

Data publikacji: 12-10-2017 17:00

Piłkarz, który do Wisły Kraków trafił z… Evertonu. Strzelec jednej bramki w reprezentacji narodowej, w meczu, w którym Polacy grali na boisku… bez źdźbła trawy. Zdaniem wielu ekspertów krajowej piłki nożnej „najlepszy technik ćwierćwiecza”. W końcu piłkarz występujący w koszulce z białą gwiazdą na piersi przez okrągłe 20 lat! Przed państwem Leszek Lipka.

Leszek Lipka urodził się 4 czerwca 1958 roku w Krakowie i z tym miastem związany jest do dziś. Jego przygoda z Wisłą, która później zamieniła się w dużą karierę w tym klubie, zaczęła się tak, jak to wówczas zwykle wyglądało - na turnieju dzikich drużyn ze szkół podstawowych. Lipka wyróżniał się na tle kolegów, z którymi występował pod szyldem Evertonu i wpadł w oko słynnemu trenerowi Adamowi Grabce. Opiekun młodzieży zaproponował regularne treningi przy Reymonta, a wybiegany i już posiadający techniczne predyspozycje 12-letni Lipka szybko stał się wiodącą postacią w młodzieżowych ekipach Białej Gwiazdy.

Debiut po dwóch mistrzostwach

Skauting w Wiśle ukierunkowany na zdolną młodzież przynosił pożądane efekty już w rozgrywkach juniorskich - krakowski klub z Leszkiem Lipką w składzie w latach 1975 i 1976 zdobył mistrzostwo Polski. Nagroda za takie sukcesy mogła być tylko jedna - „Arsen” otrzymał zaproszenie na treningi z pierwszym zespołem i otrzymał szansę na debiut od trenera Aleksandra Brożyniaka. W meczu 1/16 Pucharu Polski Lipka wystąpił po raz pierwszy w seniorskiej drużynie Białej Gwiazdy, mając 18 lat 2 miesiące i 14 dni. Już pięć minut od jego zameldowania się na murawie, krakowianie objęli prowadzenie, którego nie oddali Sparcie Zabrze.

Mierzący 173 centymetry wzrostu pomocnik zadziwiał kibiców opanowaniem i nienaganną techniką. Przydomek „Arsen” wziął się od… Arsène’a Lupina - fikcyjnej postaci stworzonej przez Maurice’a Leblanca, charakteryzującej się niesamowitym sprytem i umiejętnością wychodzenia z każdej, najtrudniejszej nawet opresji. Francuski bohater literacki doskonale oddawał więc boiskową charakterystykę Lipki - bo jeżeli nie siłą, to sposobem trzeba było pokonywać rywali. Doskonale wyszkolony technicznie młodzian na pierwszą ligową bramkę musiał czekać do roku 1978 roku. Moment wybrał sobie jednak doskonały - „Arsen” wpisał się na listę strzelców w 1000. spotkaniu Wisły Kraków w I lidze! Wcześniej jednak zawodnik drugiej linii Białej Gwiazdy mógł cieszyć się z trafienia w Pucharze Ligi, ale przede wszystkim z pierwszego od 28 lat mistrzostwa Polski. Krakowianie, których trzon stanowili młodzi Leszek Lipka, Adam Nawałka i Jan Jałocha sięgnęli po upragniony tytuł pod wodzą Oresta Lenczyka.

Podeptane tulipany!

Nagrodą dla Wiślaków był udział w europejskich pucharach. „Arsen” wydatnie przyczynił się do sporego sukcesu w tej kampanii - to po jego mierzonym strzale krakowianie w 82. minucie rewanżu I rundy Pucharu Europy wyrównali stan dwumeczu z faworyzowanym Club Brugge, które podłamane tym faktem przed końcowym gwizdkiem dało wbić sobie jeszcze jednego gola. Wisła trafiła do kolejnej rundy, w której uporała się ze Zbrojovką Brno, a odpadła dopiero w 1/4 najbardziej elitarnych rozgrywek, po dramatycznej kampanii z Malmö FF. Lipka zagrał we wszystkich starciach w ramach tego turnieju i nie opuścił boiska ani na minutę. Zebrane w europejskich bojach doświadczenie przyczyniło się do powołania niespełna 21-latka do seniorskiej reprezentacji Polski.

Leszek Lipka znalazł uznanie w oczach selekcjonera Ryszarda Kuleszy i zadebiutował w słynnym starciu na Stadionie Śląskim przeciwko Holandii z Johanem Cruyffem i Johanem Neeskensem w składzie. „Nie pomogły Johany, zwiędły tulipany” skandowali po meczu kibice reprezentacji Polski - zespół trenera Kuleszy wygrał 2:0, sprawiając tym dużą niespodziankę. Do dziś jest to ostatnie zwycięstwo nad reprezentacją Oranje w historii kadry narodowej. Łącznie „Arsen” przywdziewał koszulkę z białym orłem na piersi 21 razy i raz wpisał się na listę strzelców. Tu też Wiślak „wybrał” sobie ciekawe spotkanie.

Gol w maltańskim piekle

Na stadionie w Gzirze, który pozbawiony był… trawiastej murawy, Polacy rywalizowali z Maltą w eliminacjach do mistrzostw świata. Wyspiarze dzielnie bronili się, a podopieczni Ryszarda Kuleszy mieli olbrzymie problemy z obuwiem, które po prostu nie nadawało się na klepisko. W 57. minucie pierwszą bramkę dla Polski zdobył Włodzimierz Smolarek, a Leszek Lipka pięknym strzałem z powietrza pokonał maltańskiego golkipera w 77., i jak się później okazało, ostatniej minucie meczu. Rozwścieczeni takim obrotem spraw kibice Malty zaczęli rzucać kamieniami w Polaków, a sędziujący to spotkanie Dušan Maksimović w obawie o zdrowie własne i piłkarzy zakończył widowisko. By udać się do szatni, musiał jednak przeczekać na środku gliniano-piaszczystego boiska ponad pół godziny! Po pewnym czasie FIFA uznała wynik 2:0 dla Polski i nie nakazała dogrywać reszty potyczki, dzięki czemu do dziś jest to jedyny mecz Polaków wygrany w mniej niż 90 minut!

Niestety dla Leszka Lipki był to przedostatni występ w barwach narodowych. Po słynnej „aferze maltańskiej” trener Kulesza stracił pracę, a w jego miejsce przyszedł Antoni Piechniczek, u którego „Arsen” nie znalazł uznania. W efekcie Lipka chcąc, nie chcąc zakończył reprezentacyjną karierę w wieku 22 lat, potem mógł koncentrować się tylko na grze w Wiśle. A w tej w latach 80-tych zaczęło dziać się nieciekawie. Co prawda w sezonie 1980/1981 krakowianie zdobyli jeszcze wicemistrzostwo kraju, lecz później musieli zadawalać się miejscem w środku stawki. Katastrofa zdarzyła się w rozgrywkach 1984/1985, po których Wisła pożegnała się z I ligą.

Wierny Wiśle 20 lat!

Wielu piłkarzy odeszło wówczas z Krakowa w poszukiwaniu nowych klubów. Inaczej postąpił Leszek Lipka, który miał oferty choćby z Austrii Wiedeń czy IFK Nörköpping, ówczesnego mistrza Szwecji. „Nie chciałem kibicom zostawiać po sobie wrażenia, że uciekłem w trudnym momencie. Wstyd mi było, że spadliśmy! Wziąłem sobie na ambicję, że muszę z Białą Gwiazdą wrócić do ekstraklasy. No i się udało!” - przyznał po latach w jednym z wywiadów „Arsen”. A że to dzięki niemu w dużej mierze Wisła powróciła na salony pokazuje to, iż na drugim szczeblu rozgrywek zawodnik, który nie zdobywał wielu goli, w sezonie 1987/1988 zdobył ich aż 12! Po trzymającym w napięciu barażu z Górnikiem Knurów, krakowski klub awansował ponownie do I ligi. W niej Lipka rozegrał jeszcze dwa sezony, po których odszedł do Błękitnych Kielce.

Łącznie dla Białej Gwiazdy „Arsen” rozegrał aż 378 spotkań, z czego 241 na poziomie pierwszoligowym. 37 goli i wiele, wiele asyst - tym może pochwalić się charakterystyczny prawy pomocnik Wisły. Panie Leszku, dziękujemy za 20 lat i życzymy dużo zdrowia!

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA

Źródło: wisla.krakow.pl

Lipka: Dobrze wspominam czas spędzony w Wiśle

319 meczów ligowych z Białą Gwiazdą na piersi, 21 występów w reprezentacji Polski, niezliczona ilość udanych dryblingów i pięknych zagrań przy Reymonta. Z okazji 61. urodzin Leszka Lipki, publikujemy rozmowę z wieloletnim piłkarzem naszego klubu. O klubie, reprezentacji, dalekich szalonych wyjazdach i ważnych momentach. Panie Leszku, wszystkiego wiślackiego i 1906 lat!

04.06.2019r.

Krzysztof Pulak

historiawisly.pl

Ćwierćfinał Pucharu Europy to najlepsze wspomnienie związane z Wisłą?

Leszek Lipka: Na pewno przygoda w pucharach była miła, ale największym szczęściem było jednak zdobycie mistrzowskiego tytułu w 1978 roku. To było wygranie ligi po 28 latach przerwy, dlatego to był najlepszy rok mój i klubu. Walka w Europie była swoistą wisienką na torcie, chociaż do dziś w naszych sercach jest zadra z Malmö. Kibice do końca nie darowali nam, że ten mecz przegraliśmy. Były plotki, że pojedynek został odpuszczony, nie chcę mi się w to wierzyć. W 18 minut straciliśmy cztery bramki, z czego niektóre wyglądały dosyć dziwnie i może dlatego kibice tak pomyśleli. Wtedy jednak mieliśmy szansę trafić na Austrię Wiedeń i powalczyć o duże pieniądze w półfinale Pucharu Europy. Ułożyło się jednak inaczej.

Którą bramkę zdobytą w barwach Wisły wspomina Pan najmilej? Czy jest to gol w rewanżu przeciwko Brugii w 1979 roku?

Na dobrą sprawę nie byłem bramkostrzelnym zawodnikiem. Jakby prześledzić moją karierę, to asyst miałem zdecydowanie więcej. Wiadomo, kto strzelał w naszej drużynie najwięcej. Oczywiście Kazek Kmiecik, graliśmy na niego, bo to była najlepsza inwestycja, 90% szansy na bramkę. Wiadomo, że nikt nie uciekał od zdobywania goli, ale często stwarzaliśmy sytuacje, które kończyły się podaniem do Kazka. Moja bramka z Club Brugge padła po ładnej akcji. Samo uderzenie może nie było piękne, ale poprzedziło ją bardzo składne rozegranie piłki. Klepka, klepka, podanie, strzał po długim rogu. Na pewno będę ją pamiętać.

Zarówno Biała Gwiazda, jak i reprezentacja Polski, grały piłkę kombinacyjną?

Jak najbardziej. Drużyny ligowe grały wówczas technicznie i były do tego dość dobrze wyszkolone. Piłka im nie przeszkadzała. Teraz gra się trochę zmieniła, jest więcej biegania i agresji. Czasem jak oglądam mecze reprezentacji Polski, to ktoś się zachwyca dobrym dośrodkowaniem. Skrzydłowy naszej kadry na dziesięć takich piłek, co najmniej siedem powinien dostarczyć na głowę partnera z drużyny. A pozwalamy sobie na duże pochwały po takim pierwszym lub drugim zagraniu. W tamtych czasach w reprezentacji tak było na początku dziennym. Piłka się zmienia. Nie chcę deprecjonować umiejętności obecnych ligowców, ale rzeczywiście jest coś w tym, że piłka nie przeszkadzała nam i od początku mogliśmy się skupić nad tym, co z tą futbolówką chcemy zrobić. Teraz to przyjęcie dłużej zajmuje i pochłania więcej uwagi.

Jakie wyjazdy z Wisły i reprezentacji Polski wryły się Panu w pamięć?

To był jeden z moich pierwszych wyjazdów. Gdy dopiero wchodziłem na dobre do drużyny, to pojechaliśmy po sezonie w grudniu 1978 roku do USA. Mieliśmy spotkanie z tamtejszą Polonią, mecze z drużynami polonijnymi. To był fajny wyjazd, bo nie trenowaliśmy mocno, tylko bardziej rekreacyjnie. Miło to wspominam. Byliśmy również w Australii, to także była interesująca wyprawa.

Z kadry na pewno do zapamiętania słynny mecz na Malcie, bo przeszedł do historii. Obrzucono nas kamieniami kilka minut po moim golu i zaczęliśmy obrywać również innymi przedmiotami. Sędzia przerwał mecz. Nie graliśmy pełnych 90 minut. Było niebezpiecznie, bowiem kibice mieli na tyle kamieni, że mogli rzucać do woli. Dobrze, że trybuny były daleko od murawy i się schowaliśmy na środku boiska. Musieliśmy zejść jakoś do szatni przy pomocy ochrony, na szczęście przeszliśmy tę trasę. Potem musieliśmy czekać kilka godzin w szatni, aż kibice się uspokoją. Ciekawa również była podróż do Ameryki Południowej, gdzie rozegraliśmy sparingi z Brazylią oraz Argentyną.

Co zadecydowało o tym, że niemal całą karierę spędził Pan w Wiśle, mimo między innymi relegacji z ligi?

Od 1970 roku byłem w Wiśle, spadliśmy z ówczesnej pierwszej ligi w 1984 roku. Jestem związany z Krakowem, nie byłem chętny do przeprowadzki. Nie chciałem zostawić drużyny w trudnym momencie i kilku nas, w tym między innymi Marek Motyka, zostało w tej ekipie na drugim szczeblu rozgrywkowym. Patrząc z dzisiejszej perspektywy, w ogóle tego nie żałuję. Kibice mogliby mieć pretensje o opuszczenie zespołu w tak newralgicznym momencie. Dzięki temu chodzę spokojnie po Krakowie, nikt mi nie zarzuci, że uciekłem z tonącego okrętu. Po pewnym czasie wróciliśmy do pierwszej ligi i naprawdę miło, że czasem ktoś zaczepi i wspomni, jak miło mu się oglądało nasze mecze.

Trzeba było mieć ukończone 30 lat, żeby wyjechać za granicę. A ile człowiek może jeszcze pograć na wysokim poziomie wówczas? Może dwa lub trzy lata. Nie było też sensu przeprowadzać całej rodziny itd. Dostałem propozycję z mistrza Szwecji oraz austriackiego klubu, gdzie nawet na chwilę pojechałem. Ustalono sumę odstępnego, a jak przyszło, co do czego, to Wisła podbiła cenę i zagraniczny klub się wycofał. Z perspektywy czasu jestem zadowolony, że tak to się potoczyło.

Jaka jest podstawowa różnica w Wiśle na przestrzeni lat?

Obcokrajowcy. Nie tak dawno przybyło do nas dużo Holendrów, potem Hiszpanów, teraz wydaje mi się, że wszystko jest na najlepszej drodze, by nasza drużyna była taką krakowską rodziną. Uważam, że niektóre transfery w ostatnich latach były zbędne i mogliśmy spróbować zaufać młodym chłopakom z juniorów. W minionej rundzie finałowej więcej szans dostali młodzi piłkarze, którzy potrzebują ogrania.

Jakby prześledzić nasz mistrzowski skład, to nawet nie było w nim zbyt dużo zawodników z Poznania czy Warszawy, tylko niemal wszyscy mieszkali w Krakowie od małego. Nie ma co porównywać, w innych klubach również tak wtedy było, rotacja składem zwiększyła się od tego czasu. Trener Stolarczyk ma poparcie zarządu i to cieszy. Gdyby nie miał, to bałby się ryzyka i walczył tylko i wyłącznie o wynik w danym momencie. Mieliśmy analogicznym sytuację w klubie po drugiej stronie Błoń. Gdyby to było w innym zespole, to trener Probierz dawno pożegnałby się z posadą, a tak teraz Cracovia świętuje awans do europejskich pucharów.

To właśnie krakowskie zgranie dało Wiśle mistrzostwo Polski w 1978 roku?

Nie tylko zgranie. Bardziej więź. Byliśmy cały czas jedną rodziną. Mecz meczem, ale po spotkaniu szło się całą drużyną z żonami na piwo czy coś innego. Znaliśmy nawzajem swoje problemy i potrafiliśmy sobie pomóc. Przy piwku łatwiej też było powiedzieć koledze z drużyny, że coś jest z jego postawą nie tak. Gdy oglądam czasami mecze, to widzę, że piłkarze z jednej drużyny często siedzą osobno. Dodatkowo jeden mówi przykładowo po hiszpańsku, drugi po angielsku. Wydaje mi się, że w drużynie z początku XXI. wieku była podobna więź pomiędzy zawodnikami Białej Gwiazdy jak w naszych czasach.

Źródło: wisla.krakow.pl

Historia występów w barwach Wisły Kraków

Podział na sezony:

Sezon	Rozgrywki	M	0-90
1976/1977	Ekstraklasa	20	3	4	13
1976/1977	Puchar Ligi	4	3		1	1
1976/1977	Puchar UEFA	3			3
1976/1977	Puchar Polski	2	1		1
1977/1978	Ekstraklasa	28	10	5	13
1977/1978	Puchar Polski	3	2	1
1978/1979	Ekstraklasa	28	21	7		2	1
1978/1979	Puchar Europy	6	6			1
1978/1979	Puchar Polski	5	2	3
1979/1980	Ekstraklasa	29	26	3		2
1979/1980	Puchar Polski	2	1	1
1980/1981	Ekstraklasa	30	23	5	2	1
1980/1981	Puchar Polski	1		1
1981/1982	Ekstraklasa	29	25	4		4	1
1981/1982	Puchar Polski	3	2	1
1981/1982	Puchar UEFA	2	1	1
1982/1983	Ekstraklasa	11	10	1		1
1982/1983	Puchar Polski	1		1
1983/1984	Ekstraklasa	11	4	4	3		1
1983/1984	Puchar Polski	3	2	1		1
1984/1985	Ekstraklasa	21	18	2	1	1	1
1984/1985	Puchar Zdobywców	3	3
1984/1985	Mecz unieważniony	1	1
1984/1985	Puchar Polski	1			1
1985/1986	II Liga	21	13	1	7	1	1
1985/1986	Puchar Polski	1	1
1986/1987	II Liga	28	23	5		4
1986/1987	Puchar Polski	7	5	2		1	1
1987/1988	II Liga	30	28	2		12
1987/1988	Puchar Polski	2	2			1
1987/1988	Baraż o I ligę	2	2
1988/1989	Ekstraklasa	19	7	5	7	1	2
1988/1989	Puchar Intertoto	6	5	1		2
1989/1990	Ekstraklasa	14	6	3	5		1
1989/1990	Puchar Polski	1		1		1	1
Razem	Ekstraklasa (I)	240	153	43	44	12	7
	II Liga (II)	79	64	8	7	17	1
	Puchar Polski (PP)	32	18	12	2	4	2
	Puchar Europy (PE)	6	6			1
	Puchar Intertoto (IT)	6	5	1		2
	Puchar UEFA (PU)	5	1	1	3
	Puchar Ligi (PL)	4	3		1	1
	Puchar Zdobywców (PZ)	3	3
	Baraż o I ligę (B1)	2	2
	Mecz unieważniony (#P)	1	1
RAZEM		378	256	65	57	37	10

Lista wszystkich spotkań:

Ilość	Roz.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Wyn.	Zm.	B	K
1. (1)	PP	1976.08.18	Wyjazd	Sparta Zabrze	2-0
2. (1)	I	1976.08.21	Dom	Pogoń Szczecin	1-1
3. (2)	I	1976.08.25	Wyjazd	Legia Warszawa	0-1
4. (3)	I	1976.09.01	Wyjazd	ROW Rybnik	3-3
5. (4)	I	1976.09.11	Wyjazd	Arka Gdynia	0-1
6. (5)	I	1976.09.19	Dom	ŁKS Łódź	2-2
7. (6)	I	1976.09.25	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	0-0
8. (1)	PU	1976.09.29	Dom	Celtic Glasgow	2-0
9. (7)	I	1976.10.03	Dom	Odra Opole	0-0
10. (2)	PU	1976.10.20	Dom	RWD Molenbeek	1-1
11. (8)	I	1976.10.24	Wyjazd	Szombierki Bytom	0-0
12. (3)	PU	1976.11.03	Wyjazd	RWD Molenbeek	1-1
13. (9)	I	1976.11.07	Dom	Ruch Chorzów	1-0
14. (10)	I	1976.11.13	Wyjazd	Stal Mielec	0-1
15. (11)	I	1977.03.05	Dom	Legia Warszawa	3-1
16. (12)	I	1977.03.13	Wyjazd	GKS Tychy	0-5
17. (2)	PP	1977.03.16	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	1-3
18. (13)	I	1977.03.20	Dom	ROW Rybnik	0-0
19. (14)	I	1977.04.17	Dom	Zagłębie Sosnowiec	1-1
20. (15)	I	1977.04.20	Wyjazd	Odra Opole	0-2
21. (16)	I	1977.05.04	Wyjazd	Śląsk Wrocław	0-2
22. (17)	I	1977.05.07	Dom	Szombierki Bytom	3-1
23. (18)	I	1977.05.10	Wyjazd	Ruch Chorzów	1-0
24. (19)	I	1977.05.18	Dom	Stal Mielec	1-1
25. (20)	I	1977.05.25	Dom	Górnik Zabrze	0-1
26. (1)	PL	1977.05.28	Wyjazd	ROW Rybnik	5-0
27. (2)	PL	1977.06.04	Dom	Zagłębie Sosnowiec	5-0
28. (3)	PL	1977.06.09	Wyjazd	Górnik Zabrze	5-4
29. (4)	PL	1977.06.12	Wyjazd	Widzew Łódź	1-2
30. (21)	I	1977.07.23	Dom	Stal Mielec	1-0
31. (22)	I	1977.07.30	Wyjazd	Górnik Zabrze	3-2
32. (23)	I	1977.08.03	Wyjazd	Widzew Łódź	1-0
33. (24)	I	1977.08.07	Dom	Legia Warszawa	2-1
34. (25)	I	1977.08.14	Wyjazd	Zawisza Bydgoszcz	2-1
35. (26)	I	1977.08.27	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	0-0
36. (27)	I	1977.08.31	Dom	Śląsk Wrocław	2-0
37. (28)	I	1977.09.11	Dom	ŁKS Łódź	1-1
38. (29)	I	1977.09.24	Wyjazd	Pogoń Szczecin	1-0
39. (3)	PP	1977.09.27	Wyjazd	GKS Tychy	0-0
40. (30)	I	1977.10.01	Dom	Odra Opole	2-1
41. (31)	I	1977.10.12	Wyjazd	Szombierki Bytom	0-0
42. (32)	I	1977.10.16	Dom	Polonia Bytom	0-0
43. (33)	I	1977.10.19	Dom	Ruch Chorzów	1-1
44. (34)	I	1977.11.01	Wyjazd	Lech Poznań	0-0
45. (35)	I	1977.11.06	Wyjazd	Arka Gdynia	2-2
46. (4)	PP	1977.11.09	Wyjazd	Bałtyk Gdynia	2-1
47. (36)	I	1977.11.16	Wyjazd	Stal Mielec	1-1
48. (37)	I	1977.11.20	Dom	Górnik Zabrze	0-0
49. (38)	I	1977.11.26	Dom	Widzew Łódź	1-1
50. (39)	I	1977.12.04	Wyjazd	Legia Warszawa	0-2
51. (40)	I	1978.02.26	Dom	Zawisza Bydgoszcz	2-1
52. (5)	PP	1978.03.01	Dom	Lech Poznań	1-3
53. (41)	I	1978.03.05	Wyjazd	Polonia Bytom	1-1
54. (42)	I	1978.03.19	Dom	Lech Poznań	1-1
55. (43)	I	1978.03.26	Wyjazd	ŁKS Łódź	0-0
56. (44)	I	1978.03.30	Dom	Pogoń Szczecin	2-0
57. (45)	I	1978.04.16	Wyjazd	Odra Opole	0-1
58. (46)	I	1978.04.19	Dom	Szombierki Bytom	4-0
59. (47)	I	1978.04.29	Wyjazd	Ruch Chorzów	0-2
60. (48)	I	1978.05.02	Dom	Arka Gdynia	3-1
61. (49)	I	1978.07.29	Dom	Ruch Chorzów	3-1
62. (50)	I	1978.08.02	Wyjazd	Legia Warszawa	0-0
63. (51)	I	1978.08.06	Dom	Szombierki Bytom	1-1
64. (52)	I	1978.08.09	Wyjazd	Odra Opole	0-0
65. (53)	I	1978.08.16	Dom	Śląsk Wrocław	0-1
66. (54)	I	1978.08.20	Dom	Stal Mielec	3-0
67. (55)	I	1978.09.09	Dom	Pogoń Szczecin	4-0
68. (1)	PE	1978.09.13	Wyjazd	Club Brugge	1-2
69. (6)	PP	1978.09.16	Wyjazd	Arkonia Szczecin	2-0
70. (56)	I	1978.09.24	Wyjazd	GKS Katowice	1-1
71. (2)	PE	1978.09.27	Dom	Club Brugge	3-1
72. (57)	I	1978.10.01	Dom	Gwardia Warszawa	3-1
73. (58)	I	1978.10.07	Dom	ŁKS Łódź	1-4
74. (59)	I	1978.10.14	Wyjazd	Polonia Bytom	0-1
75. (3)	PE	1978.10.18	Wyjazd	Zbrojovka Brno	2-2
76. (7)	PP	1978.10.22	Dom	Pogoń Szczecin	2-1
77. (4)	PE	1978.11.01	Dom	Zbrojovka Brno	1-1
78. (60)	I	1978.11.05	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	0-1
79. (61)	I	1978.11.19	Dom	Lech Poznań	4-1
80. (62)	I	1978.11.22	Wyjazd	Arka Gdynia	2-4
81. (8)	PP	1978.11.26	Wyjazd	Lechia Gdańsk	2-1
82. (63)	I	1979.03.03	Wyjazd	Ruch Chorzów	0-3
83. (5)	PE	1979.03.07	Dom	Malmo FF Malmo	2-1
84. (64)	I	1979.03.11	Dom	Legia Warszawa	2-2
85. (65)	I	1979.03.17	Wyjazd	Szombierki Bytom	1-1
86. (6)	PE	1979.03.21	Wyjazd	Malmo FF Malmo	1-4
87. (9)	PP	1979.03.28	Wyjazd	Zagłębie II Lubin	3-0
88. (66)	I	1979.03.31	Wyjazd	Stal Mielec	1-2
89. (67)	I	1979.04.08	Dom	Odra Opole	1-1
90. (68)	I	1979.04.21	Wyjazd	Śląsk Wrocław	0-2
91. (69)	I	1979.04.25	Wyjazd	Pogoń Szczecin	0-3
92. (70)	I	1979.05.05	Dom	GKS Katowice	1-1
93. (10)	PP	1979.05.09	Wyjazd	Arka Gdynia	1-2
94. (71)	I	1979.05.13	Wyjazd	Gwardia Warszawa	1-3
95. (72)	I	1979.05.20	Dom	Polonia Bytom	4-0
96. (73)	I	1979.05.26	Wyjazd	ŁKS Łódź	1-3
97. (74)	I	1979.05.30	Dom	Zagłębie Sosnowiec	2-1
98. (75)	I	1979.06.06	Wyjazd	Lech Poznań	0-2
99. (76)	I	1979.06.10	Dom	Arka Gdynia	3-0
100. (77)	I	1979.07.28	Dom	Szombierki Bytom	4-0
101. (78)	I	1979.08.01	Wyjazd	Arka Gdynia	1-2
102. (79)	I	1979.08.05	Dom	ŁKS Łódź	2-1
103. (80)	I	1979.08.11	Wyjazd	Śląsk Wrocław	0-1
104. (81)	I	1979.08.15	Dom	Legia Warszawa	2-3
105. (82)	I	1979.08.25	Dom	GKS Katowice	3-0
106. (83)	I	1979.09.01	Wyjazd	Górnik Zabrze	0-2
107. (84)	I	1979.09.05	Dom	Ruch Chorzów	3-0
108. (85)	I	1979.09.16	Wyjazd	Polonia Bytom	2-2
109. (11)	PP	1979.09.30	Wyjazd	Stal Nowa Dęba	0-0
110. (86)	I	1979.10.06	Dom	Zawisza Bydgoszcz	3-2
111. (87)	I	1979.10.20	Wyjazd	Widzew Łódź	2-0
112. (88)	I	1979.11.04	Dom	Lech Poznań	5-1
113. (12)	PP	1979.11.07	Wyjazd	Lech Poznań	0-1
114. (89)	I	1979.11.18	Wyjazd	Stal Mielec	0-2
115. (90)	I	1979.12.02	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	1-3
116. (91)	I	1980.03.09	Wyjazd	Szombierki Bytom	1-1
117. (92)	I	1980.03.15	Dom	Arka Gdynia	2-1
118. (93)	I	1980.03.22	Wyjazd	ŁKS Łódź	1-2
119. (94)	I	1980.03.29	Dom	Śląsk Wrocław	1-0
120. (95)	I	1980.04.05	Wyjazd	Legia Warszawa	0-2
121. (96)	I	1980.04.12	Wyjazd	GKS Katowice	1-1
122. (97)	I	1980.04.23	Dom	Górnik Zabrze	4-0
123. (98)	I	1980.04.30	Wyjazd	Ruch Chorzów	1-2
124. (99)	I	1980.05.04	Dom	Polonia Bytom	4-0
125. (100)	I	1980.05.08	Wyjazd	Zawisza Bydgoszcz	2-3
126. (101)	I	1980.05.18	Dom	Widzew Łódź	6-3
127. (102)	I	1980.05.24	Wyjazd	Lech Poznań	0-2
128. (103)	I	1980.06.04	Dom	Stal Mielec	0-0
129. (104)	I	1980.06.07	Wyjazd	Odra Opole	4-0
130. (105)	I	1980.06.15	Dom	Zagłębie Sosnowiec	2-1
131. (106)	I	1980.08.16	Wyjazd	Ruch Chorzów	1-2
132. (107)	I	1980.08.23	Dom	Śląsk Wrocław	2-1
133. (108)	I	1980.08.27	Dom	Zagłębie Sosnowiec	0-0
134. (109)	I	1980.08.31	Wyjazd	Szombierki Bytom	1-3
135. (110)	I	1980.09.06	Dom	Lech Poznań	3-1
136. (13)	PP	1980.09.09	Wyjazd	Stal Stalowa Wola	0-1
137. (111)	I	1980.09.14	Wyjazd	Zawisza Bydgoszcz	0-1
138. (112)	I	1980.09.27	Dom	Odra Opole	1-0
139. (113)	I	1980.10.05	Wyjazd	Legia Warszawa	2-0
140. (114)	I	1980.10.08	Dom	Arka Gdynia	1-1
141. (115)	I	1980.10.19	Wyjazd	Bałtyk Gdynia	0-1
142. (116)	I	1980.10.25	Dom	ŁKS Łódź	4-0
143. (117)	I	1980.10.29	Wyjazd	Widzew Łódź	1-1
144. (118)	I	1980.11.02	Dom	Stal Mielec	2-0
145. (119)	I	1980.11.15	Wyjazd	Motor Lublin	5-1
146. (120)	I	1980.11.22	Dom	Górnik Zabrze	0-0
147. (121)	I	1981.03.14	Dom	Ruch Chorzów	4-1
148. (122)	I	1981.03.21	Wyjazd	Śląsk Wrocław	0-1
149. (123)	I	1981.03.28	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	2-1
150. (124)	I	1981.04.01	Dom	Szombierki Bytom	3-2
151. (125)	I	1981.04.05	Wyjazd	Lech Poznań	0-2
152. (126)	I	1981.04.11	Dom	Zawisza Bydgoszcz	2-0
153. (127)	I	1981.04.18	Wyjazd	Odra Opole	3-0
154. (128)	I	1981.05.06	Dom	Legia Warszawa	1-1
155. (129)	I	1981.05.10	Wyjazd	Arka Gdynia	2-0
156. (130)	I	1981.05.16	Dom	Bałtyk Gdynia	1-1
157. (131)	I	1981.05.27	Wyjazd	ŁKS Łódź	0-1
158. (132)	I	1981.06.03	Dom	Widzew Łódź	3-2
159. (133)	I	1981.06.07	Wyjazd	Stal Mielec	3-5
160. (134)	I	1981.06.10	Dom	Motor Lublin	3-0
161. (135)	I	1981.06.14	Wyjazd	Górnik Zabrze	1-1
162. (136)	I	1981.08.08	Wyjazd	Gwardia Warszawa	2-2
163. (137)	I	1981.08.15	Dom	Arka Gdynia	3-0
164. (138)	I	1981.08.22	Wyjazd	Ruch Chorzów	1-2
165. (139)	I	1981.08.26	Dom	Widzew Łódź	1-1
166. (140)	I	1981.08.29	Wyjazd	Górnik Zabrze	0-3
167. (141)	I	1981.09.05	Dom	Stal Mielec	1-1
168. (142)	I	1981.09.12	Wyjazd	Motor Lublin	1-1
169. (4)	PU	1981.09.16	Wyjazd	Malmo FF Malmo	0-2
170. (143)	I	1981.09.19	Wyjazd	Legia Warszawa	0-1
171. (144)	I	1981.09.26	Dom	Bałtyk Gdynia	4-0
172. (5)	PU	1981.09.30	Dom	Malmo FF Malmo	1-3
173. (145)	I	1981.10.14	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	0-0
174. (146)	I	1981.10.17	Dom	ŁKS Łódź	1-0
175. (14)	PP	1981.10.21	Wyjazd	Chrobry Głogów	2-0
176. (147)	I	1981.10.24	Wyjazd	Lech Poznań	1-2
177. (148)	I	1981.11.07	Dom	Szombierki Bytom	1-0
178. (149)	I	1981.11.22	Wyjazd	Pogoń Szczecin	2-3
179. (15)	PP	1981.11.25	Wyjazd	Stal Rzeszów	2-0
180. (150)	I	1981.11.29	Dom	Śląsk Wrocław	0-0
181. (16)	PP	1981.12.05	Wyjazd	Pogoń Szczecin	1-2
182. (151)	I	1982.03.07	Dom	Gwardia Warszawa	6-1
183. (152)	I	1982.03.14	Wyjazd	Arka Gdynia	0-0
184. (153)	I	1982.03.20	Dom	Ruch Chorzów	1-1
185. (154)	I	1982.03.24	Wyjazd	Widzew Łódź	0-2
186. (155)	I	1982.03.27	Dom	Górnik Zabrze	1-1
187. (156)	I	1982.03.31	Wyjazd	Stal Mielec	0-1
188. (157)	I	1982.04.03	Dom	Motor Lublin	5-1
189. (158)	I	1982.04.07	Dom	Legia Warszawa	1-2
190. (159)	I	1982.04.10	Wyjazd	Bałtyk Gdynia	0-2
191. (160)	I	1982.04.14	Dom	Zagłębie Sosnowiec	1-1
192. (161)	I	1982.04.24	Dom	Lech Poznań	3-1
193. (162)	I	1982.04.28	Wyjazd	Szombierki Bytom	1-1
194. (163)	I	1982.05.01	Dom	Pogoń Szczecin	1-2
195. (164)	I	1982.05.09	Wyjazd	Śląsk Wrocław	1-0
196. (165)	I	1982.07.31	Wyjazd	Szombierki Bytom	1-0
197. (166)	I	1982.08.08	Dom	Górnik Zabrze	0-1
198. (167)	I	1982.08.14	Wyjazd	Śląsk Wrocław	1-2
199. (168)	I	1982.08.22	Dom	Pogoń Szczecin	0-1
200. (169)	I	1982.09.03	Wyjazd	Widzew Łódź	0-2
201. (170)	I	1982.09.11	Dom	Cracovia Kraków	0-0
202. (171)	I	1982.09.18	Wyjazd	Gwardia Warszawa	0-1
203. (17)	PP	1982.09.22	Wyjazd	Cracovia Kraków	2-2
204. (172)	I	1982.09.25	Dom	Zagłębie Sosnowiec	2-0
205. (173)	I	1982.10.02	Wyjazd	Stal Mielec	2-1
206. (174)	I	1982.10.16	Dom	Bałtyk Gdynia	1-0
207. (175)	I	1982.10.24	Wyjazd	Lech Poznań	1-3
208. (176)	I	1983.08.17	Wyjazd	Górnik Wałbrzych	1-5
209. (177)	I	1983.08.27	Wyjazd	ŁKS Łódź	0-1
210. (178)	I	1983.09.10	Wyjazd	GKS Katowice	2-5
211. (179)	I	1983.09.18	Dom	Pogoń Szczecin	1-1
212. (180)	I	1983.09.24	Wyjazd	Legia Warszawa	2-4
213. (18)	PP	1983.09.28	Wyjazd	Lechia Piechowice	2-1
214. (181)	I	1983.10.01	Wyjazd	Śląsk Wrocław	2-3
215. (182)	I	1983.10.12	Dom	Szombierki Bytom	2-0
216. (183)	I	1983.10.16	Wyjazd	Widzew Łódź	2-4
217. (184)	I	1983.10.22	Dom	Bałtyk Gdynia	1-0
218. (185)	I	1983.11.05	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	4-1
219. (186)	I	1983.11.12	Dom	Motor Lublin	0-0
220. (19)	PP	1983.11.19	Dom	Motor Lublin	4-2
221. (20)	PP	1983.11.27	Dom	Górnik Knurów	3-2
222. (21)	PP	1984.09.05	Wyjazd	Broń Radom	0-0
223. (1)	PZ	1984.09.19	Dom	IBV Vestmann	4-2
224. (187)	I	1984.09.23	Dom	Lechia Gdańsk	4-0
225. (188)	I	1984.09.29	Wyjazd	Widzew Łódź	1-1
226. (189)	I	1984.10.07	Dom	GKS Katowice	2-2
227. (190)	I	1984.10.21	Wyjazd	Motor Lublin	0-0
228. (2)	PZ	1984.10.24	Wyjazd	Fortuna Sittard	0-2
229. (191)	I #P	1984.11.03	Dom	Górnik Zabrze	0-0
230. (3)	PZ	1984.11.07	Dom	Fortuna Sittard	2-1
231. (192)	I	1984.11.10	Wyjazd	Śląsk Wrocław	1-2
232. (193)	I	1984.11.14	Dom	Górnik Zabrze	0-2
233. (194)	I	1984.11.17	Dom	Górnik Wałbrzych	2-1
234. (195)	I	1984.11.25	Wyjazd	Bałtyk Gdynia	0-2
235. (196)	I	1985.03.09	Wyjazd	ŁKS Łódź	0-0
236. (197)	I	1985.03.17	Dom	Zagłębie Sosnowiec	1-0
237. (198)	I	1985.03.30	Dom	Lech Poznań	0-2
238. (199)	I	1985.04.06	Wyjazd	Ruch Chorzów	0-1
239. (200)	I	1985.04.14	Wyjazd	Legia Warszawa	2-0
240. (201)	I	1985.04.20	Dom	Radomiak Radom	0-2
241. (202)	I	1985.05.09	Dom	Widzew Łódź	0-0
242. (203)	I	1985.05.23	Wyjazd	GKS Katowice	0-1
243. (204)	I	1985.06.05	Dom	Motor Lublin	0-3
244. (205)	I	1985.06.08	Wyjazd	Górnik Zabrze	0-1
245. (206)	I	1985.06.15	Dom	Śląsk Wrocław	1-0
246. (207)	I	1985.06.19	Wyjazd	Górnik Wałbrzych	1-1
247. (208)	I	1985.06.23	Dom	Bałtyk Gdynia	2-3
248. (1)	II	1985.09.21	Dom	Igloopol Dębica	1-0
249. (22)	PP	1985.09.25	Wyjazd	Warta Poznań	0-2
250. (2)	II	1985.10.05	Dom	Stal Stalowa Wola	1-2
251. (3)	II	1985.10.12	Wyjazd	Korona Kielce	2-0
252. (4)	II	1985.10.20	Wyjazd	Start Łódź	0-1
253. (5)	II	1985.10.26	Dom	Polonia Bytom	2-1
254. (6)	II	1985.11.03	Wyjazd	Błękitni Kielce	2-1
255. (7)	II	1985.11.09	Dom	Unia Tarnów	3-2
256. (8)	II	1986.03.16	Dom	Górnik Knurów	4-0
257. (9)	II	1986.03.22	Wyjazd	Olimpia Elbląg	0-1
258. (10)	II	1986.03.29	Dom	Broń Radom	1-1
259. (11)	II	1986.04.06	Wyjazd	Hutnik Kraków	1-1
260. (12)	II	1986.04.12	Dom	Ursus Warszawa	1-0
261. (13)	II	1986.04.20	Wyjazd	Włókniarz Pabianice	1-2
262. (14)	II	1986.04.26	Dom	Jagiellonia Białystok	1-3
263. (15)	II	1986.05.04	Wyjazd	Igloopol Dębica	1-0
264. (16)	II	1986.05.10	Dom	Resovia Rzeszów	0-0
265. (17)	II	1986.05.17	Wyjazd	Stal Stalowa Wola	1-0
266. (18)	II	1986.05.31	Dom	Start Łódź	1-1
267. (19)	II	1986.06.07	Wyjazd	Polonia Bytom	0-3
268. (20)	II	1986.06.14	Dom	Błękitni Kielce	2-1
269. (21)	II	1986.06.19	Wyjazd	Unia Tarnów	0-0
270. (23)	PP	1986.08.02	Wyjazd	Polna Przemyśl	1-0
271. (22)	II	1986.08.09	Dom	Stal Stalowa Wola	2-0
272. (24)	PP	1986.08.13	Wyjazd	Stal Rzeszów	0-0
273. (23)	II	1986.08.17	Wyjazd	Broń Radom	2-0
274. (24)	II	1986.08.23	Dom	Jagiellonia Białystok	1-0
275. (25)	II	1986.08.30	Wyjazd	Korona Kielce	2-0
276. (26)	II	1986.09.06	Dom	Włókniarz Pabianice	1-0
277. (27)	II	1986.09.13	Wyjazd	Resovia Rzeszów	0-0
278. (28)	II	1986.09.21	Dom	Olimpia Elbląg	1-1
279. (25)	PP	1986.09.24	Dom	Ruch Chorzów	2-1
280. (29)	II	1986.09.28	Wyjazd	Hutnik Kraków	1-1
281. (30)	II	1986.10.04	Dom	Avia Świdnik	1-0
282. (31)	II	1986.10.11	Wyjazd	Hutnik Warszawa	0-1
283. (32)	II	1986.10.18	Dom	Zagłębie Sosnowiec	1-0
284. (33)	II	1986.10.26	Wyjazd	Górnik Knurów	0-2
285. (34)	II	1986.11.02	Dom	Igloopol Dębica	1-0
286. (35)	II	1986.11.09	Wyjazd	Wisła Płock	3-4
287. (36)	II	1986.11.15	Dom	Sandecja Nowy Sącz	2-0
288. (37)	II	1987.03.15	Wyjazd	Stal Stalowa Wola	2-3
289. (26)	PP	1987.03.18	Dom	Legia Warszawa	1-1
290. (38)	II	1987.03.22	Dom	Broń Radom	0-2
291. (39)	II	1987.03.28	Wyjazd	Jagiellonia Białystok	0-3
292. (40)	II	1987.04.12	Wyjazd	Włókniarz Pabianice	0-1
293. (27)	PP	1987.04.15	Dom	GKS Bełchatów	2-0
294. (41)	II	1987.04.18	Dom	Resovia Rzeszów	3-1
295. (42)	II	1987.04.25	Wyjazd	Olimpia Elbląg	2-1
296. (43)	II	1987.05.02	Dom	Hutnik Kraków	0-2
297. (28)	PP	1987.05.06	Wyjazd	GKS Bełchatów	1-2
298. (44)	II	1987.05.09	Wyjazd	Avia Świdnik	2-0
299. (45)	II	1987.05.16	Dom	Hutnik Warszawa	2-1
300. (46)	II	1987.05.23	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	0-0
301. (47)	II	1987.05.30	Dom	Górnik Knurów	1-3
302. (48)	II	1987.06.14	Dom	Wisła Płock	2-1
303. (29)	PP	1987.06.17	Dom	Śląsk Wrocław	1-1
304. (49)	II	1987.06.21	Wyjazd	Sandecja Nowy Sącz	3-2
305. (30)	PP	1987.08.05	Wyjazd	Glinik Gorlice	2-2
306. (50)	II	1987.08.09	Dom	Avia Świdnik	2-0
307. (51)	II	1987.08.15	Wyjazd	Górnik Knurów	2-3
308. (52)	II	1987.08.22	Dom	GKS Bełchatów	0-0
309. (53)	II	1987.08.29	Dom	Włókniarz Pabianice	0-1
310. (54)	II	1987.09.05	Wyjazd	Stal Mielec	0-1
311. (55)	II	1987.09.12	Dom	Zagłębie Sosnowiec	0-1
312. (31)	PP	1987.09.15	Wyjazd	GKS Bełchatów	0-1
313. (56)	II	1987.09.19	Wyjazd	Gwardia Szczytno	2-2
314. (57)	II	1987.09.26	Dom	Stal Rzeszów	4-1
315. (58)	II	1987.10.04	Wyjazd	Broń Radom	1-1
316. (59)	II	1987.10.10	Dom	Błękitni Kielce	4-0
317. (60)	II	1987.10.17	Wyjazd	Hutnik Kraków	2-0
318. (61)	II	1987.10.24	Dom	Motor Lublin	0-0
319. (62)	II	1987.10.31	Wyjazd	Igloopol Dębica	0-0
320. (63)	II	1987.11.07	Dom	Olimpia Elbląg	2-0
321. (64)	II	1987.11.14	Wyjazd	Resovia Rzeszów	1-0
322. (65)	II	1988.03.12	Wyjazd	Avia Świdnik	1-0
323. (66)	II	1988.03.19	Dom	Górnik Knurów	2-1
324. (67)	II	1988.03.26	Wyjazd	GKS Bełchatów	0-2
325. (68)	II	1988.04.02	Wyjazd	Włókniarz Pabianice	2-0
326. (69)	II	1988.04.09	Dom	Stal Mielec	1-1
327. (70)	II	1988.04.16	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	1-1
328. (71)	II	1988.04.23	Dom	Gwardia Szczytno	5-1
329. (72)	II	1988.04.30	Wyjazd	Stal Rzeszów	0-2
330. (73)	II	1988.05.07	Dom	Broń Radom	1-1
331. (74)	II	1988.05.14	Wyjazd	Błękitni Kielce	1-0
332. (75)	II	1988.05.21	Dom	Hutnik Kraków	1-0
333. (76)	II	1988.05.28	Wyjazd	Motor Lublin	1-1
334. (77)	II	1988.06.04	Dom	Igloopol Dębica	2-0
335. (78)	II	1988.06.11	Wyjazd	Olimpia Elbląg	3-1
336. (79)	II	1988.06.18	Dom	Resovia Rzeszów	0-1
337. (80)	II B1	1988.06.26	Wyjazd	Górnik Knurów	0-1
338. (81)	II B1	1988.06.30	Dom	Górnik Knurów	4-2
339. (209)	I	1988.08.20	Dom	Legia Warszawa	1-1
340. (210)	I	1988.08.27	Wyjazd	Stal Mielec	2-3
341. (211)	I	1988.09.03	Dom	Pogoń Szczecin	4-2
342. (212)	I	1988.09.10	Wyjazd	Ruch Chorzów	0-1
343. (213)	I	1988.11.05	Dom	GKS Katowice	3-1
344. (214)	I	1989.03.11	Wyjazd	Jagiellonia Białystok	0-0
345. (215)	I	1989.03.19	Dom	Lech Poznań	0-0
346. (216)	I	1989.03.25	Wyjazd	GKS Jastrzębie	2-4
347. (217)	I	1989.03.29	Wyjazd	Legia Warszawa	0-4
348. (218)	I	1989.04.09	Dom	Stal Mielec	1-0
349. (219)	I	1989.04.15	Wyjazd	Pogoń Szczecin	1-1
350. (220)	I	1989.04.22	Dom	Ruch Chorzów	1-4
351. (221)	I	1989.05.10	Wyjazd	Widzew Łódź	2-1
352. (222)	I	1989.05.14	Dom	Górnik Zabrze	1-0
353. (223)	I	1989.05.20	Wyjazd	Olimpia Poznań	0-3
354. (224)	I	1989.05.24	Dom	Śląsk Wrocław	0-5
355. (225)	I	1989.06.07	Wyjazd	Górnik Wałbrzych	1-2
356. (226)	I	1989.06.11	Dom	Szombierki Bytom	3-0
357. (227)	I	1989.06.21	Dom	ŁKS Łódź	4-1
358. (1)	IT	1989.07.05	Wyjazd	Hapoel Petah Tikva	2-1
359. (2)	IT	1989.07.08	Wyjazd	Beitar Tel Aviv	2-2
360. (3)	IT	1989.07.12	Wyjazd	Sparta Praga	0-3
361. (4)	IT	1989.07.15	Dom	Hapoel Petah Tikva	0-3
362. (5)	IT	1989.07.19	Dom	Beitar Tel Aviv	4-0
363. (6)	IT	1989.07.22	Dom	Sparta Praga	3-3
364. (228)	I	1989.07.29	Wyjazd	Olimpia Poznań	1-1
365. (229)	I	1989.08.02	Dom	Zagłębie Sosnowiec	1-2
366. (230)	I	1989.08.06	Wyjazd	Zawisza Bydgoszcz	0-2
367. (231)	I	1989.09.16	Wyjazd	Lech Poznań	0-2
368. (232)	I	1989.10.14	Dom	Widzew Łódź	1-0
369. (32)	PP	1989.10.18	Wyjazd	Pogoń Szczecin	2-3
370. (233)	I	1989.11.04	Dom	Ruch Chorzów	3-0
371. (234)	I	1989.11.19	Wyjazd	Legia Warszawa	3-0
372. (235)	I	1989.11.25	Dom	Zagłębie Lubin	2-1
373. (236)	I	1990.03.04	Dom	Olimpia Poznań	1-1
374. (237)	I	1990.03.11	Wyjazd	Zagłębie Sosnowiec	1-2
375. (238)	I	1990.03.18	Dom	Zawisza Bydgoszcz	2-1
376. (239)	I	1990.03.31	Dom	Śląsk Wrocław	1-1
377. (240)	I	1990.04.08	Dom	GKS Katowice	0-0
378. (241)	I	1990.05.16	Wyjazd	Ruch Chorzów	1-1

Mecze w Reprezentacji Polski

Leszek Lipka w ciągu niecałych dwóch lat reprezentacyjnej kariery wystąpił w 21 meczach Polski (we wszystkich jako Wiślak). Zdobył tylko jedną bramkę, ale związane są z nią niezwykłe okoliczności: 7 grudnia 1980 roku Polska grała mecz eliminacji Mistrzostw Świata w La Valetcie przeciwko Malcie. Gospodarze zdołali utrzymać remis przez pierwszą połowę, w drugiej jednak trafienie dla Polski uzyskał Włodzimierz Smolarek. Gdy w 77 minucie Leszek Lipka podwyższył rezultat na 0:2 publiczność nie zdołała powstrzymać frustracji i... zaczęła rzucać w Polaków kamieniami! Sędzia dla bezpieczeństwa zawodników zdecydował się zakończyć mecz. FIFA zweryfikowała później mecz zgodnie z wynikiem i tym sposobem jest to jedyny oficjalny mecz Reprezentacji Polski, który trwał krócej niż 90 minut.

• 1979.05.02 Polska - Holandia 2:0, el. ME 1980
• 1979.09.26 Polska - NRD 1:1, el. ME 1980
• 1979.10.10 Polska - Islandia 2:0, el. ME 1980
• 1979.10.17 Holandia - Polska 1:1, el. ME 1980
• 1980.02.17 Maroko - Polska 1:0, (do 70 minuty), mecz towarzyski
• 1980.02.27 Irak - Polska 1:1, mecz towarzyski
• 1980.02.29 Irak - Polska 1:0, (do 59 minuty), mecz towarzyski
• 1980.03.26 Węgry - Polska 2:1, mecz towarzyski
• 1980.04.02 Belgia - Polska 2:1, mecz towarzyski
• 1980.04.19 Włochy - Polska 2:2, (od 85 minuty), mecz towarzyski
• 1980.04.26 Jugosławia - Polska 2:1, (od 33 minuty), mecz towarzyski
• 1980.05.28 Polska - Szkocja 1:0, mecz towarzyski
• 1980.06.22 Polska - Irak 3:0, mecz towarzyski
• 1980.06.29 Brazylia - Polska 1:1, (do 82 minuty), mecz towarzyski
• 1980.07.02 Boliwia - Polska 0:1, (do 46 minuty), mecz towarzyski
• 1980.09.24 Polska - Czechosłowacja 1:1, (od 66 minuty), mecz towarzyski
• 1980.10.12 Argentyna - Polska 2:1, mecz towarzyski
• 1980.11.12 Hiszpania - Polska 1:2, mecz towarzyski
• 1980.11.19 Polska - Algieria 5:1, (do 57 minuty), mecz towarzyski
• 1980.12.07 Malta - Polska 0:2, bramka w 77 minucie, el. MŚ 1982
• 1981.03.25 Rumunia - Polska 2:0, mecz towarzyski

Pogrubiono występy Lipki jako Wiślaka.

Reprezentacyjna Galeria

1979.05.02 Polska - Holandia 2:0	1979.10.17 Holandia - Polska 1:1	Z Reprezentacją Polski u Jana Pawła II, prawdopodobnie 1980 rok	1980.05.28 Polska - Szkocja 1:0
1980.05.28 Polska - Szkocja 1:0	1980.12.07 Malta - Polska 0:2	Ze Zbigniewem Bońkiem w czasie jednego ze zgrupowań

Kącik poetycki

„	Na Leszka L. Są to marzenia niejednego skrzypka Grać tak na strunach jak grał w piłkę Lipka.	”
— Dariusz Zastawny, Stuletnia nasza historia, czyli Wisła Kraków, Biała Gwiazda w słów orszaku i obrazkach

Galeria

W drużynie Wisły w sezonie 1975/76	Mistrzowie Polski juniorów 1976	MP juniorów 1976	Wisła Kraków około 1978
Wisła Kraków 1978/79	1978.04.29 Ruch Chorzów - Wisła Kraków 2:0	1978.07.29 Wisła Kraków - Ruch Chorzów 3:1	1978.08.02 Legia Warszawa - Wisła Kraków 0:0
1978.11.01 Wisła Kraków - Zbrojovka Brno 1:1	1978.11.01 Wisła Kraków - Zbrojovka Brno 1:1	1978.11.01 Wisła Kraków - Zbrojovka Brno 1:1	1978.11.01 Wisła Kraków - Zbrojovka Brno 1:1
1978.11.01 Wisła Kraków - Zbrojovka Brno 1:1	1978.11.01 Wisła Kraków - Zbrojovka Brno 1:1	1978.11.01 Wisła Kraków - Zbrojovka Brno 1:1	1978.11.01 Wisła Kraków - Zbrojovka Brno 1:1
Kadra Wisły 1978/1979 (piłka nożna)	1979.05.02 Polska - Holandia 2:0	1979.05.05 Wisła Kraków - GKS Katowice 1:1	1979.10.10 Polska - Islandia 2:0
Wisła Kraków 1979/80		Niezidentyfikowany mecz	Niezidentyfikowany mecz
Niezidentyfikowany mecz	|Sezon 1980/81	1980.03.15 Wisła Kraków - Arka Gdynia 2:1	1980.04.23 Wisła Kraków - Górnik Zabrze 4:0
Sezon 1980/81	1981.09.30 Wisła Kraków - Malmö FF 1:3
Sezon 1982/83	Sezon 1982/83	1982.07.20-22 Międzynarodowy turniej piłkarski w Mielcu	1982.07.20-22 Międzynarodowy turniej piłkarski w Mielcu
1982.07.20-22 Międzynarodowy turniej piłkarski w Mielcu	Kadra Wisły 1982/1983 (piłka nożna)	Wisła Kraków 1983/84	Rok 1984
1984.10.03 IBV Vestmann - Wisła Kraków 1:3	1984.11.07 Wisła Kraków - Fortuna Sittard 2:1	1985.01.27 Wisła Kraków - Cracovia 4:0	1985
Przed derbowym pojedynkiem o "Herbową Tarczę Krakowa" w 1986 roku.	Wisła Kraków 1986/87	Wisła Kraków 1988	1988
1988.06.30 Wisła Kraków - Concordia Knurów 4:2	1988.06.30 Wisła Kraków - Concordia Knurów 4:2	1988.06.30 Wisła Kraków - Concordia Knurów 4:2	Wiosna 1989 roku.
W drużynie Wisły w w roku 1989.	1989 rok	1989 rok	1989.02 Międzynarodowy turniej piłkarski w Bułgarii
1989.02 Międzynarodowy turniej piłkarski w Bułgarii			Leszek Lipka i Marek Motyka w trakcie premiery filmu „Trzej przyjaciele z boiska"
Twórcy i bohaterowie filmu „Trzej przyjaciele z boiska"	Autograf z kolekcji Jerzego Michalskiego	Pogrzeb Tadeusza Kotlarczyka, 12 sierpnia 2022, Cmentarz Rakowicki	Spotkanie w Legends Corner

Lipka w prasie

• Kmiecik strzelał najcelniej, a Lipka grał najlepiej - 1979
• Kmiecik strzelał najcelniej, a Lipka grał najlepiej - 1979
• Leszek Lipka piłkarzem jesienie 79 - 1979

Echo Krakowa. 1979, nr 286 (24/26 XII) nr 10551

Zwycięzcą tegorocznego, dziesiątego plebiscytu został zgodnie z oczekiwaniami świetny pomocnik krakowskiej Wisły — LESZEK LIPKA.

Gwiazda tego piłkarza jaśniała bardzo silnym blaskiem na futbolowym firmamencie, w szarzyźnie ligowej i reprezentacyjnej gry postawa krakowianina budziła uznanie tak fachowców jak i kibiców.

Efektem stale czynionych postępów. dobrej gry, inteligencji. postawy fair jest cała seria zaszczytów jaka ostatnio spada na tego zawodnika. Został w plebiscycie trenerów uznany „Piłkarzem jesieni” teraz uplasował się na drugim miejscu w głosowaniu na piłkarza roku w całym kraju, nic więc dziwnego, że i w naszym plebiscycie był faworytem nr jeden i wygrał bezapelacyjnie, gromadząc 6307 głosów.

Echo Krakowa. 1979, nr 289 (29/30 XII) nr 10554

ZGODNIE z tradycją po wręczeniu Leszkowi Lipce nagród za zwycięstwo w plebiscycie na „Piłkarza Krakowa 1979 r.” dokonał on losowania nagród dla uczestników głosowania.

Przypomnijmy, że zgodnie z regulaminem konkursu nagrody są rozlosowywane pośród tych uczestników, którzy na przysłanych kuponach wpisali nazwisko zwycięzcy. Było tych uprawnionych do nagród kuponów 6807 a nagród tylko kilkanaście, trzeba było więc mieć wiele szczęścia, by wylosować którąś z nich.

Fundatorami nagród, jak i w poprzednich dziewięciu plebiscytach są krakowskie kluby ligowe — Wisła, Cracovia i Hutnik, które przeznaczyły po 5 kart wolnego wstępu na mecze swych, drużyn i dodatkowo klubowe proporczyki, krakowski oddział „Totalizatora Sportowego” — fundator torby turystycznej, KOŻPN, który przeznaczył kartę wolnego wstępu na mecze rozgrywane na boiskach drużyn krakowskich w 1980 r, i nasza redakcja, która ufundowała piłkę futbolową opatrzoną autografem Leszka Lipki.

Sporo szczęścia w losowaniu miał znany w szerokich kręgach krakowskich sympatyków sportu „Król kibiców” — Zygmunt JAŚKO (ul. Bronowicka 31/5). Pierwszy kupon jaki wyciągnął z ogromnej sterty Leszek Lipka był właśnie tym przysłanym przez p. Jaśkę, notabene uczestnika wszystkich naszych dotychczasowych plebiscytów. Gratulujemy pierwszej wygranej nagrody, którą jest torba turystyczna.

Echo Krakowa. 1979, nr 290 (31 XII/1 I) nr 10555

Z Dietlowskich Plant na stadiony świata

Piłkarzem, który w tym roku zrobił w naszym kraju największą furorę jest bez wątpienia Leszek Lipka. Młody zawodnik krakowskiej Wisły przebojem wszedł do pierwszej reprezentacji kraju i świetnymi w niej występami sprawił, iż jego nazwisko poznała cala Polska, że oglądali go i podziwiali, bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem telewizyjnych transmisji, widzowie wielu krajów. Konsekwencją boiskowych sukcesów były, już po zakończeniu rozgrywek, kolejne laury jakie stały się udziałem wiślaka. wygranie plebiscytu na „Piłkarza jesieni”, drugie miejsce w konkursie na „Piłkarza ręku” i teraz zdecydowane zwycięstwo w naszym redakcyjnym plebiscycie na „Piłkarza Krakowa 1979 roku”.

Cieszymy się bardzo, iż wśród trenerów, dziennikarzy i kibiców panowała taka wielka zgodność poglądów i zgodnie z plebiscytową tradycją prezentujemy dziś rozmowę z laureatem naszego tegorocznego, konkursu, z „Piłkarzem Krakowa 1979 r.” — LESZKIEM LIPKĄ — Choć jest Pan znany i popularny, myślę iż na początek jednak nie obędzie się bez zwykłej „odpytywanki” — Ile Pan ma lat, kiedy zaczął Pan grać itp.

— Proszę bardzo, już mówię, Mam. 21 lat,. zacząłem grać w piłkę nożną w 1970. r. w Wiśle, debiutowałem w pierwszym zespole klubowym w 1977 roku, w 1 reprezentacji juniorów grałem i sześciokrotnie, w drużynie młodzieżowej 13 razy, w zespole olimpijskim, 3 razy i w pierwszej reprezentacji— 4 razy. Jestem żonaty, żona mama imię Anna, studiuję w krakowskiej AWF na pierwszym roku studiów zaocznych, na kierunku nauczycielskim.

— W biograficznej notce powiedział Pan, iż zaczął grać w 1970 r. w Wiśle.

Czy przedtem nie grał Pan na Błoniach, gdzie — jak zwykła się uważać w Krakowie — stawiają, pierwsze kroki wszyscy utalentowani piłkarze? — Grywałem i ja na Błoniach, ale moim „futbolowym przedszkolem” były Planty Dietlowskie. Mieszkałem, przy ul. Wielopole. stamtąd najbliżej mi było na Planty i tu w okolicach kawiarni „Olimpijka”, na skwerku, czy też tam gdzie dziś tramwajowe przystanki na Dietla, tam wraz z kolegami graliśmy namiętnie w piłkę Mieliśmy mała piłeczkę tenisową, i każdą wolną chwilę spędzaliśmy na uganianiu się właśnie za nią.

Myślę, że tam nauczyłem się podstaw wyszkolenia technicznego. Operowanie bowiem maleńką piłeczką, gra na małe bramki, wymagała dużego sprytu, dobrej techniki.

— A jak Pan trafił do Wisły? — Poszedłem w ślady starszego brata, który tam trenował.

On potem zrezygnował z futbolu, ja zostałem.

— Mówi się o Panu— wychowanek Lucjana Franczaka. Czy tak jest istotnie? — Tak — pod kierunkiem trenera Franczaka szkolę się od początku mojej kariery. Kiedy stawiałem pierwsze wiślackie kroki on prowadziły nami zajęcia, potem doprowadził nas do mistrzostwa Polski juniorów, do kilku sukcesów w różnych turniejach, a dziś jest szkoleniowcem pierwszej Wisły i nadal jesteśmy razem.

— Spodziewał się Pan tych wszystkich splendorów. które teraz się na Pana posypały? — Nie: będę ukrywał, iż liczyłem na to że zdobędę uznanie.

Przecież pracowałem nad rozwojem swoich umiejętności od wielu lat. 7. myślą o tym by być jak jiaj1enszvm. by grać w reprezentacji krain, święcić sportowe sukcesy. To był i jest nadal mój cel. to służy mi jako doping w codziennej pracy. Czekałem na swoją szansę przygotowując się do niej jak najstaranniej i kiedy nadszedł moment wykorzystałem go. To pozwala mi stwierdzić, iż sukcesy nie były dla mnie niespodzianka, choć nie sadziłem, że będą aż tak wielkie, nie liczyłem na pierwsze miejsca w plebiscytach. Kiedy jednak zarówno trenerzy, jak dziennikarze i kibice głosowali na mnie, ucieszyłem się ogromnie. iż moje nadzieje się spełniają. — Czy należy więc sądzić, iż jest już Pan piłkarzem doskonałym? — Och nie. skądże, do doskonałości jeszcze bardzo daleka droga.

— Jakie są główne mankamenty „Piłkarza Krakowa 79”? — Muszę poprawić swoją grę obronną, to mankament, który mi zarzucają trenerzy. Co prawda nie mam ku temu największych predyspozycji, lepiej się czuję w konstruowaniu akcji ofensywnych, ale trzeba się wziąć poważnie za naukę gry obronnej, Muszę też zacząć wreszcie strzelać bramki. Sądzę, że umiejętności ku temu mi starczy, muszę przełamać jakiś psychiczny kompleks, który powoduje, że nawet w bardzo dobrych sytuacjach strzeleckich staram się podać koledze, boję się wziąć na siebie ciężar odpowiedzialności za strzał i ewentualnie nieudany efekt.

— Coraz mniej ludzi przychodzi na mecze piłkarskie, zarówno te międzypaństwowa jak i ligowe. Co jest przyczyną spadku frekwencji? — Kiedy reprezentacja nie odnosi sukcesów, traci szanse na uzyskanie jakiegoś wielkiego celu w postaci awansu np. do finałów olimpijskich, mistrzostw świata czy Europy ilość widzów gwałtownie maleje. Ponieważ w tym roku potraciliśmy takie właśnie szanse stad spadek zainteresowania. A dlaczego na ligowe mecze przychodzi mniej widzów? Myślę, iż jest to w, pierwszym rzędzie efekt terminów w jakich są te rozgrywki przeprowadzane. Luty czy marzec, listopad czy grudzień nie nadają się na to by grać ligę — bo trudno wymagać od ludzi by szli na zawody w mróz, śnieżycę, czy deszcz. A PZPN tak układa terminarz, iż te najbardziej dogodne dla kibiców terminy mamy przeznaczone na zgrupowania kadry, wyjazdy reprezentacji itp.

— Wisłę określa się Jako drużynę jednego boiska. Dlaczego tak mało macie sukcesów w spotkaniach wyjazdowych? — Najkrócej ■można to wyjaśnić tym, iż na wyjazdach Stwarzamy mniej sytuacji do uzyskania bramek niż na swoim boisku. — Czy jest to efekt faktycznych ustaleń, gry defensywnej? — Nie. bo trener Franczak preferuje, grę atakującą, także na wyjazdach: Mamy w wielu meczach na obcych boiskach ogromną przewagę lecz nie umiemy jej wykorzystać, strzelić bramek Rywale rzadko kontratakują, ale zwykle uda im się pierwszym zdobyć bramkę i potem już po nas. Idziemy jeszcze ostrzej do ataku, z konieczności odsłaniamy się i koleina kontra, kolejna bramka dla przeciwników, kolejna porażka.

— Cóż więc robić by to zmienić? — Musimy jeszcze intensywniej pracować nad poprawą skuteczności strzeleckiej. To, uważam, sprawa podstawowa, — Jesteście zespołem i złożonym z bardzo młodych piłkarzy, czy macie w klubie następców, którzy mogą zastąpić któregoś z was, dzisiejszych liderów drużyny? — Wisła od lat słynie z dobrej pracy z młodzieżą, talentów w Krakowie nigdy chyba nie brakowało. Tak jest i teraz. Mamy w sekcji wielu dobrze zapowiadających się młodych graczy, z tych z bezpośredniego zaplecza pierwszej drużyny wspomnę o Suderze, Dzięgielu. Kowaliku.

Już trenują z nami, już wchodzą do pierwszej kadry klubowej.

Ale muszą wykazać wiele hartu i wysokie walory piłkarskie by wywalczyć prawo gry w pierwszej. jedenastce. My przecież też jesteśmy młodzi, też chcemy grać bronimy swych pozycji.

— Za niespełna 3 miesiące początek wiosennej rundy. Jaki cel stawiacie przed sobą w ligowych rozgrywkach? — Marzymy o odzyskaniu tytułu, a celem jest zdobycie miejsca w pierwszej trójce, by znów wrócić na europejskie stadiony do pucharowej międzynarodowej rywalizacji.

— A Pańskie sportowe plany? — Dalej doskonalić piłkarskie umiejętności rugować mankamenty, grać tak by nie zawieść tych wszystkich, którzy w tym roku tak wysoko mnie ocenili.

Zapewniam, iż te wszystkie sukcesy, uznanie i sława będą dla mnie tylko dopingiem do jeszcze intensywniejszej pracy.

— Dziękuję Panu za rozmowę. raz jeszcze w imieniu naszych Czytelników, całej redakcji „Echa”, a szczególnie działu sportowego, gratuluję świetnego sezonu, życząc by spełniły się wszystkie Pańskie plany i by za rok Leszek Lipka był Jeszcze sławniejszym, jeszcze lepszym polskim piłkarzem.

Rozmowę przeprowadzi : JERZY LANGIEM

Gazeta Krakowska. 1983, nr 159 (8 VII) nr 10728

Leszek Lipka: Wracam na ligowe boiska

— Od dłużnego czasu nie występuje pan na boisku. Kiedy zobaczymy pana znów w zespole piłkarskim Wiały? — pytam LESZKA LIPKĘ.

— Noga jest już w pełni sprawna i pod koniec czerwca rozpocząłem intensywne treningi. Mam nadzieję, że szybko odzyskam formę i wrócę do pierwszego zespołu Wisły na początku sezonu. Wszystko zależeć będzie od mojej dyspozycji i od decyzji trenera.

— Proszę przypomnieć historię swej kontuzji.

— W październiku ubiegłego roku, w meczu z Lechem w Poznaniu, doznałem kontuzji nogi. stwierdzono skręcenie w stawia kolanowym. Nałożono mi gips i po dwóch miesiącach leczenia, wydawało się, że wszystko jest dobrze. Rozpocząłem przygotowania z drużyną do rundy wiosennej. Ale podczas treningu noga zaczęła znów boleć i okazało się po badaniach, że trzeba będzie jednak przeprowadź operację łękotki. Zabiegu dokonano w Krakowie. Dość długo trwało następnie doprowadzanie do sprawności operowanej nogi, ale obecnie jest już wszystko w porządku i mogę trenować.

— Czy często miewał pan kontuzje? — Nie, była to moja pierwsza tak poważna kontuzja, nie licząc drobnych urazów.

— O czym pan teraz marzy? — Aby wejść do pierwszego zespołu Wisły i grać znów jak najlepiej. Tak długie rozstanie z piłką spowodowało, że mam obecnie wielką ochotę do gry.

— Nie marzy pan o powrocie do reprezentacji? — Bardzo chciałbym powrócić do reprezentacji, ale to są moje plany nie na dziś, lecz na jutro. Zdaję sobie sprawę, że najpierw muszę wykazać wysoką formę w meczach ligowych, a dopiero później myśleć o powrocie do drużyny narodowej.

— Ile razy grał pan do tej pory w reprezentacji? — Zadebiutowałem meczem z Holandią w 1979 roku, ostatni raz grałem z Rumunami w 1981 roku. W sumie występowałem w drużynie narodowej 18 razy. Mam dopiero 25 lat i myślę, że wszystko jeszcze przede mną.

— W nowym sezonie grać pan będzie pod kierunkiem nowego trenera...

— O przyjściu do Wisły trenera Zientary, dowiedziałem się z prasy.

Jeśli to jest pewna wiadomość, to będzie to chyba mój szósty szkoleniowiec w klubie. W Wiśle bardzo często zmieniali się trenerzy.

— Kiedy rozpoczynacie przygotowania do nowego sezonu? — W najbliższy poniedziałek.

Najpierw trenować będziemy w Krakowie, potem jedziemy na zgrupowanie do Wiśnicza. Do pierwszego meczu ligowego z Lechem Poznań, zostało już niewiele czasu.

T.G.

Echo Krakowa. 1989, nr 147 (28/30 VII) nr 12956

JAK tak dalej pójdzie. LESZEK LIPKA obchodził bodzie w przyszłym roku jubileusz 20-lecia występów w barwach Wisły. Natomiast MAREK MOTYKA rozpocznie jutro 13. sezon gry w koszulce z biała gwiazda.

Z wielkiej drużyny, której wróżono niegdyś sukcesy nie tylko na krajowych arenach. zostali tylko oni dwaj. Inni gdzie indziej szukają piłkarskiego szczęścia (Andrzej Iwan. Jan Jałocha, Krzysztof Budka). a niektórzy (Adam Musiał, Kazimierz Kmiecik. Zdzisław Kapka) po zagranicznych doświadczeniach zajęli się już pracą szkoleniową.

Sportowa kariera Leszka Lipki zapowiadała się niezwykle interesująco i obiecująco. 2 maja 1979 roku zadebiutował przecież w reprezentacji Polski w zwycięskim meczu eliminacji mistrzostw Europy z Holandią. Potem jeszcze 18 razy wybiegał na boisko w drużynie narodowej.

Trener Ryszard Kulesza miał do niego zaufanie. Świetna passa krakowskiego pomocnika skończyła się jednak z chwila objęcia funkcji selekcjonera przez Antoniego Piechniczka. Dobrze wyszkolony. ale mający słabe warunki fizyczne zawodnik nie pasował mu do taktycznych koncepcji. Gdy w latach 1983—84 przytrafiły się jeszcze poważne kontuzje zakończone operacjami Leszek Lipka z kandydata na futbolowa gwiazdę stał się jedynie solidnym, ligowym graczem. Wziąwszy pod uwagę go wszystkie poważne kłopoty, to i tak niemało. Tym bardziej że bez względu na prezentowane umiejętności zawsze był skromnym człowiekiem, nie dbał o rozgłos.

Pieniądze i inne dobra nie stanowiły dla niego celu samego w sobie. I przez 19 klubie.

chyba właśnie dlatego lat wytrwał w jednym klubie.

Marka Motykę wypatrzyli w Koszarawie Żywiec działacze Hutnika. Dla 16-letniego chłopca była to niezwykle atrakcyjna oferta. przyjął ją bez wahania.

Nie oparł się też propozycji przejścia do I-Ligowej Wisły. Wtedy w 1978 roku skończył 20 lat. Miał jeszcze krótki flirt z poznańskim Lechem. I być może.

gdyby przeniósł się do Wielkopolski lepiej wyszedłby na tym.

Przede wszystkim nie straciłby kontaktu z ekstraklasa, a niewykluczone że grałby już za granica. Wówczas zwyciężył sentyment do Krakowa, do Wisły Mówi o, tym bez zażenowania, szczerze. Podobnie jak o swoich piłkarskich umiejętnościach. Nigdy, mimo sporego stażu w młodzieżowej reprezentacji Polski, nie uważał siebie za znakomitość.

„Jestem co najwyżej dobrym rzemieślnikiem, lecz poważnie traktującym obowiązki” — podkreśla przy każdej okazji.

Czas biegnie nieubłaganie. Leszek Lipka i Marek Motyka stali się weteranami piłkarskiej Wisły.

Z żalem wspominała okres, kiedy drużyna odnosiła sukcesy, miała swój własny styl. Słynęła, to prawda, ze skłonności do przesądnej zabawy, potrafiła się jednak zmobilizować, wykazać niezwykła ambicje, czego tak bardzo brakuje obecnemu pokoleniu wiślaków. Z racji wieku moi rozmówcy wcale nie mogą liczyć obecnie na szacunek, co dawniej było nie do pomyślenia. Szczególnie Henryk Maculewicz i Adam Musiał bardzo skutecznie egzekwowali swoje polecenia.

Od kilku lat działacze Wisły zapewniają Leszka Lipkę i Marka Motykę że jeśli tylko znajda zagranicznych kontrahentów natychmiast otrzymają zgodę na wyjazd. Taka klauzule dodano również do ostatnio podpisanych przez nich umów. Ale chętnych na razie nie widać, choć L. Lipka czeka na telefon z Izraela, a M. Motyka liczy, że uda mu się wreszcie nawiązać kontakt z jakimś zespołem niższej klasy z RFN lub Austrii. Jeśli nie dojdzie do sfinalizowania transferów, nie będą robić tragedii, h godzili się bowiem z myślą że są skazani na grę w polskiej lidze.

JERZY SASORSKI